Γιαννάκης για την είσοδο του στο Hall of Fame: «Θα μάχομαι και θα φυλάω τις μπασκετικές Θερμοπύλες μου» (vid)

Συγκίνησε ο Παναγιώτης Γιαννάκης, με τον λόγο που εκφώνησε κατά την διάρκεια τη διαδικτυακής (λόγω κορονοϊού) τελετής που πραγματοποιήθηκε, για την είσοδο της «class 2021» στο FIBA Hall of Fame.

Ο «Δράκος» θυμήθηκε τα πρώτα του χρόνια στον χώρο, στον Ιωνικό Νίκαιας, κάνοντας μία ανασκόπηση της τεράστιας καριέρας του, τόσο εντός των τεσσάρων γραμμών του παρκέ, ως παίκτης, όσο και εκτός αυτού, στον ρόλο του προπονητή.

Χαρακτηριστική η ατάκα που χρησιμοποίησε ο Γιαννάκης, λέγοντας πως η τιμή που έγινε στο πρόσωπο του, αποτελεί ιερή δέσμευση ώστε να συνεχίσει  να στέκεται όρθιος, να μάχεται και να φυλάει  τις μπασκετικές του Θερμοπύλες.

Να σημειωθεί πως, εκτός του Παναγιώτη Γιαννάκη, στην “class 2021» βρίσκονται και οι:

Παίκτες:

Μάθιου Φαγιέ (Σενεγάλη)

Χάνα Χοράκοβα (Τσεχία)

Στάνισλαβ Κρόπιλακ (Σλοβακία)

Όσκαρ Μόγλια(Ουρουγουάη)

Ντέτλεφ Σρεμπφ (Γερμανία)

Σεργκέι Ταρακάνοφ (Ρωσία)

Χάξια Ζενγκ (Κίνα)

Προπονητές:

Τσακ Ντέιλι (ΗΠΑ_

Τομ Μάχερ (Αυστραλία)

Έτορε Μεσίνα (Ιταλία)

Αναλυτικά η ομιλία του Παναγιώτη Γιαννάκη:

"Καλησπέρα σας…

Aυτή τη στιγμή που βρίσκομαι εδώ και απολαμβάνω τη μέγιστη, την υπέρτατη τιμή της ένταξης μου στο FIBA Basketball Hall Of Fame ξαναγίνομαι παιδί!

Νιώθω πως είμαι 11 χρονών, φοράω κοντό παντελονάκι, φεύγω σκαστός από το σπίτι μου στη Νίκαια και ακούω τη μητέρα μου να φωνάζει «Νότη, Νότη» (όπως ήταν τότε το χαϊδευτικό μου) και να με ψάχνει.

Όταν με έβρισκε σε κάποια αλάνα και γύριζα στο σπίτι δεν γλίτωνα ούτε φωνές της , αλλά ούτε και τις ξυλιές!

Κάπως έτσι μεγάλωνα και ξαφνικά αγάπησα το μπάσκετ. Εβλεπα τα μεγαλύτερα παιδιά να παίζουν στη γειτονιά, λίγο πιο κάτω από το σπίτι μου και ζήλεψα. Στην αρχή μαζί με έναν φίλο μου πήραμε μια φτηνή πλαστική μπάλα και αντί για καλάθι σημαδεύαμε πότε τις γλάστρες στον κήπο του σπιτιού και πότε τον αργαλειό της μητέρας μου!

Κι όταν κάναμε κάποια ζημιά και σπάγαμε τα λουλούδια, πάλι έτρωγα ξύλο!

Εντάχθηκα στον Ιωνικό Νικαίας το 1971 και ήμουν τυχερός διότι έπεσα στα χέρια του προπονητή Βύρωνα Κρίθαρη που έγινε ο μέντορας και ο δεύτερος πατέρας μου.

Τότε μου έδωσαν ένα εικοσάρικο για να βγάλω φωτογραφίες και να εκδοθεί το δελτίο αθλητή που χρειαζόταν και τη συγκατάθεση των γονέων μου.

Εβαλα μια δική μου υπογραφή διότι ο πατέρας μου θα αρνιόταν και μέσα από αυτή την παιδική σκανδαλιά άρχισε το ταξίδι μου στο φεγγάρι.

Ημουν ένα παιδί που έζησε το όνειρο.

