Skip to main content

Ο τελικός θα είναι υπερβολικά δύσκολος αλλά ο Ολυμπιακός έχει τον τρόπο

Το «Shot Clock» γράφει για την μπασκετική παράσταση του Ολυμπιακού με την Μονακό και τον εξαιρετικά απαιτητικό τελικό κόντρα στην Ρεάλ Μαδρίτης.

Ο Γιώργος Μπαρτζώκας αγκάλιαζε τους παίκτες του μετά τη λήξη του σπουδαίου αγώνα απέναντι στη Μονακό. Το σπουδαίο 27-2 της τρίτης περιόδου γράφτηκε πλέον με χρυσά γράμματα στην ιστορία της Ευρωλίγκας και του Ολυμπιακού. Μια ομάδα που φέτος σπάει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο, είδε τον εαυτό της με τη πλάτη στο τοίχο. Το τέλος του πρώτου ημιχρόνου έδειχνε ότι τίποτα δε της πηγαίνει καλά. Ακόμη και στις βολές σούταρε με 50%.

Κι όμως, λένε ότι ο χαρακτήρας μιας ομάδας κρίνεται όταν δεν έχει τίποτα πλέον να χάσει. Όταν όλα θα κριθούν από την αντίδραση σου. Από το μηδαμινό περιθώριο στο λάθος. Έτσι αντέδρασε ο Ολυμπιακός. Ο Λεξ σε ένα από τα συμβολικοτερα τραγούδια της ελληνικής μουσικής σκηνής τα τελευταία χρόνια γράφει ότι «Δε θες να μείνω στον άσσο, αλλά θέλεις να ραπάρω σα να μην έχω να χάσω». Αυτός ο στίχος σκάλωσε στο μυαλό μου μετά το τέλος του αγώνα. Ο Ολυμπιακός ήταν πολύ κοντά στο να χάσει τα πάντα και η αντίδραση που έβγαλε ήταν κάτι που ξεπερνά μια απλή μπασκετική προσαρμογή. Η πεντάδα της 3ης περιόδου παρουσιάστηκε ως μια ομάδα παικτών που, όντας εξαιρετικοί όλη τη σεζον σαν σύνολο, ήταν η καταλληλότερη στιγμή να δείξει τι είναι αυτό που την έκανε ξεχωριστή.

Οι άμυνες του Γουόκαπ [και του Κάνααν μας έδωσαν ίσως το καλύτερο αμυντικό performance περιφερειακών που έχουμε δει σε final 4 εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Ο Βεζενκοβ άρχισε να αισθάνεται άνετα στο γήπεδο, να βουτάει για μπάλες και με τα κοψίματα και τα σουτ του να δείχνει γιατί είναι ίσως ο παίκτης-προτυπο στη θέση του για το σύγχρονο μπάσκετ. Ο Φαλ ήταν ο παίκτης κλειδί για να μπορέσει ο Ολυμπιακός να ανοίξει την άμυνα της Μονακό και αναλαμβάνοντας τον ρόλο του δημιουργού από τη ρακέτα είχε μερικές φανταστικές ασσίστ, ενώ όταν χρειάστηκε να τελειώσει φάσεις το έκανε εμφατικά.

Και φυσικά, ο Κώστας Παπανικολάου. Ο αρχηγός του Ολυμπιακού ξεκίνησε το ματς με μερικά χαμένα λέι απ, σουτ και βολές. Οι μνήμες της κακής σειράς με τη Φενέρ ήταν ακόμη νωπές. Όμως, ο Παπανικολάου, ένας από τους σπουδαιότερους παίκτες της δεκαετίας στην Ευρωλίγκα -και ας μην είναι σκόρερ – αντέδρασε εξαιρετικά. Όπως στη σειρά με τη Φενέρ έκρινε τα πάντα στο Game 5, έτσι έκρινε τα πάντα με τη Μονακό παρά το κακό ξεκίνημα.

Το ματς απέναντι στη Ρεάλ θα είναι υπερβολικά δύσκολο και όποιος νομίζει ότι ο Ολυμπιακός έχει ήδη κερδίσει καλύτερα να μην ασχοληθεί με τον αγώνα. Η Ρεάλ είναι μια ομάδα γεμάτη παίκτες έτοιμους για τη μεγάλη στιγμή. Ο Ματέο έχει γυρίσει για τα καλά τη σεζόν και η ομάδα έχει αποκτήσει ταυτότητα με κέντρο της τον Έντι Ταβάρες. Ταυτόχρονα, οι Γιούλ, Ρούντι και Ροντρίγκεζ είναι οι παίκτες που καθαρίζουν τα ματς στις τέταρτες περιόδους (εδώ και μια 10ετια…) και ποτέ κανείς δε πρέπει να τους υποτιμά. Ο Χεζονια, έχει αποδεχτεί το ρόλο του ρολιστα πολυτελείας, παίζοντας φανταστικές άμυνες πάνω στη μπάλα, μαζεύοντας ριμπάουντ και φυσικά στη καλή του μέρα μπορεί να σκοράρει αδιάκοπα, ενώ ο Γκος είναι ο X -Factor της φετινής Ρεάλ.

Τακτικά, είναι δεδομένο ότι ο Ολυμπιακός θα αντιμετωπίσει μεταξύ άλλων και ζώνη. Είναι τεράστιο ρίσκο απέναντι σε μια ομάδα όπως οι ερυθρόλευκοι να επιλέξεις μια τέτοια άμυνα, όμως ο Ματέο φαίνεται να το έχει στη φαρέτρα του ακόμη και αν ο αντίπαλος σκοράρει. Η Μπαρτσελόνα ξεκίνησε με 9/14 τρίποντα και όμως ο Ισπανός προπονητής ξαναεμφανισε τη ζώνη και δικαιώθηκε.

Για να μπορέσουν οι ερυθρόλευκοι να επικρατήσουν χρειάζεται να τρέξουν, να είναι aggressive και να σουτάρουν στο ρυθμο τους. Το υλικό για να το κάνουν αυτό το έχουν. Το μέγεθος της Ρεάλ ίσως απαιτήσει και τον Σακίλ Μακισικ σε πιο εκτεταμένο χρόνο, αλλά με το τρόπο που έπαιξαν οι Γουοκαπ, Κάναν και Παπανικολάου στον ημιτελικό είναι δύσκολο να βρεθούν τα έξτρα λεπτά.

Αυτά όμως είναι προβλήματα που κάθε προπονητής θέλει να έχει. Ο Γιώργος Μπαρτζώκας δήλωσε ότι «μου φώναξαν να ξυπνήσω, λογικά κοιμόμουν» αστειευόμενος για το πρώτο ημίχρονο απέναντι στη Μονακό. Λίγο δύσκολο να κοιμόταν, θα πούμε εμείς. Ο back to back προπονητής της χρονιάς στην Ευρωλίγκα από το game 4 απέναντι στη Φενέρ παραδίδει το ένα προπονητικό masterclass μετά το άλλο και σήμερα είναι ακόμη μια ευκαιρία για να μεγαλώσει τη μεγάλη μπασκετική κληρονομιά που χτίζει. Δεν είναι για αυτόν. Είναι για έναν ολόκληρο σύλλογο.