Ξεκλειδώνοντας η κατάσταση...

Ο Θοδωρής Λινάρδος σχολιάζει την επικαιρότητα.

Είναι σαφές πλέον, πως καθετί μοιάζει λίγο (έως πολύ) διαφορετικό, σε σχέση με το πριν. Αυτές οι 1000 -και κάτι παραπάνω- ώρες, ώσπου να ξεκλειδώσει το λουκέτο μίας όποιας κανονικότητας, μίας κατάστασης, έδωσε χρόνο για σκέψεις, φέρνει πολλές και διάφορες εξελίξεις. Σε όλα τα μέτωπα. Από όποια πλευρά και να το παρατηρήσει κάποιος.

Ας τα δούμε με την αθλητική πινελιά. Και ας εστιάσουμε στο αντικείμενο που κατά βάση σχολιάζουμε από εδώ. Και το μπάσκετ λοιπόν, όπως και άλλες δραστηριότητες, άλλοι τομείς, κοινωνικοί, αναμένει την σειρά του. Την σειρά του, ώστε να ξεκλειδώσει η κατάσταση. Πάντα σύμφωνα με όσα πρέπει να τηρηθούν.

Ηδη όπως θα έχετε διαπιστώσει αμυδρά έστω, αρχίζει κάτι να κινείται, εδώ και λίγο καιρό, σχετικά με την ειδησεογραφία. Θα ξαναγίνουν προπονήσεις στα παρκέ και πότε και για πόσους κάθε φορά; Θα ξαναπαιχτεί φέτος μπάσκετ; Οι ομάδες χτίζουν κυρίως για την επόμενη σεζόν; Πώς θα ολοκληρωθούν οι τρέχουσες περίοδοι στα σπορ και με τι κριτήρια;

Ολα αυτά, λογικά, θα απαντηθούν, πολύ πολύ σύντομα, ελπίζοντας ότι θα ξαναδούμε δράση, έστω και αν άργησε, ακόμη κι αν καθυστερήσει λίγο ακόμη. Το θέμα είναι βέβαια, με τον κόσμο τι γίνεται; Πότε θα ξαναδούμε τα γήπεδα με κοινό, με φωνή, με ντεσιμπέλ; Αυτό αναμφίβολα, είναι ένα άλλο κεφάλαιο, που τώρα δεν απαντιέται.

Η κανονικότητα μιας νορμάλ καθημερινότητας ναι μεν μπαίνει σε μια τροχιά, σε μια ένδειξη πως τα λουκέτα σπάνε, αλλά μένει να φανεί πώς θα είναι όλα από εδώ και πέρα. Για τις διαφοροποιήσεις, σε κάθε επίπεδο, να είστε προετοιμασμένοι, σίγουροι. Οσον αφορά, τώρα, τα του Παναθηναϊκού.

Δεν αποτελεί δα και μυστικό ότι ο κόσμος επιθυμεί να δει στον πάγκο ένα όνομα, τύπου Ζοτς, Σάρας, Ιτούδη (τις διαθέσεις των ιδίων τις γνωρίζουν οι ίδιοι). Ενα το κρατούμενο. Αυτό όμως, πρώτον είναι απόλυτα συνυφασμένο και με τις διοικητικές αποφάσεις και δεύτερον με την γενικότερη τακτική που θα ακολουθήσει η ομάδα τη νέα χρονιά.

Επίσης, είναι άλλο ζήτημα να συζητάμε για Παναθηναϊκό με και χωρίς Καλάθη. Αλλο να έχεις μια σταθερά, να κρατάς και να ενισχύεις τον (ελληνικό) κορμό και άλλο πράγμα να ξαναρχίζεις από την αρχή τα βασικά. Υπό αυτό το πρίσμα, καθίσταται απαραίτητο για το «τριφύλλι» να έχει στις τάξεις του Ελληνες διεθνείς και να πλαισιώνει το σύνολο, εύστοχα, αναλόγως και πάντως γύρω από αυτούς.

Η φωτογραφία μάς δείχνει τον Παπαπέτρου σε μια στιγμή παλαιότερης προπόνησης, με φόντο το άδειο ΟΑΚΑ. Η εικόνα μπορεί να αφορά και ένα καρέ βγαλμένο από το άμεσο μέλλον, όπου οι παίκτες θα παίζουν (ένα άχαρο/άβολο παιχνίδι) ενώπιον άδειας κερκίδας. Ουδείς το επιθυμεί. Το μπάσκετ τρέφεται από τον κόσμο και τρέφει τον κόσμο. Πόσο μάλλον τον Ελληνα.

