Ολυμπιακός: Οι ανάγκες που καλύφθηκαν και ο αστερίσκος

Ο «Manolo» αναλύει την στελέχωση του Ολυμπιακού, αξιολογεί τις κινήσεις που έγιναν και προλογίζει εκείνη που θα ολοκληρώσει το «ερυθρόλευκο κάδρο».

Άλλη μια off season πλησιάζει προς το τέλος της και πλέον αυτό που περιμένουμε είναι το φθινόπωρο και τα πρώτα φιλικά τεστ προετοιμασίας, για να δούμε ξανά μετά από αρκετούς μήνες τις ομάδες στα παρκέ. Η φετινή Euroleague ξεκινάει λίγο νωρίτερα από ό,τι συνήθως (30/9), οπότε οι 18 «μονομάχοι» επιθυμούν να «κλείσουν» τα ρόστερ τους τις επόμενες εβδομάδες, για να υπάρχει o απαραίτητος χρόνος να μονταριστούν και παράλληλα να ενσωματωθούν οι νέοι παίκτες πιο ομαλά.

Από το Σεπτέμβριο θα σας παρουσιάσουμε στο Superbasket ένα πλήρες αφιέρωμα για τη νέα διοργάνωση, αλλά σε πρώτη φάση θα αναλύσουμε το ρόστερ του Ολυμπιακού, όπως έχει διαμορφωθεί μέχρι σήμερα. Οι ερυθρόλευκοι, μετά από μια διετία μακριά από το εγχώριο πρωτάθλημα, φαίνεται ότι θα επιστρέψουν σε αυτό, κάτι που αλλάζει σε μεγάλο βαθμό τον μακροπρόθεσμο προγραμματισμό τους, με διάθεση ενίσχυσης του Ελληνικού κορμού, εκτός των άλλων.

Ξεκινώντας με τον απαραίτητο πρόλογο, η καλοκαιρινή περίοδος είναι μάλλον η αγαπημένη των περισσότερων φιλάθλων, οι οποίοι διαβάζοντας για μεταγραφικούς στόχους, πλάθουν στο μυαλό τους το ιδανικό ρόστερ, «ονειρεύονται» παίκτες που θα αλλάξουν το status της αγαπημένης τους ομάδας και γενικά ατενίζουν το μέλλον, είτε αισιόδοξα, είτε απαισιόδοξα, ανάλογα με το πως κρίνουν τις κινήσεις στο μεταγραφικό παζάρι…

Φυσικά η πραγματικότητα δεν είναι πάντα έτσι και αρκετές φορές μας διαψεύδει είτε θετικά, είτε αρνητικά το χειμώνα. Γιατί σίγουρα η καλή στελέχωση παίζει σημαντικό ρόλο στο πως θα χτιστεί ένα ρόστερ, όμως τελικά χωρίς την πιστή υπηρέτηση ενός αγωνιστικού πλάνου και μιας φιλοσοφίας, που ορίζεται από την «κεντρική φιγούρα», τον προπονητή, τα αποτελέσματα μπορεί να μην είναι τα επιθυμητά. Και μάλλον δεν υπάρχει καλύτερο παράδειγμα από τον περσινό Ολυμπιακό, όπου η μεταγραφή του Σλούκα επισκίασε τα πάντα, δημιουργώντας κλίμα ευφορίας, μαζί με υψηλές απαιτήσεις, ωστόσο οι υπόλοιπες συμπληρωματικές κινήσεις δεν βοήθησαν τον ίδιο και την ομάδα, όπως φάνηκε σε βάθος χρόνου.

Είναι νωπές οι μνήμες, πέρυσι τέτοια εποχή, που παρά την αποχώρηση του Milutinov, πολλοί πίστεψαν ότι ο Ellis θα αναπληρώσει το κενό του, σε ένα βαθμό, υπηρετώντας διαφορετικό στυλ μπάσκετ, έχοντας στο μυαλό και τη θετική εικόνα του από τα τελευταία παιχνίδια της σεζόν 2019 – 20. Επίσης, ο Harrison χαρακτηρίστηκε ως ο παίκτης, που θα έδινε εύκολο σκορ, καλό μακρινό σουτ και μια μόνιμη επιθετική απειλή. Ακόμη και στην περίπτωση του Jenkins, υπήρχε μια ευρεία, σχετικά, αντίληψη, ότι θα βοηθούσε με τις γνωστές αμυντικές αρετές και το αξιόπιστο στατικό σουτ του, αγνοώντας τη μέτρια προηγούμενη χρονιά του στον Ερ. Αστέρα και το μονοδιάστατο αγωνιστικό του στυλ. 

