Ένας δρόμος κι ένας τρόπος

Ο Ολυμπιακός έβαλε δύσκολα στον εαυτό του, στον ημιτελικό με την ΑΕΚ, όμως ενόψει «αιώνιου» τελικού καλείται να διαχειριστεί την πίεση που φέρνει ο τίτλος του φαβορί, να παίξει όπως έχει αποδείξει πως μπορεί και αν ο κάθε «ερυθρόλευκος»  κάνει απλά το καθήκον του, τότε η πρώτη κούπα της σεζόν, θα κατηφορίσει προς Πειραιά μεριά.

Δεδομένης της διαφοράς δυναμικότητας από τους αντίπαλους τους αλλά και των συνθηκών που είχαν προκύψει πριν από τα τζάμπολ, Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός ίδρωσαν πολύ περισσότερο από όσο προφανώς φαντάζονταν μέχρι να τσεκάρουν τα εισιτήριά τους για τον τελικό του Κυπέλλου.

Οι πράσινοι βρέθηκαν να χάνουν μέχρι και με 14 πόντους διαφορά από τον Προμηθέα που χτυπήθηκε από τον κορονοϊό λίγο πριν ταξιδέψει στο Ηράκλειο, ενώ οι ερυθρόλευκοι έπαιξαν ως το τέλος με την φωτιά κόντρα στην ελλιπέστατη ΑΕΚ. Αμφότεροι, φάνηκαν να έχουν το μυαλό τους περισσότερο στο μεταξύ τους μπραντ εφ ερ, παρουσιάζοντας στους ημιτελικούς μια υπέρ του δέοντος χαλαρή και υπεροπτική εικόνα. Ειδικότερα οι Πειραιώτες…

Με ύφος μπλαζέ που με τίποτα δεν παρέπεμπε στη δίψα για ένα τρόπαιο έπειτα από έξι χρόνια, μπήκε στο Final 4 o Ολυμπιακός. Απέναντι σε μια ομάδα που αγωνιζόταν με σύνθεση ανάγκης, οι παίκτες του Γιώργου Μπαρτζώκα «έβγαλαν» το πρώτο ημίχρονο σχεδόν περπατώντας.

Η ΑΕΚ έκανε μια τεράστια προσπάθεια και κατά διαστήματα εξέθεσε την έλλειψη σοβαρότητας των αντιπάλων της, οι οποίοι όντας πνευματικά απόντες από τα «Δύο Αοράκια», επιδίδονταν σε διαγωνισμό ατομισμού και κακών επιλογών,. Κάπως έτσι, το πρώτο δεκάλεπτο βρήκε τους κίτρινους δύο πόντους μπροστά και το ημίχρονο μόλις τρεις πόντους πίσω. Εξαίρεση… συγκέντρωσης και σωστής προσέγγισης για τους Πειραιώτες αποτέλεσαν ο Κώστας Παπανικολάου, ο Σάσα Βεζένκοφ και ο Χασάν Μάρτιν.

Το τρίτο δεκάλεπτο ήταν το μόνο που είχε την εικόνα που περιμέναμε πριν το παιχνίδι, με τον Ολυμπιακό να πιέζει στην άμυνα και να ανοίγει τον ρυθμό. Η διαφορά έφτασε στο +18 λίγο μετά την έναρξη της τέταρτης περιόδου κι η λογική έλεγε ότι στα υπόλοιπα λεπτά αρκούσε μια απλή διαχείριση και μια στοιχειώδης προσπάθεια ώστε οι ερυθρόλευκοι να φτάσουν… σβηστοί μεν, ανενόχλητοι δε, στη νίκη.

Βεζένκοφ και Παπανικολάου αντικαταστάθηκαν με σκοπό να μην επιστρέψουν στο παρκέ -είχαν άλλωστε παίξει περισσότερο από όλους- αφού σε περίπου 43 ώρες θα έπρεπε να παρουσιαστούν όσο το δυνατόν πιο φρέσκοι για το μεγάλο ραντεβού με τον Παναθηναϊκό.

Μόνο που η πραγματικότητα αποδείχτηκε πολύ διαφορετική από ό,τι την φανταζόταν ο Γιώργος Μπαρτζώκας. Ο Ολυμπιακός επιδόθηκε σε ένα ρεσιτάλ λαθών και απερισκεψιών καταφέρνοντας -διότι περί κατορθώματος πρόκειται- να ξαναβάλει την ΑΕΚ στο παιχνίδι!

Ο 56χρονος προπονητής επανάφερε άρον - άρον Γουόκαπ, Βεζένκοφ και Παπ στο τελευταίο τρίλεπτο, με την διαφορά να πέφτει μέχρι το -5 και τον Κολόμ να χάνει την ευκαιρία να στείλει με τρίποντο τον ημιτελικό στο καλάθι δύο λεπτά πριν το τέλος! Τελικά, ένα λεπτό σοβαρής προσπάθειας από πλευράς Πειραιωτών αρκούσε ώστε η τάξη ν’ αποκατασταθεί κι η πρόκριση να σφραγιστεί.

