Συνήθως οι αθλητές που περνούν τον Ατλαντικό χρειάζονται ένα διάστημα να προσαρμοστούν σε νέες συνθήκες και ίσως σε ένα διαφορετικό τρόπο παιχνιδιού. Η Χατζηλεοντή δεν φάνηκε να έχει τέτοιου είδους προβλήματα φτάνοντας στο NCAA.
«Είμαι πολύ καλά εδώ… Μου αρέσει απίστευτα πολύ. Και η καθημερινότητα… Μπορεί να είναι γεμάτη, όπως κάθε αθλητή, αλλά περνάω πραγματικά πολύ καλά».
Με το «καλημέρα» βρέθηκε στην αρχική πεντάδα και πήρε και τις πρώτες της διακρίσεις ως πρωτοετής. Και μόνο που μιλάει γι’ αυτό και «ακούγεται» το χαμόγελό της καταλαβαίνει κάποιος πόσο πολύ την έχει αγγίξει αυτό: «Η αλήθεια είναι πως ένιωσα πολύ χαρούμενη όταν μου είπαν ότι θα είμαι βασική. Για μια πρωτοετή το να ξεκινά πεντάδα είναι ξεχωριστό. Κάθε αθλητής/αθλήτρια θα αισθανόταν χαρούμενος και είναι κάτι πολύ σημαντικό… Κι εγώ για να είμαι ειλικρινής, χάρηκα πολύ».
Η δουλειά της την κράτησε στην αρχική πεντάδα και στους αγώνες που ακολούθησαν διατήρησε αυτή τη θέση. Δεν την σταμάτησε ούτε ένας τραυματισμός. Επέστρεψε για να βρίσκεται και πάλι εκεί στο τζάμπολ ενός αγώνα, κερδίζοντας διακρίσεις: «Οι επιδόσεις έρχονται με τη συνεχή δουλειά. Όσο για τις διαφορές… Πάλι μπάσκετ είναι, άθλημα με επαφές… Κάνεις τη δουλειά όταν σε καλούν στο παρκέ».
Ο κορονοϊός δημιουργεί τα δικά του προβλήματα, με την καθημερινότητα να επηρεάζεται περίπου στον ίδιο βαθμό όπως η Ελλάδα: «Υπάρχουν πολλά κρούσματα στις ΗΠΑ, μου τα λένε και οι συμπαίκτριές μου. Κι εδώ, όπως και αλλού άλλωστε, φοράμε μάσκες παντού, πρέπει να κρατάμε αποστάσεις, κάποια παιχνίδια έχουν αναβληθεί στο κολλεγιακό… Τέτοια πράγματα για την ώρα. Δεν υπάρχει κάτι άλλο ως πιο αυστηρό μέτρο ή περιορισμός. Γενικότερα νιώθεις ευγνώμων για το κάθε παιχνίδι που θα μπεις τελικά να παίξεις μέσα σε αυτήν την κατάσταση».
Αυτό που είναι αρκετά διαφορετικό είναι το ενδιαφέρον για το γυναικείο μπάσκετ που συναντά στο κολλέγιό της. «Είναι η ίδια συμπεριφορά απέναντι στην ανδρική και στη γυναικεία ομάδα. Ενδιαφέρονται πολύ για εμάς, μας προσέχουν πολύ. Δεν θα εμφανιστούν πέντε άτομα ή μόνο η οικογένειές μας. Όλα είναι πολύ επαγγελματικά. Στο γήπεδο, στα αποδυτήρια, στο πρόγραμμά μας. Είναι κάτι πολύ καλό για το γυναικείο μπάσκετ».
Όπως όλες οι αθλήτριες της ομάδας θα πρέπει να μοιράσει το χρόνο της ανάμεσα στο παρκέ και στο διάβασμα. Και μένει να επιλέξει τον τομέα σπουδών που θα ακολουθήσει, αφού έχει το περιθώριο χρονικά να κάνει την επιλογή αργότερα: «Τα μαθήματα έχουν αρχίσει, αλλά μένει να επιλέξω την κατεύθυνση που θα ακολουθήσω. Είναι κάτι που μπορώ να κάνω τις επόμενες χρονιές, αφού υπάρχει αυτή η δυνατότητα».
Η Χατζηλεοντή έχει «αγκαλιάσει» τη ζωή στο Κάνσας, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν της λείπει και κάτι, ή μάλλον κάποιοι από την Ελλάδα: «Έχω συνηθίσει πάρα πολύ εδώ και πολύ γρήγορα. Στην αρχή μου έλειπαν όλα, αλλά όχι τώρα. Το μόνο που μου λείπει είναι η οικογένειά μου, ειδικά αυτές τις μέρες. Θα ήθελα να τους έχω κοντά μου. Δεν μπορώ να παραπονιέμαι όμως ή να γκρινιάζω. Δόξα τω Θεώ η ζωή μου είναι πολύ καλή εδώ και μου αρέσει πολύ. Τα κορίτσια είναι σαν δεύτερη οικογένεια για μένα εδώ. Είμαστε κοντά, περνάμε πολύ χρόνο μαζί και πραγματικά μου αρέσει πολύ εδώ».
Αυτό που θα ήθελε πάντως, μπασκετικά, ήταν να βρισκόταν στην Κρήτη για την Εθνική Γυναικών στην οποία έχει κάνει ήδη το ντεμπούτο της, μετά από σειρά επιτυχημένων χρόνων και εμφανίσεων με τις «μικρές» Εθνικές Ομάδες. Χρόνια που έχουν γεμίσει τη… βιβλιοθήκη της με τρόπαια και ατομικές διακρίσεις: «Εννοείται ότι παρακολούθησα παιχνίδια και προφανώς θα ήθελα να βρίσκομαι εκεί. Ειδικά από τη στιγμή που μιλάμε για την Εθνική Γυναικών. Δεν μπορούσε να γίνει έτσι, οπότε βλέπουμε για τη συνέχεια. Η Εθνική Ομάδα είναι πάντα ένα ξεχωριστό κομμάτι».
Η Χατζηλεοντή βρίσκεται στο Κάνσας, αλλά με κάποιο μαγικό δικό της τρόπο και με πολύ δουλειά θα βρεθεί ταυτόχρονα και πέρα από το –δικό της- ουράνιο τόξο.