Τελικά, το κενό στη ρακέτα αποδείχθηκε δυσαναπλήρωτο, με τον Ολυμπιακό να «πληρώνει» την έλλειψη μεγέθους, κυρίως σε ριμπάουντ και άμυνα στο post, την ίδια ώρα που η απουσία ενός καθαρού back up άσου, που θα αποφόρτιζε τους Σλούκα και Σπανούλη ήταν καταλυτική, τόσο όσον αφορά τη διαχείριση των δύο Ελλήνων guard, που προσπαθούσαν να βρουν ισορροπία σε κατέβασμα μπάλας – σκορ – δημιουργία, αλλά και όσον αφορά το ρόλο των Αμερικάνων Jenkins και Harrison, οι οποίοι βρέθηκαν με παραπάνω αρμοδιότητες και από ένα σημείο και μετά δεν βοήθησαν, ούτε στους τομείς που θεωρητικά ήταν ικανότεροι. 

Με άλλα λόγια, η στελέχωση δεν στέφθηκε με ιδιαίτερη επιτυχία, εκ του αποτελέσματος, τόσο όσον αφορά τους αγωνιστικούς, όσο και τους «δομικούς» στόχους της ομάδας, καθώς με εξαίρεση τον Vezenkov κυρίως και τον Λαρεντζάκη δευτερευόντως, δεν αναδείχθηκαν νέοι πρωταγωνιστές. 

Φυσικά το παρόν κείμενο δεν αποσκοπεί στο να κάνει αποτίμηση της περασμένης σεζόν, απλά χρησιμοποιήθηκε το περσινό παράδειγμα για να καταδειχθεί το γεγονός ότι σε πολλές περιπτώσεις, τα καμώματα του καλοκαιριού … τα βλέπει ο χειμώνας και γελά!

Άρα, η στελέχωση έχει δύο σκέλη: Να ενταχθούν μεν στην ομάδα, οι κατάλληλοι παίκτες με τα απαιτούμενα χαρακτηριστικά, να μπορούν να υπηρετήσουν δε, μια συγκεκριμένη αγωνιστική φιλοσοφία, σε ρόλους που αποδεδειγμένα είναι αποτελεσματικοί.

Έχοντας αυτή την επισήμανση, ως πυξίδα, θα επιχειρήσουμε να αναλύσουμε πως κύλησε η off season και αν ο Ολυμπιακός βρίσκεται σε καλύτερη αφετηρία από ό,τι πέρυσι. Γιατί μην ξεχνάτε ότι παρά τα όποια προβλήματα, παρά τις έντονες διακυμάνσεις στην απόδοση της ομάδας, από παιχνίδι σε παιχνίδι, για μεγάλο διάστημα, οι ερυθρόλευκοι ήταν σε τροχιά πρόκρισης, μέχρι τα μισά του 2^ου γύρου, έχοντας μάλιστα να επιδείξουν σημαντικές νίκες.

Αμέσως μετά το τέλος της RS της Euroleague είχε φανεί, λοιπόν, ότι οι Ellis, Jenkins και Harrison θα αποτελέσουν παρελθόν, καθώς δεν δικαίωσαν τις προσδοκίες στον επιθυμητό βαθμό. Έτσι, θα αναζητούνταν παίκτες διαφορετικών αγωνιστικών χαρακτηριστικών και κυρίως με παραστάσεις από το υψηλότερο επίπεδο. Στη συνέχεια, η απόφαση του Σπανούλη να αποσυρθεί από την ενεργό δράση, εκτός από τη συναισθηματική φόρτιση που προκάλεσε σε όλους, άφησε την ομάδα χωρίς το φυσικό ηγέτη της, χωρίς εκείνον που όλοι περίμεναν ότι θα εμφανιστεί στα δύσκολα, σε μια πρωτόγνωρη κατάσταση για τον Ολυμπιακό των τελευταίων 11 ετών…

