Ο Βασίλης Σπανούλης, ο γητευτής της Ευρώπης κατατάχτηκε ως ο μεγαλύτερος αρχηγός στην ιστορία του Ολυμπιακού. Πλέον, οι παλιοί θα θυμούνται και οι νέοι θα μαθαίνουν ιστορίες για τον «Kill Bill» με τα ερυθρόλευκα.
«Για 11 ολόκληρα χρόνια ο ηγέτης μας. Για πάντα ο Βασίλης με το 7…». Αν στην τελευταία ατάκα της δήλωσης των προέδρων του Ολυμπιακού διαφαίνεται η πρόθεσή τους να αποσύρουν για πάντα την θρυλική φανέλα με το 7, είναι κάτι που θα το διαπιστώσουμε σύντομα. Δεν χρειάζονται άλλωστε μαντικές ικανότητες για να καταλάβει κανείς ότι ο Ολυμπιακός θα τιμήσει τον σπουδαιότερο αθλητή που φόρεσε την φανέλα του με τρόπο που θα αρμόζει στην μοναδικότητά του.
Το βέβαιο είναι ότι τα συγκεκριμένα λόγια αποτυπώνουν μια συγκλονιστική πραγματικότητα. Ο Ολυμπιακός κατάφερε να κρατήσει για περισσότερο από μια 10ετία στις τάξεις του το πιο hot όνομα ολόκληρης της Ευρώπης και τελικά να τον κάνει δικό του για πάντα. Ο Ολυμπιακός δεν θα ήταν ο ίδιος χωρίς τον Σπανούλη κι ο Σπανούλης δεν θα ήταν ο ίδιος χωρίς τον Ολυμπιακό. Ο ένας υπήρξε το πεπρωμένο του άλλου, ο ένας έδινε στον άλλο ακριβώς αυτό που χρειαζόταν. Για αυτό και από τη στιγμή που ενώθηκαν δεν χώρισαν ποτέ.
Ο GOAT του ευρωπαϊκού μπάσκετ έχει πια καταχωρηθεί στην ιστορία ως ερυθρόλευκο σύμβολο. Οι παλιοί θα θυμούνται και οι νέοι θα μαθαίνουν ιστορίες για τον Σπανούλη του Ολυμπιακού. Τέτοια πράγματα, ξέρετε, ορίζουν τις μεγάλες ομάδες στο πέρασμα των χρόνων. Κι αυτοί οι πολύ λίγοι, οι ελάχιστοι που επιβιώνουν από την επίθεση της λήθης, κουβαλούν μαζί τους ανεξίτηλα όσα διάλεξαν να τους αντιπροσωπεύουν .
«Ο Ολυμπιακός αποδείχτηκε ο προορισμός μου και το πιο όμορφο λιμάνι μου» ανέφερε με πρωτοφανή συναισθηματισμό ο Kill Bill στο αποχαιρετιστήριο γράμμα του, το οποίο κάνει αυτές τις ώρες το γύρο του κόσμου. Δεν ξέρω αν το έχουμε αντιληφθεί, αλλά πρόκειται για μια από τις πιο τιμητικές δηλώσεις που έχουν γίνει ποτέ για ολόκληρο τον σύλλογο του Πειραιά.
Αυτό το δέσιμο του Σπανούλη με τον Ολυμπιακό, αυτή η ταύτιση που γέννησε την πιο «refuse to lose» ομάδα της σύγχρονης εποχής κι έγινε αντικείμενο θαυμασμού και παράδειγμα και μέτρο σύγκρισης και σημείο αναφοράς. Κι έγινε η ελπίδα και η πίστη του κάθε αουτσάιντερ κι έγινε λόγος να πιστέψεις στα παραμύθια. Και κέρδισε τον σεβασμό των Ευρωπαίων φιλάθλων και απέσπασε χειροκροτήματα από πληγωμένα κοινά και διθυράμβους από ξένα ΜΜΕ.
Κι όμως, αυτό το δέσιμο του Σπανούλη με τον Ολυμπιακού που καταγράφηκε παντού και με κάθε τρόπο ως κάτι σπουδαίο, δεν έγινε ποτέ απόλυτα αποδεκτό στην Ελλάδα. Αντιμετωπίστηκε ως αμαρτία από τους ίδιους τους φορείς του αθλήματος, προκάλεσε εκδικητικότητα, απρέπειες και παντελή έλλειψη σεβασμού. Όσο όμως κάποιοι πάλευαν να το δηλητηριάσουν, τόσο αυτό αναζωπυρωνόταν.
Ο καθένας τελικά κατατάσσεται όπως του αρμόζει. Κι ο Βασίλης Σπανούλης, ο γητευτής της Ευρώπης κατατάχτηκε ως ο μεγαλύτερος αρχηγός στην ιστορία του Ολυμπιακού. Ως αυτός, που δεν υπάκουσε σε σε κανένα νόμο και σε κανένα «πρέπει». Ως αυτός που ακολουθούσε την άσβεστη δίψα του για νίκη κόντρα σε θεούς και δαίμονες. Ως αυτός που ήξερε να τολμά. Ως αυτός, που όταν πριν από 11 χρόνια επέλεξε ν’ αλλάξει την μοίρα της ομάδας σου, φίλε του Ολυμπιακού, δεν σου είπε, ούτε σου έταξε πολλά. Κι όταν του θύμισες πόσο απαιτητικός και ανυπόμονος είσαι, δεν τρόμαξε. Μόνο έσκυψε και σου ψιθύρισε: «Με μαξιλάρι τα δυο μου χέρια, θα ονειρεύεσαι ό,τι θες»…
