Αν και το ΝΒΑ αποτελεί όνειρο για κάθε παίκτη αλλά και θεατή, δεν είναι λίγοι οι προπονητές οι οποίοι δεν συγκινούνται και τόσο από το θέαμα στην άλλη πλευρά του ατλαντικού.
Ανάμεσα σε αυτούς συγκαταλέγεται και ο Τζιανμάρκο Ποτσέκο, ο προπονητής της Σάσαρι, ο οποίος δεν δίστασε να πει, σε Μέσο της χώρας του, πως το θέαμα στο ΝΒΑ, όχι απλά δεν τον ενθουσιάζει, αλλά τον.. .αναγουλιάζει!
«Γενικά, η φιλοσοφία που έχω γύρω από το μπάσκετ είναι το τρίποντο. Το πρώτο και καλύτερο είναι να κάνεις τις λιγότερες αλλαγές που μπορείς στην ομάδα και βάσει των οικονομικών σου δυνατοτήτων να διατηρείς όσο μπορείς τους παίκτες, καθώς μία ομάδα γίνεται καλύτερη όταν οι παίκτες είναι καιρό μαζί. Το δεύτερο είναι να προσπαθώ να έχω μία ευρωπαϊκή και ιταλική ταυτότητα, γιατί χωρίς αμφιβολία το μπάσκετ που παίζουμε εδώ, είναι εντελώς διαφορετικό με αυτό στις ΗΠΑ. Κατά τη διάρκεια της καραντίνας, πίεσα τον εαυτό να παρακολουθήσει ΝΒΑ για να βελτιωθώ, αλλά στο τέταρτο ματς που είδα, ένιωσα ότι ήθελα να κάνω… εμετό. Όλα είναι τόσο όμορφα, λαμπερά και εκπληκτικά, αλλά αυτό δεν είναι το μπασκετικό μου στιλ. Το τρίτο είναι το παιχνίδι στο low post, καθώς βοηθά στην επίθεση και είναι σημαντικό στην άμυνα», υποστήριξε ο Ποτσέκο, όμως στην συνέχεια δεν δίστασε να παραδεχθεί πως έχει μετανιώσει για το ότι δεν αγωνίστηκε στους Ράπτορς, το καλοκαίρι του 2001.
«Θυμάμαι το 2001 είχα παίξει σε ένα summer league με τους Ράπτορς και στο πρώτο ματς είχα παίξει πάρα πολύ καλά, όπου οι εκπρόσωποί μου ετοίμαζαν συμβόλαιο με την ομάδα του Τορόντο. Είχα και πόνους στην πλάτη τότε. Με κάλεσαν στο καμπ των βετεράνων και μου είπαν ότι υπήρχαν 2-3 κενές θέσεις. Δεν ήταν σίγουρη η θέση, αλλά μέσα από τις προπονήσεις είχα 50% πιθανότητες με τον Κάρλος Αρόγιο για μία θέση. Αλλά, στη Βαρέζε ήταν καλά και είχα ένα εξαιρετικό συμβόλαιο, το οποίο μου απέφερε αρκετά χρήματα. Έτσι, αποφάσισα να μην ρισκάρω. Αυτό είναι κάτι που με κάνει να μετανιώνω μέχρι σήμερα, γιατί προτίμησα τα χρήματα από το όνειρό μου».