Με αυτά τα δεδομένα, και βλέποντας τα προβλήματα του Ολυμπιακού την περσινή σεζόν, δηλαδή κυρίως σε αμυντικά ριμπάουντ (από 2^ος την περίοδο 2018 – 19 και 4^ος την περίοδο 2019 – 20 έπεσε στην 8^η θέση πέρυσι), σε δημιουργία (12^ος στις ασίστ με 17.4 μ.ο. πέρυσι, αλλά και με μόλις 1.2 δείκτη ασίστ/λαθών) και γενικά σε αποτελεσματικότητα στην επίθεση (13^ος σε ORtg με 111.2 και 17^ος σε ποσοστό στα σουτ 3 πόντων με μόλις 34.8%) και στην άμυνα (8^ος σε DRtg με 112.8), ήταν προφανές ότι η ομάδα θα έπρεπε να στοχεύσει στη βελτίωση αυτών των αδυναμιών.

Και όλα αυτά, ελαχιστοποιώντας το ρίσκο, με παίκτες που να έχουν εμπειρία από την Euroleague, να είναι αθλητικοί και σε καλό επίπεδο τακτικής / πνευματικής ετοιμότητας, σε δύσκολες καταστάσεις για την αγορά.

Με μια πρώτη όψη και αναμένοντας την τελευταία (;) κίνηση του Ολυμπιακού, φαίνεται ότι αρκετά από τα κουτάκια που είχε «τικάρει» ο Μπαρτζώκας, ως πρωταρχικές ανάγκες για την ομάδα, καλύφθηκαν.

Σε μια front line, από όπου έλειπε το μέγεθος, η dominant παρουσία ενός «σκιάχτρου» και μια δευτερεύουσα πηγή δημιουργίας, μετά την αποχώρηση Milutinov, η απόκτηση του γίγαντα Mustapha Fall από τη Villeurbanne μοιάζει λογική. Ο Γάλλος μπορεί να προσφέρει πολλές λύσεις επιθετικά με post game (4^ος σε FG% με 70.1%) και την ικανότητα του σε πάσα (4^ος σε ασίστ μεταξύ των center της διοργάνωσης με 1.8 μ.ο.), αλλά και αμυντικά, με την έφεση του σε μπλοκ (6^ος πέρυσι με 0.9 μ.ο.). Αναμένεται η σημαντική συνεισφορά του και σε αμυντικά ριμπάουντ, παρόλο που πέρυσι ήταν 28^ος με 3.2 ανά παιχνίδι.

Σε γενικές γραμμές, ο Fall, εφόσον αξιοποιηθεί σωστά, αναμένεται να προσδώσει στον Ολυμπιακό μέγεθος και hustle στοιχεία στη ρακέτα αμυντικά, αλλά και εύκολους πόντους κοντά στο καλάθι επιθετικά. Από την άλλη, πρέπει να τύχει ξεχωριστής μεταχείρισης, έχοντας δοκιμαστεί μόλις μία σεζόν στην Euroleague, καθώς πρόκειται για «ιδιαίτερο» κορμί και για έναν παίκτη που χρεώνεται εύκολα με foul (8^ος σε foul μεταξύ των center της διοργάνωσης με 2.4 μ.ο.).

