It’s a long way to the top
Ο «Manolo» εξηγεί γιατί η ήττα του Ολυμπιακού από την Αναντολού Εφές, όσο και αν πλήγωσε τους «ερυθρόλευκους», είναι το παιχνίδι που θα μεγαλώσει και άλλο την ομάδα.
Το 11ο F4 του Ολυμπιακού και ο ημιτελικός με την Efes είχε όλα τα συναισθήματα που μπορεί να νιώσει ένας φίλαθλος… Προσμονή, αγωνία, ένταση, θυμό, λύπη, χαρά, ελπίδα. Και αν όλα τα υπόλοιπα είναι εμφανή, η χαρά και η ελπίδα είναι αυτά που μένουν στο φινάλε. Όχι, δεν προσπαθώ να «χρυσώσω το χάπι», ούτε να προσποιηθώ ότι ο Ολυμπιακός δεν έχασε μια τεράστια ευκαιρία, να φθάσει σε έναν ακόμη τελικό Euroleague, διεκδικώντας το 4ο τρόπαιό του.
Ωστόσο, το φετινό ταξίδι, όπου σχεδόν κανείς δεν περίμενε μια τέτοια κατάληξη, ασχέτως αν ο τελικός προορισμός δεν ήταν αυτός που όλοι επιθυμούσαμε, είναι αυτό που μας γεμίζει χαρά για όσα πέτυχε φέτος η ομάδα και μας δίνει ελπίδα για όσα μπορεί να καταφέρει στο μέλλον! Όπως λέει και το γνωστό τραγούδι των AC/DC, ο δρόμος για την κορυφή είναι πάντα μακρύς και σκληρός. Θα «χτυπηθείς», θα «βγάλεις αίμα» και θα σου «σπάσουν τα κόκαλα», αλλά ποτέ δεν θα τα παρατήσεις. Έτσι, λοιπόν, το χθεσινό παιχνίδι, όσο και αν πλήγωσε, όσο και αν μας έκανε να λυπηθούμε, είναι αυτό που θα «μεγαλώσει» και άλλο την ομάδα.
Όπως έχει πει ο Richard Nixon, δεν είναι η ήττα αυτή που «τελειώνει» ένα άνθρωπο, αλλά το αίσθημα της παραίτησης, να μη βρει δύναμη να συνεχίσει από εκεί που έπεσε. Και το βέβαιο είναι ότι αυτός ο Ολυμπιακός έχει όλα όσα χρειάζονται, όχι μόνο για να συνεχίσει τα επόμενα χρόνια, αλλά και να φθάσει στην κορυφή!
Πολλά τα παραδείγματα και πιο πρόσφατο αυτό της Barcelona, η οποία αν και με σερί 6 – 0 σε νίκες φέτος επί της Real, κατόρθωσε χθες να ηττηθεί, στο πιο σημαντικό παιχνίδι, με τους «γερόλυκους» Llull και Causeur να είναι οι πρωτομάστορες. Θα έλεγε κανείς ότι επικράτησαν στους δυο ημιτελικούς οι ομάδες με το μεγαλύτερο «μέταλλο», οι πιο «δεμένες», εκείνες που έχουν σφυρηλατηθεί, τα τελευταία χρόνια, ως σύνολα, σε παρόμοιες καταστάσεις. Τόσο ο νέος Ολυμπιακός, όσο και η Barcelona (των πολύ μεγαλύτερων επενδύσεων και budget), έχουν να διαβούν μερικά χιλιόμετρα ακόμη στο δρόμο προς την κορυφή…
Ας δούμε, όμως, συνοπτικά τι έγινε στο χθεσινό πρώτο ημιτελικό. Ο Ολυμπιακός μπήκε καλά στο παιχνίδι, «ταΐζοντας» τον Fall και βρίσκοντας λύσεις στην επίθεση από τους Walkup και Παπανικολάου. Η άμυνα του ήταν στα γνωστά στάνταρ που έχουμε συνηθίσει φέτος, με την Efes να ψάχνει στην επίθεση να σκοράρει μέσω ατομικών ενεργειών. Το αρχικό 14 – 7 έφερε αλλαγές για την Τουρκική ομάδα, με τους Bryant, Dunston να δίνουν πνοή από τον πάγκο. Τα εύστοχα τρίποντα του Larkin έδωσαν προβάδισμα στις αρχές του 2ου δεκαλέπτου στην Efes, ωστόσο η είσοδος του Σλούκα στο παρκέ ήταν εκείνη που ξανά έφερε τον Ολυμπιακό σε θέση οδηγού, βελτιώνοντας την επιθετική του εικόνα.
