Μια… ευγενική υπενθύμιση

Ο Μιχάλης Στεφάνου γράφει για τον Κυπελλούχο Ολυμπιακό, τον… εγκλωβισμό του Κέντρικ Ναν, την ανίκητη front line που έχει δημιουργήσει ο κόουτς Μπαρτζώκας αλλά και για την άμεση αντίδραση του αρχηγού Παπανικολάου, στο πικάρισμα της εξέδρας προς τον Κώστα Σλούκα.

Ένας τελικός δεν είναι αποτέλεσμα 40 λεπτών, αλλά πολλά περισσότερα. Ενας τελικός είναι ορόσημο, συμβολίζει τη δουλειά, τη διαδικασία, την οργάνωση και την σοβαρότητα. Είναι μια επίσημη παράσταση που πίσω από τους προβολεις κρύβει κόπο και ατελείωτες πρόβες. Είναι μια δήλωση. Μια κορύφωση, την οποία -όσο κι αν το θες- δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις σαν φωτοτυπία της καθημερινότητας. Σε αναγκάζει να αποκαλυφθείς στην ολότητά σου, να δείξεις ποιος είσαι, από πού έρχεσαι και πού πηγαίνεις…

Στον 49ο τελικό του Κυπέλλου ο Ολυμπιακός, απλώς υπενθύμισε σε όσους βιάστηκαν να το ξεχάσουν, ότι ως μπασκετικό πρόγραμμα είναι ένα από τα δύο, τρία καλύτερα της Ευρώπης. Ότι ο τρόπος που λειτουργεί πάνω στην κάθε λεπτομέρεια που αφορά το αγωνιστικό τμήμα, η τεχνογνωσία των ανθρώπων του και το περιβάλλον που έχει διαμορφώσει για τους παίκτες του, είναι τόσο υψηλού επιπέδου που δύσκολα “κοντράρονται”. Κι ασχέτως του πόσο ψηλά φτάνει το ταλέντο, ή το ταβάνι του ρόστερ του από χρονιά σε χρονιά, του πόσο επιτυχημένες ή όχι θα είναι οι επιλογές του στις μεταγραφές και πόσα προβλήματα τραυματισμών θα αντιμετωπίσει, πολύ δύσκολα θα απωλέσει την δυναμική και την αξιοπρέπειά του κι ακόμα πιο δύσκολα θα καταθέσει τα όπλα και τα κεκτημένα του.

Στο Final 8, για παράδειγμα, κατέβηκε χωρίς κανέναν (!) από τους μόλις τρεις παίκτες που απέκτησε το καλοκαίρι ως βασικές επιλογές της στελέχωσής του. Οι Νίκολα Μιλουτίνοβ και Γουίλιαμς-Γκος απουσίαζαν λόγω τραυματισμού και ο Λουκ Σίκμα λόγω …παραδοχής αστοχίας, ενώ εκτός ήταν κι ένας τέταρτος, ο ΜακΚίσικ λόγω περιορισμών. Κι, όμως, ο Ολυμπιακός έμοιαζε γεμάτος και πλήρης, είχε συνοχή διακριτούς ρόλους και τελικά ένα ροτέισον δέκα παικτών που υπηρέτησαν πιστά το πλάνο του, συνεργάστηκαν, επικοινώνησαν και τελικά νίκησαν.

Πέρυσι, που όλα πήγαιναν πρίμα στο παρκέ και οι τραυματισμοί ήταν ελάχιστοι οι ερυθρόλευκοι δεν πείραξαν καθόλου την συνταγή και καλά έκαναν. Φέτος, που η πραγματικότητα ήταν διαφορετική, δεν το είχαν σε τίποτα να βγουν τέσσερις φορές στην αγορά από τον Σεπτέμβρη και μετά, για να διορθώσουν, να ενισχύσουν, να καλύψουν, να βελτιώσουν. Για να κάνουν τέλος πάντων ό,τι μπορούσαν ώστε η ομάδα τους να επιδιώξει την καλύτερη δυνατή εκδοχή της. Και να, που τα αντανακλαστικά που επέδειξαν τους δικαίωσαν με ακόμα ένα τρόπαιο ιδιαίτερης αξίας, αφού απέναντί τους βρισκόταν ένα πανάκριβο σύνολο, που διατείνεται ότι έχει δημιουργηθεί να διεκδικήσει όχι μόνο τα εγχώρια, αλλά και τα διεθνή σκήπτρα. Και δεν αποκλείεται κάποια στιγμή να το καταφέρει, αν και είναι λίγο οξύμωρη η μεθοδολογία που χρησιμοποιεί…

Όποιος ανατρέξει σε δηλώσεις και εξαγγελίες από την έναρξη της σεζόν, θα διαπιστώσει ότι ο σεβασμός που έχει δείξει ο Ολυμπιακός στην προσπάθεια του Παναθηναϊκού είναι μεγαλύτερος από τον σεβασμό που έχει δείξει ο Παναθηναϊκός στο μπασκετικό μέγεθος του Ολυμπιακού. Ακόμα και αυτή τη φορά, οι πρόεδροι του Ολυμπιακού είχαν την κλάση να προσθέσουν έξτρα βαρύτητα στην επιτυχία της ομάδας τους λόγω της αξίας του αντιπάλου, για τον οποίο δήλωσαν ότι “έχει ενισχυθεί με μεγάλες μεταγραφές και μας έχει κερδίσει δύο φορές στο πρωτάθλημα”.