Βλέποντας τη front line συνολικά, οι ερυθρόλευκοι μοιάζουν να είναι ενισχυμένοι σε σχέση με πέρυσι, καθώς ο Vezenkov προέρχεται από σεζόν – καριέρας και ο Jean-Charles, με καλό finish, φιλοδοξεί μετά από μια «αναγνωριστική» χρονιά, να γίνει ο tweener, που θα δίνει συνεπή αμυντική συμπεριφορά και έστω σταθερό mid-range game. Αυτή είναι και μια βασική αδυναμία του ρόστερ, καθώς, πλην του Vezenkov, δεν υπάρχει άλλος stretch ψηλός, κάτι που ίσως στοιχίσει μέσα στη χρονιά…

Επίσης, η απουσία ενός κλασικού p’n’r center, από τη στιγμή που βρίσκεται στο ρόστερ ο Σλούκας, δε «χτυπάει» καλά, όμως σε αυτό το κομμάτι ο προπονητής περιμένει πολλά από τον Martin, ο οποίος πέρυσι στην αρχή της σεζόν πραγματοποίησε καλές εμφανίσεις, προτού εμφανίσει πρόβλημα τραυματισμού… Από εκεί και πέρα, η «σταθερά» του Πρίντεζη θα είναι και του χρόνου στη front line να δίνει το εύκολο καλάθι στο low post για όσο χρόνο αγωνίζεται.

Στη γραμμή των forwards δεν είχαμε κάποια ουσιαστική αλλαγή, πλην της αποχώρησης (;) του Χαραλαμπόπουλου (έμεινε ελεύθερος και το μέλλον του στον Ολυμπιακό παραμένει σε εκκρεμότητα) και όλοι περιμένουν την επιστροφή του «βαρόμετρου» της ομάδας, Κώστα Παπανικολάου.

Ο McKissic θα πάρει αρκετά λεπτά στο 3, όπως κατά τα φαινόμενα ίσως και ο Λαρεντζάκης σε χαμηλά σχήματα – καμικάζι, ενώ οι ερυθρόλευκοι ούτως ή άλλως φαίνεται ότι ψάχνουν άλλον έναν wing, ο οποίος θα αγωνίζεται ως 2 ή 3, θα είναι αθλητικός, καλός αμυντικός, αλλά κυρίως θα πρέπει να απειλεί σταθερά από το τρίποντο κάτω από όλες τις περιστάσεις.

Ο Lighty ήταν μια επιλογή με αρκετά «συν», ωστόσο εκτιμώ ότι επιθετικά, δεν θα έκανε τη διαφορά, τουλάχιστον όπως έχει δομηθεί η περιφέρεια, μη όντας elite, είτε στο μακρινό σουτ, είτε στο 1^ον1.

Συνεπώς, η όλη ανάλυση έχει ένα μεγάλο αστερίσκο, καθώς απομένει μια πολύ σημαντική κίνηση, η οποία θα καθορίσει σε μεγάλο βαθμό και το ταβάνι του Ολυμπιακού. Οι λύσεις από την Euroleague δεν είναι πολλές και ο προπονητής ίσως αναγκαστεί να συμβιβαστεί με έναν παίκτη χωρίς εμπειρία από τη διοργάνωση. Σε κάθε περίπτωση, ένα από τα βασικά προαπαιτούμενα, πρέπει να είναι το καλό μακρινό σουτ, η απειλή μετά από τρίπλα, γενικά το εύκολο σκορ, δηλαδή ένα στοιχείο που λείπει από το back court. Ας δούμε όμως, τα πάρε – δώσε στην περιφέρεια και πως έχει διαμορφωθεί έως τώρα…

Εκτός του Σπανούλη, ο οποίος «έκλεισε το κεφάλαιο παίκτης», αναχώρησαν για άλλες πολιτείες οι Harrison (Turk Telecom) και Jenkins (ελεύθερος μετά το σύντομο πέρασμα του από την Tenerife), ενώ ο Νικολαΐδης παραχωρήθηκε δανεικός για να πάρει περισσότερο χρόνο συμμετοχής. Από το περσινό ρόστερ παρέμεινε ο Σλούκας, που πλέον θα είναι … και με τη βούλα, ο go-to-guy της ομάδας και οι Λαρεντζάκης, McKissic. Ήταν, λοιπόν, επιτακτική η ανάγκη άμεσης ενίσχυσης με έναν ποιοτικό 2-way guard, ο οποίος θα μπορεί να ηγηθεί της 2^nd unit ως point guard, αλλά παράλληλα θα διαθέτει και εκείνα τα στοιχεία, προκειμένου να είναι κατάλληλο συμπλήρωμα δίπλα στον Σλούκα.

