Η ασυνήθιστη προσέγγιση του Γ. Μπαρτζώκα που έγινε σημείο αναφοράς

Ο Μιχάλης Στεφάνου γράφει για την B2B ανάδειξη του προπονητή του Ολυμπιακού ως κορυφαίου τεχνικού της Euroleague.

Με το πολιτικό θερμόμετρο στα ύψη, ο Γιώργος Μπαρτζώκας πήρε… καθαρή ψήφο εμπιστοσύνης από τους συναδέλφους του και για δεύτερη συνεχόμενη σεζόν είναι ο κορυφαίος προπονητής της Ευρωλίγκας.

Και παρότι τα τελευταία χρόνια στη διοργάνωση έχουν εμφανιστεί εξαιρετικές ομάδες με διάρκεια και σπουδαίο προπονητικό έργο, κανείς άλλος δεν είχε καταφέρει, μέχρι τώρα, να διατηρήσει τον τίτλο του.

Ο 57χρονος τεχνικός κατέγραψε το πρώτο back2back στη συγκεκριμένη κατηγορία, συνδέοντας και πάλι το όνομα του με τον εν λόγω όρο, αφού δέκα χρόνια νωρίτερα ήταν εκείνος που παίρνοντας την σκυτάλη από τον αξέχαστο Ντούντα είχε οδηγήσει τον Ολυμπιακό στην πρώτη back to back κατάκτηση στην ιστορία της διοργάνωσης, έπειτα από δύο επιβλητικές εμφανίσεις στο Final Four του Λονδίνου.

H ανάδειξη του προπονητή της χρονιάς αφορά στη μεγάλη εικόνα μιας ομάδας, εκείνης που αποτυπώνεται μέσα από την μακρά διάρκεια της regular season και την σκληρή διαδικασία των playoffs. Δεν θα μπορούσε ποτέ να κριθεί το έργο ενός τεχνικού από τα τελευταία μέτρα της διαδρομής, δηλαδή από τα δύο (1+1 για την ακρίβεια) παιχνίδια του Final Four, τα οποία διέπονται σε μεγάλο βαθμό από τους κανόνες του τζόγου. Έχει, λοιπόν, αξία να προσπαθήσουμε να εντοπίσουμε έστω και επιγραμματικά, κάποιους από τους λόγους που οδήγησαν τους προπονητές της Ευρωλίγκας στην απόφαση να ανταμείψουν τόσο απλόχερα τον ερυθρόλευκο ομόλογό τους.

Παραμερίζοντας τα αποτελέσματα, τα οποία προφανώς και αποτελούν το Νο1 προαπαιτούμενο ώστε να ανοίξει οποιαδήποτε συζήτηση περί διάκρισης, το στοιχείο που κάνει τη δουλειά του “coach B” να ξεχωρίζει και να αναγνωρίζεται ως μοναδική από το σύνολο της μπασκετικής κοινότητας, είναι η αγωνιστική ταυτότητα που έχει δώσει στον Ολυμπιακό. Μιας ομάδας που δημιουργήθηκε με πολύ νορμάλ μπατζετ και που αν τα βάλουμε κάτω “name by name” είναι η πιο αδύναμη από τις τέσσερις που έφτασαν στο Final Four, αλλά ως σύνολο μετατρέπεται σε κάτι τόσο ισχυρό που τελικά κανείς δεν θέλει να αντιμετωπίσει.

Όταν σχεδόν όλη η Ευρώπη παίζει (ή ψάχνει) κυριαρχικούς scoring guards, ο Ολυμπιακός βασίζει το επιθετικό παιχνίδι του στη front line, στο αδιάκοπο μοίρασμα της μπάλας και στην ως επί το πλείστον αναζήτηση spot up εκτελέσεων. Το σύνηθες φαινόμενο του υπερβολικού isolation και της ντρίμπλας, όχι απλά δεν παρατηρείται με συχνότητα στον Πειραιά αλλά αποτελεί και απαγορευμένο πεδίο. Για να μιλήσουμε και με ορολογία των ημερών, ο Γιώργος Μπαρτζώκας αντιπαρατάσσει μια… προοδευτική κυβέρνηση συνεργασίας στο ευρέως γνωστό μπάσκετ της μοναρχίας και του συντηρητισμού.