Αν κάτι έμεινε σαν συμπέρασμα από το 1ο ημίχρονο ήταν ότι οι ερυθρόλευκοι δεν πήραν βοήθεια από τους Dorsey, Vezenkov, το ξέσπασμα των οποίων θα ήταν σημαντικό για τη συνέχεια του αγώνα, ειδικά όσον αφορά στο να ανοίξει η αντίπαλη άμυνα, με εύστοχα σουτ έξω από τα 6.75 μ., την ίδια ώρα που η Efes είχε 8/17 τρίποντα στην ανάπαυλα…
Η επανάληψη δεν ξεκίνησε όπως ήθελαν οι ερυθρόλευκοι. Η Efes με αρκετή αυτοπεποίθηση, έχοντας βρει στο πρόσωπο του Bryant μια έξτρα επιθετική απειλή, που «πλήγωνε» συνεχώς τον Ολυμπιακό στην αδύνατη πλευρά (είχε 3/3 τρίποντα σε αυτό το διάστημα και συνολικά 16 πόντους με 4/6 τρίποντα) και με τους Larkin, Micic, Singleton να σκοράρουν επίσης έξω από τη γραμμή του τριπόντου έφθασαν τη διαφορά στο +11 υπέρ τους. Ο Ολυμπιακός, δεν θα τα παρατούσε φυσικά και ήταν μια φάση με τον Dorsey πρωταγωνιστή, που σκόραρε με ένα pull up jumper από μέση απόσταση, η οποία σήμανε την αντεπίθεση και ανάγκασε τον Μπαρτζώκα να τον κρατήσει στο παρκέ, παρόλο που ο Walkup ήταν έτοιμος να περάσει στη θέση του.
Η αφλογιστία των πρώτων λεπτών του 2ου ημιχρόνου (43 – 52) μετατράπηκε μονομιάς σε καλό επιθετικό ρυθμό και ανάκτηση της ψυχολογίας. Ωστόσο, η Efes συνέχιζε να σκοράρει με υψηλά ποσοστά, μη αφήνοντας τους ερυθρόλευκους να πάρουν προβάδισμα. Το τρίποντο του Dorsey στο φινάλε της 3ης περιόδου, το οποίο διαμόρφωσε το σκορ σε 63 – 66 ήταν η καλύτερη ένεση για τη συνέχεια και δείγμα ότι ο Ολυμπιακός ετοίμαζε ένα ξέσπασμα.
Τα 4 φάουλ του Dunston και η υψηλή ένταση της ερυθρόλευκης άμυνας στις αρχές του 4ου δεκαλέπτου ήταν καλός οιωνός και απέμενε μόνο ένα μικρό, αλλά καλό επιθετικό διάστημα, για να «γυρίσει» το παιχνίδι. Φευ, ο Ολυμπιακός μπορεί να κράτησε τους αντιπάλους στους 11 πόντους στην τελευταία περίοδο, αλλά τόσους σκόραρε και ο ίδιος τελικά. Ο Vezenkov δεν «ξεμπλόκαρε» ποτέ, με την πνευματική και σωματική κόπωση να συσσωρεύεται όσο πέρναγε η ώρα, ο Dorsey δεν είχε καλές επιλογές και ο Σλούκας ήταν πολύ καλά κλεισμένος, προσπαθώντας κυρίως να δημιουργήσει, με συμπαραστάτη τον Martin.
Πάντως, οι μικρές διαφορές που έπαιρνε η Efes στα τελευταία λεπτά και έφθασαν μέχρι το +5, είχαν απάντηση συνήθως, με τον Ολυμπιακό να μένει κοντά στη διεκδίκηση της νίκης… Το ποσοστό ευστοχίας στις βολές είχε ανέβει για τους ερυθρόλευκους, με τον Dorsey, όμως, να είναι μοιραίος σε κρίσιμες στιγμές με 1/4… Μετά από μια πολύ όμορφη συνεργασία των Σλούκα και Martin, ο Ολυμπιακός έφερε το παιχνίδι στα ίσα, 74 – 74.
Το φινάλε ήταν για γερά νεύρα, καθώς απέμεναν 19” με την κατοχή στην Efes. Την κατάληξη τη γνωρίζουμε όλοι, ο Micic, σε ένα γνώριμο για αυτόν γήπεδο, πήρε το σουτ και πέτυχε ένα τρίποντο που θα μνημονεύεται για πολλά χρόνια και δίνει την ευκαιρία στην ομάδα του να γίνει η 3η, μετά τον Ολυμπιακό και τη Maccabi στη σύγχρονη Euroleague, που θα κατακτήσει back2back τίτλους! Αυτόματα ξεκίνησε και το debate για το αν έπρεπε να γίνει foul στην τελευταία φάση και τη συνολική αντιμετώπιση της άμυνας.
Η προφανής εξήγηση είναι ότι οι προπονητές παίρνουν τέτοιες αποφάσεις βάσει momentum του παιχνιδιού. Με την Efes να έχει πετύχει μόνο 8 πόντους στην 4η περίοδο μέχρι τότε, με τον Ολυμπιακό να «ζει» μέσα από την άμυνά του, επιλέχθηκε αυτό που έμοιαζε ως αυτό που λένε στη χαρτοπαιξία, «σώζουμε την παρτίδα» και μετά κοιτάμε να την κερδίσουμε. Κάτι τέτοιο, δηλαδή το ενδεχόμενο να κυνηγήσει ο Ολυμπιακός την παράταση, έμοιαζε λογικό αν αναλογιστούμε ότι οι Dunston και Singleton είχαν ήδη αποβληθεί με 5 foul και ο Fall ήταν αρκετά ξεκούραστος, έχοντας αγωνιστεί μόλις 20’.