Αυτό το ταξίδι μου έδωσε την ευκαιρία να συναντήσω σπουδαίους ανθρώπους που διάνοιξαν τους ορίζοντες μου και να κάνω υπέροχους φίλους, με πήγε στα πέρατα του κόσμου και γι αυτό είμαι ευγνώμων.

Με αυτό τον τρόπο χαρακτηρίζω από μικρός και χωρίς καμιά υπερβολή αυτή τη διαδρομή: ένα ταξίδι στο φεγγάρι!

Ένα ταξίδι τόσο υπέροχο, τόσο απροσδόκητο, τόσο συναρπαστικό, τόσο φαντασμαγορικό.

Σε ένα περίφημο ποίημα του ο Κωνσταντίνος Καβάφης λέει ότι σημασία έχει το ταξίδι στην Ιθάκη και όχι ο προορισμός.

Στη δική μου περίπτωση την ίδια σημασία έχουν και τα δυο και νιώθω τυχερός και ευλογημένος για όλα όσα κατάφερα.

Η μάλλον για όλα καταφέραμε όλοι μαζί: οι συμπαίκτες μου, οι προπονητές μου, οι αντίπαλοι που με βοήθησαν να γίνομαι καλύτερος και αργότερα οι παίκτες που στοιχήθηκαν πίσω μου, η σύζυγος μου Ευγενία, η κόρη μου Κέλλυ, ο γιος μου Δημήτρης, οι φίλοι μου.

Βρίσκομαι στα γήπεδα και κρατάω την πορτοκαλί θεά του μπάσκετ εδώ και μισό αιώνα και η επέτειος του Ιωβηλαίου μου συμπίπτει με την τιμή της εισόδου μου στο FIBA Basketball Hall Of Fame.

Aυτή τη στιγμή περνούν μπροστά από τα μάτια μου σαν κλικ ενός ασπρόμαυρου φιλμ όλες οι στιγμές που έχω ζήσει και είναι μοναδικές, ασύγκριτες, ανεξίτηλα χαραγμένες στη μνήμη μου.

Τις κουβαλάω στην Κιβωτό της ζωής μου όχι απλώς ως ενθύμια, αλλά ως θησαυρό.

Ένα αληθινό νέκταρ που το ρούφηξα με βουλιμία…

Στον Ιωνικό, στον Αρη, που άλλαξε την ιστορία του ελληνικού μπάσκετ, στον Πανιώνιο, στον Παναθηναϊκό και στην Εθνική ομάδα ως παίκτης…

Στον Πανιώνιο, στο Mαρούσι, στον Ολυμπιακό, στη Λιμόζ, στον Αρη, στην Εθνική ομάδα της Ελλάδας και στην Εθνική ομάδα της Κίνας ως προπονητής.

Στη Μικτή Ευρώπης, στα πρόθυρα του ΝΒΑ...

Ο ήχος από το κτύπημα της μπάλας ακουγόταν πάντα σαν μουσική, οι νίκες ήταν οι μελωδικές νότες, οι ήττες έφερναν την ισορροπία και οι συγκινήσεις που μοιράστηκα με τους συμπαίκτες μου έδιναν την ολοκλήρωση.

Λέω συχνά ότι μέσα στα εσώψυχα του κάθε ανθρώπου υπάρχει ένα μικρό ανθρωπάκι, ένα διαβολάκι που πάντοτε σου λέει να κάνεις το αντίθετο από αυτό που πρέπει: να μη διαβάσεις στο σχολείο, να μην προπονηθείς σκληρά, να αναβάλλεις κάτι για αύριο να κάνεις ένα λιγότερο push-up…

Αυτή η φωνή μέσα σου είναι ο δυσκολότερος αντίπαλος και νιώθω ευτυχισμένος που αντιμετώπισα όλες τις τακτικές της, απέφυγα τις παγίδες και δεν αποβλήθηκα ποτέ με πέντε φάουλ!

Από το 1971 έως το 2021, πενήντα χρόνια, μια ζωή. Τότε μικρό κι ατίθασο αγόρι, τώρα παππούς του Φίλιππου και της Δανάης!

Και τότε και τώρα κάτι παραμένει ίδιο: η αγάπη μου για το μπάσκετ.

Σας ευχαριστώ πολύ για την τιμή που μου επιφυλάσσετε σήμερα και αποτελεί άλλη μια ιερή δέσμευση ώστε να συνεχίσω να στέκομαι όρθιος, να μάχομαι και να φυλάω τις μπασκετικές Θερμοπύλες μου!"