Η τελευταία έξοδος
Ο Μιχάλης Στεφάνου γράφει για το φαινόμενο που ακούει στο όνομα «Ολυμπιακός» και την ανεπανάληπτη παράσταση στο 3ο δεκάλεπτο του ημιτελικού με την Μονακό.
Οι αδερφοί Αγγελόπουλοι χρησιμοποιούν τον όρο «παγκόσμιο φαινόμενο» για να τον περιγράψουν. Το σίγουρο είναι ότι ο Ολυμπιακός επί των ημερών τους είναι ένα δραματουργικό φαινόμενο. Μια μηχανή παραγωγής ακραίων συναισθημάτων. Ένα διεστραμμένο roller coaster που ξετινάζει τα μέσα σου και δοκιμάζει τις αντοχές σου.
Τηρώντας, θαρρείς, κατά γράμμα την προτροπή του μετρ του είδους Άλφρεντ Χίτσκοκ προσπαθεί – και το πετυχαίνει- να κάνει το ακροατήριο να υποφέρει κάθε φορά περισσότερο. Το ξέρει καλά ο κόσμος του εδώ και πάνω σπόντα μια δεκαετία, το βιώσαν στον απόλυτο βαθμό οι 6.000 φίλοι του, που στην όψη του νέου παρανοϊκού σεναρίου που υπέγραψαν το βράδυ της Παρασκευής (19/5) οι Πειραιώτες, κατέθεσαν τον εαυτό τους κι άφησαν μερικά… χρονάκια από τη ζωή τους στη Zalgirio Arena. Αλλά αν τους ρωτήσεις θα σου πουν «χαλάλι», οπότε προχωράμε…
Λέει ο Στέφαν Τσβάιχ δια στόματος δόκτορ Μπι (κατά το… κόουτς Μπι) στην εκπληκτική “Σκακιστική Νουβέλα” ότι ανέκαθεν τον ενδιέφεραν όλα τα ήδη μονομανίας, οι άνθρωποι δηλαδή που παθιάζονται με μια ιδέα. Διότι όπως εξηγεί, όσο περιορίζει κανείς τον κόσμο του από τη μία, τόσο, από την άλλη, πλησιάζει το άπειρο. Κι ο Ολυμπιακός, αποφασισμένος να μην εγκαταλείψει ποτέ τη δική του αγωνιστική ιδέα, βούτηξε μαζί της στην άβυσσο του πρώτου ημιχρόνου και επέστρεψε ξανά μαζί της για να χαρίσει στο ευρωπαϊκού μπάσκετ μια ανεπανάληπτη παράσταση. Ένα σοκαριστικό μονόλογο 10 λεπτών, που βρήκε αμέσως την περίοπτη θέση του στην ιστορία.
Η απογοητευτική και κομμάτι… αυτοχειρική εικόνα του πρώτου ημιχρόνου δεν ήταν αρκετή για να κάνει τον Ολυμπιακό να “σπάσει” και να πέσει άδοξα. Αντίθετα ενεργοποίησε τα πιο άγρια ένστικτα του. Εκείνα που καθοδηγούν ένα κυνηγημένο ζώο στην υπέρβαση της επιβίωσης. Μια αγέλη, ίσως, που υπό την απειλή του αφανισμού σταματάει να τρέχει να σωθεί κι αντεπιτίθεται. Με τόση δύναμη που δεν φανταζόταν καν ότι διαθέτει. Με τον Γουόκαπ και τον Κάνααν να πιέζουν την μπάλα λυσσαλέα, τον Παπανικολάου να σηκώνει το βάρος της πίεσης στην επίθεση, τον Βεζένκοβ να φοράει το αδίστακτο προσωπείο του και τον Φαλ να κατεδαφίζει ότι πάλευε να μείνει όρθιο. Ειδικά, η περίπτωση του “Θωμά” είναι μια μοναδική περίπτωση στα μπασκετικά χρονικά. Παίκτης χωρίς μισή προσπάθεια για σουτ να έχει τόσο μεγάλη επιρροή στην εξέλιξη ενός ευρωπαϊκού ημιτελικού.