Τελικά η «παρτίδα χάθηκε», ο Micic ευστόχησε σε ένα τρίποντο με τον Vezenkov κρεμασμένο πάνω του και η Efes προκρίθηκε στον τελικό, αφήνοντας πικρή γεύση στους ερυθρόλευκους και στον υπέροχο κόσμο τους, που είχε κατακλύσει τη Stark Arena… Έπρεπε τελικά να γίνει foul στον Micic και ο Ολυμπιακός να κρατάει την τύχη στα χέρια του, έπρεπε να υπάρξει άλλη προσέγγιση;
Με τον Ολυμπιακό να είναι «κρύος» στην επίθεση, με τα επιθετικά του όπλα μπλοκαρισμένα, η απόφαση να σταματήσεις τον αντίπαλο μέσα από την άμυνα, το δυνατό σου χαρτί και να διεκδικήσεις φρέσκος στην παράταση τη νίκη, μοιάζει σωστή, έστω και αν το αποτέλεσμα δεν τη δικαίωσε. Εξάλλου ο Ολυμπιακός είχε 6 – 7 σερί άστοχες επιθέσεις πριν τα τελευταία λεπτά και μόλις 11 πόντους στο τελευταίο δεκάλεπτο. Παρόλα αυτά, ίσως τελικά ο Walkup έπρεπε να μείνει πάνω στον Micic, ή να ήταν στην 5αδα ο Παπανικολάου στο μαρκάρισμα του Σέρβου guard, χωρίς να γίνει αλλαγή.
Αν όπως έχει γραφτεί πολλές φορές, το μπάσκετ είναι παιχνίδι που κρίνεται στα λάθη, ή όπως έχει πει ο Πολωνός σκακιστής του 19ου αιώνα, Johannes Zukertort, ότι το σκάκι είναι μια μάχη του παίκτη με τα λάθη, τότε ο Ολυμπιακός τα πήγε περίφημα σε αυτόν τον τομέα, έχοντας μόλις 9, απλά η Efes, με την εμπειρία της, ήταν ακόμη καλύτερη, υποπίπτοντας σε 8.
Αυτό που «πλήγωσε» την ομάδα ήταν το ποσοστό στα τρίποντα (28% με 7/25), την ίδια ώρα που η αντίπαλός του είχε 41.2% (14/34). Γενικά είδαμε για άλλο ένα F4 τους ερυθρόλευκους να μην είναι ιδιαίτερα αποτελεσματικοί στα τρίποντα. Στα τελευταία δευτερόλεπτα, πάντως, και στα clutch shots, είναι η προσωπικότητα και η ποιότητα των παικτών, τα στοιχεία που βγαίνουν στην επιφάνεια και η Efes έχει την τύχη να διαθέτει δύο guard με υπερθετικό βαθμό και στα δύο…
Όπως και να έχει, η ιστορία έγραψε, ο Ολυμπιακός αποκλείστηκε, χάνοντας με σκληρό τρόπο και πρέπει πια να συνεχίσει με την ίδια όρεξη, το ίδιο πάθος και την ίδια συνέπεια, για να κατακτήσει τον τελευταίο τίτλο, αυτόν του Ελληνικού πρωταθλήματος, μετά από 6 χρόνια. Κανείς δεν δικαιούται να επιρρίψει ευθύνες ή να κατηγορήσει οποιονδήποτε μέσα στην ομάδα, η οποία έκανε μια μεγάλη υπέρβαση. Η απόδοση όλων, από τους παίκτες μέχρι το staff ήταν συγκλονιστική καθόλη τη διάρκεια της σεζόν, κάνοντας τους φιλάθλους ξανά να πανηγυρίσουν.
Η φετινή παρουσία του Ολυμπιακού μόνο ελπίδα και θετικά συναισθήματα μπορεί να «γεννήσει», μπορεί να λειτουργήσει ως πρόσθετο κίνητρο για να δημιουργηθεί η νέα μεγάλη ομάδα των 20ς. Μην ξεχνάτε ότι μια ολόκληρη γενιά, εκείνη των 90ς, γαλουχήθηκε και «σκληραγωγήθηκε» με το καλάθι του Thompson, προτού η ομάδα φτάσει στην κορυφή στη Ρώμη, ενώ και τα πρώτα βήματα πριν το έπος της Πόλης, έγιναν μέσα από μια «σκληρή ήττα» από τον ΠΑΟ στο Βερολίνο…
Συνεπώς, όπως έχουμε πει και σε παλαιότερο κείμενο, αυτή η ομάδα δεν αξίζει δάκρυα λύπης, παρά μόνο χαράς και περηφάνεια. Τα καλύτερα έρχονται, ο Ολυμπιακός έχει στέρεες βάσεις και ήρθε για να μείνει και πλέον μόνο υψηλότερα μπορεί να φθάσει, εκεί στην κορυφή!