Skip to main content

Μια αξέχαστη βραδιά για το μπάσκετ των Εθνικών ομάδων

Το “Shot Clock” γράφει για το χθεσινό υπερθέαμα στο Βελιγράδι και τις προεκτάσεις του. 

 Το FIBA basketball, διαχρονικά, έχει μια ιδιαίτερη αξία για το μπασκετικό κοινό. Η σύνδεση των νοσταλγικών στιγμών του παρελθόντος με τη θέληση για νέες επιτυχίες της εκάστοτε χώρας δίνει μια διαφορετική αίγλη.

Ωστόσο, εδώ και χρόνια, με τη μετακίνηση των μεγαλύτερων ταλέντων -και- της Ευρώπης στο ΝΒΑ από πολύ μικρή ηλικία -και τις συνεπαγόμενες κακές σχέσεις του ΝΒΑ με τη FIBA-, αλλά και με την επίδραση της πανδημίας, το μπάσκετ εθνικών ομάδων είχε πέσει αρκετά σε δημοφιλία.

Τα στατιστικά φυσικά επιβεβαιώνουν τα παραπάνω, μιας και μέχρι και στους Ολυμπιακούς Αγώνες πέρσι βλέπαμε το ένα γήπεδο πιο άδειο από το άλλο, στοιχείο που παρατηρήθηκε και στο Παγκόσμιο του ’19 και στο Ευρωπαϊκό του ΄17!

Κι όμως, σε ένα ματς μέσα στο καλοκαίρι, οι Σέρβοι -και όχι μόνο- γέμισαν τη Stark Arena, η Λετονία έπαιξε μέσα σε γεμάτο γήπεδο επίσης, το ματς Ιταλία-Ελλάδα για το Ευρωμπάσκετ είναι ήδη sold out!

Ο λόγος προφανής: παρά τις…προσπάθειες της FIBA να κρατά το άθλημα πίσω -οι χειρότερες διαιτησίες, απαρχαιωμένοι κανόνες, κακές σχέσεις με όλες τις λίγκες- και της πρωτοφανούς επιρροής στο άθλημα στην Ευρώπη που έχει αυτή και η Ευρωλίγκα με αποτέλεσμα την μεγάλη υποβάθμιση του προϊόντος στα μέρη μας, ο κόσμος επιστρέφει πίσω στα γήπεδα γιατί επέστρεψαν οι τεράστιοι παίκτες.

Το να έχεις την ευκαιρία να δεις τον Luka Doncic είναι κίνητρο. Το να μπορείς να δεις τον Porzingis και τον Markannen -που στο FIBA επίπεδο είναι απλά απίστευτοι- είναι ευκαιρία.

Το να βρίσκονται σε ένα γήπεδο κοντά σου οι Γιόκιτς-Γιάννης και να παίζουν αντίπαλοι αποτελεί εμπειρία ζωής για κάθε Ευρωπαίο φίλο του μπάσκετ.

Χθες γίναμε μάρτυρες μιας καταπληκτικής βραδιάς. 40 πόντους, 8 ριμπάουντ, 5 ασίστ για τον κορυφαίο μπασκετμπολίστα του κόσμου, Γιάννη Αντετοκούνμπο. 29 πόντοι, 8 ριμπάουντ, 6 ασίστ σε 30 λεπτά για τον ασταμάτητο MVP του ΝΒΑ, Νίκολα Γιόκιτς.

Το μπάσκετ στα καλύτερα του και οι θεατές άναυδοι σε ένα μοναδικό θέαμα. Από τη μια, ένας παίκτης που αν πάρει τη μπάλα οπουδήποτε από το high post και μπροστά εγγυάται είτε καλάθι είτε ελεύθερο σουτ σε συμπαίκτη. Ο λόγος για τον Γιόκιτς, που δίπλα του ρολίστες όπως ο  Jaramaz, έχουν την ευκαιρία να λάμψουν.

Από την άλλη, ο καλύτερος 2-way παίκτης στον κόσμο, ο καλύτερος finisher όλων των εποχών, που όπως σας είχαμε πει, σουτάρει και για τρεις, μιας και στη FIBA είναι πιο κοντά η γραμμή του τριπόντου. Ο παίκτης που το μόνο που απαιτεί από τους συμπαίκτες του είναι να σουτάρουν καλά.

Και εδώ η αλήθεια είναι ότι έχουμε (και θα έχουμε) θέμα. Το διαχρονικό πρόβλημα που ξεκινά από τις ακαδημίες και έχει ως ρίζα του την μπασκετική νοοτροπία στο ελληνικό μπάσκετ είναι κάτι που θα βρούμε μπροστά μας. Χθες, 12/35 τρίποντα για την εθνική, η πλειοψηφία των οποίων τελείως αμαρκάριστα.

Ο λόγος δεν είναι άλλος από τον Γιάννη, που οι ομάδες δε διστάζουν να τον μαρκάρουν ακόμη και 5 άτομα, όπως βλέπουμε στη παρακάτω φωρογραφία που είναι ενδεικτική.

Ο Κώστας Σλούκας, ο Κώστας Παπανικολάου και ο Tyler Dorsey είναι ζωτικής σημασίας να σκοράρουν σε αυτά τα τρίποντα. Είναι σουτ παντελώς ελεύθερα που πρέπει να μπουν για να έχουμε ελπίδες για κάτι μεγάλο.

Ακόμη και αν ο Dorsey είχε 3/10, είναι ο παίκτης που πρέπει να σουτάρει, όταν έχει τόσο χώρο, ελαττώνοντας παράλληλα τα pull up τρίποντα που επιχείρησε χθες στο δεύτερο ημίχρονο. Τη κρίσιμη στιγμή, ήταν ένα ελεύθερο catch and shoot από τη γωνία που έστειλε το ματς στη παράταση.

