Παναθηναϊκός: Μια χρονιά με ερωτηματικά
Ο coach Κωνσταντίνος Πανάς σχολιάζει το τελευταίο παιχνίδι του Παναθηναϊκού κάνοντας την αποτίμηση της φετινής χρονιάς.
Αναμφίβολα πρόκειται για μια ευρωπαϊκή χρονιά από τις χειρότερες στη σύγχρονη ιστορία του Παναθηναϊκού, ωστόσο συνοδεύτηκε με την απομάκρυνση της οικογένειας Γιαννακόπουλου που έφερε αναπόφευκτα τη μείωση του μπάτζετ και φυσικά η σεζόν του κορονοϊού που ήταν ούτως ή άλλως ιδιαίτερη.
Οι «πράσινοι» ξεκίνησαν τη χρονιά με τον ελπιδοφόρο Γιώργο Βόβορα έχοντας ωστόσο αρκετές ανορθογραφίες στη στελέχωση κυρίως στη θέση «1», όπου δεν κατάφερε να υπογράψει τους παίκτες που ήθελε και αναγκάστηκε να οδηγηθεί σε αλχημείες. Αυτές οι αλχημείες άλλοτε είχαν αποτέλεσμα, αλλά όπως ήταν αναμενόμενο κατά κόρον φανέρωσαν το μεγάλο πρόβλημα του Παναθηναϊκού.
Ο Σαντ-Ρος αναγκάστηκε να παίξει όλη τη χρονιά σαν «άσσος», αφού δεν υπήρχε άλλη επιλογή και ο Γιώργος Καλαϊτζάκης δεν θεωρήθηκε ικανός για να καπαρώσει τη θέση. Ο Τζάκσον έφυγε, ο Σάικς ήρθε και τελικά εμφανίστηκε ο Σέλβιν Μακ που έμοιαζε ικανότερος όλων, τουλάχιστον στο πρώτο διάστημα που αγωνίστηκε.
Μπρέι, Μαντζούκας και Χεζόνια ήταν οι τελευταίοι που συμπλήρωσαν το ρόστερ των «πρασίνων» σε μια χρονιά που ξεκίνησε με γνώμονα την διατήρηση των σκήπτρων στην Ελλάδα και φυσικά την ικανοποιητική παρουσία στην Ευρώπη.
Ο Γιώργος Βόβορας έφυγε και ο Όντεντ Κάτας ήρθε...
Ο στόχος του Παναθηναϊκού λοιπόν στο αγωνιστικό κομμάτι ήταν να φανεί ανταγωνιστικός και σε αρκετά παιχνίδια έπαιζε με το μαχαίρι στα δόντια, ωστόσο η ποιότητα κυρίως στα κλειστά παιχνίδια έκανε τη διαφορά.
Στο κομμάτι βελτίωσης οι «πράσινοι» μπορούν να χαίρονται κυρίως για τους Έλληνες. Ο Παπαγιάννης έδειξε για πρώτη φορά φέτος σταθερότητα και παρότι με την έλευση του Κάτας δεν ήταν το ίδιο παραγωγικός, η δουλειά του φάνηκε και η επόμενη χρονιά αναμένεται λαμπρή. Ο Μήτογλου παρότι δεν ξεκίνησε ιδανικά τη χρονιά αγωνιζόμενος και στο «5», ελέω της απουσίας του Όγκαστ, άλλαξε άρδην κυρίως ψυχολογικά και απέδειξε ότι αποτελεί ένα εξαιρετικό αθλητή. Φυσικά η άνοδος του Μποχωρίδη ήταν εξίσου σημαντική, καθώς μιλάμε για ένα παιδί που επανήλθε στη Euroleague με πλούσιο χρόνο και με την έλευση του Ισραηλινού τεχνικού έκανε τα καλύτερα του παιχνίδια, επίσης με υπόσχεση για κάτι καλύτερο στο μέλλον. Τέλος ο Ιωάννης Παπαπέτρου έκανε την πιο παραγωγική σεζόν της καριέρας του όντας από τα βασικά γρανάζια και στις δύο άκρες του παρκέ. Ήταν δεδομένα η πρώτη χρονιά που κλήθηκε να παίξει τόσο με τη μπάλα στα χέρια και φυσικά να είναι από τα δύο πρώτα επιθετικά βιολιά και αποδείχτηκε εξαιρετικός.
Από εκεί και έπειτα ο Καλαϊτζάκης και ο χαμηλός του χρόνος είναι από τις μεγαλύτερες απογοητεύσεις της φετινής χρονιάς. Ένα παιδί το οποίο δεν κατάφερε να βρει χρόνο και μάλιστα από το παιχνίδι με τη Μπάγερν και έπειτα δεν παίρνει χρόνο, ούτε στην Ελλάδα.
Αυτό που πρέπει να κρατήσει ο Παναθηναϊκός από τη φετινή χρονιά είναι η βελτίωση των Ελλήνων, το γεγονός ότι προσέφερε την χαμένη αυτοπεποίθηση σε δύο αθλητές(βλ. Νέντοβιτς και Γουάιτ) και φυσικά η απόκτηση του Μάριο Χεζόνια.
Αυτό που πρέπει να κάνει είναι να διατηρήσει το βασικό κορμό του με κάθε τρόπο. Παπαπέτρου, Παπαγιάννης, Μήτογλου, Νέντοβιτς, Χεζόνια, Μποχωρίδης, Καλαϊτζάκης και Μαντζούκας συνθέτουν μια εξαιρετική ομάδα που με τη στελέχωση κατάλληλων ξένων θα μπορέσει να πρωταγωνιστήσει εκ νέου από την επόμενη χρονιά.