Άμυνα, αυτή που φέρνει τίτλους
Ο «Manolo» γράφει για τα όσα έφεραν το ντεμαράζ του Ολυμπιακού, από το 29’ του τελικού, μέχρι την νίκη και τον πρώτο εγχώριο τίτλο από το 2016.
Είχαν περάσει σχεδόν 6 χρόνια από τον τελευταίο εγχώριο τίτλο του Ολυμπιακού και 11 ολόκληρα από την τελευταία κατάκτηση κυπέλλου Ελλάδας, το μακρινό 2011, όταν η ομάδα είχε μόλις 1 ευρωπαϊκό τρόπαιο, το μεγάλο της αστέρι ήταν ο Βασίλης Σπανούλης, στην πρώτη του σεζόν με τα ερυθρόλευκα και στον πάγκο της ομάδας βρισκόταν, στο ξεκίνημα της 2ης θητείας του, ο εκλιπών Ίβκοβιτς. Από τότε μέχρι σήμερα μεσολάβησαν τόσα πολλά, που μοιάζει σαν ένας ολόκληρος μπασκετικός αιώνας...
Ο Ολυμπιακός γιγαντώθηκε την περασμενη δεκαετία, έφθασε με back2back στην κορυφή της Ευρώπης, κέρδισε το πρωτάθλημα στην έδρα του αιώνιου αντιπάλου με τρόπο ονειρικό και έγινε με τη «βούλα» ξανά ένα από τα powerhouses της Euroleague, με συνεχείς παρουσίες σε F4. Όλα αυτά τα χρόνια, αλλά και τα επόμενα που έρχονται, οι ερυθρόλευκοι έδωσαν και θα δώσουν πολύ πιο σημαντικά παιχνίδια από τον χθεσινό τελικό, όπου θα διακυβεύονται πολλά περισσότερα. Αλλά είναι κάποιοι αγώνες, κάποιες στιγμές, που έχουν το σημειολογικό ενδιαφέρον τους και το γόητρο μετράει πολλαπλάσια.
Το ντέρμπι στον 47ο τελικό του κυπέλλου, εναντίον του αιώνιου αντιπάλου και πολυνίκη του θεσμού, Παναθηναϊκού, έμοιαζε για όλο τον οργανισμό ως ένα παιχνίδι, το οποίο έπρεπε να κερδηθεί πάση θυσία, για τόσους λόγους, όσοι ήταν αυτοί που οδήγησαν πριν 3 χρόνια στην απόφαση του μέχρι τέλους. Η ήδη πλούσια τροπαιοθήκη του Ολυμπιακού έγινε πλουσιότερη, μετά τη νίκη, η ομάδα τονώθηκε και ψυχολογικά ενόψει της δύσκολης συνέχειας και των πιο σημαντικών στόχων, αλλά αυτό το κύπελλο θα μνημονεύεται ως η επιστροφή για τους ερυθρόλευκους, στα δρώμενα του Ελληνικού μπάσκετ, με τους ίδιους νικητές και μπροστάρηδες για ένα καλύτερο αύριο!
Η αποστολή εξετελέσθη, με τρόπο που λίγοι περίμεναν βάσει της εξέλιξης του παιχνιδιού, με τον Ολυμπιακό από φαβορί πριν την αναμέτρηση, να μετατρέπεται σε αουτσάιντερ και να χρειάζεται μια επική ανατροπή και ένα σερί 23 – 6 στα τελευταία 11 λεπτά, όταν οι πράσινοι σκόραραν μόνο με βολές σε αυτό το διάστημα και η ερυθρόλευκη άμυνα έδειξε τα «δόντια» της, οδηγώντας τελικά στη μεγάλη νίκη.
