Ένα αριστούργημα με ανοικτά χαρτιά
Ο Μιχάλης Στεφάνου γράφει για το επαναστατικό δόγμα του Γιώργου Μπαρτζώκα, που επιζητά την τελειότητα, χωρίς να παρεκκλίνει από τις αρχές του, υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, αλλά και για την ασύλληπτη συνεισφορά των Αγγελόπουλων στο μέγεθος και την κληρονομιά του Ολυμπιακού.
Ο φετινός Ολυμπιακός αποτελεί ένα μπασκετικό αριστούργημα. Μια τομή, μια πρόταση, μια ιδέα κατατεθειμένη στο παρκέ. Κι αν η αξία μιας ιδέας είναι ευθέως ανάλογη με τις αντιδράσεις που προκαλεί, τούτη εδώ, που υποχρέωσε όλη την μπασκετική κοινότητα να υποκλιθεί μπροστά της, θα πρέπει να θεωρηθεί πολύτιμη. Διότι επένδυσε στο δύσκολο δρόμο της πρωτοβουλίας και της συλλογικότητας χωρίς να παρεκκλίνει ούτε μια στιγμή από τις αρχές της, χωρίς κανείς αντίπαλος να την αναγκάσει ν’ αλλάξει ή να κάνει πίσω.
Θα μπορούσε κανείς να μιλήσει για το επαναστατικό δόγμα του Γιώργου Μπαρτζώκα που επιζητά ξανά και ξανά την ίδια τελειότητα. Σε κάθε ματς, σε κάθε γήπεδο υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, ο Ολυμπιακός εμφανίζεται με ανοιχτά χαρτιά και προσπαθεί να παίξει το ίδιο μπάσκετ. Γοητεύοντας με τη μοναδικότητα, αλλά και τη μοναχικότητα της φιλοσοφίας του. Μίας φιλοσοφίας που αρνείται να μπει σε καλούπια, να προσαρμοστεί ή να μεταλλαχθεί, πού ώρες - ώρες μοιάζει ακατανόητα εμμονική, αλλά είναι αποφασισμένη να ζήσει ή να πεθάνει μέσα στο όλο της.
Σε κάθε περίπτωση το μοντέλο του (αγωνιστικό και διοικητικό) έχει ήδη κερδίσει την μάχη της αποδοχής. Έχει γεννήσει θαυμαστές, έχει γεμίσει τα γήπεδα έχει εμπνεύσει τα παιδιά. Το βίντεο μιας τζούνιορ ομάδας που κυκλοφορεί και δείχνει τους πιτσιρικάδες να μιμούνται το τελετουργικό των “ερυθρόλευκων” λίγο πριν βγουν να παίξουν, είναι ένα τρόπαιο από ‘κεινα που δεν τα γράφει η ιστορία, αλλά τα γράφουν οι συνειδήσεις. Κι οι συνειδήσεις της σημερινής γενιάς θα κληρονομήσουν από τον Ολυμπιακό το νόημα της επιμονής, της μεθοδικότητας και της άγνοιας κινδύνου.
ΣΤΟ ΚΑΟΥΝΑΣ ΜΕ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΤΡΟΠΟ
Όπως είχαμε προβλέψει στο τελευταίο κείμενο, ο Ολυμπιακός εμπιστεύτηκε το παιχνίδι του και στο game 5. Κατέβηκε να εκφράσει τον εαυτό του, δηλαδή, χωρίς αλχημείες και ανακάτεμα της τράπουλας, χωρίς τρικ και εκπλήξεις της τελευταίας στιγμής. Άφησε την Φενέρ να παίξει όλα τα κρυφά χαρτιά της στα πρώτα τέσσερα ματς, τη διάβασε καλά και εμφανίστηκε στο παρκέ του ΣΕΦ ήρεμος, συνειδητοποιημένος κι απόλυτα έτοιμος για το τελικό χτύπημα.
