Η καλύτερη ομάδα της Ευρώπης, τώρα και στην πόλη σας

Ο Μιχάλης Στεφάνου γράφει για την ακόμα μία μπασκετική παράσταση της αρμάδας του Γιώργου Μπαρτζώκα, αυτή τη φορά στην Βαρκελώνη.

“Λονδίνο, Άμστερνταμ ή Βερολίνο, έχεις ξεχάσει πού ακριβώς θέλεις να πας”, τραγουδούσαν κάποτε οι “Τρύπες” και κάπως έτσι μοιάζει η τρελή εκτός έδρας πορεία του Ολυμπιακού στην Ευρωλίγκα. Με τη διαφορά, ότι το ερυθρόλευκο magic bus που σαρώνει τη μία πόλη μετά την άλλη, ξέρει ακριβώς ποιος είναι ο τελικός προορισμός του…

Μιλάνο, Κάουνας, Βιτόρια, Μαδρίτη, Παρίσι και Βαρκελώνη. Έξι συνεχόμενες εκτός έδρας νίκες, σε μερικά από τα πιο δύσκολα γήπεδα της διοργάνωσης με ενεργητικό 92,3 πόντους (!) για μια ομάδα της οποίας το ταβάνι, όσο κυλάει η σεζόν γίνεται ολοένα και πιο δυσδιάκριτο. Για μια ομάδα που φαίνεται να έχει λύση για κάθε πρόβλημα κι όταν η πνευματική της συγκέντρωση βρίσκεται σε υψηλά επίπεδα μοιάζει απλά μη αντιμετωπίσιμη. Καθοδηγούμενη από την εξωγήινη ελίτ συνέπεια του Σάσα Βεζένκοβ, από την ηγετική “αλητεία” του Εβάν Φουρνιέ και όποιον άλλο καλείται να βγει μπροστά και να υπενθυμίσει γιατί βρίσκεται στο ρόστερ της.

Η τελευταία εβδομάδα ανήκει δικαιωματικά στον Νάιτζελ Γουίλιαμς-Γκος. Έναν από τους πλέον παρεξηγημένους παίκτες στις τάξεις του ελληνικού μπασκετικού κοινού, που σε δύο τόσο απαιτητικά back2back παιχνίδια, χρειάστηκε να καλύψει τις απουσίες των Γουόκαπ και Βιλντόσα, σηκώνοντας σχεδόν μόνος του το play making του Ολυμπιακού, μαρκάροντας σούπερ επιδραστικά γκαρντ και σκοράροντας σε κάποιες από τις κρίσιμες στιγμές. Κι αν οι εξαιρετικές του εμφανίσεις κόντρα σε Παρί και Μπάρτσα, ξάφνιασαν τον κόσμο για τον ίδιο δεν αποτέλεσαν έκπληξη. “Κανείς δεν βλέπει τη δουλειά που γίνεται πίσω από τα φώτα”, δήλωσε αμέσως μετά το θριαμβευτικό πέρασμα από το “Παλάου Μπλαουγκράνα” που είχε φαρδιά πλατιά και τη δική του υπογραφή.

Σε διάστημα 48 ωρών ο Αμερικανός αγωνίστηκε 36 και 32 λεπτά, πέτυχε 14 και 20 πόντους (10/16 δίποντα, 4/6 τρίποντα), μάζεψε 10 ριμπάουντ και μοίρασε 8 ασίστ, όμως δεν ήταν οι αριθμοί που τον έκαναν σπουδαίο. Ήταν η σιγουριά που μετέδιδε στην ομάδα με τις σωστές του αποφάσεις και τα ελάχιστα λάθη του (κανένα με Παρί) και κυρίως η άνεση με την οποία έπαιρνε την ευθύνη όταν οι άμυνες προσαρμόζονταν στα δύο βαριά ερυθρόλευκα όπλα.

Στη Βαρκελώνη, ο Ολυμπιακός ήρθε γεμάτος από τη μεγάλη νίκη του στο Παρίσι, αλλά αρκετά πιο άδειος από δυνάμεις, καθώς η μεγάλη ένταση και ο τρελός ρυθμός που αρέσκεται να δίνει στο παρκέ το σύνολο του Σπλίτερ, προκαλεί σημαντική καταπόνηση. Θα περίμενε κανείς, λοιπόν, ότι αφενός το κίνητρο του θα ήταν σχετικά μειωμένο (αφού είχε πάρει ήδη ένα σπουδαίο αποτέλεσμα), αφετέρου η κόπωση του θα ήταν ιδιαίτερα αυξημένη, δεδομένων και των ελλείψεων του στα γκαρντ. Δεδομένης, δε, και της τεράστιας βαθμολογικής σημασίας που είχε το ματς για τους “μπλαουγκράνα”, δεν ήταν παράλογο να εκτιμήσει κανείς ότι σε επίπεδα ενέργειας οι Πειραιώτες θα μειονεκτούσαν.