Η Μονακό υπέστη αυτό που η ψυχολογία ονομάζει “freeze” και είναι μια κατάσταση, στην οποία ενίοτε περιέρχεται οργανισμός όταν αντιμετωπίζει αφόρητο τρόμο και στρες. Κατά το πάγωμα μπορεί να αποσυνδεθείς εντελώς από την πραγματικότητα και να την βιώσεις σαν ταινία που εκτυλίσσεται μπροστά σου. Και το σύνολο του Σάσα Ομπράντοβιτς που δεν ήταν έτοιμο για μια τόσο έντονη αντίδραση από πλευράς των Πειραιωτών, έμεινε ουσιαστικά αμέτοχη στην εξέλιξη του παιχνιδιού. Μετατράπηκε σε σάκο του μποξ και δεν επανήλθε ποτέ στο παιχνίδι.
Ο Κώστας Σλούκας ανέλαβε με εντυπωσιακή ωριμότητα τη βίαιη αλλαγή σκηνικού και την μετέτρεψε σε κάτι φυσιολογικό. Η τέταρτη περίοδος χαρακτηρίστηκε από μια υποδειγματική διαχείριση που απορρόφησε κάθε σκέψη της Μονακό να πλησιάσει και πέτυχε με ακρίβεια τα χτυπήματα που χρειάζονταν ώστε το εισιτήριο του τελικού να μείνει ασφαλές στα ερυθρόλευκα χέρια.
Ξέρετε, ο αθλητισμός είναι καθρέφτης της κοινωνίας. Οι ομάδες, είναι ζωντανοί οργανισμοί, με όρους του υπάρχειν και συνέρχεσθαι. Οι ομάδες. Ο Ολυμπιακός όμως τον έχει υπερβεί τον ορισμό. Μιλάμε πια με όρους οικογένειας ή αγέλης για να είμαστε ακριβέστεροι. Εκεί τα μαθήματα ζωής είναι πιο βαθιά. Κι ο Ολυμπιακός έδωσε ακόμα ένα το απόγευμα της Παρασκευής. Δίδαξε ότι η ζωή αρχίζει στην άλλη πλευρά της απελπισίας. Εκεί που περνάς όταν αλυσοδένεις την ψυχή σου με ελπίδα.
Άραγε η ελπίδα διδάσκεται; Μπορείς να την φυτέψεις μέσα σε έναν οργανισμό κι αυτή να ανθίσει και να μεγαλώσει και να πάρει όσο χώρο χρειάζεται μέσα του; Ο Ολυμπιακός ξεκινήσει να το διδάσκει αυτό το 2012 στην Πόλη (του). Έβαλε τον σπόρο εκείνο με φροντίδα, κι αυτός φώλιασε σε μια ολόκληρη γενιά και μεγάλωσε χρόνο με το χρόνο για να μπορεί να του δίνει ακόμα τους καρπούς και να τον θεριεύει. Για να μπορεί το απόγευμα της Παρασκευής κόντρα στη Μονακό να γίνει ασπίδα στο όνειρο.
«Η ελπίδα είναι καλό πράγμα. Ίσως το καλύτερο από όλα. Και κανένα καλό πράγμα δεν πεθαίνει ποτέ». Αυτό είχε διαμηνύσει -ελεύθερος πια- ο κατάδικος Άντι Ντουφρέιν στο φίλο του τον… Red λίγο πριν ρίξει τους τίτλους τέλους της η αριστουργηματική «Τελευταία Έξοδος». Εκείνη που θα ψάξει την Κυριακή το βράδυ ο Ολυμπιακός, για να βγει στο δικό του ξέφωτο…
- Δημοσιεύτηκε στο Eurohoops