Πάντα υπάρχει ένας τρόπος, αν είσαι αποφασισμένος

Ο Μιχάλης Στεφάνου αποτιμά την κατάσταση στην Ευρωλίγκα κι επισημαίνει την υποχρέωση του Ολυμπιακού να προσηλωθεί ψυχή τε και σώματι στο στόχο της πρόκρισης

Έχοντας προσπεράσει ήδη του δρόμου τα μισά στην κανονική διάρκεια της Euroleague κι έχοντας αποκτήσει ένα ασφαλές δείγμα γραφής από τους 18 μονομάχους, μπορούμε να επιβεβαιώσουμε ότι οι προβλέψεις για το...απρόβλεπτο του φετινού πράγματος, δικαιώνονται πανηγυρικά. Αν και το μεγαλύτερο ενδιαφέρον -τουλάχιστον βαθμολογικά- αρχίζει να περιορίζεται στη "μάχη των δέκα" για τα play off, δεν παύει να ισχύει ότι κάθε παιχνίδι, ακόμα και του πρώτου απέναντι στον τελευταίο, είναι ικανό να υποστηρίξει τον τίτλο του αμφίρροπου. Παράγοντας έδρας ουσιαστικά δεν υφίσταται, ενώ η διαφορά δυναμικότητας ανάμεσα στην πλειοψηφία των ομάδων είναι μικρή.

Κοιτώντας πιο προσεκτικά την κατάταξη μπορούμε ίσως να ξεχωρίσουμε τρία επί μέρους γκρουπ:

Το πρώτο περιλαμβάνει τις ομάδες της πρώτης τριάδας (ΤΣΣΚΑ, Μπαρτσελόνα, Ρεάλ), που λογικά δεν θα ανησυχήσουν για την παρουσία τους στην επόμενη φάση, πιθανώς και με πλεονέκτημα έδρας, όσο τέλος πάντων μπορεί να θεωρηθεί πλεονέκτημα στην εποχή της πανδημίας. Πρόκειται για τις αντικειμενικά πιο ισχυρές της διοργάνωσης, σε καμία περίπτωση, όμως, ανίκητες. Θα μπορούσε ίσως εδώ να "τρυπώσει" και η Ζενίτ που έχει 12 νίκες και δύο παιχνίδια λιγότερα, αλλά επειδή είναι μια ομάδα χωρίς εμπειρία και μεγάλες παραστάσεις στη διοργάνωση ας είμαστε λίγο πιο συγκρατημένοι μαζί της. 

Το δεύτερο γκρουπ αφορά τις δέκα ομάδες από την 4η έως και την 13η θέση, τις οποίες χωρίζουν έως και τρεις νίκες απόσταση και είναι οι: Ζενίτ, Μιλάνο, Μπάγερν, Εφές, Ζαλγκίρις, Βαλένθια, Ολυμπιακός, Φενέρ, Μακάμπι και Μπασκόνια. Αλλες ξεκινώντας από πιο πλεονεκτική θέση (Ζενίτ, Μιλάνο) κι άλλες από πιο μειονεκτική (Μπασκόνια, Μακάμπι), αυτές για την ώρα παλεύουν για τα πέντε εναπομείναντα εισιτήρια,  αν υποθέσουμε ότι τα άλλα τρία είναι καπαρωμένα από τις ομάδες του πρώτου γκρουπ. Καμία δεν μπορεί να νιώθει απόλυτα σίγουρη την δεδομένη στιγμή, όπως και καμία δεν έχει χάσει ακόμα το τρένο. Οσο προχωρούν οι αγωνιστικές ο αριθμός τους μοιραία θα συρρικνώνεται.