Μέχρι το 29ο λεπτό του παιχνιδιού (ένα γνώριμο χρονικό σημείο ανατροπών), ο Ολυμπιακός δεν είχε καταφέρει να μετουσιώσει την ανωτερότητά του και τον τίτλο του φαβορί μέσα στο παρκέ. Αμυντικά δεν είχε λύσεις απέναντι στο Νέντοβιτς, ενώ πληγώθηκε αρκετές φορές από τις συνεργασίες του Μέικον με τον Παπαγιάννη και από τη μαχητικότητα των Κασελάκη και Γουάιτ. Στην επίθεση, σε αρκετά σημεία, έδειχνε εγκλωβισμένος, χωρίς να είναι ιδιαίτερα εύστοχος από το τρίποντο, χωρίς να απειλεί από το low post και περιμένοντας κυρίως σκορ από ατομικές ενέργειες των Ντόρσει, Βεζένκοφ και Σλούκα. Ο Φαλ δεν ήταν σε καλή βραδιά, ο Λαρεντζάκης συνέχισε τις αρνητικές εμφανίσες του, ενώ ο Ζαν-Σαρλ έπαιξε λίγο χωρίς να κάνει τη διαφορά.
Το +6 υπέρ του τριφυλλιού στην ανάπαυλα δεν ήταν καλός οιωνός και θα γινόταν ακόμη χειρότερος στις αρχές του 2ου ημιχρόνου, με τον Παναθηναϊκό να χτίζει διψήφιες διαφορές και να ελέγχει το ρυθμό απόλυτα. Και ενώ οι κόκκοι της κλεψύδρας λιγόστευαν, ενώ το παιχνίδι έδειχνε να ξεφεύγει, τότε όλα «ήρθαν τούμπα». Η είσοδος του Γουόκαπ αντί του Σλούκα και η υποδειγματική του άμυνα, η άνοδος του MVP Ντόρσει που το «πήρε προσωπικά» στην επίθεση και ο απρόσμενος ήρωας Μάρτιν, ο οποίος προτιμήθηκε στο φινάλε αντί του Φαλ, οδήγησαν μαζί με τον ακούραστο Βεζένκοφ σε ένα ντεμαράζ και στην επιστροφή στους τίτλους!
Το 67 – 58 του 3ου δεκαλέπτου θα γινόταν 67 – 70, με τον Παναθηναϊκό να έχει 0/10 σουτ μέχρι τα μέσα του 4ου δεκαλέπτου και τον Ολυμπιακό να ανακτά το momentum στην πιο κρίσιμη καμπή του αγώνα. Το hero ball του Νέντοβιτς, αυτή τη φορά, δεν ήταν αρκετό για τους πράσινους να κερδίσουν, όπως πριν 3 μήνες στο ΣΕΦ, ενώ η απουσία του Παπαπέτρου σίγουρα στέρησε από μια σημαντική λύση την ομάδα του. Μερικά μεγάλα σουτ του Ντόρσει και η ευστοχία στις βολές των ερυθρόλευκων ήταν αρκετά για να ολοκληρωθεί η μεγάλη νίκη και να επιστρέψουν οι καρδιές όλων των οπαδών της ομάδας στη θέση τους.
Πολλά μπορούν να ειπωθούν για αυτόν τον τελικό, τόσο σε αγωνιστικό και τεχνικό κομμάτι, όσο και σε εξωαγωνιστικό. Μα πάνω από όλα, αυτό που μένει, είναι η δικαίωση των κόπων κυρίως της διοίκησης, που χρειάστηκε να πάρει σκληρές αποφάσεις και να επιλέξει, για άλλη μια φορά, το δύσκολο δρόμο προς την καταξίωση, του τεχνικού επιτελείου που βήμα, βήμα, με τα όποια ζητήματα προκύπτουν και τα όποια λάθη, ψάχνει τη βελτίωση της ομάδας και τα καταφέρνει και φυσικά των πρωταγωνιστών, των παικτών, που εδειξαν τα ψυχικά τους αποθέματα και δεν λύγισαν από την εξέλιξη του αγώνα.
Πλέον το μέλλον μοιάζει πιο ευοίωνο, τα πανιά είναι πρίμα και το ερυθρόλευκο καράβι συνεχίζει το ταξίδι του, με προορισμό την επιστροφή στην Ιθάκη του, στο θρόνο της Α1 και σε μια Ευρωπαϊκή επιτυχία! Αν επιδείξει την ίδια αμυντική συνέπεια, τον ίδιο χαρακτήρα και έχει την ίδια θέληση και κίνητρο για διάκριση, τότε οι άνεμοι θα είναι μαζί του...