Ολυμπιακός - Η παγίδα που οφείλουμε να αποφύγουμε
Μια τέτοια πορεία αξίζει να την ζεις στο κάθε της βήμα, άσχετα με το ποιο θα είναι το τελευταίο. Γράφει ο Μιχάλης Στέφανου.
«Olympiacos B.C. become the first team to reach the playoffs this season». Η λιτή αυτή πρόταση της Euroleague περικλείει ένα κατόρθωμα, από εκείνα που -δυστυχώς- συνηθίζουμε να προσπερνάμε επιπόλαια. Τυφλωμένοι από μια ανεξήγητη και προπαντός αστήρικτη πλεονεξία, από μια μεγαλομανία που δεν συνάδει ούτε με την οργάνωση και τις υποδομές μας, ούτε φυσικά με την οικονομική μας ισχύ και τη συχνότητα των επιτυχιών μας. Ξαφνικά, θεωρούμε επιτεύγματα μεγάλης δυσκολίας ως δεδομένα, οι προσδοκίες μας αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο, ενώ τα δειλά όνειρα της αφετηρίας μετατρέπονται σε απαιτήσεις μέχρι τον τερματισμό. Και τελικά ξεχνάμε να χειροκροτήσουμε την έγκυρη προσπάθεια πριν ανεβάσουμε κι άλλο τον πήχη.
Ίσως μόνο η κατάκτηση της Euroleague είναι ικανή να αποδώσει μπασκετική δικαιοσύνη στην εφετινή έξοχη performance των «ερυθρόλευκων», όμως το γεγονός ότι στο παρκέ δείχνουν ικανοί να πετύχουν κάτι τόσο μεγάλο δεν μας δίνει το δικαίωμα να το χρησιμοποιήσουμε ως το μοναδικό κριτήριο για να τους χαρακτηρίσουμε επιτυχημένους. Διότι στην παρούσα φάση -όσο κι αν δεν μας αρέσει- η 16η θέση του Παναθηναϊκού, (όπως για παράδειγμα και η ανυπαρξία των ποδοσφαιρικών ομάδων της χώρας στο ευρωπαϊκό στερέωμα) ανταποκρίνεται περισσότερο στο επίπεδο του ελληνικού επαγγελματικού αθλητισμού, της τοξικότητας που τον εξουσιάζει και της κουλτούρας που καλλιεργούμε γύρω του. Η θέση του Ολυμπιακού είναι μια αναπάντεχη εξαίρεση.
«Η ευτυχία που θέλεις να έχεις, χαλάει την ευτυχία που ήδη έχεις», είχε πει ο Ζακ Ντεβάλ και στην περίπτωση του Ολυμπιακού, οφείλουμε να αποφύγουμε την παγίδα. Μια τέτοια, σπάνιας ομορφιάς και επιδόσεων πορεία, αξίζει να την τοποθετήσεις στη σωστή της διάσταση και να τη ζεις στο κάθε της βήμα, άσχετα με το ποιο θα είναι το τελευταίο.
Στον πιο ανταγωνιστικό, εξαντλητικό, και αμφίρροπο μαραθώνιο της γηραιάς ηπείρου, η ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα τους άφησε όλους πίσω, φτάνοντας πρώτη στην πιο ζωτική πηγή. Όταν απλώνεται μπροστά σου ένα βουνό 34 αγωνιστικών, η πρόκριση στην 8άδα αποτελεί το μοναδικό αντικειμενικό σου στόχο. Ουδείς τολμάει να απλώσει τα χέρια του μακρύτερα όταν στα 2/3 της σεζόν η 1η θέση της βαθμολογίας απέχει ελάχιστες ήττες από την 9η κι αν εμφανιστεί κανείς με… μεγάλη γλώσσα κινδυνεύει να εκτεθεί. Όπως ο πρωταθλητής Ευρώπης, αλλά ενίοτε υπερόπτης Εργκίν Αταμάν, που αρχές Οκτώβρη προέβλεπε ότι Εφές και Αρμάνι θα συνθέσουν το ζευγάρι του τελικού και να που αμφότερες απογοητεύουν.