Είναι όμως και σημαντικό το πώς θα κινηθεί η όλη διαδοκσία με αυτό που περνά ο πλανήτης και πότε θα σπάσει για τα καλά αυτή η αλυσίδα που κλειδαμπάρωσε άπαντες σε δυο τοίχους. Η αλλαγή πολιτικής, στάσης, σχεδίου και πλάνου ίσως να αφορά και το πρώτο μισό της επόμενης χρονιάς. Ποιο είναι το στοίχημα όλων; Να καλυφθεί δυο φορές παραπάνω η ζημιά, με κέρδος από το '21 κι έπειτα. Αν, ξαναλέμε, όλα πάνε κατ΄ευχήν.

Και μην νομίζετε πως όσο επαγγελματίας και να είναι κάποιος ή όσες ανέσεις και να έχει στο σπίτι του, συγκριτικά με τον καθημερινό πολίτη, ότι είναι απλή υπόθεση να επιστρέψει μετά από τόσο διάστημα σε μια μορφή ιδανικής αγωνιστικότητας. Δεν είναι μόνο σωματικός ο επηρεασμός, αλλά και ψυχολογικός. Εκεί είναι και θέμα χαρακτήρα. Πόσο δυνατός είσαι και τα ξεπερνάς.

Επιστρέφοντας στα των «πράσινων», ας θέσουμε μια θεωρητική ματιά. Οπως διαφαίνεται, οι αλλαγές, για αρχή στο ασόδυο, θα είναι πολλές και κομβικές. Δεν μιλάμε καν για το σενάριο που δεν θα υπάρχει Καλάθης στο ρόστερ, αλλά έτσι κι αλλιώς. Στους φόργουορντ, οι αλλαγές, πιθανόν, θα είναι λιγότερες και στοχευμένες (με δεδομένο ότι παραμένουν τουλάχιστον Παπαπέτρου-Μήτογλου). Και πάμε στους ψηλούς, όπου θεωρώντας ότι ο Παπαγιάννης είναι από τα βασικά γρανάζια, τα ερωτήματα πάνε παρακάτω.

Τι σημαίνουν όλα αυτά. Οτι αφενός ο κόουτς που θα βγει μπροστά θα αποφασίσει και τι γίνεται με τους άλλους Ελληνες, είτε έχουν, είτε όχι, συμβόλαιο και που κατέγραφαν ενεργό ρόλο τα προηγούμενα χρόνια (Παππάς, Βουγιούκας), τι θα γίνει με Ελληνες νεότερους του ρόστερ ή δανεικούς (πχ Παπαδάκης, Καλαϊτζάκης) και φυσικά το ξεχωριστό κομμάτι το ξένων.

Οπως καταλαβαίνετε, με τα υπάρχοντα δεδομένα και ασχέτως αν θα έχουμε ξανά ματς από Ιούνη και μετά, αναφερόμαστε στα από Σεπτέμβρη κι έπειτα. Φαίνεται, με βάση και όσα βγήκαν ως συμπεράσματα, από όσο είδαμε φέτος, ότι δύσκολα (για διάφορους λόγους) θα μπορούσε να έχει ο Παναθηναϊκός παραπάνω από έναν, δυο ξένους της φετινής σεζόν και στο ρόστερ της επόμενης. Επαναλαμβάνουμε, αυτό είναι μια γνώμη συνολικής εκτίμησης γεγονότων.

Το μπάτζετ, οι στόχοι που θα τεθούν, οι συμφωνίες που θα προκύψουν με όλους, θα καθορίσουν τα πάντα. Μην ξεχνάμε πως για να μπει και τελεία για φέτος, ακόμη υπάρχουν πολλά ανοιχτά θέματα. Τα πάνω κάτω που ήρθαν το τελευταίο δίμηνο, ελπίζουμε να ξεδιαλύνουν το τοπίο και ο Μάης να σημάνει την αφετηρία για νέες βάσεις σε καίρια θέματα, διαδικαστικού και μη χαρακτήρα. Πάντα, ο επόμενος, πριν τον τελευταίο, χορό, είναι και ο σημαντικότερος. Μια νίκη μπορεί να αποδεικνύται σπουδαία, μέχρι την επόμενη...