Με αυτόν τον τρόπο αναδεικνύει ως πρωταγωνιστές παίκτες που στην πλειοψηφία των τακτικών μοντέλων που χρησιμοποιούνται στις μέρες μας δεν θα μπορούσαν να έχουν τον ίδιο επιδραστικό ρόλο. Γουόκαπ, Παπανικολάου, Λαρεντζάκης, ΜακΚίσικ αποτελούν τα πιο τρανταχτά παραδείγματα ενώ ακόμα και ο κορυφαίος παίκτης της φετινής Euroleague, ο Σάσα Βεζένκοβ, δεν είναι ο τύπος MVP που έχουμε συνηθίσει. Οι καταπληκτικές του εμφανίσεις πατούν πάνω στο σταυροδρόμι όπου η ομαδική λειτουργία συναντιέται με το ατομικό ταλέντο.

Επιπλέον, παίκτες όπως ο Κώστας Σλούκας και ο Μουσταφά Φαλ χρησιμοποιούνται με τέτοιο τρόπο ώστε η προσφορά τους να μεγιστοποιείται. Ο έμπειρος γκαρντ, που στα χρόνια της Φενέρ είχε μάθει να δίνει το στίγμα και να κρατάει το τέμπο του ρυθμού από την αρχή ως το τέλος, έχει γίνει ο παίκτης που θα έρθει να κάνει την διαφορά ως κρυφός άσος στο μανίκι του προπονητή του, παίζοντας, ίσως, κάπως λιγότερο, αλλά σίγουρα πολύ πιο ποιοτικά. Ο Μουσταφά Φαλ, από την άλλη, πέρα από εξαιρετικός finisher έχει εξελιχθεί μέσα από το παιχνίδι του Ολυμπιακού σε βασικό πόλο δημιουργίας.

Η αμυντική φιλοσοφία των ερυθρόλευκων επίσης ξεχωρίζει. Σε μια εποχή που το σκάουτινγκ έχει γίνει σχεδόν εμμονή για τους περισσότερους προπονητές, ο Ολυμπιακός θα μπορούσε θεωρητικά να βγει στο παρκέ χωρίς να γνωρίζει καν τον αντίπαλό του. Με βασικούς κανόνες που στηρίζονται στο ένας εναντίον ενός και δεν διαφοροποιούνται ανάλογα με την περίσταση (πρόσφατο παράδειγμα ο Καλάθης τον όποιο όλοι οι προπονητές θα επέλεγαν να παίξουν under ή το γεγονός ότι δέχεται τις αλλαγές με τον Φαλ χωρίς βοήθεια), ο Γιώργος Μπαρτζώκας στέλνει το μήνυμα ότι “μπορούμε να κερδίσουμε τους πάντες με τις δικές μας αρχές και το δικό μας επίπεδο έντασης”.

Σπρώχνοντας τους παίκτες προς μία κατεύθυνση κι όχι φορτώνοντας τους με δεκάδες παραλλαγές, ο έμπειρος τεχνικός καταφέρνει να παίρνει το maximum απ’ αυτούς στα πεδία που έχει εξ’ αρχής επιλέξει να βασιστεί. Ετσι κι αλλιώς τακτική χωρίς αδυναμίες δεν υπάρχει, όμως ο Ολυμπιακός επιδιώκοντας να επιβάλλει τους ίδιους δικούς του όρους σε κάθε παιχνίδι εξασφαλίζει ένα στάνταρ υψηλό επίπεδο εκτέλεσης του πλάνου του. Πρόκειται για μια ασυνήθιστη προσέγγιση, που όχι απλά λειτούργησε στην περίπτωση του Ολυμπιακού, αλλά προσέφερε ένα αποτέλεσμα που -κανείς δεν μπορεί να το αρνηθεί- αποτελεί πια ξεκάθαρο σημείο αναφοράς στην εξέλιξη του αθλήματος στην Ευρώπη.

Κι ανεξάρτητα από το τι θα βγάλει η… εγκυμονούσα κάλπη, αλλά και η ρουλέτα του Κάουνας στις 21 Μαϊου, η “μπασκετική δημοκρατία” του Γιώργου Μπαρτζώκα έχει ήδη επικρατήσει.

• Δημοσιεύτηκε στο Eurohoops