Η κατάληξη της μεταγραφικής υπόθεσης του Walkup και η άφιξή του στο λιμάνι, αποτελεί επιτυχία για τον Ολυμπιακό, σε ένα καλοκαίρι, όπου δεν υπήρχαν πολλοί διαθέσιμοι παίκτες της ποιότητας και των αγωνιστικών χαρακτηριστικών, του πρώην άσου της Zalgiris, από τη δεξαμενή της Euroleague.    

Η βελτίωση του Walkup με την πάροδο των χρόνων είναι ραγδαία και πλέον κατατάσσεται μεταξύ των πιο πολυσύνθετων guards της διοργάνωσης, καθώς κάνει πολλές δουλειές μέσα στο παρκέ. Τα νούμερα του στην περσινή RS της Euroleague ήταν εντυπωσιακά, καθώς αγωνίστηκε και στα 34 παιχνίδια της Zalgiris με 24’ χρόνο συμμετοχής, «μετρώντας» 8.2 πόντους (90.6% στις βολές, 48.8% στα δίποντα και 37.1% στα τρίποντα), 3 ριμπάουντ και 1 κλέψιμο ανά αγώνα, ενώ παράλληλα ήταν εκ των κορυφαίων σε δημιουργία (4.5 ασίστ – 11^ος στη σχετική κατηγορία) και αποφάσεων (7^ος στο δείκτη ασίστ / λαθών με 2.8).

Βάζοντας στο μίγμα την αμυντική του ικανότητα και το γεγονός ότι διαθέτει ικανοποιητικά φυσικά / αθλητικά προσόντα και μέγεθος, ο Walkup μοιάζει το ιδανικό fit στο back court του Ολυμπιακού, ένας guard ο οποίος θυμίζει σε μεγάλο βαθμό τον Hackett. Μπορεί να μην είναι φαντεζί παίκτης, ούτε ο super scorer, που θα «πάρει στις πλάτες του» την ομάδα επιθετικά, αλλά είναι επιδραστικός και συνεπής στις δύο άκρες του παρκέ.

Η απόκτηση του Λούντζη και η διαφαινόμενη του Carter, έχει διπλή ανάγνωση, αφενός της επένδυσης σε δύο ταλαντούχους guards με διαφορετικά στοιχεία, αφετέρου της καθιέρωσης στο rotation στα παιχνίδια της Basket League σε πρώτη φάση και σταδιακά σε εκείνα της Euroleague, ως πρόσθετες λύσεις από το βάθος του πάγκου.

Για τους McKissic και Λαρεντζάκη αναφερθήκαμε, ο μεν πρώτος αναμένεται να είναι το ίδιο σημαντικός στα πλάνα του Μπαρτζώκα, δίνοντας το απρόβλεπτο και αστείρευτη ενέργεια στην επίθεση, ειδικά στο ανοιχτό γήπεδο, ο δε δεύτερος κέρδισε τη θέση του και στο φετινό ρόστερ, χάρις στο θράσος και στη συνέπεια που έδειξε σε επίθεση και άμυνα την περσινή σεζόν, αν και ο ρόλος του, ειδικά στην αρχή, ήταν περιορισμένος.

Και στην περιφέρεια, λοιπόν, παρατηρείται μια ποιοτική αναβάθμιση, λόγω της προσθήκης του Walkup. Ωστόσο, παρά τον πιθανό ερχομό του Carter, ο οποίος θα φέρει την ικανότητα σε iso game, ταχύτητα και «σπίθα» στο ανοιχτό γήπεδο, φαίνεται ότι λείπει ένας swingman, ένας G/F με σταθερό τρίποντο, που θα δίνει εύκολο σκορ, όταν η ομάδα «κολλάει» επιθετικά και παράλληλα θα συνεισφέρει αμυντικά. Η φετινή στελέχωση δείχνει πόσο ψηλά είναι στη λίστα προτεραιοτήτων του προπονητή το αμυντικό κομμάτι, όμως παραμένει σημαντικός και ο παράγοντας spacing.

