Στο λάθος μέρος, τη λάθος στιγμή
Ο Μιχάλης Στεφάνου γράφει για τα στοιχεία που στερήθηκε ο Ολυμπιακός στο παιχνίδι του Πριγκιπάτου και την ατυχία να πέσει πάνω στον... αγριεμένο Μάικ Τζέιμς.
Ο Ολυμπιακός επισκέφθηκε το Πριγκιπάτο, ξέροντας ότι στην παρούσα φάση η Μονακό αποτελούσε ίσως τον πιο αταίριαστο γι’ αυτόν αντίπαλο, αφού η έτσι κι αλλιώς δεδομένη υπεροχή της σε επίπεδα αθλητικότητας πολλαπλασιαζόταν από τους προσωρινούς περιορισμούς που αντιμετωπίζει το ρόστερ του. Και παρότι έκανε μια πραγματικά γενναία προσπάθεια που τον κράτησε στη διεκδίκηση της νίκης μέχρι και το τελευταίο δίλεπτο, ήταν φανερό ότι από κάποια ζωτικά του όργανα έλειπε μια μικρή υποστήριξη.
Η Μονακό πίεσε εξ αρχής ασφυκτικά, με την τριάδα Ντιαλό, Ουατάρα, Μπράουν να βγάζει μεγάλη ένταση και να δυσχεραίνει την κυκλοφορία της μπάλας από την πρώτη κιόλας πάσα. Ο Ολυμπιακός βρήκε τα πρώτα σωσίβια στα πρόσωπα του Φαλ, που έκανε ό,τι ήθελε τον Τζαϊτέ και του εδώ και καιρό ασταμάτητου Κάνααν, αλλά δεν μπόρεσε να πάρει τίποτα από Παπανικολάου, Πίτερς και Γουόκαπ.
Στην άμυνα οι “ερυθρόλευκοι” μπήκαν αρκετά παθητικά και σε αρκετές περιπτώσεις εκτέθηκαν από την πολύ ώριμη συμπεριφορά του Τζέιμς. Αντίθετα από τις… ενστικτώδεις εργοστασιακές του ρυθμίσεις, ο Αμερικανός διάβαζε σωστά το παιχνίδι, δεν κρατούσε πολύ την μπάλα κι εκτελούσε χωρίς να εκβιάζει προσπάθειες, χαρίζοντας ένα πρώτο προβάδισμα στην Μονακό.
Στη δεύτερη περίοδο ο Γιώργος Μπαρτζώκας έριξε στο ματς τους Λούντζη, Λαρεντζάκη και Σίκμα, διατηρώντας φυσικά ακλόνητο τον Κάνααν στο παρκέ. Με τον Τζέιμς στον πάγκο, Οκόμπο και Μπλόσομγκεϊμ ανέλαβαν δράση και η διαφορά έφτασε στο +9, όμως ο Sip βρισκόταν ξανά στη… ζώνη του λυκόφωτος και με συνεχόμενα τρίποντα επανάφερε την ισορροπία. Μετά από αρκετή ώρα ο Πίτερς βρήκε το πρώτο του ελεύθερο σουτ και η επιστροφή του ΜακΚίσικ στη δράση συνδυάστηκε από ένα σπουδαίο καλάθι και φάουλ στο φινάλε του ημιχρόνου, με το οποίο, μάλιστα, ο Ολυμπιακός προσπέρασε (38-39).
Οι δύο ομάδες πήγαν στα αποδυτήρια έχοντας από πέντε επιθετικά ριμπάουντ κι από επτά λάθη, όμως η εικόνα στο δεύτερο ημίχρονο θύμισε μια παλιά διαφήμιση μπαταρίας, με τους γηπεδούχους να συνεχίζουν στον ίδιο ρυθμό ενέργειας και τους φιλοξενούμενους να δυσκολεύονται να ακολουθήσουν. Για την ακρίβεια στο διάστημα της επανάληψης, η Μονακό μάζεψε επτά επιθετικά ριμπάουντ παραπάνω, ενώ ανάγκασε τους Πειραιώτες σε πέντε λάθη περισσότερα, παίρνοντας, έτσι, κάποιους πολύτιμους πόντους στον αιφνιδιασμό.
Ο Ολυμπιακός αντιπαρήλθε την διαφορά ενέργειας χρησιμοποιώντας τα δικά του όπλα. Χάρη στην ασύλληπτη ευστοχία του Πίτερς από την περιφέρεια, αλλά πάνω απ΄ όλα στη μοναδική ικανότητα της επίθεσης του Ολυμπιακού να παράγει ελεύθερα σουτ στους πιο ικανούς εκτελεστές που διαθέτει, το προβάδισμα του ενός πόντου έμεινε αναλλοίωτο μετά από 30 λεπτά παιχνιδιού. Ο Μπραζντέικις ήταν το νέο πρόσωπο στο δεύτερο ημίχρονο και είχε θετική παρουσία, αντίθετα οι Λαρεντζάκης, Λούντζης που δεν μπόρεσαν να ανταποκριθούν στο 6λεπτο που χρησιμοποιήθηκαν στο πρώτο μέρος, αλλά και ο ΜακΚίσικ, δεν επέστρεψαν στο παρκε.
