Ο Ολυμπιακός είναι και πάλι «die hard» σύνολο

O "Manolo" γράφει για τους ερυθρόλευκους που έχασαν την ευκαιρία στην Βαρκελώνη αλλά κοιτάζουν μπροστά με αισιοδοξία.

Ο Ολυμπιακός για 35’ στο χθεσινό παιχνίδι με την Μπαρτσελόνα, έστησε «γραμμή Μαζινό», εγκλωβίζοντας για μεγάλα διαστήματα την αντίπαλό του, η οποία χάρις σε ένα ξέσπασμα στο 3ο δεκάλεπτο (όταν πέτυχε 28 πόντους, δηλαδή έναν παραπάνω από όσους είχε σκοράρει στο 1ο ημίχρονο) και την ευστοχία της στις ελεύθερες βολές, ειδικά στην παράταση όταν η μπάλα «έκαιγε», πήρε μια σημαντική νίκη.

Η χθεσινή ήταν μια «μάχη» από τα παλιά, με μέγα πάθος και ένταση, θυμίζοντας την προ 6ετίας σειρά των Ρ/Ο σε κάποιες στιγμές. Από την αρχή φαινόταν ότι το σκορ θα παρέμενε σε χαμηλά επίπεδα, με τις δύο ομάδες να είναι άστοχες στο ξεκίνημα, να υποπίπτουν σε λάθη και οι άμυνες να είναι στο προσκήνιο.

Ο Ολυμπιακός για ένα ακόμη αγώνα, σε μια αφιλόξενη έδρα μάλιστα, κατάφερε από το jump ball να επιβάλλει το ρυθμό που ήθελε και μέσω της άμυνας να επιβληθεί στον αντίπαλο. Η γνώριμη 5αδα των Γουόκαπ, Ντόρσει, Παπανικολάου, Βεζένκοφ και Φαλλ έμεινε στο παρκέ για αρκετή ώρα, με τον Ολυμπιακό, μετά τα πρώτα λεπτά και το ισόπαλο 6 – 6, να αρχίζει να «χτίζει» ένα μικρό προβάδισμα.

Την ίδια ώρα το ψηλό σχήμα της Μπάρτσα με τον Χέις στο 3 και τους Μίροτιτς, Ντέιβις στη front line ήταν προβλέψιμο επιθετικά. Ο Γιασικεβίτσιους γρήγορα ανακάτεψε την τράπουλα, περνώντας τον Κούριτς στο 3 και παίζοντας για αρκετή ώρα δίχως κλασικό σέντερ, με τον Μίροτιτς να έχει παρτενέρ τον Οριόλα ή ακόμη και το Σμιτς. Ούτε η είσοδος του Λαπροβίτολα μπόρεσε να αλλάξει το ρυθμό, με τους μπλαουγκράνα να είναι πολύ άστοχοι, αδυνατώντας να βρουν λύσεις ειδικά από μακρινή απόσταση (τελείωσαν το 1ο ημίχρονο με 0/12 τρίποντα)!

Ο Ολυμπιακός έπαιζε άμυνα σεμιναριακού επιπέδου, όχι μόνο ως προς την προσήλωση και την ένταση που «έβγαζε», αλλά και ως προς το κομμάτι της ατομικής και ομαδικής άμυνας. Οι παίκτες του Ολυμπιακού έκαναν δύσκολο το έργο των αντιπάλων, πιέζοντας την μπάλα, με double teams και γενικά μη αφήνοντάς τους χώρο. Η Μπαρτσελόνα έδειξε καλύτερη επιθετική λειτουργία, όταν είχε δύο κλασικούς χειριστές στο παρκέ, με τον Γιοκουμπάιτις νέο πρόσωπο, αλλά κάποια ελεύθερα τρίποντα, δεν βρήκαν στόχο.

