Η αξία ενός σονέτου…
Τρία αντίο και ένα καλωσόρισμα χαρακτήρισαν την χρονιά που ολοκληρώθηκε για τον μπασκετικό Ολυμπιακό.
365 ημέρες. Ένα ημερολογιακό έτος. Μια σύντομη, μια βραχύβια ζωή. Μια σύντμηση της παρουσίας μας στον πλανήτη. Μια πανδαισία συναισθημάτων, που έρχονται και ενώνονται στο προσωπικό μας ψηφιδωτό.
Όσο η Γη μετρούσε αντίστροφα για την πλήρη περιστροφή της γύρω από τον ήλιο, στο Φάληρο μετρούσαν «αντίο» και αποχαιρετούσαν κομμάτια πολύτιμα, που συνέθεσαν όλα τα χρόνια «κάτι» από το σπουδαίο «όλο» του συλλόγου. Το 2021 για τον Ολυμπιακό ήταν μια χρονιά αποχαιρετισμών. Περισσότερο και λιγότερο πικρών αποχαιρετισμών. Με τους Γιώργο και Παναγιώτη Αγγελόπουλο να λένε το ύστατο χαίρε στον πατέρα τους Κωνσταντίνο στο τέλος του Μάη.
Τον κόσμο να συμπαραστέκεται στην απώλειά τους και ένα μήνα μετά, να καλείται να αποχαιρετήσει με διαφορετικό τρόπο και μια μοναδικότητα την οποία κανείς δεν ήξερε πώς να διαχειριστεί, έναν ζωντανό θρύλο της ομάδας, που κρέμασε τα παπούτσια του. Αφήνοντας πίσω του πλούτη και δόξα και χώμα γόνιμο για την επόμενη σπορά, μα και «στοιχειώνοντας» τον λαό του να επιστρέφει πάντα στις εικόνες που του χάρισε, να ζει με αυτές και πάνω τους να οραματίζεται το μέλλον. Τέλος Ιούνη ήταν όταν ο Βασίλης Σπανούλης ανακοίνωνε ότι το ταξίδι του στο άθλημα που λάτρεψε κι υπηρέτησε όσο λίγοι, έφτασε στο τέλος του. Ότι είχε έρθει η ώρα να κατεβάσει άγκυρες στο Λιμάνι του.
Κι ο Ολυμπιακός -το πεπρωμένο του όπως ο ίδιος τον χαρακτήρισε- έβαλε όλη του την τέχνη για να τον ξεπροβοδίσει με ασύγκριτες τιμές που ακόμα δεν έχουν κορυφωθεί, αλλά είναι βέβαιο ότι θα μείνουν στην ιστορία. Στην ιστορία έμεινε, άλλωστε, γραμμένη, με το πιο ανεξίτηλο μελάνι και η μακρά διαδρομή του Kill Bill στον Πειραιά.
Και δεν ήταν παρά τρεις μήνες μετά, τον Σεπτέμβρη, που η είδηση για το φευγιό ενός ανθρώπου που έμπαινε στο ΣΕΦ και τα θεμέλια δοκίμαζαν τις αντοχές τους και γέμιζε δέος η ατμόσφαιρα και ο Ολυμπιακός μεγάλωνε μέσα από την μορφή του, ήρθε πάλι να θυμίσει ότι ποτέ δεν θα’ σαι έτοιμος να αποχαιρετήσεις κομμάτια της ψυχής σου. Ο σπουδαίος «Ντούντα» εγκατέλειψε τα εγκόσμια, όμως υπήρξε ασύγκριτα καθοριστικός για τους Πειραιώτες, ώστε ν’ ανησυχούμε μήπως κάποτε ξεχαστεί.
Σε μια χρονιά που ο Ολυμπιακός πέταξε από πάνω του… στάχτες που θάμπωσαν για καιρό το πέταγμά του και τον ανάγκασαν να πολεμήσει μέχρι τέλους για την αξιοπρέπειά του, στο μνημονικό χαράχτηκαν τρία αντίο, αλλά κι ένα καλωσόρισμα. Αυτό της νέας ερυθρόλευκης σοδειάς που άρχισε να μας κερνάει τους λαχταριστούς καρπούς της τους τελευταίους τρεις μήνες.
Το νέο δημιούργημα του Γιώργου Μπαρτζώκα και των αδερφών Αγγελόπουλων που ήρθε να ζεστάνει ξανά τις καρδιές των οπαδών του Ολυμπιακού και δειλά - δειλά να τους γεννήσει «απαγορευμένα» όνειρα. Που έδειχνε να μην έχει αντίπαλο μέχρι να του σβήσει άγαρμπα τα φώτα η νέα αντεπίθεση της πανδημίας. Που το χριστουγεννιάτικο πάρτι του στο ΟΑΚΑ έμελλε να είναι και η τελευταία παράσταση για το 2021.
Ενός χρόνου που άρχισε δύσκολα, συνεχίστηκε πικρά, αλλά παρά τις αντιξοότητες των τελευταίων ημερών έφυγε μελωδικά και αισιόδοξα, για μια ομάδα που χαίρεσαι να βλέπεις κι ανυπομονείς να ξαναδείς. Κι αυτή η γεύση είναι που τελικά μετράει. Όπως λένε και οι ειδικοί, άλλωστε, η αξία ενός σονέτου κρύβεται στον τελευταίο στίχο…