Το σφιχτό ροτέισον κράτησε τον Ολυμπιακό συμπαγή και τα πρώτα λεπτά της τελευταίας περιόδου (με τον Τζέιμς και πάλι εκτός) κύλησαν ενθαρρυντικά. Επειτα από μια πανέμορφη εκδήλωση τρανζίσιον ο Γουόκαπ με τρίποντο από τη γωνία έκανε το 58-62, ενώ το καλάθι και φάουλ το Μιλουτίνοβ, αμέσως μετά, ανέβασε για πρώτη φορά τη διαφορά στους πέντε (60-65).
Η Μονακό πίεσε, έβγαλε άμυνες και προσπέρασε, ο Γουόκαπ πήρε σε δύο ακόμα περιπτώσεις πίσω το προβάδισμα που συνεχώς άλλαζε χέρια, όμως το φινάλε ανήκε στον Μάικ Τζέιμς. Επέστρεψε στο παρκέ φρέσκος για την τελική ευθεία, πέτυχε 10 μαζεμένους πόντους και με συμπαραστάτη τον Ντόντα Χολ υπέγραψε τη νίκη των γηπεδούχων. Το κακό είναι ότι οι Πειραιώτες έχασαν το μυαλό τους από τη διαφαινόμενη ήττα στο τελευταίο λεπτό και επέτρεψαν στην Μονακό να πάρει και μια διαφορά που δεν αποκλείεται τελικά να μετρήσει.
Σε γενικές γραμμές ο Ολυμπιακός πήρε αυτά που ήταν να πάρει από τους Κάνααν και Πίτερς, ακόμα κι από τον Ουόκαπ που είχε καλές και κακές στιγμές στο παιχνίδι του. Μιλουτίνοβ και Φαλ ήταν θετικοί, αλλά δεν κατάφεραν τελικά να γίνουν τα σημεία αναφοράς που θα απορροφούσαν την σε μεγάλο εύρος την πίεση της Μονακό. Προφανώς όχι με δική τους μόνο ευθύνη, αφού η μπάλα δεν έφτανε με συχνότητα στα χέρια τους. Επί της ουσίας, ο Ολυμπιακός στερήθηκε δύο πράγματα: Ένα δεύτερο χειριστή με κάθετο επιθετικό παιχνίδι που θα αποφόρτιζε τον Γουόκαπ και θα τιμωρούσε την άμυνα του Ομπράντοβιτς που ανέβαινε μέχρι το κέντρο κι εναν πιο αθλητικό παίκτη στην φροντ λάιν του, που θα συμπλήρωνε τον Πίτερς και θα περιόριζε κάπως την κυριαρχία της Μονακό στο ριμπάουντ.
Ό,τι του έλειψε στο συγκεκριμένο παιχνίδι, ο Ολυμπιακός, είτε το διαθέτει (Γουίλιαμς-Γκος), είτε το αναζήτησε πρόσφατα στην αγορά (Πετρούσεβ και Μήτρου-Λονγκ) και θεωρητικά τουλάχιστον το βρήκε. Μπορεί λοιπόν, να μην ήταν χθες η πιο κατάλληλη στιγμή να επισκεφτεί το Πριγκιπάτο, αλλά με την Μονακό δεν θα… χαθούν.
Εκείνο που τώρα μετράει είναι μην χαθεί πολύτιμο έδαφος, αφού η κούρσα στην Euroleague μαίνεται αδιάκοπα και δεν περιμένει κανέναν. Ακολουθεί μια πολύ απαιτητική εβδομάδα διπλής αγωνιστικής, κατά την οποία η έλλειψη ενός δεύτερου PG θα εξακολουθήσει να υφίσταται, όμως το γεμάτο ΣΕΦ ξέρει να δίνει φτερά στους παρόντες. O Ολυμπιακός υποχρεούται να ζήσει για λίγο ακόμη με αυτή την ιδιαιτερότητα, αφού η επιστροφή του Γκος αναμένεται νωρίτερα από τις αρχικές εκτιμήσεις, στοχεύοντας στις μικρότερες δυνατές απώλειες. Μέχρι να ενταχθούν τα νέα και παλιά πρόσωπα, να ξαναστηθούν τα πιόνια και η μορφολογία της ομάδας να αρχίσει να παίρνει την οριστική της μορφή…
ΥΓ. Μπορεί ο Ναζ Μήτρου-Λονγκ να μην είναι διαθέσιμος στην Euroleague μέχρι το δεύτερο γύρο, όμως παίρνοντας άμεσα το ελληνικό διαβατήριο (ίσως κι εντός της ερχόμενης εβδομάδας), θα προσφέρει οξυγόνο ζωτικής σημασίας στον Ολυμπιακό. Ο ομογενής γκαρντ μαζί με τον Μιχάλη Λούντζη θα μπορούν όχι απλά να ξεκουράζουν σημαντικά τον Ουόκαπ στις εγχώριες υποχρεώσεις, ώστε να μη χρειάζεται να αγωνίζεται κι εκεί 30+ λεπτά όπως συνέβη πχ κόντρα στο Περιστέρι, αλλά σε κάποιες περιπτώσεις ακόμα και να τον απαλλάσσουν εντελώς από την ανάγκη συμμετοχής.