Δοσμένοι στην αποστολή τους

Ο Μιχάλης Στεφάνου γράφει για την νίκη του Ολυμπιακού επί της Αναντολού Εφές.

Όσο κι αν μας αρέσει να δραματοποιούμε καταστάσεις, η νίκη του Ολυμπιακού επί της Εφές ήταν πολύ πιο εύκολη απ’ ό,τι άφησε να εννοηθεί η τελευταία γεύση του παιχνιδιού.

Οι “ερυθρόλευκοι” μπήκαν στο παρκέ σοβαροί και έτοιμοι, έλεγξαν το ρυθμό και το σκορ και παρότι έπεσαν δύο φορές σε κενό αέρος (στο τελευταίο πεντάλεπτο του κάθε ημιχρόνου), έφτασαν με ασφάλεια στον προορισμό τους.

Εξαφάνισαν τόσο τον Σέιν Λάρκιν, όσο και τον Ντάριους Τόμπσον, οδήγησαν την Εφές σε χαμηλή δημιουργικότητα και ατομικό μπάσκετ, δεν έχασαν σε κανένα σημείο το προβάδισμα κι αν δεν χαλάρωναν (αδικαιολόγητα) στο φινάλε, δεν φαινόταν κανένας τρόπος να ανησυχήσουν. Το μοναδικό διάστημα που η φιλοξενούμενη ομάδα ένιωσε άνετα στο παρκέ ήταν όταν στο δεύτερο δεκάλεπτο, τα απανωτά λάθη και οι κακές επιστροφές των γηπεδούχων της έδωσαν ευκαιρίες στο ανοιχτό γήπεδο.

Με τους Βεζένκοβ, Φουρνιέ, Παπανικολάου ταυτόχρονα στον πάγκο, η συνοχή χάθηκε κι ο Ολυμπιακός έγινε ευάλωτος. Η Εφές που στο πρώτο δεκάλεπτο είχε μόλις τρεις ασίστ και τρία επιθετικά ριμπάουντ, βρήκε πέντε δεύτερες ευκαιρίες και επτά τελικές πάσες μέχρι την ανάπαυλα, μετατρέποντας σε τέσσερα λεπτά το 38-23, σε 41-37. Το ημίχρονο έκλεισε στο +7 για τους Πειραιώτες και ήταν μάλλον δεδομένο ότι στο δεύτερο ημίχρονο ο Γιώργος Μπαρτζώκας θα έκλεινε το ροτέισον για να έχει το κεφάλι του πιο ήσυχο.

Ντόρσεϊ, Πίτερς, Λαρεντζάκης δεν επέστρεψαν στο παρκέ, ο Βιλντόσα αγωνίστηκε μόλις ένα δίλεπτο αφού υπέστη διάστρεμμα (η συμμετοχή του τουλάχιστον στο πρώτο από τα δύο ματς της ερχόμενης εβδομάδας με Παρί εκτός, θεωρείται αμφίβολη) και ο Ολυμπιακός πορεύτηκε με… λίγους και καλούς. Ο εκπληκτικός Βεζένκοβ, δεν βγήκε δευτερόλεπτο, ο Γκος έπαιξε τα 19′ από τα 20′, ο εξαιρετικός Μιλουτίνοβ 15′, ο Παπανικολάου με τον Φουρνιέ από 14 και κάπως έτσι το νερό μπήκε ξανά στ’ αυλάκι.

Στις αρχές της τέταρτης περιόδου το κοντέρ έδειχνε 81-63, τρεισήμισι λεπτά πριν τη λήξη 85-69 κι όλα έμοιαζαν διαδικαστικά, όμως η ολιγωρία είναι ασυγχώρητο λάθος στην Ευρωλίγκα. Ο Ολυμπιακός κατέβασε τους διακόπτες, σταμάτησε να ασχολείται με την άμυνα του κι επέτρεψε στους αντιπάλους του να πλησιάσουν αθόρυβα και κατά μία έννοια να ξαναμπούν στη διεκδίκηση του παιχνιδιού. Οι παίκτες του Μπάνκι πέτυχαν τέσσερα συνεχόμενα τρίποντα, έφτασαν σε απόσταση τριών πόντων, όμως, ένα λεπτό σοβαρότητας αρκούσε στους Πειραιώτες, ώστε να διαλύσουν τις όποιες αμφιβολίες είχαν αρχίσει να γεννιούνται.

