Σάσα Βεζένκοβ: Η θάλασσα μέσα του

Ο Μιχάλης Στεφάνου γράφει για την απόφαση ζωής του Σάσα Βεζένκοβ, τις σκοτεινές ώρες πριν τη λήψη της, την προσπάθεια του Ολυμπιακού, τα «θέλω» και τα «πρέπει».

Μια απόφαση γίνεται εύκολη, όταν ανάμεσα στις επιλογές υπάρχει μία που φαίνεται ξεκάθαρα καλύτερη από τις υπόλοιπες. Μια απόφαση γίνεται δύσκολη, όταν όλες οι εναλλακτικές έχουν υπέρ και κατά, αλλά καμία δεν ξεχωρίζει προς την μία ή προς την άλλη κατεύθυνση. Η καθεμία φαντάζει σωστή για τους δικούς της λόγους κι έτσι οδηγούμαστε αναπόφευκτα στη διαδικασία της υπερανάλυσης, της παλινδρόμησης, των αμφιβολιών και της συναισθηματικής αστάθειας.

Ό,τι δηλαδή συνέβη στον Σάσα Βεζένκοβ την τελευταία εβδομάδα, μέχρι τελικά να δώσει -λίγο πριν εκπνεύσει η προθεσμία που του είχε δοθεί- τη θετική του απάντηση στους Σακραμέντο Κινγκς και μαζί την ευκαιρία στον εαυτό του να τρυπήσει ακόμα ένα ταβάνι. Κι αντίθετα με το τι μπορεί να φαντάζεται κανείς, η απόφαση της ζωής του δεν ήρθε μέσα σε γιορτινό κλίμα και ανοιχτές σαμπάνιες, αλλά σε καθεστώς απομόνωσης και μεγάλης συγκινησιακής φόρτισης.

Ουσιαστικά ο 28χρόνος φόργουορντ περισσότερο θρήνησε γι’ αυτό που αφήνει πίσω του παρά πανηγύρισε γι’ αυτό που ανοίγεται μπροστά του. Επιστρέφοντας το Σάββατο το πρωί από τις ολιγοήμερες διακοπές του, με το χρόνο να τον πιέζει κι έχοντας υπερφορτωθεί από τις αντικρουόμενες παροτρύνσεις και συμβουλές των αγαπημένων του προσώπων, έπρεπε μέσα σε λίγες ώρες να καταλήξει στην οριστική επιλογή του.

Από τη μία, το κάλεσμα της φιλοδοξίας, το μεγάλο βήμα της καταξίωσης και το άπιαστο παιδικό όνειρο που θα γινόταν πραγματικότητα. Κι από την άλλη, ο τέλειος ερυθρόλευκος κόσμος του. Το ασφαλές περιβάλλον του Ολυμπιακού, η καθολική αναγνώριση, τα κύματα αγάπης των φιλάθλων που έσκαγαν στο κεφάλι του ασταμάτητα και πάνω απ’ όλα ο πίνακας που έμεινε ημιτελής στο Κάουνας και το Βελιγράδι. Η δυνατότητα να συνεχίσει να κυριαρχεί στην ευρωπαϊκή ήπειρο μέσα σε ένα απόλυτα προστατευμένο περιβάλλον.

Μια θάλασσα μέσα του, που η παλίρροιά της τον παρέσυρε πότε προς τη μία και πότε προς την άλλη κατεύθυνση…