Επιθετικά, ο Ολυμπιακός θύμισε το πρώτο ημίχρονο με τη Real, καθώς είχε απέναντί του, θα λέγαμε τον ίδιο του τον καθρέφτη, δηλαδή μια ομάδα με καλή αμυντική συμπεριφορά. Και ο ίδιος είχε κακή επίδοση έξω από τα 6.75 μ., δεν μπόρεσε να κυκλοφορήσει την μπάλα όπως κάνει συνήθως, με αποτέλεσμα να γίνονται επιθέσεις υπό την πίεση του χρόνου και κάτω από δύσκολες συνθήκες. Παρόλα αυτά, η παρουσία του Φαλλ στις δύο ρακέτες και οι λύσεις που ήρθαν στην επίθεση από τον πάγκο, με τους Σλούκα και Ζαν Σαρλ κυρίως, του έδωσαν ένα προβάδισμα 5 πόντων (27 – 32).

Το 3ο δεκάλεπτο, όμως, θα ήταν μια άλλη ιστορία. Η Μπαρτσελόνα ανέβασε την έντασή της στην άμυνα, «άνοιξε» το ρυθμό, εκμεταλλευόμενη και την αστοχία των ερυθρόλευκων, που δεν είχαν σημείο αναφοράς στην επίθεση, «τρέχοντας» ένα σερί 14 – 2 στα πρώτα λεπτά και ανακτώντας το momentum. Σε εκείνο το σημείο άργησε λίγο η αντίδραση από τον πάγκο του Ολυμπιακού, καθώς σε αυτό το διάστημα φαινόταν ότι η ομάδα είχε χάσει τη συγκέντρωσή της σε άμυνα και επίθεση και ένα time out νωρίτερα, θα έκοβε την ορμή της Μπαρτσελόνα.

Παρόλα αυτά, από εκεί και έπειτα, η 2nd unit, με τους Σλούκα, Λαρεντζάκη και ΜακΚίσικ στην περιφέρεια, λειτούργησε καλά σε επίθεση και άμυνα, με τον Ολυμπιακό να ροκανίζει σιγά, σιγά τη διαφορά. Η παραφωνία ήταν η παρουσία του Μάρτιν, ο οποίος ούτε στα τελειώματά του, ούτε στα ριμπάουντ, θυμίζει, μέχρι τώρα, τον περσινό παίκτη. Το παιχνίδι ήταν φανερό ότι θα οδηγούταν σε ένα φινάλε θρίλερ. Με περίπου 1’ να απομένει, οι ερυθρόλευκοι ήταν μπροστά με 65 – 67 και το άστοχο τρίποντο του Μίροτιτς, τους έδινε μοναδική ευκαιρία να πάρουν ένα σημαντικό προβάδισμα. Όμως ο Λαρεντζάκης αστόχησε σε τρίποντο, η Μπάρτσα σκόραρε με βολές του Κούριτς, από ένα αχρείαστο φάουλ του Μάρτιν και στη συνέχεια είχε εκείνη τη δυνατότητα να «κλέψει» τη νίκη, μετά την άστοχη προσπάθεια του Σλούκα, αλλά ούτε το σουτ του Χίγκινς βρήκε στόχο.

Το 67 – 67 οδήγησε τις δύο ομάδες στην παράταση, με τον Μπαρτζώκα να επιμένει στο ίδιο σχήμα, με μόνη αλλαγή τον Φαλλ αντί του Μάρτιν. Πλέον, με την κόπωση ορατή, το παιχνίδι είχε γίνει ροντέο και η μπάλα «ακουμπούσε» σε σίγουρα χέρια για τις δύο ομάδες. Η Μπαρτσελόνα βρήκε ανάσες και λύσεις από τις βολές (οι 10 από τους 12 πόντους σε αυτό το διάστημα ήταν από τη γραμμή του φάουλ), ενώ ο Ολυμπιακός με «ηρωικά» του ΜακΚίσικ μπόρεσε να επιστρέψει από τος εις βάρος του 75 – 70! Μάλιστα με δύο βολές του Ντόρσει, στα 22” πριν τη λήξη, προηγήθηκε με 77 – 78. Στη συνέχεια ο Χίγκινς αστόχησε, αλλά μια στιγμιαία αδράνεια στη ρακέτα στοίχισε το αμυντικό ριμπάουντ. Ο Οριόλα κέρδισε φάουλ από τον Φαλλ, ευστόχησε στο ζευγάρι των βολών και ο Σλούκας στην τελευταία επίθεση, δεν κατάφερε να σκοράρει.

