Ο Θοδωρής Λινάρδος σχολιάζει την επικαιρότητα στον Παναθηναϊκό.
Είναι που είναι οι μέρες περίεργες, με όλα όσα ακούμε να συμβαίνουν, παγκοσμίως, όπου στεκόμενοι στο καθαρά αθλητικό κομμάτι και δη στο μπασκετικό, εστιάζοντας στον Παναθηναϊκό, η καθημερινή ενημέρωση όλο και κάτι έχει να δίνει ως νεότερη εξέλιξη.
Τα πάνω κάτω σε πολλούς τομείς λοιπόν έχουν ήδη έρθει εσχάτως και αναμφίβολα με τις ειδήσεις που προκύπτουν δεν μπορεί παρά να επηρεάζεται το αγωνιστικό τμήμα. Υπάρχουν ερωτήματα, απορίες, κενά, διαπιστώσεις, εικασίες. Πώς θα είναι αυτή η επόμενη μέρα στο «τριφύλλι», άραγε; Τίποτα δεν δείχνει να μοιάζει όπως πρωτύτερα.
Αλλά, μισό λεπτό. Προτού η μπάλα... χαθεί εντελώς, υπάρχει ακόμη χρόνος. Δεν σημαίνει ότι επειδή ένας κύκλος κλείνει, μια ομάδα, με την αίγλη του Παναθηναϊκού, χάνεται και από τον ορίζοντα, εξαφανίζεται και... από τον χάρτη. Ακόμη και αν η μπάλα... χαθεί, κάπου στον δρόμο θα επανεμφανιστεί.
Η αλλαγή πλεύσης, το γύρισμα σελίδας και το καινούριο κεφάλαιο δεν παραπέμπει αυτόματα και σε διάλυση. Οι εποχές διαφοροποιούνται, μαζί και τα δεδομένα, εν μέσω μιας κατάστασης πολύ παράξενης, που συνθέτει ένα -τουλάχιστον- μπερδεμένο σκηνικό.
Οπως λέγαμε τις προάλλες πως άλλος Παναθηναϊκός θα είναι με και άλλος χωρίς Γιαννακόπουλο, το ίδιο με ή χωρίς Καλάθη κλπ, έτσι ακριβώς θεωρούμε, αντίχτοιχα, με άλλα σημαντικά εξίσου πρόσωπα. Ανθρωποι που βρίσκονται για μια ζωή στους «πράσινους», κουβαλώντας τον χαρακτηρισμό της «σημαίας», οπωσδήποτε και πάντα είναι χρήσιμοι στον σύλλογο.
Ας θυμηθούμε πόσες και πόσες ομάδες έχουν μακριά τους τα «σύμβολά» τους. Σίγουρα οι πορείες τους, χωρίς τις ηγετικές αυτές φυσιογνωμίες από κοντά, δεν είναι οι ιδεατές. Τα παραδείγματα πολλά, σε μεγάλες ομάδες, λιγότερο μεγάλες, ιστορικές και φυσικά και στο εξωτερικό. Οπότε δεν χρειάζεται να κάνουμε καταγραφή.
Ομως, υπάρχει ένα όμως και ένα αλλά. Το κάθε σωματείο, εφόσον οι συνθήκες το φέρουν έτσι (sic), αναγκάζονται να προχωρήσουν με διαφορετικό πλάνο, άλλο σχέδιο. Πότε βγαίνει σε καλό, πότε, μάλλον, όχι. Αυτό το δείχνει και ο χρόνος, η πορεία, η συνέχεια, η διάρκεια.
Με λίγα λόγια πάντως, δεν υπάρχει πολυτέλεια, εν προκειμένω στον Παναθηναϊκό να μην έχει στις τάξεις του προσωπικότητες του κύρους και της εμβέλειάς τους. Οπως ας πούμε ο Αλβέρτης, που βρίσκεται (μαζί με τον Μάνο Παπαδόπουλο) στο επίκεντρο των εξελίξεων των ημερών, ή ο Διαμαντίδης, ο Τσαρτσαρής θα πρόσθετα εγώ και μερικοί ακόμη, γιατί όχι. Προφανώς και δεν χωρούν όλοι και στο ίδιο πόστο.
Καθένας αξιοποιείται ανάλογα και βέβαια, εφόσον το επιθυμεί. Γιατί υπάρχουν και υπήρξαν πολλοί που μετά το πέρας της καριέρας τους στα παρκέ έριξαν μαύρη πέτρα πίσω, οικειοθελώς. Τελευταία ωστόσο, έρχονται ξανά στο φως, γενικότερα για το μπάσκετ, ονόματα, που ο κόσμος θέλει να τα βλέπει ενεργά στις δραστηριότητες για το άθλημα.
Η ολική ανασυγκρότηση έχει ξεκινήσει ήδη και το επόμενο βήμα απαιτεί σίγουρες κινήσεις και στέρεες στο τώρα. Οταν η βάση είναι γερή, τα θεμέλια όσο και να τρίζουν, όσο και αν βαρούν οι κλυδωνισμοί, δεν θα χαθεί... η μπάλα εντελώς. Διεκδικήσιμη θα μείνει και με πολλές πιθανότητες να βρεθεί στον τελικό της στόχο. Αυτόν για τον οποίο, τέλος πάντων, προορίζεται...
Με αυτά, εκείνα και τα άλλα, μένει να φανεί πια στην πράξη, συμπερασματικά, αφού υποθέσουμε, πως με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, ο Παναθηναϊκός θα βρει την περπατησιά του, την εικόνα που θα αποκτήσει το σύνολο και ποια θα είναι η διαχείριση από εδώ και πέρα. Τώρα, που το καράβι θέλει σίγουρο τιμονιέρη και καπεταναίους έτοιμους να βουτήξουν στα βαθιά.