Η 17η νίκη μπήκε στο σακούλι, η κορυφή παρέμεινε κόκκινη και η τελευταία μαζική έξοδος (Παρίσι, Βαρκελώνη ευθύς αμέσως και Μπολόνια μετά τη διακοπή), πριν την τελική ευθεία που θα λάβει χώρα κυρίως στο ΣΕΦ, βρίσκεται προ των πυλών. Ο Ολυμπιακός συνεχίζει απτόητος την πορεία του προς το πλεονέκτημα έδρας κι έχει κάθε λόγο να πιστεύει ότι θα το εξασφαλίσει, αφού εκτός της βαθμολογικής του θέσης (έχει πλέον απόσταση τριών νικών από την 5η θέση) αναδύει και μια αίσθηση ποιοτικής υπεροχής, που όποτε χρειάζεται ενεργοποιείται και κάνει τη διαφορά. Και φυσικά, δεν μπορεί να υπάρξει μεγαλύτερη απόδειξη της υπεροχής αυτής, από το γεγονός ότι καταφέρνει να ανταπεξέρχεται παίζοντας για 4ο συνεχόμενο ματς χωρίς τον Νο1 κινητήριο μοχλό του, τον Τόμας Ουόκαπ.

Ο “διπλός πέλεκυς” που ακούει στο όνομα Βεζένκοβ – Φουρνιέ, αποτελεί το μεγαλύτερο πονοκέφαλο και την ισχυρότερη απειλή για κάθε προπονητή τη δεδομένη στιγμή στην Ευρωλίγκα. Πρακτικά το ταλέντο και η προσωπικότητα που καταθέτουν στην κεντρική σκηνή της Ευρωλίγκα είναι μη αντιμετωπίσιμα, ενώ όταν έχουν δίπλα τους συμπαραστάτες, όπως τον Παπανικολάου, τον Μιλουτίνοβ ή κάποιον από τους γκαρντ, τότε ο Ολυμπιακός μοιάζει ανίκητος.

Τα διαφορετικά χαρακτηριστικά τους ουσιαστικά αλληλοσυμπληρώνονται, αφού η μόνιμη κι ενστικτώδης ορμή του ενός, αντισταθμίζεται από τη σύνεση, την ψυχραιμία και το “διάβασμα” του άλλου, προσφέροντας τελικά στο σύνολο την απαραίτητη ισορροπία. Κατά τ’ άλλα, η πολυμορφία του ρεπερτορίου τους, η επιδραστικότητά τους στο παιχνίδι, η φθορά που προκαλούν στους αντιπάλους τους και κυρίως το πόσο δοσμένοι στην αποστολή τους δείχνουν να είναι, αποτελούν στοιχεία που τους καθιστούν ένα πραγματικά μοναδικό δίδυμο.

Όταν χάνουν, στέκονται και αναλαμβάνουν την ευθύνη. Όταν κερδίζουν, πάνε απλώς παρακάτω. Δεν ψάχνουν ούτε δικαιολογίες, ούτε διθυράμβους, παρά μόνο νέες προκλήσεις. Κι όσο αντιλαμβάνονται ότι η τύχη της σεζόν θα οριστεί σε μεγάλο βαθμό από τα δικά τους χέρια, όσο περισσότερο βάρος πέφτει στους ώμους τους, τόσο πιο άνετα νιώθουν. Ίσως γιατί αμφότεροι δεν ήρθαν να παίξουν, αλλά να κερδίσουν κι όπως είπε τις προάλλες ο Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ: “Δεν είναι πάντα υποχρεωτικό να νικήσεις, αλλά είναι υποχρεωτικό να θέλεις να νικήσεις”…

ΥΓ. Η εικόνα του Τάιλερ Ντόρσεϊ, όπως αποτυπώνεται σε κάθε του κίνηση, ακόμα και σε κάθε του βλέμμα, είναι αποκαρδιωτική. Πλέον, μόνο ο ίδιος μπορεί να πιέσει τον εαυτό του ώστε να προλάβει τους υπόλοιπους, αφού στο χρονικό σημείο που βρισκόμαστε είναι εξαιρετικά ζημιογόνο -άρα πρακτικά αδύνατο- να παίρνει χρόνο, τον οποίο που δεν δικαιώνει με την απόδοσή του. Όση καλή διάθεση κι αν υπάρχει.

ΥΓ2. Όχι πως του καίγεται καρφί για τις ατομικές διακρίσεις, αλλά με τη νέα… εξωγήινη εμφάνισή του, ο Σάσα Βεζένκοβ φαίνεται να σφράγισε το βραβείο του MVP για τον μήνα Ιανουάριο.

Με 24,3 πόντους (73% στα δίποντα και 50% στα τρίποντα), 6,5 ριμπάουντ και 29,5 pir κατά μέσο όρο, άλλωστε, ποιος θα μπορούσε να συγκριθεί μαζί του; Το εξωφρενικό δε, με την περίπτωση του, είναι ότι τέτοιες επιδόσεις τείνουν να γίνουν η βάση της απόδοσής του. Να ξεκινάει δηλαδή από εκεί, και να μην ξέρει κανείς που θα σταματήσει…