Ρόι Τάρπλεϊ: Ένα αστέρι που δεν έλαμψε όσο μπορούσε
Η φιλοσοφία και οι επιστήμες δεν έχουν αναλύσει στον απόλυτο βαθμό, αν οι άνθρωποι γεννιούνται και απλώς ακολουθούν τη μοίρα τους ή τη διαμορφώνουν οι ίδιοι.
Του Θοδωρή Κοκώση
Στην περίπτωση του Ρόι Τάρπλεϊ, τα πράγματα είναι απλούστερα. Ο άνθρωπος αυτός ήταν φτιαγμένος για μεγάλα πράγματα, ακόμα μεγαλύτερα από όσα έκανε κατά την παρουσία του πάνω στον πλανήτη.
Τον πλανήτη Γη, διότι στον άλλο… πλανήτη, αυτό του ΝΒΑ, δεν κατάφερε να λάμψει, για ένα και μόνο λόγο. Ποιός ήταν όμως αυτός? Ο ίδιος του εαυτός. Ο Ρόι με το αστείρευτο ταλέντο του, πέτυχε να νικήσει τους περισσότερους αντιπάλους του, δεν μπόρεσε όμως ποτέ να αντιμετωπίσει τους προσωπικούς του δαίμονες…
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Γεννημένος στο Ντάλας, έκανε τα πρώτα μπασκετικά του βήματα στο κολεγιακό πρωτάθλημα φορώντας τη φανέλα του πανεπιστημίου του Μίτσιγκαν. Οι επιδόσεις του ήταν τέτοιες που γρήγορα ξεχώρισε, φτάνοντας στην 7η θέση των ντραφτ του 1986, όπου τους επέλεξαν, ποιοι άλλοι, οι Μάβερικς.
Τα δύο πρώτα χρόνια, πέτυχε σπουδαίες ατομικές διακρίσεις με την ομάδα του Ντάλας, αφού τη μία σεζόν, ανακηρύχθηκε μέλος της καλύτερης πεντάδας ρούκι σε όλο το ΝΒΑ, ενώ την επόμενη, έλαβε το βραβείο του «καλύτερου έκτου παίκτη».
Η συνέχεια δυστυχώς για τον ίδιο τον Ρόι, δεν ήταν η αναμενόμενη, αφού μια σειρά από παραβάσεις, αρχής γενομένης από τη σύλληψή του να οδηγεί υπό την επήρεια αλκοόλ, τον… εξοστράκισαν μακριά από τον «μαγικό κόσμο».
Δεν το έβαλε κάτω όμως και δοκίμασε την τύχη του και στα μέρη μας. Αρχικά βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη την περίοδο 1992-93, όπου οδήγησε τον Άρη στην κατάκτηση του κυπέλλου Κυπελλούχων, στον τελικό του Τορίνο, με αντίπαλο την Εφές Πίλσεν, όπως ονομάζονταν εκείνα τα χρόνια.
Ο Γιάννης Ιωαννίδης, τότε προπονητής του Ολυμπιακού, δεν έχασε λεπτό και έστειλε τον Γιώργο Σαλονίκη στη συμπρωτεύουσα για να αποσπάσει την υπογραφή του Αμερικανού, για λογαριασμό της ομάδας του Πειραιά.
Έτσι και έγινε και η σεζόν 1993-94, τον βρήκε να φορά τα ερυθρόλευκα, στην ίσως κορυφαία στιγμή της καριέρας του. Κάνοντας νταμπλ – νταμπλ σχεδόν σε κάθε αγώνα, οδήγησε τον Ολυμπιακό στην κατάκτηση του πρωταθλήματος. Ακόμα σημαντικότερη όμως, ήταν η συμβολή του στην παρουσία των Πειραιωτών, στο φάιναλ φορ του Τελ Αβίβ. Εκεί όπου απέκλεισαν τον Παναθηναϊκό στον ημιτελικό προτού χάσουν στον… καταραμένο τελικό από τη Μπανταλόνα, με τις… στοιχειωμένες βολές του Πάσπαλι.
Ο Τάρπλεϊ, προσπάθησε να… εξαργυρώσει αυτές τις επιτυχίες, επιστρέφοντας στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, αφού οι Μάβερικς του έδωσαν μια ακόμα ευκαιρία. Δυστυχώς για τον ίδιο, το αλκοόλ και τα ναρκωτικά δεν τον άφησαν σε… ησυχία, με αποτέλεσμα εκείνη τη φορά να έρθει η οριστική αποβολή του από το ΝΒΑ.
Το γεγονός αυτό τον πήρε από κάτω, όμως το πάθος του για το άθλημα σε συνδυασμό με τα οικονομικά του προβλήματα, που… αποκόμισε εξαιτίας των διαφόρων εθισμών του, τον έστειλαν ξανά στα μέρη μας.
Με τη φανέλα του Ηρακλή, έκανε τις τελευταίες του σπουδαίες εμφανίσεις (σίγουρα όχι παρόμοιες με αυτές των προηγούμενων ετών) και οδήγησε τον Γηραιό μέχρι τον τελικό του κυπέλλου Ελλάδος, το 1996.
Το τέλος του ήρθε πρόωρα, τον Ιανουάριο του 2015, σε ηλικία μόλις 50 ετών, σε ένα νοσοκομείο του Ντάλας, προδομένος από το συκώτι του, το οποίο ο ίδιος δεν φρόντισε ποτέ όσο θα έπρεπε. Το αντίθετο…
Οι καταχρήσεις, οι εθισμοί και οι προσωπικοί του δαίμονες, όπως αναφέραμε και παραπάνω, δεν του επέτρεψαν να ξεδιπλώσει στο παρκέ όλες εκείνες τα αρετές που διέθετε.
Παρόλα αυτά, ήταν ένας αθλητής που όταν έμπαινε στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου, έδινε ότι είχε και δεν είχε, γεγονός το οποίο τον έκανε αγαπητό σε φίλους και αντιπάλους.
Αρκετοί ειδικοί του αθλήματος, αναφέρουν ότι αν ο Ρόι Τάρπλεϊ, είχε καταφέρει να ελέγξει τα πάθη του και αφοσιώνονταν 100% στο μπάσκετ και τις προπονήσεις, τότε σίγουρα θα ήταν μέλος της καλύτερης πεντάδας όλων των εποχών στο ΝΒΑ.
