Ο Θοδωρής Λινάρδος σχολιάζει την επικαιρότητα στον Παναθηναϊκό.
Ολα στον αέρα... χαρτοπόλεμος, που τραγουδά και η Θεοδωρίδου. Πόσο απέχει άραγε η επαναφορά σε πέτρινες εποχές από μια ολική επανεκκίνηση με στόχο κάποτε ο Παναθηναϊκός να μοιάζει σαν την άλλοτε κραταιά -στην Ευρώπη- ομάδα; Ενα τσιγάρο δρόμος, μάλλον...
Οσα ειπώθηκαν δια στόματος Δ. Γιαννακόπουλου, ξεθώριασαν μέσα από τον «καπνό» των γεγονότων, μόνο που λευκός (ο καπνός) δεν ήταν, σαν και του λόγου του, όποτε βγαίνει από το Βατικανό. Φούμαρα, πάντως, κανείς δεν μπορεί να πει ότι άκουσε, ούτε δα και φήμες. Οσο παρορμητικός και αν είναι ο (ακόμη) ισχυρός άνδρας των «πράσινων», άλλο τόσο αληθινά βγάζει προς τα έξω όποιον προβληματισμό τον απασχολεί.
Τα σενάρια για την επόμενη μέρα (sic) δίνουν και παίρνουν, που λένε και τα δημοσιογραφικά κλισέ. Τα στοιχήματα σε αυτή την περίπτωση, προφανώς, πέφτουν έξω. Ουδείς μπορεί να προβλέψει το μέλλον, μηδενός αστρολόγου εξαιρουμένου, μόνο που στο «τριφύλλι», χρόνος για χάσιμο δεν υπάρχει. Η προσπάθεια ανασυγκρότησης θα είναι μακρά διαδικασία και σαφώς δύσκολη.
Αν θα προχωρήσουν τα νέα σχετικά με το γηπεδικό ζήτημα του συλλόγου και μεταπειστεί ο Δ. Γιαννακόπουλος να επανέλθει; Αν δεν γίνει κάτι από αυτά; Αν δεν βρεθεί κεφαλαιούχος «τρελός και παλαβός» με την ομάδα με πορτοφόλι γεμάτο για δέκα ζωές και ικανός να εμπνεύσει;μ Και ποιος μπορεί να απαντήσει σε όλα αυτά; Κανείς. Οι ενημερώσεις θα είναι διαδοχικές, εφόσον κάτι θα δείχνει πως κινείται στον ορίζοντα.
Εως τότε, λοιπόν. Το αγωνιστικό τμήμα θα αρχίσει ήδη να διαμορφώνεται, να σχηματίζεται και αναμφίβολα οι εποχές δεν θα μοιάζουν με αλλοτινές. Το μεγάλο στοίχημα του Δ. Γιαννακόπουλου (μέσα στην οκταετία ως επικεφαλής), προφανέστατα, όπως και ο πόθος όλων των Παναθηναϊκών, ήταν να βρεθεί η ομάδα -τουλάχιστον- σε ένα φάιναλ φορ, ξανά. Μην νομίζετε ότι ο στόχος έσβησε και δεν θα επανέλθει κάποια στιγμή. Είναι βλέπετε και στο dna της οικογένειας Γιαννακόπουλου (και των αείμνηστων αδερφών), όποιον σκοπό οριοθετεί για τον Παναθηναϊκό, να τον κατακτά. Κρατήστε το αυτό.
Φυσικό είναι να υπάρχει μια κόπωση, μια απογοήτευση, ένα πισωγύρισμα, αφού οι οικονομικές συγκυρίες δεν ευνοούν, η πανδημία έπληξε τα πάντα, η ευρεία συμμετοχή του φίλαθλου κόσμου δεν είχε ανταπόκριση, άλλος επιφανής Παναθηναϊκός δεν εμφανίστηκε. Οι κόντρες, ο «χαρτοπόλεμος», με την Ευρωλίγκα, ακόμη και οι εσωτερικές συγκρούσεις, όλα αυτά μαζί, μην νομίζετε δεν επηρέασαν τις αποφάσεις του Δ. Γιαννακόπουλου. Ισως σε νεότερη βάση, σε κανούρια φάση, με καθαρότερη σκέψη, ένα μπρέικ ακόμη και μεγάλο, να βοηθά σε εξομάλυνση καταστάσεων.
Στην πιθανότητα, ωστόσο, που όντως ο Παναθηναϊκός (ο μπασκετικός αλλά και μη) μάθει από εκεί και πέρα να ζει και να αναπνέει χωρίς την δεδομένη του υποστήριξη, τότε είναι ξεκάθαρο πως στο μεταξύ θα έχουν ήδη τρέξει κινήσεις για το πώς θα στέκεται η ομάδα στα πόδια της. Για να μην πούμε όλο το οικοδόμημα, ο οργανισμός, ο «πράσινος» μηχανισμός.
Προς το παρόν, φαίνεται πως έρχεται και πάλι η ώρα του κόσμου, από τα μπάνια του λαού, στην φωνή του λαού, με τους φίλους της ομάδας να σκέφτονται πώς να δράσουν, για να μην γυρίσει ο σύλλογος σε εποχές ανέχειας. Μια αποτυχία από μια δυνητικά ευκρινή επιτυχία απέχει, ίσως, ένα τσιγάρο δρόμο. Αλλά όμως, δρόμο με μπόλικο πυκνό καπνό και ανηφόρα μπροστά!