Ένας σημαντικός ανασταλτικός παράγοντας για τον Σάσα Βεζένκοβ σε σχέση με τη μεταπήδηση του στο ΝΒΑ , είχε να κάνει με το κατά πόσο διαθέτει τις πνευματικές αντοχές να ξανακάνει restart στην καριέρα του. Η διαδρομή του στο Euroleague level, βλέπετε, δεν ήταν στρωμένη με ροδοπέταλα. Ξεκίνησε με την τραυματική τριετία στην Βαρκελώνη που τον γέμισε πείσμα, αλλά και απογοήτευση και συνεχίστηκε με την πρώτη διετία στον Ολυμπιακό που τον έκανε να αμφιβάλλει για την αξία του. Έφτασε μια ανάσα από το να κάνει το βήμα προς τα πίσω και να πάει στην Τενερίφη για να καταφέρει επιτέλους να παίξει. Οι άνθρωποι των “ερυθρόλευκων” κατάφεραν οριακά να τον πείσουν ότι η ώρα του σύντομα θα ερχόταν. Η συνέχεια γνωστή. Η ένταξη, η καθιέρωση, το ένα άλμα μετά το άλλο. Οι πέντε τίτλοι, τα δύο Final Four, και οι αμέτρητες ατομικές διακρίσεις με αποκορύφωμα το βραβείο MVP της Euroleague.

Ο 28χρονος φόργουορντ θα μπορούσε πολύ εύκολα να απολαύσει τα κεκτημένα που με τόσο κόπο κέρδισε, όμως σε όλη του τη ζωή έχει μάθει να ανεβάζει διαρκώς τον πήχη. Γι’ αυτό και όταν μιλούσε για τον Ολυμπιακό χρησιμοποιούσε συνήθως την λέξη “θέλω”, ενώ όταν μιλούσε για το ΝΒΑ του έβγαινε περισσότερο η λέξη “πρέπει”. Αυτό το “πρέπει”, όμως… ήθελε να το σεβαστεί, γιατί τον οδήγησε μέχρι εδώ και ποιος ξέρει πού ακόμα. Και το ότι δυσκολεύτηκε τόσο να επιλέξει αυτό που στην κοινή μπασκετική λογική έμοιαζε προφανές, περιποιεί τιμή για τον οργανισμό του Ολυμπιακού και τις μοναδικές συνθήκες που διαμορφώνει για τους αθλητές του.

Όπως τιμή περιποιούν και τα απίστευτα λόγια του -ΝΒΑer πια- Βεζένκοβ για το σύλλογο στο αποχαιρετιστήριο γράμμα του προς τον κόσμο. “Η δυσκολότερη απόφαση που πήρα ποτέ”, είπε, “το πιο ζεστό σπίτι που μπορούσα να φανταστώ”, είπε, “κρατήστε τη φλόγα ζωντανή”, είπε, “για πάντα κόκκινος”, είπε. Και τι δεν είπε, δηλαδή, για μια ομάδα που παρά την χαώδη διαφορά ανάμεσα στους δύο κόσμους, έχασε τελικά στο φώτο φίνις την κούρσα με τους Κινγκς.

Η απόφασή του δεν καθορίστηκε τελικά από το οικονομικό σκέλος κι αυτό της προσδίδει ακόμη μεγαλύτερη αξία. Ο ίδιος είχε δεσμευτεί από την πρώτη στιγμή ότι δεν πρόκειται να σύρει τον Ολυμπιακό σε οποιουδήποτε τύπου πλειστηριασμό και πράγματι δεν πήγε με την πρόταση του Σακραμέντο να πάρει αντιπρόταση από τους “ερυθρόλευκους”. Μίλησε με τη διοίκηση και τον προπονητή του Ολυμπιακού, αφότου είχε πια κατασταλάξει και παρότι το ακριβώς προηγούμενο βράδυ λίγο έλειψε να “σκίσει” τα εισιτήρια για την πρωτεύουσα της Καλιφόρνια και να πάρει… ταξί για την Arcadia, τήρησε την δέσμευσή του.