Τέλος, το τρίτο γκρουπ αποτελείται από πέντε ομάδες (Αλμπα, Ερυθρός Αστέρας, Παναθηναϊκός, Βιλερμπάν, Χίμκι), που έχουν μείνει αρκετά πίσω ώστε να έχουν ρεαλιστικές πιθανότητες πρόκρισης, αλλά ικανές να προκαλέσουν τεράστιες ζημιές σε όλες τις από πάνω τους. Φυσικά, τόσο το γόητρό τους, όσο και οι όποιες μαθηματικές τους ελπίδες δεν μας επιτρέπουν να τις χαρακτηρίσουμε αδιάφορες. Οποιος κάνει το λάθος να τις υποτιμήσει, συνήθως... λαμβάνει την απάντηση του στο γήπεδο με τελευταίο "θύμα" τη Ρεάλ από τον Ερυθρό Αστέρα στη Μαδρίτη. 

Ούτως ή άλλως, όσο το XL σύστημα διεξαγωγής της Euroleague παγιώνεται στις συνειδήσεις όλων (διανύουμε αισίως την 5η σεζόν της "all against all" εφαρμογής), τόσο η δυναμική εννοιών όπως νίκη και ήττα εξασθενεί. Το ίδιο και ο αντίκτυπός τους στα εσωτερικά των ομάδων, που μαθαίνουν να βλέπουν το δάσος κι όχι το δέντρο, όντας πολύ πιο ανθεκτικές στα άσχημα αποτελέσματα και πολύ πιο ψύχραιμες στα θετικά. Βέβαια, η ιδιοσυγκρασία των φιλάθλων ή το επίπεδο της δημοσιογραφίας διαφέρει από χώρα σε χώρα, έτσι σε ορισμένες περιπτώσεις η μεγάλη πίεση εξακολουθεί να υφίσταται και η... διάθεση να αλλάζει άρδην από βδομάδα σε βδομάδα. Είναι πάντως ηλίου φαεινότερο, ότι πλέον μετράει περισσότερο η διάρκεια, ο σχεδιασμός και οι αντοχές του κάθε οργανισμού. Μα πάνω απ' όλα η προσήλωση στον στόχο και η ένταση με την οποία τον διεκδικεί. 

Ολες οι ομάδες της Euroleague θέλουν να διακριθούν. Οι περισσότερες μάλιστα διαθέτουν τις δυνατότητες και τις προϋποθέσεις για να το κάνουν. Γιατί τελικά το καταφέρνουν μόνο κάποιες; Ας πούμε γιατί   "υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο να ξέρεις το μονοπάτι και στο να βαδίζεις στο μονοπάτι", όπως εξηγεί κι ο... Μορφέας στον Νίο σε μια από τις πλέον χαρακτηριστικές ατάκες του ανεπανάληπτου Matrix.

Δεν αποτελεί μυστικό, το γεγονός ότι με την έλευση του Γιώργου Μπαρτζώκα, ο Ολυμπιακός μπήκε σε μια φάση αναδόμησης και ανασυγκρότησης. Σε μια μεταβατική διαδικασία που δεν είναι 100% βέβαιο πόσο θα διαρκέσει. Ο Βασίλης Σπανούλης, ο απόλυτος Ευρωπαίος ηγέτης, που σήκωσε για μια δεκαετία την ομάδα στις πλάτες του μίλησε ήδη για το τέλος που πλησιάζει. Αργά ή γρήγορα θα τον ακολουθήσει και το δεύτερο ερυθρόλευκο σύμβολο, ο Γιώργος Πρίντεζης. Από την άλλη ο Κώστας Σλούκας έχει ήδη αρπάξει τη σκυτάλη και καλπάζει. Θα τον ακολουθησουν κι άλλοι γιατί... "ο Ολυμπιακός δεν τελειώνει". 

