Για την απόφαση του να επιστρέψει στην Δάφνη, μίλησε στο EOK WEB Radio ο Αντριάνο Τοπάλι.
Αναλυτικά ο Τοπάλι μίλησε:
Για την επιστροφή του στον Α.Ο. Δάφνης: «Είναι πολύ ιδιαίτερη. Ουσιαστικά επιστρέφω στη βάση μου, από εκεί που έμαθα να σκάω τη μπάλα. Δεν ήταν πάρα πολύ δύσκολη επιλογή. Από τη στιγμή που με πλεύρισε και ο πρόεδρος και ο προπονητής, που τυχαίνει να τον είχα και αυτόν για πολλά χρόνια προπονητή μου, δε χρειάστηκε πολλή σκέψη. Τα βρήκαμε πολύ σύντομα. Ήθελα κάποια στιγμή να το κάνω αυτό και να γυρίσω πάλι στη Δάφνη, οπότε πήρα αυτήν την απόφαση και είμαι πολύ χαρούμενος».
Για τον λόγο της επιστροφής του: «Για εμένα σημαίνουν πολλά πράγματα η Δάφνη και ο Αμύντας, δε μπορώ να ξεχωρίσω κάτι. Απλώς όλα ξεκίνησαν από τη Δάφνη και είμαι πολύ χαρούμενος που επιστρέφω στη Δάφνη. Μιλώντας και με τον πρόεδρο και με τον προπονητή, έχοντας βάλει και αυτοί δυνατούς στόχους για τα επόμενα χρόνια, μου έδωσε και εμένα ένα μεγάλο boost για να μπορέσω να ενταχθώ και εγώ στην ομάδα».
Για τα πρώτα του βήματα στην ομάδα: «Θυμάμαι ήμουν στο σχολείο, είχαμε κάποιους σχολικούς αγώνες, εγώ δεν είχα πάει ακόμα στη Δάφνη. Εκεί κάποιος προπονητής της Δάφνης ήρθε, με πλεύρισε, με ρώτησε μήπως με ενδιαφέρει να παίξω σε μια ομάδα, το απάντησα “ναι, εννοείται” και έτσι ξεκίνησα και πήγα στη Δάφνη. Ουσιαστικά, για ‘μένα μετά την οικογένειά μου το μπάσκετ ήταν σαν στήριγμα γενικά στη ζωή μου. Αν δεν είχα σχολείο σίγουρα θα έπαιζα μπάσκετ, αν δεν είχα μια δουλειά μεγαλώνοντας σίγουρα θα έπαιζα μπάσκετ. Δεν μπορούσα να σκεφτώ τον εαυτό μου χωρίς μερικές ώρες της ημέρας να μην παίζω μπάσκετ. Αυτό δημιουργήθηκε μέσα από το γήπεδο, στο “Μιχάλης Μουρούτσος”».
Για το ξεκίνημά του στο μπάσκετ: «Στην αρχή, όπως όλα τα μικρά παιδιά, ξεκινάμε απλά να βάλουμε στην καθημερινότητά μας τον αθλητισμό για πολλούς λόγους, όπως κάθε οικογένεια θέλει το παιδί να ασχοληθεί με τον αθλητισμό. Η διαφορά ήταν ότι στην τότε εποχή η Δάφνη έφερνε τόσους καλούς παίκτες και ήταν τόσο πολύ δυνατή ομάδα, είτε αγωνιζόταν στην Α1, είτε στην Α2. Για ένα μικρό παιδί έτσι όπως ήμουν εγώ και όπως έβλεπα εγώ τότε το μπάσκετ, αυτό μου δημιουργούσε μόνο όρεξη και πάθος και μόνο να συνεχίσω να βελτιώνομαι».