Αντίθετα, οι πολύ πιο μετρημένοι Πειραιώτες, καθοδηγούμενοι από έναν προπονητή που δεν βλέπει τίποτε άλλο πέρα από το επόμενο παιχνίδι, αποδείχτηκαν ασταμάτητοι και με τη δέκατη εκτός έδρας νίκης τους τσέκαραν και τυπικά το εισιτήριο για την προημιτελική φάση. Έπειτα από μια διαδρομή με ελάχιστα σκαμπανεβάσματα, γεμάτη ρεκόρ και αδιαμφισβήτητη κυριαρχία σε σχεδόν όλους τους τομείς. Πλέον, χρειάζονται 1-2 νίκες για να εξασφαλίσουν (και πάλι πρώτοι) το πλεονέκτημα έδρας, την ώρα που οργανισμοί πανίσχυροι παλεύουν για τις τελευταίες προνομιούχες θέσεις.
Η τυπική επίτευξη του πρωταρχικού στόχου συνέβη στο παρκέ που θα κριθεί και ο τελευταίος. Ο Ολυμπιακός έκλεισε το μάτι στη φετινή… αίθουσα του θρόνου κι ανανέωσε το ραντεβού μαζί της, διότι από δω και πέρα δικαιούται να σηκώσει το βλέμμα και να κοιτάξει ψηλότερα. Το απαιτητικό κομμάτι της σεζόν οδεύει προς το τέλος του, άλλωστε, κι αυτό που ακολουθεί προϋποθέτει πίστη, εμπιστοσύνη και οπωσδήποτε τύχη. Η ψυχολογία αλλάζει, ο υπερβολικός σεβασμός στοιχίζει κι οι “ερυθρόλευκοι” που όλο το χρόνο έσπερναν, ανυπομονούν τώρα να θερίσουν…
Η Ζαλγκίρις έπεσε στο καναβάτσο τα χέρια του απόλυτου MVP της σεζόν, ο οποίος εκτός όλων των άλλων τρομακτικών του επιδόσεων, έγινε και ο νεαρότερος παίκτης στην ιστορία της διοργάνωσης που σπάει το φράγμα των 2.500 πόντων. Εμπλουτίζοντας διαρκώς την επιθετική του γκάμα, βάζοντας όλο και πιο δύσκολα σουτ με όλο και μεγαλύτερη ευκολία και εξασφαλίζοντας πια… προστατευμένη ονομασία προέλευσης στον τρόπο που κινείται χωρίς την μπάλα, ο Σάσα Βεζένκοβ συνεχίζει να μην βρίσκει ταβάνι στην απόδοσή του, λανσάροντας παράλληλα ένα προφίλ που αποτελεί τον ορισμό του αντιστάρ.
Σε μια βραδιά που ο Ολυμπιακός δεν βρήκε σε μεγάλες δόσεις τη σιγουριά του παιχνιδιού του (εμφανής η απουσία του Κώστα Σλούκα) και όταν βρέθηκε σε θέση ισχύος χάλασε το μυαλό του, το θετικό αποτέλεσμα ήρθε μέσα από ένα χρήσιμο σενάριο. Και παρότι οι προσωπικότητες φάνηκε αυτή τη φορά να υπερισχύουν, με τους Βεζένκοβ, ΜακΚίσικ και Φαλ να εξελίσσονται σε βαρόμετρα, ο χαρακτήρας του συνόλου ήταν εκεί στις κρίσιμες άμυνες και στην εξασφάλιση του ριμπάουντ.
Η Ζαλγκίρις είναι μια ομάδα που δημιουργεί περισσότερες δεύτερες ευκαιρίες από κάθε άλλη στη λίγκα και που αν καταφέρει να μείνει κοντά στο σκορ στο τελευταίο δεκάλεπτο γίνεται άκρως επικίνδυνη. Επιβεβαίωσε και τα δύο αυτά χαρακτηριστικά της, φέρνοντας τα πάνω κάτω στο παιχνίδι και βάζοντας φωτιά στην εξέδρα, όμως απέναντί της στεκόταν ένας αντίπαλος που δεν δείχνει να… πολυδέχεται ότι στον αθλητισμό υπάρχει και η ήττα.