Σίγουρα, δεν είναι εύκολο να αξιολογηθεί σωστά ένα παιχνίδι που είχε εξαρχής σερβιριστεί ως τυπική διαδικασία, ούτε να προκύψουν ασφαλή συμπεράσματα από την εξέλιξή του. Ήταν ανθρώπινο σ’ ένα βαθμό για τους ερυθρόλευκους να επηρεαστούν και να παρασυρθούν από τα αξεπέραστα προβλήματα των αντιπάλων τους, οι οποίοι κατέφυγαν σε διάφορα τρικ για να σώσουν την αξιοπρέπεια τους.

Καλώς ή κακώς ο Ολυμπιακός έχει βρεθεί στην Κρήτη μ’ ένα και μοναδικό, αδιαπραγμάτευτο καθήκον και πλέον καλείται να διαχειριστεί και να καταπνίξει την πίεση, το άγχος, τον τίτλο του φαβορί κι οτιδήποτε άλλο ενδεχομένως του προκαλεί νευρικότητα. 

Το βάρος των έξι ετών χωρίς τίτλο, της αυτοεξορίας και όλης της σκοτεινής περιόδου που προηγήθηκε υπάρχει μόνο ένας τρόπος να το τινάξουν από πάνω τους οι ερυθρόλευκοι. Παίζοντας το μπάσκετ που αποδεδειγμένα μπορούν. Με ηρεμία στο μυαλό και …τρικυμία στο σώμα. Με τις αμυντικές κι επιθετικές συνεργασίες τους, με την καλή κυκλοφορία της μπάλας και την επιθετικότητα που παρουσιάζουν από την αρχή της σεζόν.

Όπως γράφαμε πριν από τον ημιτελικό, σε αυτό το Final 4 δεν απαιτείται καμία υπέρβαση. Χρειάζεται απλώς ο καθένας να κάνει το καθήκον του και τίποτα περισσότερο. Το γεγονός δε, ότι κάτι τέτοιο δεν συνέβη εξ ολοκλήρου κόντρα στην ΑΕΚ, ίσως λειτουργήσει ως ξυπνητήρι εν όψει της Κυριακής. Αν και το κίνητρο του Ολυμπιακού είναι τόσο μεγάλο που κανονικά θα πρέπει να τον κρατάει έτσι κι αλλιώς ξάγρυπνο…

ΥΓ. Στον άλλο ημιτελικό, ο Προμηθέας τιμώρησε την νωθρότητα του Παναθηναϊκού στο πρώτο δεκάλεπτο και τον έβαλε σε μπελάδες, όμως η διαφορά ποιότητας και βάθους -ειδικά στην φροντ λάιν όπου η απουσία του Γκραντ άφησε τους Πατρινούς γυμνούς- έγειραν σταδιακά την πλάστιγγα υπέρ του φαβορί.

Οι πράσινοι σοβαρεύτηκαν ανασταλτικά στο 2ο και το 3ο δεκάλεπτο, κυριάρχησαν στο ζωγραφιστό, μάζεψαν 17 επιθετικά ριμπάουντ και με κορυφαίους τους Εβανς (15π. με 6/8 σουτ, 11 ριμπ.) και Γουάιτ (12 π., 7 ριμπ.) έφτασαν στη νίκη. Ο Νέντοβιτς δεν βρέθηκε στην καλύτερη μέρα του, όμως ένα λεπτό οίστρου του έφτανε για να ξεμπλοκάρει την ομάδα του και να της πάρει το άγχος.

Όπως έχουμε πει κατ’ επανάληψη από την αρχή της σεζόν, ο Παναθηναϊκός έχει συγκεκριμένα δομικά προβλήματα και μια δυναμική που δεν του επιτρέπει να φανεί ανταγωνιστικός στην Eυρωλίγκα, όμως το ατομικό ταλέντο κάποιων παικτών του, αλλά και η ενέργεια που βγάζει ενίοτε στην άμυνα, μπορούν να τον καταστήσουν επικίνδυνο σε οποιοδήποτε μεμονωμένο παιχνίδι. Τέτοιο είναι και ο τελικός της Κυριακής. 

ΥΓ2. Η μετατροπή του μπάσκετ σε γιορτή, όπως ειλικρινά οραματίζεται ο Βαγγέλης Λιόλιος, δεν εξαρτάται ούτε από την καλή διάθεση της ομοσπονδίας (ας υποθέσουμε ότι υπάρχει), ούτε από το μεράκι των φορέων (ας υποθέσουμε ότι υπάρχει), ούτε από την βελτίωση της οργάνωσης (ας υποθέσουμε ότι επίσης υπάρχει). Εξαρτάται από την κουλτούρα που κουβαλάμε.

Από το πόσο έχουμε μάθει να σεβόμαστε την αντίθεση του διπλανού μας. Από την διάθεσή μας να προστατέψουμε τις επιλογές και τα «πιστεύω» του, ακόμα κι αν βρίσκονται ακριβώς απέναντι από τα δικά μας. Δυστυχώς, η ελληνική κοινωνία αποδεικνύεται καθημερινά και ποικιλοτρόπως φειδωλή στην αποδοχή οποιασδήποτε διαφορετικότητας. Οπότε, ας μην ξανοιγόμαστε απότομα, γιατί δεν θέλει και πολύ να ξαναγίνει το κακό…