Στην ελίτ κι από τον δύσκολο δρόμο

Ο Μιχάλης Στεφάνου γράφει για τον βασικό στόχο του Ολυμπιακού, που επετεύχθη για ακόμα μία σεζόν.

Σε μια σεζόν που ξεκίνησε με δύο μεγάλες απώλειες και συνεχίστηκε με διαδοχικούς τραυματισμούς, αγωνιστικά σκαμπανεβάσματα και σοβαρές παρεμβάσεις στο ρόστερ, δηλαδή κάτω από συνθήκες ακραία αντίθετες από τις περσινές, ο ερυθρόλευκος οργανισμός δεν αποδείχθηκε απλά εφτάψυχος, αλλά ανέδειξε όλο του μέταλλο καταφέρνοντας να παραμείνει στην ελίτ του ευρωπαϊκού μπάσκετ.

Και μαζί με τον Παναθηναϊκό που αναρριχήθηκε εντυπωσιακά φέτος, καταλαμβάνουν ένα πολύ μεγάλο κομμάτι από την πίτα του ενδιαφέροντος, όχι μόνο εντός της αποκρουστικής, παράλογης κι εξοργιστικής ελληνικής πραγματικότητας, αλλά και πέρα από τα σύνορα.

Τι κι αν στις 19 Δεκεμβρίου έπεφτε σε αρνητικό ρεκόρ με επτά νίκες και οκτώ ήττες, έχοντας ήδη χάσει στην έδρα του και από τις τέσσερις ισπανικές ομάδες; Τι κι αν η επίθεσή του συγκαταλέγονταν για καιρό ανάμεσα στις χειρότερες της διοργάνωσης καταγράφοντας μερικές από τις πιο χαμηλές επιδόσεις της ιστορίας του; Τι κι αν έπαιζε πότε με έναν σέντερ και πότε με έναν πλέι μέικερ, με σχήματα αδόκιμα και αλχημείες;

Ο Ολυμπιακός πολέμησε, επιβίωσε, βελτιώθηκε, αντεπιτέθηκε και μ’ ένα απίθανο ντεμαράζ εννέα νικών στα τελευταία 10 παιχνίδια εξασφάλισε μία αγωνιστική πριν το τέλος της κανονικής περιόδου τη θέση του στην πρώτη εξάδα και την απευθείας πρόκριση στα playoff.

Το τελικό πλασάρισμα

Πλέον, μένει να γίνει γνωστό και το τελικό του πλασάρισμα, αν και εδώ που φτάσαμε δεν υπάρχει περίπτωση να εμφανιστεί κανένα μυστικό μονοπάτι που να οδηγεί άκοπα κι ακίνδυνα στο Βερολίνο. Με όποιον αντίπαλο κι αν διασταυρωθούν οι Πειραιώτες θα έχουν δύσκολο έργο. Όποιος αντίπαλος κι αν βρεθεί στο δρόμο τους θα έχει μάλλον… δυσκολότερο. Σε μια τόσο μακροσκελή, ανταγωνιστική και υψηλών απαιτήσεων διοργάνωση, όσοι συνεχίζουν σημαίνει ότι το αξίζουν, ότι είναι ικανοί για όλα κι ο Ολυμπιακός, από τη στιγμή που ξεπέρασε τόσα εμπόδια και πήρε τη θέση του στο κουλουάρ της τελικής κούρσας, παύει να θεωρείται υπολογίσιμη δύναμη κι αρχίζει να μετατρέπεται σε σοβαρή απειλή.

Έτσι γίνεται συνήθως. Πορεύεσαι μέχρι ενός σημείου με πυξίδα τα χαρακτηριστικά του ρόστερ σου, τη φόρμα των παικτών σου και λοιπά μεταβλητά στοιχεία, κι από ΄κει και πέρα συνεχίζεις καθοδηγούμενος από το ειδικό σου βάρος και το υλικό που είσαι φτιαγμένος. Βγαίνουν μπροστά τα βιώματα, η εμπειρία, οι παραστάσεις, οι προσωπικότητες, η ανθεκτικότητα και το γενικότερο know how της κάθε ομάδας και συνήθως κάνουν και τη διαφορά.

Στο Βελιγράδι, οι “ερυθρόλευκοι” βρήκαν απέναντί τους έναν Αστέρα αποκλεισμένο, αλλά καθόλου αδιάφορο. Η έλλειψη βαθμολογικής πίεσης, μάλιστα, επέτρεψε στους παίκτες του να παίξουν απελευθερωμένα και όπως αναμενόταν, έκανε το παιχνίδι τους ιδιαίτερα επικίνδυνο. Οι γηπεδούχοι σούταραν με 44% από το τρίποντο, με τον Χάνγκα να βλέπει το καλάθι σαν βαρέλι και τον “δημιουργό χάους” Νέντοβιτς να επιβεβαιώνει το -δανεικό από τον Κλοπ- προσωνύμιο, αφού με τρία συνεχόμενα τρίποντα άλλαξε ραγδαία την εικόνα του αγώνα στην τρίτη περίοδο.

Περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον, όμως, ο Ολυμπιακός είχε να αντιμετωπίσει το… θιγμένο εγωισμό του Τζόελ Μπολομπόι. Οπλισμένος με έξτρα κίνητρο απέναντι στην πρώην ομάδα του, που το περασμένο καλοκαίρι αποφάσισε να μην τον διατηρήσει στο δυναμικό της, ο 30χρονος σέντερ έκανε όργια στο παρκέ σε μια από τις καλύτερες εμφανίσεις της καριέρας του (19π, με 8/10 δίποντα, 12 ριμπάουντ και 32 στο σύστημα αξιολόγησης). Ήταν τόση η ένταση με την οποία έπαιζε, που σε ορισμένες περιπτώσεις άρπαζε την μπάλα κυριολεκτικά μέσα από τα χέρια των αντιπάλων του.

Από τα πρώτα λεπτά του παιχνιδιού οι παίκτες του Γιώργου Μπαρτζώκα προσπάθησαν να ελέγξουν την κατάσταση μέσα από την άμυνα και με τους Παπανικολάου και Φαλ σε ρόλο δημιουργού έχτισαν ένα πρώτο γρήγορο προβάδισμα (3-12). Ο Κάνααν αποσύρθηκε γρήγορα με δεύτερο φάουλ, η επίθεση κόλλησε και ο Ερυθρός Αστέρας απάντησε με 9-0. Γενικά το μοτίβο του παιχνιδιού ήθελε τους φιλοξενούμενους να προσπαθούν να ξεφύγουν και τους γηπεδούχους να επιστρέφουν.

Ο Γουίλιαμς – Γκος έδωσε πνοή και ταχύτητα στην ανάπτυξη του Ολυμπιακού, ο ΜακΚίσικ είχε εξαιρετικά τελειώματα στην δεύτερη περίοδο κι ο Ράιτ έβγαλε μια-δυο καλές φάσεις χωρίς, όμως, να προμηνύει αυτό που θα επακολουθούσε. Παρ’ όλα αυτά, τα επτά επιθετικά ριμπάουντ του Αστέρα και το κρεσέντο του Χάνγκα από την περίμετρο βρήκε τις δύο ομάδες σε απόσταση μόλις ενός τρίποντου στην ανάπαυλα. Ήταν πια ξεκάθαρο ότι στους Πειραιώτες δεν θα χαριζόταν τίποτα.

Τα δύο γρήγορα τρίποντα από Παπανικολάου και Γουόκαπ έδωσαν αέρα εννιά πόντων στον Ολυμπιακό με το ξεκίνημα της επανάληψης, αλλά το σκορ μαζεύτηκε και πάλι ελέω Νέντοβιτς. Στα μισά της τρίτης περιόδου ο Γιώργος Μπαρτζώκας επιστράτευσε τον Μήτρου-Λονγκ και ουσιαστικά αποφάσισε να πορευτεί στο υπόλοιπο του αγώνα με τρεις γκαρντ και τον αρχηγό, που συνέχιζε να… ξελασπώνει, στο “4”. Ο 30χρονος ομογενής μπήκε ζεστός, αλλά ο Μπολομπόι συνέχιζε να κερδίζει μάχες και να κρατάει την ομάδα του μέσα στο παιχνίδι.

Ο “Μωυσής”!

Κάπου εκεί επανεμφανίστηκε στο παρκέ ο άνθρωπος που έμελλε να καθορίσει την τύχη της αναμέτρησης. Ο Μόουζες Ράιτ δεν ήταν απλά επιδραστικός, αλλά την πιο δύσκολη στιγμή κουβάλησε στην πλάτη του τον Ολυμπιακό και τελικά τον έβγαλε στο ξέφωτο. Σε συνθήκες ρωσικής ρουλέτας και με τη νίκη να ακροβατεί ανάμεσα στις δύο πλευρές, ο Αμερικανός σηκώθηκε από το τρίποντο χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό και “κούφανε” την “Μπεογκράτσκα Αρένα”. Ολοκληρώνοντας με τον πλέον εντυπωσιακό τρόπο άλλο ένα one man show τελευταίας περιόδου, διάστημα κατά το οποίο πρόλαβε να πετύχει 16 πόντους (!), να μαζέψει τέσσερα ριμπάουντ και να κερδίσει τέσσερα φάουλ.

Με τον Ράιτ να εμφανίζει ένα τόσο πλούσιο ρεπερτόριο επιθετικά, να τρέχει καλά το γήπεδο και αμυντικά να αποδεικνύεται αποτελεσματικός (βάζει εντυπωσιακά τα χέρια του στην μπάλα), αλλά και τον Γκος να δείχνει την ποιότητά του ανεβάζοντας το επίπεδο της 2nd unit, ο Ολυμπιακός μπορεί να καταφεύγει με ολοένα και μεγαλύτερη ασφάλεια σε διαφορετικούς τρόπους προσέγγισης ώστε να φτάνει κάθε φορά στο στόχο του.

Παρ’ ό,τι Κάνααν και Πίτερς έμειναν στα ρηχά η παραγωγικότητα δεν πτοήθηκε, ενώ το σχήμα με τρεις χειριστές λειτούργησε και πάλι.

Τα playoff έρχονται και όσο η γνώση του ενός για το παιχνίδι του άλλου θα βαθαίνει, τόσο θα απαιτούνται προσαρμογές, ευελιξία και εναλλακτικά σχέδια. Με λίγα λόγια πληρότητα…