Ξεκινώντας από την άμυνα και τον έλεγχο των ριμπάουντ οι “ερυθρόλευκοι” βρήκαν τις πιο σπουδαίες σταθερές για ένα τέτοιο παιχνίδι. Ήξεραν ότι αξιοποιώντας τα δύο αυτά στοιχεία στηρίζονταν σε γερά θεμέλια και άφηναν τον επιθετικό οίστρο να έρχεται και να φεύγει χωρίς να ζορίζουν την τύχη τους. Ο Σάσα Βεζένκοβ προτίμησε να περάσει χειροπέδες στον Χέιζ, αντί να προσπαθήσει να σπάσει τις δικές του, ο Παπανικολάου έκανε το ίδιο στον Πιερ και παράλληλα άναψε την πρώτη φλόγα στην επίθεση. Το κρεσέντο του Γκούντουριτς από την περιφέρεια κρατούσε την Φενέρ κοντά στο σκορ, αλλά όσο εκείνος έβρισκε το δρόμο προς το καλάθι τόσο τον έχαναν οι συμπαίκτες του.
Αν και πατούσε καλύτερα στο γήπεδο, ο Ολυμπιακός δεν έχτιζε διαφορές στο πρώτο ημίχρονο. Γεγονός όχι απαραίτητα κακό, πάντως, αφού μπορεί η αγωνία να παρέμενε σε υψηλά επίπεδο όμως το ίδιο συνέβαινε και με τη συγκέντρωση των παικτών του. Σλούκας και ΜακΚίσικ επιχείρησαν να ανεβάσουν το τέμπο όποτε τους δινόταν η ευκαιρία, όμως ένας δισταγμός του Λαρεντζάκη τον οδήγησε σε ντόμινο κακών αποφάσεων (λάθος, άστοχο σουτ και αντιαθλητικό φάουλ) με αποτέλεσμα οι φιλοξενούμενοι να πάρουν το προβάδισμα στο 15′ (29-31).
Η προς στιγμήν… σαστιμάρα από την κόντρα στη ροή του αγώνα εξέλιξη αποδείχθηκε τελικά χρησιμότατη. Με τους ΜακΚίσικ και Μπλακ να κάνουν εξαιρετική δουλειά στην άμυνα και τον Σλούκα να πετυχαίνει ένα τρίποντο κι ένα απίθανο γκολ-φάουλ, κανονικές μαχαιριές στην καρδιά της Φενέρ. Ο Καλάθης με τον Έντουαρντς έβρισκαν σε τοίχους ενώ μπορεί ο Γκούντουριτς να ήταν καυτός απ΄ έξω, αλλά όσες φορές επιχείρησε να πλησιάσει εισέπραξε τάπες. Μ’ αυτά και μ’ αυτά το επιμέρους σκορ έφτασε στο 15-0 κι ο Ολυμπιακός ξεφύσηξε με ανακούφιση λίγο πριν την ανάπαυλα.
Ήταν πια φανερό ότι το ποτάμι δεν θα γύριζε πίσω. Από δεκάλεπτο σε δεκάλεπτο ο Ολυμπιακός ανέβαινε τη σκάλα προς στο αεροπλάνο που την Τετάρτη 17 Μαΐου θα αναχωρήσει για το Κάουνας. Δεν βιαζόταν, αλλά δεν σταματούσε κιόλας. Δεν πετούσε στα σύννεφα, αλλά δεν κοιτούσε και πίσω. Το προβάδισμα άρχισε να παγιώνεται σε διψήφια επίπεδα. Η άμυνα έκοβε και η επίθεση έραβε συνετά και μεθοδικά. Ο Βεζένκοβ εξελίχθηκε σε εξαιρετικό σκρινερ για τον κορυφαίο του γηπέδου Κώστα Σλούκα, πριν αρχίσει κι ο ίδιος να συνδέεται με το τουρκικό καλάθι. Στην τελευταία του εμφάνιση πριν παραλάβει το βραβείο του MVP της σεζόν από την Euroleague δικαιολόγησε με ακρίβεια τον τίτλο του. Δεν ήταν πρώτος σκόρερ, ούτε πρώτος ριμπάουντερ, ήταν, όμως, πολύτιμος με δέκα διαφορετικούς τρόπους. Είχε διαβάσει άριστα τους αντιπάλους του και φαινόταν από το πρώτο λεπτό διατεθειμένος να προσφέρει σε όποιον τομέα χρειαζόταν ώστε να έρθει η πρόκριση.
