Η αποθέωση του Βασίλη Σπανούλη από τους οργανωμένους οπαδούς του Ολυμπιακού, ήταν μια ανάγκη που δεν άντεχε να περιμένει περισσότερο.
«Το να αισθάνεσαι ευγνωμοσύνη και να μην το λες είναι σαν να τυλίγεις ένα δώρο και να μην το δίνεις».
Μέσα στα πολλά που μας στέρησε η πανδημία ήταν και η δυνατότητα να καταγραφούν κάποια σημαντικά αθλητικά γεγονότα με τον τρόπο που τους άρμοζε. Ο θεός Ντιέγκο έφυγε και τα γήπεδα του κόσμου τον θρήνησαν βουβά και άδεια. Χωρίς ιαχές και ποταμούς δακρύων, χωρίς χρώματα, κορεό και εκδηλώσεις λατρείας απλησίαστες στα ποδοσφαιρικά χρονικά.
Η Λίβερπουλ κατέκτησε το πρωτάθλημα μετά από 30 χρόνια και ήταν μόνη της. Όσο μόνη δεν την άφησαν ποτέ οι οπαδοί της, ακόμα και στις πιο σκοτεινές περιόδους των τριών αυτών δεκαετιών προσμονής. Κανονικά, το Ανφιλντ θα γέμιζε ρωγμές από τα ντεσιμπέλ των πανηγυρισμών και το KOP θα σηκωνόταν από το έδαφος την ώρα της απονομής. Κανονικά, θα δονούσε την ατμόσφαιρα το συγκλονιστικότερο ίσως «You »ll never walk alone» όλων των εποχών, όμως η ζωή τα έφερε έτσι και οι Ρεντς… περπάτησαν μοναχικά μέχρι το βάθρο για να παραλάβουν το πολυαναμενόμενο τρόπαιο.
Η αθλητική κληρονομιά υπέστη σοβαρά πλήγματα. Η ιστορία γράφτηκε με ελλείψεις. Χάθηκαν «κλικ» που θα νικούσαν τον χρόνο. «Κλάπηκαν» σπάνιοι ζωγραφικοί πίνακες.
Όπως εκείνος του Βασίλη Σπανούλη να αποχωρεί από το μπάσκετ μέσα από ένα διαφορετικό σενάριο, γεμάτο αποθέωση και συναισθηματική φόρτιση. Μέσα από την μοναδικότητα που του άξιζε και όχι την μοναχικότητα που ουσιαστικά του επέβαλε η πρωτόγνωρη πραγματικότητα. Δυστυχώς, ο κόσμος του Ολυμπιακού δεν μπόρεσε να απολαύσει δια ζώσης τις τελευταίες στιγμές στα παρκέ, του μεγαλύτερου ηγέτη που φόρεσε ποτέ την ερυθρόλευκη φανέλα ανεξαρτήτως αθλήματος. Ούτε οι φίλαθλοι ανά την Ευρώπη, που τόσα χρόνια έκαναν ουρά για μια φωτογραφία μαζί του, είχαν την ευκαιρία να αποχαιρετήσουν χειροκροτώντας όρθιοι τον… αγαπημένο τους «δήμιο».
Όταν, όμως, η φυσιολογική ροή των πραγμάτων εμποδίζεται από αστάθμητους παράγοντες, τότε μένουν απωθημένα που μαζεύονται και πιέζουν, όπως τα ορμητικά νερά ένα πρόχειρο φράγμα. Μέχρι να έρθει τελικά η στιγμή, που τίποτα δεν στέκεται ικανό να τα κρατήσει από το να βρουν τον δρόμο τους. Για τους οργανωμένους οπαδούς του Ολυμπιακού, η στιγμή της υπερχείλισης ήρθε χθες βράδυ και ο δρόμος τους οδήγησε στο σπίτι του μεγάλου αρχηγού. Το τι ακολούθησε δεν σηκώνει περιγραφές.
Σε μια αυθεντική σκηνή ερυθρόλευκης μυσταγωγίας, η τάξη κατά κάποιο τρόπο αποκαταστάθηκε κι ο Βασίλης Σπανούλης πήρε μια τζούρα καθαρής, ανόθευτης αγάπης. Την χρειαζόταν και την απόλαυσε, όπως την χρειάζονταν κι εκείνοι που του την κέρασαν αυθόρμητα κι αυτοσχέδια, χωρίς ιδιαίτερο λόγο κι αφορμή. Σαν να εκπλήρωναν κάποιο τάμα. Οι μεν είχαν ανάγκη να εκφράσουν την ευγνωμοσύνη τους, ο δε είχε ανάγκη να τους νιώσει κοντά του και κάπως έτσι, στήθηκε ένα σκηνικό που όμοιό του δεν έχει καταγραφεί στα ερυθρόλευκα κιτάπια. Να, πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία, ακόμα και στη μέση του δρόμου…
Η χθεσινή έκπληξη ήταν απλώς μια γεύση από όσα θα βιώσει ο Βασίλης Σπανούλης όταν θα έρθει η στιγμή να του αποδοθούν όλες οι τιμές. Όταν οι φίλοι του Ολυμπιακού θα έχουν την δυνατότητα να συρρεύσουν μαζικά για να του πουν το πιο μεγάλο «ευχαριστώ» που έχουν πει ποτέ. Όταν ο ίδιος ο σύλλογος θα τον τοποθετήσει στην κορυφή της πυραμίδας του, εκεί όπου υπάρχει χώρος μόνο για μια θέση…