Φυσικά, ο καθένας ακολουθεί διαφορετική στρατηγική και οι πράσινοι επέλεξαν να τοποθετήσουν εξ’ αρχής τον πήχη τόσο ψηλά, που το εμπόδιο του Ολυμπιακού φάνταζε αμελητέο μπροστά στην ορμητικότητά τους. Ακόμα και παραμονές του Final-8 o Εργκιν Αταμάν θεώρησε σωστό να υποβαθμίσει τον στόχο του Κυπέλλου, ενώ θα περίμενε κανείς ότι η δίψα ενός μπολιασμένου στους τίτλους κλαμπ να επιστρέψει έστω και σε αυτό το… ταπεινό βάθρο, θα ήταν τεράστια. Εν πάση περιπτώσει, μπορεί η συγκεκριμένη προσέγγιση να ήταν ένα τέχνασμα αποφόρτισης προς τους παίκτες, όμως η αλήθεια είναι ότι ο Ολυμπιακός στο παρκέ φάνηκε όντως να το θέλει περισσότερο.

Σε αγωνιστικό επίπεδο είδαμε την μία ομάδα στον… αυτόματο και την άλλη καλά προετοιμασμένη και διαβασμένη, να έχει λάβει σοβαρά υπόψιν της τις συνθήκες που είχαν διαμορφωθεί πριν το νέο αυτό “αιώνιο” ραντεβού και να προσπαθεί να προσαρμοστεί στις απαιτήσεις του. Να έχει ετοιμάσει ένα εξαιρετικό αμυντικό πλάνο, στοχευμένο περισσότερο πάνω στα χαρακτηριστικά και τις συνήθειες του Κέντρικ Ναν και του Τζέριαν Γκραντ και λιγότερο στο παιχνίδι του Κώστα Σλούκα ,ο οποίος είχε φανεί ότι δεν βρισκόταν σε καλή κατάσταση και δύσκολα θα γινόταν παράγοντας του ματς.

Ο Ολυμπιακός προσπάθησε αρχικά είτε να εγκλωβίσει τον Ναν, είτε να τον αναγκάσει να ξεφορτώνεται γρήγορα την μπάλα στέλνοντας βοήθεια από την πρώτη πάσα (το λεγόμενο heavy nail), ενώ ταυτόχρονα έκλεισε την πάσα του πρώτου ροτέισον, την οποία κοιτάζουν περισσότερο τόσο ο χαρισματικός σκόρερ όσο και Γκραντ. Ο Παναθηναϊκός οδηγήθηκε σε σωρεία λαθών, δεν βρήκε ποτέ ρυθμό στην επίθεση και φυσικά δεν εκμεταλλεύτηκε το εξωπραγματικά τραγικό ερυθρόλευκο ξεκίνημα στις εκτελέσεις από το τρίποντο.

Όσο περνούσε η ώρα οι ερυθρόλευκοι επέβαλαν την τακτική τους στο παρκέ και παρότι γνώριζαν ότι ο αντίπαλός τους θα επιχειρήσει να εμποδίσει την κυκλοφορία τους, αφήνοντας την μπάλα για πολλή ώρα στα χέρια του Γουόκαπ, άρχισαν να αντιλαμβάνονται πού υπερτερούσαν. Η front line έγινε η αιχμή του δόρατος τους, Φαλ και Πετρούσεβ (χτύπησε τον Σλούκα στις αλλαγές) αποδείχτηκαν άλυτα προβλήματα για την πράσινη άμυνα και το φτωχό 25-30 του ημιχρόνου έμοιαζε… πλούσιο συγκριτικά με την περιμετρική αστοχία.

Το καλύτερο διάστημα του Παναθηναϊκού συνέβη όταν ο Μήτογλου πήγε στο “5”, γι’ αυτό και ο Αταμάν επέλεξε να ξεκινήσει έτσι το δεύτερο ημίχρονο. Ο Παναθηναϊκός κράτησε χωρίς πόντο τον Ολυμπιακό για σχεδόν τέσσερα λεπτά, κάτι όμως ,που δεν κεφαλαιοποίησε με δική του παραγωγικότητα, αφού στο ίδιο διάστημα σκόραρε μόλις τέσσερις (δύο καλάθια πάνω στον Μπραζντέικις, ο οποίος αντικαταστάθηκε). Παρ’ όλα αυτά κατάφερε να προηγηθεί με τα σουτ του διεθνή F/C, αλλά όταν και τα “μάγια” του Ολυμπιακού από τα 6,75 λύθηκαν, άρχισε να αποτυπώνεται ξεκάθαρα η υπεροχή του. Ο Κάνααν με δυο μεγάλα τρίποντα έδωσε το σύνθημα, Πίτερς ακολούθησε με ακόμα ένα και ο Φαλ παρέμενε κυρίαρχος.