Και πράγματι, το πρώτο ημίχρονο εξελίχθηκε σε ένα κρεσέντο επιθετικού μπάσκετ, με τις άμυνες να περνούν σε δεύτερη μοίρα, γεγονός που προφανώς εξυπηρετούσε την εξαιρετικά ταλαντούχα, αλλά αρκετά σοφτ ομάδα του Πενιαρόγια. Μέτου, Πάρκερ, Πάντερ, Μπριθουέλα άρχισαν να βρίσκουν σκορ και η πρόθεση των γηπεδούχων να ανοίξουν το ρυθμό και να εκτελέσουν γρήγορα ήταν εμφανής. Στην αντίπερα όχθη, οι “ερυθρόλευκοι” μπορεί να είχαν τις απαντήσεις, αλλά ήταν φανερό ότι για να μπορέσουν να ελέγξουν το παιχνίδι θα έπρεπε να το κάνουν να σκληρύνει. Κάτι που σ’ έναν βαθμό συνέβη στην επανάληψη.

Οι 29 πόντοι παθητικό της δεύτερης περιόδου, έγιναν 18 στην τρίτη, παρότι το πρώτο της τρίλεπτο περιλάμβανε συνεχόμενα τρίποντα από Πάρκερ και Πάντερ κι ένα επιμέρους 9-2 που έστειλε για πρώτη φορά τη διαφορά στους εννιά και άφησε στην ατμόσφαιρα μια αίσθηση ότι οι φιλοξενούμενοι δεν θα αντέξουν. Ο Σάσα Βεζένκοβ, όμως, είχε διαφορετική άποψη. Πέτυχε οκτώ πόντους σε 49 δευτερόλεπτα (!) στέλνοντας άμεσο μήνυμα στην πρώην ομάδα του ότι δεν θα ξεμπέρδευε έτσι εύκολα μαζί του…

Τα ένστικτα επιβίωσης του Ολυμπιακού ενεργοποιήθηκαν, ο Φουρνιέ μπήκε στο χορό και ο διακόπτης γύρισε. Οι “ερυθρόλευκοι” έκλεισαν τους χώρους, έκλεψαν μπάλες, έβαλαν μεγάλα σουτ και πήραν την κατάσταση στα χέρια τους. Έφτασαν δύο φορές στο +8 στο τελευταίο δεκάλεπτο, η Μπαρτσελόνα δεν τα παράτησε και με τον Πάντερ να πιάνει… στασίδι στη γραμμή του φάουλ κατάφερε να ισοφαρίσει 18” πριν το τέλος.

Τίποτα, όμως, δεν φαινόταν ικανό να χαλάσει το πάρτι που είχαν στήσει στο Παλάου οι τουλάχιστον 1000 οπαδοί του Ολυμπιακού και σίγουρα εκείνος που έχει τον τρόπο να τους ξεσηκώνει από την πρώτη στιγμή που πάτησε το πόδι του στον Πειραιά θα έκανε το παν για να το απογειώσει. Ο Εβάν Φουρνιέ, ήρθε στον Ολυμπιακό για να κερδίσει. Πήρε, λοιπόν, την μπάλα και κέρδισε.

Ο συναρπαστικός μαραθώνιος της Ευρωλίγκας μπαίνει στην τελική του ευθεία κι ο Ολυμπιακός συνεχίζει μόνος πρώτος, χωρίς στην πραγματικότητα να νοιάζεται τι κάνουν οι ανταγωνιστές του, πού θα τερματίσουν και ποιος απ’ όλους θα βρεθεί τελικά στο δρόμο του. Ξέρει ότι είναι η καλύτερη ομάδα της Ευρώπης, αλλά επίσης ξέρει ότι αυτό δεν του εξασφαλίζει τίποτα. Για αυτό και ανεξαρτήτως βαθμολογικής πίεσης, κούρασης και προβλημάτων, αντιμετωπίζει κάθε σοβαρή πρόκληση σαν να είναι η τελευταία…

ΥΓ. Η επέτειος της τραγωδίας της Θύρας 7 είναι για τον Ολυμπιακό μια υπενθύμιση αξιών, μια υπενθύμιση ευθύνης απέναντι στα εκατομμύρια των φιλάθλων του, μια υπενθύμιση του βάρους της ματωμένης φανέλας του, μια υπενθύμιση κατά του μίσους και της αδικίας. Απο όλες τις μέρες του χρόνου, ο Ολυμπιακός είναι περισσότερο Ολυμπιακός αυτή τη μέρα.