Ο μεγάλος Ντούσαν Ίβκοβιτς των αντιφάσεων και της μεταξένιας ποιότητας, άφησε βαριά κληρονομιά στον Ολυμπιακό.
«O κόουτς μας είπε: Παιδιά μπορούμε να τα παρατήσουμε, να πάμε σπίτια μας και να έχουμε μια σπουδαία σεζόν ή να βγούμε εκεί έξω και να συνεχίσουμε να παλεύουμε».
«Ο κόουτς μας είπε: Εχουμε αρκετό χρόνο. Σας παρακαλώ πιστέψτε το. Πάμε μπρε».
«Ο κόουτς μας είπε: Μπείτε μέσα και ευχαριστηθείτε το μπάσκετ, όπως κάνουμε όλη τη σεζόν. Παίξτε όσο καλύτερα μπορείτε, δώστε τα όλα. Δώστε όλη την ενέργεια σας και στο τέλος θα δούμε τι καταφέραμε».
«Ο κόουτς μας παρακίνησε απλά να παίξουμε μπάσκετ, να παίξουμε ελεύθερα. Κι αν το κάνουμε μπορούμε να κερδίσουμε το ματς».
«Ο κόουτς μας ζήτησε να συνεχίσουμε να παλεύουμε σε κάθε κατοχή. Όταν άκουσα την σειρήνα της λήξης συνειδητοποίησα τι είχε συμβεί».
«Ο κόουτς μας είπε…»
Και τι δεν μας είπε ο Ντούντα… Με την καριέρα του, την κοσμοθεωρία του και την στάση ζωής του. Με την κλάση του και την μεταξένια του ποιότητα. Με την σοφία του.
Και τι δεν μας είπε με τις αντιφάσεις του. Τις αλησμόνητες εκρήξεις και την απαράμιλλη ηρεμία. Με το αναπάντεχο που κρυβόταν πίσω από κάθε του αντίδραση και κάθε του κουβέντα.
Να χαλάει τον κόσμο σε στιγμές που άλλοι θα έφτιαχναν την γραβάτα τους και να φτιάχνει την γραβάτα του σε στιγμές που χαλούσε ο κόσμος.
Οπως τότε στην Πόλη, την ώρα του απόλυτου χάους, που κανείς δεν ήταν έτοιμος να διαχειριστεί. Εκτός από εκείνον που το… είχε σκηνοθετήσει. Που είχε πιστέψει στο ανεπανάληπτο πολύ πριν το δούμε να συμβαίνει και είχε προλάβει να το φυτέψει στην καρδιά των παικτών του πολύ πριν αρχίσουν να το φαντάζονται. Νωρίτερα από το τάιμ άουτ στο -19 κι από την ομιλία στο ημίχρονο. Νωρίτερα ακόμα κι από την κρουαζιέρα που τους πήγε στον Βόσπορο εκείνο το πρωί.
Πρωταθλητές και ικανούς για όλα τους είχε κάνει σε ανύποπτο χρόνο. Οταν δεν τους υπολόγιζε κανείς. Οταν τους πίεζε περισσότερο από όσο νόμιζαν ότι άντεχαν. Όταν διαμαρτύρονταν ότι τους «τυραννούσε», ενώ εκείνος τους θωράκιζε με βαρύ μέταλλο. Ωστε να μην ζαλίζονται από τις δυνατές σφαλιάρες που θα έρχονταν, αλλά ούτε κι από τα μεγάλα ύψη που θα ακολουθούσαν.
Σάμπως το 1997 ήταν πιο εύκολος ο δρόμος; Ο Ιβκοβιτς διαδέχτηκε τον κοσμοαγάπητο Γιάννη Ιωαννίδη των τεσσάρων σερί πρωταθλημάτων και των δύο ευρωπαϊκων τελικών, με μοναδική αποστολή κι απαίτηση να φέρει το ευρωπαϊκό που έλειπε, χωρίς φυσικά να απολέσει τα εγχώρια κεκτημένα. Πέρασε το πρώτο διάστημα μέσα σε κλίμα έντονης αμφισβήτησης, με την ομάδα να χάνει μέχρι κι από τον ΒΑΟ. Αντεξε τους κραδασμούς, άντεξε την αποδοκιμασία, μέχρι που ο Ολυμπιακός πήρε μπρος και τα σάρωσε όλα. Τριπλ-κράουν το είπανε και δεν το είχαμε ξανακούσει στην Ελλάδα…
Δύο θητείες στον Πειραιά με απόσταση 15 χρόνων, κι όμως αμφότερες είχαν κάτι από την «Θεία Κωμωδία» του Δάντη και την διαδρομή Κόλαση-Καθαρτήριο-Παράδεισος. Απογοήτευση και καταδίκη στην αρχή, εσωτερική πάλη με τα λάθη και τις αμαρτίες στη συνέχεια, έξοδος από το σκοτάδι, επανένωση με τον κόσμο και δάκρυα χαράς στο φινάλε. Ξανά και ξανά, στο ίδιο μοτίβο. Σχεδόν ψυχαναγκαστικά.
Αυτός ήταν ο Ολυμπιακός που σμίλεψε ο παγκόσμιος Ντούντα. Ενα θηρίο με ανθρώπινες αδυναμίες και θεϊκές δυνάμεις. Μια δοκιμή της πίστης για οπαδούς, παίκτες και διοίκηση. Ενα δύσκολο ταξίδι με κόντρα καιρό και κακουχίες, αλλά κι ένα λιμάνι εκστατικό να περιμένει στην άκρη της θάλασσας. Ενα βαθύ σκοτάδι, πριν την χαραυγή…
Ο δικός του Ολυμπιακός κι ο Ολυμπιακός όλων.
Που του άφησε κληρονομια παντοτινή και προσταγμα να μην τα παρατάει. Να ονειρεύεται άφοβα και μπροστά στο αδύνατο να λέει «γίνεται»…
