Ο Ολυμπιακός θυμήθηκε ποιος είναι

Ο Μιχάλης Στεφάνου γράφει για το «ερυθρόλευκο break» στον πρώτο τελικό της Basket League

Το φινάλε της σεζόν στην Euroleague δεν ήταν και τόσο… ευγενικό με τον Ολυμπιακό, ο οποίος στην τρίτη συνεχόμενη παρουσία του σε Final Four ήρθε αντιμέτωπος με μια σκληρή πραγματικότητα, βλέποντας τον “αιώνιο” αντίπαλο του να σηκώνει το τρόπαιο στην μόλις πρώτη του απόπειρα μετά από απουσία 12 ετών.

Παρότι δε, ο πράσινος θρίαμβος συνέβη ερήμην τους, οι “ερυθρόλευκοι” είδαν την αυτοπεποίθησή τους να κλονίζεται, είδαν οπαδούς τους και αναλυτές να ακυρώνουν την φετινή προσπάθειά τους, να τα βγάζουν όλα λάθος και φυσικά να αμφιβάλλουν για το αν θα μπορούσε το συγκρότημα του Γιώργου Μπαρτζώκα να σηκώσει κεφάλι ενόψει τελικών.

Στο διάστημα που μεσολάβησε από το Βερολίνο μέχρι τον χθεσινό πρώτο τελικό, η καθημερινότητα στο ΣΕΦ δεν ήταν ευχάριστη. Η εσωστρέφεια δημιούργησε νεύρα κι εντάσεις και η κατάσταση απαιτούσε ιδιαίτερους χειρισμούς. Παίκτες και προπονητές πίεσαν περισσότερο τον εαυτό τους, οι μηχανισμοί επιβίωσης ενεργοποιήθηκαν και τελικά στο παρκέ του ΟΑΚΑ εμφανίστηκε μια ομάδα συσπειρωμένη κι αποφασισμένη να τιμήσει τη φανέλα της, τα κεκτημένα της, τη δουλειά και τους κόπους της.

Από την άλλη ένας Παναθηναϊκός ασύνδετος, που ειδικά στο πρώτο ημίχρονο δεν ήταν ακριβώς “Lost in Translation”, αλλά… “Lost in Celebration”. Οι “πράσινοι” παρουσιάστηκαν φανερά ανέτοιμοι -ιδίως σε πνευματικό επίπεδο- για ένα ματς τόσο υψηλών απαιτήσεων, με χαμηλά επίπεδα συγκέντρωσης και ενέργειας στις δύο πλευρές του παρκέ. Στην επίθεση αναλώνονταν σε βιαστικές και μη στοχευμένες επιλογές, ενω στην άμυνα δεν πίεζαν την μπάλα, έχαναν τα ριμπάουντ και είχαν κακό αμυντικό τρανζίσιον. Ο ΜακΚίσικ ανέδειξε σε τέσσερις περιπτώσεις τη νωχελικότητα των παικτών του Αταμάν, με τον Μιλουτίνοβ να στήνει πάρτι στις δύο ρακέτες.

Ο Σέρβος σέντερ άγγιξε το double double στα πρώτα 15′ συμμετοχής, ο Πετρούσεβ έδωσε πολύτιμες λύσεις, Γκος και Σακ έβρισκαν διαδρόμους και γενικά ο Ολυμπιακός χτυπούσε ανελέητα κοντά στο καλάθι (τα δίποντα στο πρώτο μέρος ήταν 16/29 έναντι μόλις 4/11 για τους πράσινους). Την ίδια στιγμή οι γηπεδούχοι απειλούσαν μόνο από το τρίποντο, το οποίο αναγκαστικά τους έδινε η ερυθρόλευκη άμυνα στο κεντρικό πικ εν ρολ, καθώς ο Μιλουτίνοβ δυσκολεύεται περισσότερο (σε σχέση με τον Φαλ) να ανέβει ψηλά.