Οι αδερφοί Αγγελόπουλοι έκαναν φυσικά ό,τι μπορούσαν από την πλευρά τους φτάνοντας να του προσφέρουν σχεδόν 7,5 εκ. ευρώ (!) για να υπογράψει νέο τριετές συμβόλαιο, όμως δεν ήταν ζήτημα χρημάτων. Ο Βεζένκοβ ήθελε να δοκιμάσει τις δυνάμεις του στην… τελευταία μπασκετική πίστα και ήξερε πώς δεν θα είχε άλλη ευκαιρία. Ο Γιώργος Μπαρτζώκας, ο σύγχρονος μπασκετικός του μέντορας, υπο τις οδηγίες του οποίου ο Σάσα ξεφύσηξε τη φλόγα που κρατούσε μέσα του, ήταν υποστηρικτικός και παρότι ξέρει πόσο δύσκολη θα είναι η ζωή χωρίς τον MVP του, υποδέχτηκε τα νέα με κατανόηση και τον παρότρυνε να καταπλήξει και την απέναντι πλευρά του Ατλαντικού. Για εκείνον, άλλωστε, αποτελεί ιδιαίτερο παράσημο η ραγδαία εξέλιξη του συγκεκριμένου παίκτη.

Η απώλεια του Σάσα Βεζένκοβ θα έχει αναπόφευκτο κόστος για τον Ολυμπιακό. Καταρχάς στο αμιγώς αγωνιστικό κομμάτι, αφού η σπάνια σταθερότητα του εξασφάλιζε στους “ερυθρόλευκους” μια στάνταρ σημαντική συγκομιδή, σχεδόν σε κάθε παιχνίδι. Εκείνο, πάντως, που θα λείψει περισσότερο ίσως κι από το ταλέντο του, είναι η συνεισφορά του στο μαχητικό πνεύμα και το οικογενειακό κλίμα που αντιπροσωπεύει η ομάδα του Πειραιά. Η προσήλωση του στη δουλειά, η ταπεινότητά του, η ενωτική του διάθεση, η θετική του προσέγγιση, ο αψεγάδιαστος επαγγελματισμός του. Ετσι κι αλλιώς, ο κόσμος έχει πάντα ένα αλάθητο κριτήριο σε τέτοια θέματα και οι μαζικές εκδηλώσεις αγάπης προς το πρόσωπό του το τελευταίο διάστημα, επιβεβαιώνουν πολύ περισσότερο από την στατιστική του, το πόσο σημαντικός υπήρξε.

Όσο, όμως, ο Βεζένκοβ ενίσχυσε τον Ολυμπιακό με τις αξίες του, άλλο τόσο ο Ολυμπιακός πότισε τις αξίες του Βεζένκοβ. Όσο έχασε ο Ολυμπιακός τον Βεζένκοβ, άλλο τόσο έχασε κι ο Βεζένκοβ τον Ολυμπιακό. Και τελικά, όπως ο Σάσα θα μάθει να ζει χωρίς τον Ολυμπιακό, έτσι κι ο Ολυμπιακός θα μάθει να ζει χωρίς τον Σάσα. “Until our paths cross again”…

ΥΓ. Όταν ένας σύλλογος λειτουργεί σωστά, δεν φτάνει σε αδιέξοδα. Καμιά φορά δε, οι ανεπιθύμητες αλλαγές σε μια ομάδα που έχει φτάσει το αγωνιστικό της limit up, την γλιτώνουν από το ανεπιθύμητο διάστημα κατά το οποίο θα αρχίσει να αντιλαμβάνεται ότι πρέπει να προβεί σε αλλαγές. Εκείνο το διάστημα, δηλαδή, που οι αντίπαλοι προσαρμόζονται στο παιχνίδι της και την υποχρεώνουν να το εξελίξει για να ξαναβρεθεί ένα βήμα πιο μπροστά τους.

ΥΓ2. Μέσα σε μια μέρα η Euroleague έχασε από το ΝΒΑ δύο από τα μεγαλύτερα αστέρια της. Κι αν ο Βεζένκοβ πήρε σχεδόν διπλάσιο συμβόλαιο απ’ αυτό που είχε στον Ολυμπιακό τη σεζόν που τελείωσε, ο Μίτσιτς έφυγε σχεδόν για τα ίδια χρήματα που κέρδιζε από την Εφές.