Shot Clock: Η Team USA και οι υπόλοιποι
Μετά το φινάλε των Ολυμπιακών Αγώνων και το πέμπτο συνεχόμενο χρυσό μετάλλιο που κατέκτησαν οι ΗΠΑ, το «Shot Clock» γράφει για το αν και πόσο έχει κλείσει η ψαλίδα ανάμεσα στην Team USA και τις ομάδες της Ευρώπης.
Σε έναν συναρπαστικό τελικό ανάμεσα στην οικοδέσποινα Γαλλία και την Αμερική, η Team USA κατάφερε να επικρατήσει των Γάλλων με πρωταγωνιστή για ακόμα ένα παιχνίδι τον Στεφ Κάρι. Μάλιστα είναι το πέμπτο συνεχόμενο χρυσό μετάλλιο που κατακτούν οι Αμερικανοί στους Ολυμπιακούς Αγώνες, δείχνοντας για άλλη μια φορά ότι βρίσκονται ένα επίπεδο λίγο πιο πάνω. Άραγε κλείνει η ψαλίδα μεταξύ Αμερικής και Ευρώπης ή όχι;
Δυστυχώς, μετά το πρώτο ματς στους φετινούς Ολυμπιακούς που η Team USA δυσκολεύτηκε, άρχισε εκ νέου μια συζήτηση που στην πραγματικότητα βασίζεται σε αυθαίρετα συμπεράσματα. Πάμε να τα δούμε λεπτομερώς και να θυμάστε: η ψαλίδα όντως έκλεισε, αλλά δεν είναι αυτό που νομίζετε.
Η εξέλιξη του αθλήματος και των παικτών
Το άθλημα, για το καλό όλων, παίρνει παγκόσμιες διαστάσεις και εξελίσσεται. Πλέον παράγεται πολύ περισσότερο ταλέντο σε κάθε γωνία της γης. Αυτό είναι αποτέλεσμα της αντικειμενικής εξέλιξης της σύγχρονης κοινωνίας, όπου οι νέες τεχνολογίες, η παραγωγή νέας γνώσης και η αξιοποίηση της, οι νέοι μέθοδοι προπόνησης, νέες τεχνικές κ.ά., που σαφέστατα επηρεάζονται από το κέντρο των εξελίξεων, δηλαδή τις ΗΠΑ, όπως π.χ η τεχνολογία, κάνουν τους παίκτες να είναι πιο έτοιμοι και πιο ικανοί, πιο γρήγορα, ανεξαρτήτως του που μεγαλώνουν.
Ολοένα και περισσότεροι παίκτες λοιπόν είτε προπονούνται με τον πιο σύγχρονο τρόπο, είτε βρίσκονται οι ίδιοι στο πεδίο παραγωγής του σύγχρονου μπάσκετ. Αυτό αντικειμενικά κλείνει την απόσταση μεταξύ των παικτών των χωρών άρα και των Εθνικών. Κάνει όμως και κάτι άλλο
Η παγκοσμιοποίηση του NBA και η διαφορά από τις υπόλοιπες λίγκες
Ο επεκτατισμός της υπερδύναμης του ΝΒΑ δημιουργεί το globalisation, συμβάλλει σε αυτό αλλά τρέφεται και από αυτό. Ειδικά το ευρωπαϊκό μπάσκετ είναι το πιο πληγωμένο από αυτή τη συνθήκη: ότι ποιοτικό παράγεται φεύγει και ίσως φεύγει πριν καν ελεγχθεί ο βαθμός της ποιότητας του. Όποιος λοιπόν πολύ σωστά τονίζει το κλείσιμο της ψαλίδας, είτε θέλοντας είτε μη, ξεχνά να αναφέρει την αντικειμενική συνθήκη που προκύπτει από το κλείσιμο της ψαλίδας: την εκτόξευση της ψαλίδας μεταξύ του ΝΒΑ και των ντόπιων λιγκών στον πλανήτη. Το ΝΒΑ στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης του παίρνει τους MVP της Ευρωλίγκας για τον πάγκο των ομάδων του. Παίρνει τεράστια ταλέντα πριν γίνουν καν παίκτες, παίρνει μέτριους ρολίστες για να δει αν ταιριάζουν σε ένα πλάνο. Έτσι, εν μια νυκτί. Παράλληλα, διοχετεύει προς τα έξω σπουδαίο ταλέντο που απλά δεν είναι αρκετά καλό για εκεί - χωρίς απαραίτητα να μιλάμε για το μπάσκετ. Μπορεί να είναι ο χαρακτήρας, μπορεί ο ρόλος, μπορεί ένας τραυματισμός.
Η ψαλίδα λοιπόν έχει κλείσει. Και αυτό το βλέπεις όταν βλέπεις τον Γιόκιτς στο παρκέ. Όταν βλέπεις τον Γιάννη ή τον Γουέμπι. Τότε το βλέπεις. Ή όταν βλέπεις τα picks να είναι άγνωστοι Ευρωπαίοι στις θέσεις της λοταρίας. Τότε το βλέπεις. Όταν οι προπονητές πηγαίνουν να πάρουν τεχνογνωσία στα camp και στα summer league. Τότε το βλέπεις. Δεν το βλέπεις σε ένα ματς μεταξύ Σερβίας και ΗΠΑ επειδή έγινε ντέρμπι - που ντέρμπι θα γίνει μια φορά στις 3 ή και παραπάνω (ήδη είχαμε ένα δείγμα τριών αγώνων). Και οι 3 καλύτεροι παίκτες του κόσμου δεν είναι καν Αμερικανοί. Αυτό είναι η αντικειμενική τάση στην εξέλιξη της ιστορίας: να κλείνουν οι αποστάσεις. Δυστυχώς, όμως η άλλη τάση είναι να συγκεντρώνονται. Και το μπάσκετ δεν αποτελεί εξαίρεση.