Ο μαγικός Γουόκαπ

Οι φιλοξενούμενοι είχαν δέκα κατοχές περισσότερες, πήραν 14 πόντους από δεύτερες ευκαιρίες έναντι κανενός του Παναθηναϊκού, εννέα περισσότερους πόντους από τον πάγκο και επτά παραπάνω ριμπάουντ. Έμειναν προσηλωμένοι στον πλάνο τους, απέφυγαν τα λάθη και καθοδηγήθηκαν εξαιρετικά από τον προπονητή τους. Μα πάνω απ’ όλα έδειξαν ότι όταν παίζουν απλά στην επίθεση και ευστοχούν με συνέπεια στα καλά σουτ που δημιουργούν τότε -και με τις στάνταρ αμυντικές τους επιδόσεις- δύσκολα αντιμετωπίζεται.

Στην επανάληψη ο Αταμάν επέλεξε τον Καλαϊτζάκη αντί του Γκριγκόνις με προφανή διάθεση να πιέσει την μπάλα, όμως στο γήπεδο “προσγειώθηκε” ένας μαγικός Τόμας Γουόκαπ. Ο Αμερικανός με ελληνικό διαβατήριο, όχι μόνο πήρε τρία φάουλ από το νεαρό γκαρντ σε ένα δίλεπτο αλλά με επτά δικούς του πόντους και δύο σπουδαίες δημιουργίες με αποδέκτες τους Παπανικολάου και Κάνααν έδωσε στον Ολυμπιακό αέρα 14 πόντων.

Κάπου εκεί ο Παναθηναϊκός ανέβασε όσο μπορούσε την ένταση στην άμυνα του, οδήγησε τους “ερυθρόλευκους” σε κάποιες βιαστικές επιθέσεις και με τον Χουάντσο να προσφέρει επιθετικές λύσεις μείωσε 56-59 στο 28′, όμως η απάντηση ήρθε με ένα μεγάλο τρίποντο του Ουόκαπ και ένα όμορφο τελείωμα του Πετρούσεβ. Στην τελευταία κατοχή της τρίτης περιόδου, ο Γιώργος Μπαρτζώκας επέλεξε ένα σχήμα χωρίς ψηλό, ο Παπανικολάου έκοψε τον Βιλντόσα, ο Γκος κέρδισε το φάουλ και η διαφορά επέστρεψε σε διψήφια επίπεδα.

Ο Ολυμπιακός διαχειρίστηκε άψογα την τελευταία περίοδο, έφτασε την διαφορά στους 15, αλλά χαλάρωσε αδικαιολόγητα και παρότι δεν κινδύνευσε πραγματικά, έπαιξε για λίγο με τη φωτιά. Η νίκη του πάντως ήταν πέρα για πέρα δίκαιη και συνοδεύτηκε από μια γεμάτη εμφάνιση με επιθετική πολυφωνία, σωστή προσέγγιση και σχεδόν απόλυτο έλεγχο του ρυθμού.

Στο αξεπέραστο «Lion King», το ταξίδι του απογοητευμένου Simba πίσω στην υπερηφάνεια και την εξουσία ξεκινά με την οδυνηρή υπενθύμιση από τη φωνή του πατέρα του, Mufasa. Κι ο Ολυμπιακός, με τις πιθανότητες στοιβαγμένες εναντίον του, ένα μεγάλο βάρος στους ώμους και την ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα του ΟΑΚΑ να είναι έτοιμη να καταπιεί κάθε σημάδι αδυναμίας, ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα των καταβολών του και… θυμήθηκε ποιος είναι. Ένας πολεμιστής που ξέρει όχι απλά να αντιστέκεται στην πίεση, αλλά να την χαλιναγωγεί και τελικά να την μετατρέπει σε όπλο του.

Το 0-1 στην εποχή μας δεν λέει απολύτως τίποτα ως προς την εξέλιξη της σειράς, η δυσκολία της οποίας δεν μειώθηκε ούτε στο ελάχιστο για τους Πειραιώτες. Ο εγωισμός και η δεδομένη ποιότητα των αντιπάλων τους, καθώς και απουσία των δύο σέντερ του, που μπορεί να μη φάνηκε χθες, αλλά με τα ματς να συνεχίζονται χωρίς ανάσα μπορεί να λειτουργήσει συσσωρευτικά, δεν επιτρέπουν τον παραμικρό εφησυχασμό.

Ο πρωταθλητής Ευρώπης Παναθηναϊκός θα επιδιώξει να απαντήσει άμεσα και διαθέτει τα όπλα για να το κάνει. Απλά τώρα μπήκε λίγη αμφιβολία και στα δικά του σωθικά. Κι ο Ολυμπιακός νιώθει ξανά δυνατός…