Ο Μπαρτζώκας συνήθιζε σε όλες τις ομάδες του να έχει τέτοιους παίκτες, από τους Lojeski και Περπέρογλου στον Ολυμπιακό, μέχρι τους Janning και Broekhoff στη Lokomotiv, επιζητά sharpshooters, οι οποίοι θα δημιουργούν χώρους στη ρακέτα. Σίγουρα, το σουτ δεν είναι απλή υπόθεση και δε σημαίνει ότι η απόκτηση ενός παίκτη, με καλό ποσοστό καριέρας στο τρίποντο, θα ανεβάσει και την αποτελεσματικότητα της ομάδας, καθώς είναι σημαντική η επιθετική λειτουργία συνολικά, ώστε να δημιουργούνται σουτ με καλές προϋποθέσεις.

Όμως, σε έναν μπασκετικό κόσμο, όπου πια η προσωπική φάση και η ικανότητα στο μακρινό σουτ, υπό κάθε συνθήκη, γίνονται όλο και πιο απαραίτητα, ο Ολυμπιακός έχει την ευκαιρία να ακολουθήσει αυτήν την τάση, καθώς το υπόλοιπο ρόστερ υποστηρίζει την απόκτηση παίκτη τέτοιου αγωνιστικού στυλ.       

Φυσικά το να βρεθεί ένας τέτοιος wing, ο οποίος θα διαθέτει και άλλα στοιχεία στο παιχνίδι του, μόνο απλή υπόθεση δεν είναι. Δεδομένου ότι στους forwards απουσιάζει και το μέγεθος εκτός των άλλων, το ιδανικό σενάριο θα ήταν η απόκτηση δύο παικτών, ενός guard και ενός combo forward, που θα τα συνδυάζουν όλα. Ωστόσο, οι περιορισμοί, όσον αφορά το μέγιστο αριθμό ξένων, το διαθέσιμο budget και την κατανομή του χρόνου συμμετοχής, δείχνουν ότι θα αποκτηθεί μόνο ένας.

Συμπερασματικά, η off season για τον Ολυμπιακό έχει κυλήσει αρκετά θετικά μέχρι τώρα, όμως το όλο και υψηλότερο επίπεδο του ανταγωνισμού στην Euroleague, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι λείπουν ακόμη κάποια σημαντικά κομμάτια από το puzzle, με κυριότερο την έλλειψη εύκολου σκορ και μακρινού σουτ, δεν εγγυάται και ότι οι ερυθρόλευκοι θα έχουν λιγότερο δύσβατο δρόμο, προκειμένου να πετύχουν τους στόχους τους (minimum 8αδα). Η ομάδα χρειάζεται να παρουσιάσει βήματα προόδου σε σχέση με πέρυσι, στηριζόμενη στο τρίπτυχο αγωνιστική ταυτότητα – όμορφο μπάσκετ – αποτελέσματα, με αυτή τη σειρά.

Οι έως τώρα κινήσεις του Ολυμπιακού και ειδικά οι επιλογές των Walkup και Fall, εκτός από την ποιότητα και τον αμυντικό προσανατολισμό, επικεντρώνονται στην πλήρωση, όσο το δυνατόν περισσότερων, από έξι σημαντικά χαρακτηριστικά στο σύγχρονο μπάσκετ, δηλαδή τρίπλα – πάσα – σουτ και μέγεθος – δύναμη – αθλητικότητα. Πλέον αναζητείται ένας G/F, ο οποίος θα δίνει αρκετά από τα παραπάνω, σε ικανοποιητικό βαθμό, ανεβάζοντας την ομάδα επίπεδο, σε όρους επιθετικής ποιότητας, με μια αναγκαστική «έκπτωση» σε κάποια επιμέρους στοιχεία (μέγεθος, πάσα).

Με αυτό για επίλογο, μείνετε συντονισμένοι στη σελίδα, γιατί σε ένα επόμενο κείμενο, θα σας παρουσιάσουμε προτάσεις παικτών εκτός Euroleague, που μοιάζουν ταιριαστές λύσεις για τους ερυθρόλευκους, προκειμένου να ολοκληρωθεί ικανοποιητικά το ρόστερ…