Ο Παπανικολάου με τον Φαλ και τον Σακ κέρδιζαν την μία μάχη μετά την άλλη, προσφέροντας διαύγεια στον Σλούκα και ηρεμία στον Βεζένκοβ. Τι να πεις, αλήθεια, για τον αρχηγό; Μια ματιά στους χρόνους του στα πέντε ματς της σειράς, αρκεί για να πειστεί ακόμα κι ένας… περαστικός για την επιδραστικότητά του στην ομάδα.
Game 1 – 33:25 (Nίκη Ολυμπιακού)
Game 2 – 20:05 (Νίκη Φενέρ)
Game 3 – 33:51 (Nίκη Ολυμπιακού)
Game 4 – 22:28 (Nίκη Φενέρ)
Game 5 – 35:26 (Νίκη Ολυμπιακού).
Τις τρεις φορές που η απόδοσή του υποχρέωσε τον Γιώργο Μπαρτζώκα να τον κρατήσει στο παρκέ για 33+ λεπτά οι “ερυθρόλευκοι” πανηγύρισαν και τις αντίστοιχες νίκες. Τις δύο φορές που δεν κατάφερε να γίνει σημείο αναφοράς για την ομάδα του -είτε μέσω της άμυνας είτε μέσω της επίθεσης- κι ως εκ τούτου ο χρόνος του ήταν μειωμένος, προέκυψε αρνητικό αποτέλεσμα. Ίσως και να το επαναλαμβάνουμε για εκατοστή φορά, αλλά με τον Παπανικολάου πνευματικά έτοιμο, ο Ολυμπιακός δεν έχει ν’ ανησυχεί πραγματικά για τίποτα.
ΤΟ 8ο FINAL FOUR ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΩΝ
Ήταν η πιο επιβλητική νίκη των Πειραιωτών από τις τέσσερις που έχουν πετύχει σε ματς πρόκρισης στο ΣΕΦ. Ήταν η υπογραφή και η σφραγίδα μιας από τις ομορφότερες πορείες ομάδας στο νέο φορμάτ της Euroleague. Ήταν το καλύτερο ευρωπαϊκό αντίο φινάλε για το ΣΕΦ και μαζί το καλύτερο κατευόδιο για τον το Κάουνας. Κι ήταν ταυτόχρονα και οι πιο μετρημένοι πανηγυρισμοί για ένα τόσο μεγάλο επίτευγμα. Ίσως γιατί αυτή τη φορά η παρουσία στο Final Four δεν αρκεί από μόνη της ώστε να χορτάσει την πεινασμένη αγέλη.
Οι αδερφοί Αγγελόπουλοι έστειλαν τον Ολυμπιακό για 8η (!) φορά στο Final Four μιας διοργάνωσης που ολοένα και δυσκολεύει. Οκτώ παρουσίες σε εύρος μόλις 14 ετών, από το 2009 μέχρι σήμερα! Δεύτερη συνεχόμενη μετά από την αποχώρηση του θρυλικού Βασίλη Σπανούλη (και πέρυσι του Γιώργου Πρίντεζη), με μια ομάδα που ξεκίνησε να χτίζεται μόλις πριν από μια τριετία. Με σχέδιο και τόλμη, χωρίς υπερβολές, χωρίς νεοπλουτισμούς, χωρίς λόγια και υποσχέσεις, οι πρόεδροι των “ερυθρόλευκων” συνεχίζουν να δείχνουν στη χώρα της λεζάντας και του σανού, το σιωπηλό δρόμο της υλοποίησης.
Η συνεισφορά τους στο μέγεθος και την κληρονομιά του συλλόγου είναι ήδη ασύλληπτη, όμως εκείνοι επιμένουν να μην ζητούν τίποτα πίσω. Θαρρείς και τα κάνουν όλα για ένα… συλλεκτικό μακό. Απ’ αυτά που φοριούνται όταν γράφεται ιστορία. Που δεν κοστίζουν σχεδόν τίποτα, αλλά αξίζουν τους κόπους μιας ζωής. Το τελευταίο έγραφε “Κάουνας 2023”. Το επόμενο;
- Δημοσιεύτηκε στο Eurohoops