Το καλοκαίρι οι Πειραιώτες κινήθηκαν με συγκεκριμένο σκεπτικό, συγκεκριμένους αστερίσκους και μια πιο μακροπρόθεσμη προοπτική. Αν όχι για το σύνολό του ρόστερ τους, σίγουρα για ένα σημαντικό μέρος του. Σε κάθε περίπτωση δημιούργησαν ένα σύνολο, που με τα καλά του και τα κακά του έχει δεδομένες και ρεαλιστικές πιθανότητες να βρεθεί στα play off. Ε, λοιπόν για τα 14 παιχνίδια που απομένουν άπαντες στην ομάδα έχουν την υποχρέωση, να φορέσουν παρωπίδες, να ξεχάσουν οτιδήποτε άλλο μπορεί να τους απασχολεί και να κυνηγήσουν μέχρις εσχάτων την επιστροφή του Ολυμπιακού εκεί που ανήκει. 

Ο Ολυμπιακός γεννήθηκε μ' ένα πελώριο "πρέπει" στην πλάτη, καταδικασμένος (ή και ευλογημένος) να το κουβαλάει σε κάθε του βήμα. Δεν παίζει για την συμμετοχή, δεν συμβιβάζεται με το "υπάρχουν και χειρότερα", δεν κάνει εκπτώσεις στα όνειρά του και δεν αποδέχεται την αποτυχία παρά μόνο όταν δεν του έχει μείνει κάτι άλλο να καταθέσει στο γήπεδο. Δεν είναι το κατάλληλο μέρος για να κάνεις το κομμάτι σου, αλλά είναι για να γίνεις κομμάτι της ιστορίας του. Μόνο έτσι θα σε αντέξει ο οργανισμός του./

Στην μέχρι τώρα πορεία τους οι ερυθρόλευκοι, έχουν δείξει ότι μπορούν να ανταγωνιστούν τον οποιονδήποτε και να παίξουν μπάσκετ 8άδας, αλλά ακόμα δεν έχουν πείσει -πρωτίστως τους εαυτούς τους - ότι εκεί βρίσκεται η θέση τους. Οσο αποτελεσματικά συσπειρώνονται όταν στριμώχνονται στα σχοινιά, τόσο επικίνδυνα χαλαρώνουν μόλις καταφέρνουν να σταθούν στα πόδια τους. Μόνο που όσο ο δρόμος στενεύει τόσο πιο σταθερό πρέπει να είναι το τιμόνι. Ο Γιώργος Μπαρτζώκας στην πιο ώριμη φάση της καριέρας του, εμφανίζεται απόλυτα ρεαλιστής γιατί ξέρει ότι η επιτυχία από την αποτυχία απέχουν ελάχιστα. Η εικόνα της ομάδας έχει ήδη αλλάξει προς το καλύτερο κι ο Ολυμπιακός -με τις όποιες αδυναμίες του- θυμίζει ξανά Ολυμπιακό. Ηταν το πρώτο πράγμα που του ζητούσαν όλοι όταν επέστρεψε, έτσι δεν είναι;    

Το δια πυρός και σιδήρου πέρασμά του από το Αστρομπάλ και το 11-9 στην κατάταξη έχει φέρει τους Πειραιώτες σε τροχιά πρόκρισης. Το παιχνίδι με την Ζαλγκίρις μοιάζει ιδιαίτερα κομβικό και παρότι τα πάντα θα παραμείνουν ρευστά -ότι και να συμβεί στο Κάουνας- είναι αλήθεια ότι σιγά σιγά εξαντλούνται οι σανίδες σωτηρίας.  

Γι' αυτό και μπαίνοντας στο πιο σημαντικό κομμάτι της σεζόν -μέχρι το επόμενο- οι ερυθρόλευκοι επιβάλλεται να είναι πιο σκληροί στο πνευματικό κομμάτι, πιο αυστηροί με τον εαυτό τους και πάνω απ' όλα να εστιάσουν συντονισμένα στον στόχο. Εφόσον το κάνουν, δεν χρειάζεται να αρχίσουν να ψάχνουν πού θα βρουν τις νίκες που απαιτούνται. Στο ...παρκέ θα τις βρουν. Διότι υπάρχει πάντα ένας τρόπος, αν είσαι αποφασισμένος...