Ο αθόρυβος Πετρούσεβ συνέχισε να φορτώνει το αντίπαλο καλάθι, οι ερυθρόλευκοι απέκτησαν ένα σημαντικό με βάση την εικόνα του αγώνα προβάδισμα και ο απίθανος Μόουζες Ράιτ με συνοδοιπόρο τον Ναζ Μήτρου-Λονγκ τελείωσαν οριστικά και αμετάκλητα τον τελικό, βάζοντας την υπογραφή τους στην κούπα. Με λίγα λόγια, τρεις παίκτες που δεν ξεκίνησαν τη σεζόν στον Πειραιά, αλλά επιλέχθηκαν στην πορεία, αποδείχτηκαν καθοριστικοί τόσο στην ανάκαμψη του Ολυμπιακού στην Ευρωλίγκα, όσο και στην επίτευξη ενός σημαντικού στόχου. Επιβραβεύοντας έτσι, την επαγρύπνηση, την μεθοδικότητα και την κρίση διοίκησης και προπονητών σε δύσκολες περιόδους για την ομάδα. Ο Ολυμπιακός για μια ακόμα φορά ασχολήθηκε με την ουσία των προβλημάτων του κι όχι με την επικοινωνιακή τους διαχείριση και αυτό θα συνεχίσει να κάνει.

Η ιστορία, λοιπόν, έγραψε ότι ο Ολυμπιακός, που δεν του περισσεύουν τα τρόπαια, κατέκτησε πανάξια το τρίτο του συνεχόμενο Κύπελλο και συνεχίζει την προσπάθειά του στις άλλες δύο διοργανώσεις που συμμετέχει. Από την άλλη ο Παναθηναϊκός μετρήθηκε και βρέθηκε ελλιπής σε λύσεις και ιδέες. Κόντρα στην καλύτερη άμυνα της Ευρώπης που δεν είχε την αφέλεια να αφήσει τον παιχταρά Ναν να αλωνίζει, δεν κατάφερε να βρει εναλλακτικές και να εμφανίσει άλλον πρωταγωνιστή πέραν του Μήτογλου. Η επιστροφή του Βιλντόσα και η άνοδος του Σλούκα είναι δύο κομβικής σημασίας ζητήματα, όπως και η ανεπάρκεια στο “5” ειδικά απέναντι στην ερυθρόλευκη πληρότητα. Από την άλλη η ευρωπαϊκή πορεία και το σχεδόν εξασφαλισμένο πλεονέκτημα έδρας στο πρωτάθλημα αφήνουν σημαντικά περιθώρια αισιοδοξίας, αν και τα πρώτα βέλη προς τον Αταμάν δεν είναι καλό σημαδι.

Σε κάθε περίπτωση οι μεγάλες ομάδες διακρίνονται κι από το πώς αντιδρούν στις ήττες. Ο Ολυμπιακός έχει αποδείξει ότι διαθέτει τους μηχανισμούς να ξεπερνάει τις κρίσεις του, ο Παναθηναϊκός τώρα αρχίζει να δοκιμάζεται σε τέτοιου είδους άβολες καταστάσεις. Κι όπως συμβαίνει πάντα το αποτέλεσμα του κάθε χειρισμού μέσα σε μια ομάδα αντανακλά στο παρκέ.

ΥΓ. Το μπάσκετ έκανε όντως βήματα μπροστά και η διοργάνωση στην Κρήτη διαρκώς βελτιώνεται οργανωτικά. Από την άλλη θα πρέπει κάποιος να μας εξηγήσει πώς, πότε και γιατί εμφανίστηκε στο γήπεδο μια στρατιά 100-150 οργανωμένων οπαδών του Παναθηναϊκού, από τη στιγμή που κάτι τέτοιο απαγορευόταν. Διότι το πρόβλημα δεν ήταν ποτέ οι προθέσεις, οι ιδέες και η καλή διάθεση, αλλά το γεγονός ότι ποτέ δεν τηρούνταν τα συμφωνηθέντα.

ΥΓ. Μπράβο στον Κώστα Παπανικολάου και τους ανθρώπους του Ολυμπιακού που αντέδρασαν στο πικάρισμα της εξέδρας προς τον Κώστα Σλούκα. Μπράβο και στον Ιωάννη Παπαπέτρου που κράτησε όσους συμπαίκτες του μπόρεσε στην απονομή των Πειραιωτών.