Η Μπαρτσελόνα πήρε μια νίκη δια πυρός και σιδήρου, σε ένα παιχνίδι που ο Ολυμπιακός ήλεγχε στο μεγαλύτερο διάστημα και αν είχε αποφύγει κάποια λάθη σε κρίσιμα σημεία, ή είχε και άλλους παίκτες να προσφέρουν (π.χ. Μάρτιν), θα είχε φύγει ο ίδιος νικητής. Πολλοί στέκονται στην επιμονή του Μπαρτζώκα στα ίδια πρόσωπα και στις διαιτητικές αποφάσεις. Στο πρώτο ζήτημα, η απάντηση ίσως να έχει δύο σκέλη, με τον Έλληνα προπονητή να δείχνει εμπιστοσύνη στους παίκτες που «γύρισαν» το παιχνίδι στην επανάληψη, παρά να ρισκάρει με πιο «κρύους», όπως οι Παπανικολάου και Ζαν Σαρλ. Παρόλα αυτά, ο Γουόκαπ θα ήταν μια καλή λύση (ίσως και ο Ντόρσει πριν την παράταση) για να φρεσκαριστεί η περιφέρεια, που δεχόταν μεγάλη πίεση. Το άλλο σκεπτικό είναι ότι στο μυαλό του Μπαρτζώκα υπήρχε (και σωστά) το παιχνίδι με τη Ζαλγκίρις και παίκτες όπως ο Αμερικάνος guard, ο Παπανικολάου, ο Φαλλ και ο Πρίντεζης θα χρειαστούν.

Όσον αφορά τη διαιτησία, ήταν προφανές εξ αρχής ότι άφηνε το δυνατό παιχνίδι. Σε κάποια σημεία έδωσε αυστηρά φάουλ υπέρ της Μπαρτσελόνα, μη ακολουθώντας αυτή τη «λογική», όταν το παιχνίδι ήταν σε … τεντωμένο σχοινί, όπως εκείνο του Βεζένκοφ προς το φινάλε της κανονικής διάρκειας αλλά και μερικά απ’ τα κερδισμένα φάουλ του Μίροτιτς στην παράταση.

Σε κάθε περίπτωση, ο Ολυμπιακός είχε ευκαιρίες να «καθαρίσει» τη νίκη και με δικές του επιθέσεις, αλλά κυρίως μέσω της άμυνάς του, όπου στιγμές αδράνειας έδωσαν ανάσα στην Μπάρτσα. Πάντως αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι υπήρξαν περίεργα σφυρίγματα, όπως στο 1ο ημίχρονο, όταν ένα αντιαθλητικό φάουλ από τον Ντέιβις στον Φαλλ, όπου τον βρίσκει και στο κεφάλι, πριν «κατεβάσει» το χέρι του, δεν δόθηκε.

Αυτή όμως η κουβέντα δεν αρμόζει σε ομάδες που κυνηγάνε στόχους και επιδιώκουν τη δική τους βελτίωση. Ο Ολυμπιακός φαίνεται φέτος ότι είναι και πάλι «die hard» σύνολο, που δεν τα παρατάει, κάνει το «παιχνίδι» του και διαθέτει χαρακτήρα και ταυτότητα. Τα πρώτα μηνύματα δείχνουν ότι ο Ολυμπιακός έχει αλλάξει «τσιπάκι», «δέρμα», όπως θέλετε πείτε το, συνδυάζοντας τη μαχητικότητα με ουσία και αγωνιστικές αρχές. Η συνεχής βελτίωση είναι μια διαδικασία που απαιτεί χρόνο, κόπο, δουλειά, προπονήσεις και «εμπειρίες» μέσα από αγώνες. Θα έρθουν και κακές στιγμές και εκεί θα φανεί παραπάνω ο χαρακτήρας της ομάδας, το δέσιμο, από την αντίδραση της. Οι νέοι παίκτες έχουν «μπει» στο κλίμα και προσφέρουν, ενώ υπάρχει και μια κενή θέση ξένου, η οποία θα χρησιμοποιηθεί, καθώς σε βάθος χρόνου θα απαιτηθούν παραπάνω ποιοτικές λύσεις.