Ακόμη ένα στοιχείο που έχουμε σχολιάσει είναι η αξία του Θανάση Αντετοκούνμπο: πρόκειται σαφώς για τον πιο υποτιμημένο παίκτη της προετοιμασίας με αδικαιολόγητα λίγο χρόνο από τον coach Ιτούδη.

Η χθεσινή απόδοσή του, με 12 πόντους, 5 ριμπάουντ, 2 κλεψίματα, 1 τάπα και 2 τρίποντα σε 23 λεπτά μιλά από μόνη της και ίσως ο Θανάσης κέρδισε για τα καλά τη θέση του παίκτη που παίζει δίπλα στον Γιάννη ή τον Κώστα (και τον Παπαγιάννη), εν ολίγοις τη θέση του πρώτου αναπληρωματικού παίκτη στο «4» και στο «5».

Το ματς δυστυχώς επιφύλλασε αρνητικές εκπλήξεις με τον τραυματισμού του Micic να βάζει σε κίνδυνο την παρουσία ενός κορυφαίου παίκτη στο Ευρωμπάσκετ, ενώ ο Κώστας Αντετοκούνμπο τραυματίστηκε ακριβώς τη στιγμή που έδειχνε σε όλο το πλανήτη ότι είναι πολύ καλύτερος από όσο τελικά νομίζαμε.

Πολλά χιλιόμετρα μακριά, η sharp-shooting ομάδα της Λετονίας διέλυε την δυνατή Τουρκία με τον Kristaps Porzingis να έχει 22 πόντους, 14 ριμπάουντ και 6 ασίστ σε 22 λεπτά. H Λετονία που ξεκινάει με Bertans στο 4 και Porzingis στο 5 είναι μια ομάδα που σουτάρει ασταμάτητα, έχει εξαιρετική άμυνα και είναι ομάδα που μπορεί να κερδίσει τον οποιοδήποτε.

Tην ίδια στιγμή, ο Lauri Markannen έβαζε 28 πόντους στη νίκη της Φινλανδίας επί του Ισραήλ, λίγες μέρες μετά τους 42 που είχε απέναντι στην Ουκρανία.

Σε ένα άλλο πλανήτη, αυτόν του Λούκα Ντόνσιτς, έναν πλανήτη γεμάτο πράγματα που δε μπορούμε να αντιληφθούμε πώς γίνονται και απλά τα θαυμάζουμε, ο απόλυτος superstar της Σλοβενίας είχε 25 πόντους, 11 ριμπάουντ και 8 ασίστ σε 30 λεπτά σε ακόμη μια άνετη νίκη της εθνικής του. Ας πάρουμε λίγο χρόνο για να δούμε τι συνέβη στους Εσθονούς:

Το μπασκετικό μέγεθος των Markannen, Porzingis, Fournier, Valanciunas, Sabonis κ.α. γίνεται ακόμη μεγαλύτερο στο χαμηλότερο επίπεδο του παιχνιδιού μακριά από το ΝΒΑ και εμείς έχουμε την τύχη να το θαυμάζουμε.

Το κίνημα της ενδυνάμωσης των δικαιωμάτων των αθλητών στο ΝΒΑ έχει δημιουργήσει μια νέα συνθήκη: οι παίκτες θέλουν να παίζουν για τις εθνικές τους και πλέον, τα μεγαλύτερα ονόματα, μπορούν να το επιβάλλουν στις ομάδες τους. Αυτό ανεβάζει επίπεδο τη FIBA, κάνει παίκτες, προπονητές και ομοσπονδίες να παίρνουν τα πράγματα πιο σοβαρά και τα γήπεδα ξαναγεμίζουν.

Αν η FIBA δεν εκμεταλλευτεί ούτε αυτή τη συγκυρία προς όφελος της και προς όφελος του μπάσκετ, τότε πραγματικά πότε θα το κάνει;

Και για το τέλος είναι σαφές ότι στα προηγούμενα ονόματα δεν αναφέραμε τους σπουδαιότερους. Ένα step back του Luka, ένα eurostep του Γιάννη και μια no-look πάσα του Γιόκιτς δημιουργεί καθημερινά άλλον ένα φίλο του αθλήματος, άλλο ένα παιδί πιάνει μια μπάλα μπάσκετ και προσπαθεί να γίνει αυτός, έστω για μια στιγμή στη γειτονιά του, ο Γιάννης, ο Λούκα ή ο Νίκολα.

Αυτό που είδαμε χθες, είναι μπασκετικό μεγαλείο και θα το δούμε για περιορισμένες εμφανίσεις στα Ευρωπαικά γήπεδα, έχοντας μάλιστα την τιμή, ο ένας εξ’αυτών να παίζει στην Εθνική Ελλάδος.

Γιατί ο Γιάννης είναι ένα μπασκετικό σύμβολο που αποτελεί παράδειγμα με κάθε τρόπο ότι δεν υπάρχουν σύνορα που να χωρίζουν ανθρώπους: Έλληνας με καταγωγή από τη Νιγηρία, μετανάστης και πλέον σύμβολο του μπάσκετ παντού: στην Ελλάδα, στην Νιγηρία, στις ΗΠΑ, στην Κίνα, στην Αυστραλία.

Ένα κοινωνικό και μπασκετικό φαινόμενο, προορισμένο για τις υψηλότερες θέσεις στην ιστορία  του παγκόσμιο αθλητισμού.