Ήδη είναι φανερή η απουσία κάποιου wing με σταθερό σουτ, που να διαθέτει χειρισμό και προσωπική φάση και θα μπορεί να «ξεκολλήσει» την ομάδα σε στιγμές, όπως το χθεσινό 3ο δεκάλεπτο, ή ενός αθλητικού ψηλού με above the rim game και face up ρεπερτόριο, που θα μπορεί να παίξει άμυνα με αλλαγές (κάτι που είδαμε κατά κόρον στο φινάλε) και να τελειώνει φάσεις πάνω από τη στεφάνη, δίνοντας σιγουριά και στα αμυντικά ριμπάουντ.  

Με πρώτη ανάγνωση, εκείνο που μετράει είναι ότι η χημεία της ομάδας βρίσκεται σε καλά επίπεδα για την εποχή. Ο Ολυμπιακός δεν έχει μεγάλα «νεκρά» χρονικά διαστήματα και ακόμη και στις κακές του βραδιές επιθετικά, κρατιέται στα παιχνίδια μέσα από την άμυνα. Κλείνοντας, θα ήθελα να αναφερθώ σε αυτό το κομμάτι, γιατί επικρατεί μια ευρεία αντίληψη ότι η αστοχία των αντιπάλων, σε μεγάλο βαθμό, οφείλεται σε συγκυρίες, δική τους κακή βραδιά και παρά φύσιν αστοχία…

Οι ερυθρόλευκοι στα 3 παιχνίδια της Euroleague, απέναντι σε ισάριθμες Ισπανικές ομάδες, τις έχουν κρατήσει χαμηλά στο σκορ. Την Μπασκόνια στους 50 πόντους (με 4/24 τρίποντα), την Ρεάλ στους 68 (με 3/24 τρίποντα) και την Μπαρτσελόνα στους 67 σε 40’ αγώνα και στους 79 σε 45’ (με 5/24 τρίποντα). Δηλαδή συνολικά οι αντίπαλοί του σουτάρουν με ποσοστό 16%, ήτοι 12/72 τρίποντα! Το δείγμα είναι μικρό, ωστόσο κάτι δείχνει, ειδικά αν αναλογιστούμε ότι σε όλα τα υπόλοιπα φετινά παιχνίδια, η Ρεάλ, σε σύνολο 9 αγώνων, έχει ποσοστό 33.4% (75/224 τρίποντα), η Μπασκόνια, σε σύνολο 7 αγώνων, έχει ποσοστό 35.6% (63/177) και η Μπαρτσελόνα, σε σύνολο 10 αγώνων, έχει ποσοστό 41.3% (95/230 τρίποντα).    

Το ρεζουμέ του παιχνιδιού είναι ότι μια νίκη χθες θα εξασφάλιζε στον Ολυμπιακό το «ευ ζειν» για τη συνέχεια, όμως τώρα είναι ώρα να κοιτάξει το ζειν, δηλαδή το παιχνίδι με τη Ζαλγκίρις, όπου υπάρχει το «πρέπει» της νίκης. Και εκεί θα φανεί, παρά την απογοήτευση της ήττας και τη φυσιολογική κόπωση, αν αντιδράσει σωστά, αφήνοντας πίσω του «παιδικές ασθένειες» του παρελθόντος.