Το τελευταίο βήμα είναι πάντα το πιο δύσκολο
Την ερχόμενη Τετάρτη η ομάδα που από τον Οκτώβριο και μετά γεμίζει προσδοκίες, όνειρα και δυνατές στιγμές τον κόσμο της, θα βγει στο παρκέ του ΣΕΦ για να θερίσει τους καρπούς των κόπων της, να ανοίξει την πόρτα της λύτρωσης. Ευτυχώς δεν θα είναι μόνη της.
Δεδομένο πρώτο: Ο Ολυμπιακός ταξίδεψε στο Μόντε Κάρλο για να πάρει πίσω το πλεονέκτημα έδρας, το οποίο είχε προς στιγμήν απωλέσει, και τα κατάφερε. Κέρδισε το πρώτο από τα δύο παιχνίδια που έδωσε στο κλουβί της Μονακό, διορθώνοντας την ήττα στο ΣΕΦ που τον είχε βάλει σε περιπέτειες και χθες, στο game 4 της σειράς, έχασε για ένα σουτ την ευκαιρία να τελειώσει τη σειρά επί γαλλικού εδάφους και να επιστρέψει στο Final 4 έπειτα από μια πενταετία.
Το γεγονός ότι οι ερυθρόλευκοι δεν πέτυχαν το απόλυτο στο «Gaston Medecin», αν και έφτασαν μια ανάσα από το να το κάνουν, μπορεί να τους άφησε μια πικρή τελευταία επίγευση, όμως εκείνο που τελικά μετράει είναι ότι ο βασικός στόχος της αποστολής τους επετεύχθη. Αν για παράδειγμα είχαν χάσει το ματς της Τετάρτης και είχαν επικρατήσει στο χθεσινό, αντί για απογοήτευση, θα είχαμε χαρές και πανηγύρια παρότι το σκορ θα ήταν και πάλι 2-2.
Προφανώς και θα πικραθείς όταν νιώθεις ότι αγγίζεις ένα τεράστιο επίτευγμα όπως η πρόκριση στις τέσσερις καλύτερες ομάδες της Ευρώπης και τελικά ξεγλιστράει μέσα από τα χέρια σου, από την άλλη όμως στο παρκέ βρίσκονται πάντα δύο ομάδες. Κι αν ο Ολυμπιακός έπαιζε χθες το πρώτο του matchball, η Μονακό έπαιζε την επιβίωσή της.
Δεδομένο δεύτερο: Η συγκεκριμένη σειρά είναι μια από τις σκληρότερες και τις πιο απαιτητικές που έχουμε παρακολουθήσει τα τελευταία χρόνια. Το physical στοιχείο των παιχνιδιών είναι τεράστιο, η επιθετικότητα στις άμυνες εντυπωσιακή, η δύναμη και οι σωματικές επαφές καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό την έκβασή τους και παρ’ όλα αυτά το ταλέντο και η ποιότητα δεν υπολείπονται. Κι αν ο Ολυμπιακός καταφέρει τελικά να βρεθεί στο Βελιγράδι περνώντας από μια τόσο εξαντλητική δοκιμασία, θα είναι τόσο σκληραγωγημένος που καμία ομάδα δεν θα μπορεί να τον κάνει να νιώσει τόσο άβολα μέσα στο παρκέ.
Δεν είναι τυχαίο ότι οι ουδέτεροι παρατηρητές κάνουν λόγο για ένα συγκλονιστικό «μπραντ εφ ερ» που έχει κλέψει την παράσταση των φετινών playoffs και εκφράζουν τον ενθουσιασμό τους που θα έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν τις δύο ομάδες να στέκονται αντιμέτωπες για ακόμα μια φορά. Σύμφωνοι, το φιλοθεάμον κοινό, ουδόλως απασχολεί τους οπαδούς του Ολυμπιακού που κάθονται σε αναμμένα κάρβουνα, από την άλλη βέβαια, η αποθέωση που λαμβάνει η συγκεκριμένη μονομαχία απανταχού στην Ευρώπη προσδίδει αίγλη στους δύο αντιπάλους κι επιφυλάσσει ακόμα μεγαλύτερο αναγνώριση σε εκείνον που τελικά θα επικρατήσει.
Δεδομένο τρίτο: Σε όλα (πρέπει να) υπάρχει κι ένα όριο. Όταν από το μπασκετικό «ξύλο» φεύγουν τα εισαγωγικά τότε πρέπει να μπαίνουν κόκκινες γραμμές. Κι αν η λαβή του Μπέικον στον Παπανικολάου ήταν ένα τυχαίο περιστατικό, η εκτός ορίων αμυντική συμπεριφορά του Πάρις Λι είναι μια κατ’ εξακολούθηση αλλοίωση του παιχνιδιού. Ο κατά τ’ άλλα εκπληκτικός Αμερικανός της Μονακό ξεπερνάει σχεδόν σε κάθε κατοχή τα εσκαμμένα υπό την ανοχή των διαιτητών και είναι πραγματικά ανεξήγητο το ότι δεν έχει αποβληθεί σε κανένα από τα τέσσερα ματς της σειράς. Τα 3/4 των φάουλ που κάνει πιέζοντας την μπάλα, δεν του σφυρίζονται.
Δεδομένο τέταρτο: Ντόρσεϊ και ΜακΚίσικ (με εξαίρεση το πρώτο ματς) «απουσιάζουν» από την σειρά κι ο Ολυμπιακός πρέπει να βρει τρόπο να τους βάλει στην εξίσωση ενόψει του 5ου ματς. Σε ένα σημείο είναι φυσιολογικό, καθώς δεν έχουν ξαναβρεθεί σε playoffs της Euroleague, όμως η ομάδα τους χρειάζεται περισσότερο από ποτέ. Κρίνοντας από τις αντιδράσεις και τους μορφασμούς τους μέσα στο παρκέ το πρόβλημα εντοπίζεται περισσότερο στο πνευματικό κομμάτι. Απογοητεύονται εύκολα μετά από ένα άστοχο σουτ, δεν παίζουν με σιγουριά, είναι συχνά διστακτικοί και γενικότερα φαίνονται εκτός κλίματος. Η εμπειρία είναι ένα αγαθό που δεν αγοράζεται και αμφότεροι τη χτίζουν λεπτό με το λεπτό. Τώρα είναι η ώρα να κάνουν ένα βήμα μπροστά.
Δεδομένο πέμπτο. Η απουσία του Χασάν έχει στοιχίσει στον Ολυμπιακό. Σε ένα ματς μπορείς να καλύψεις ακόμα και τον καλύτερο παίκτη σου, σε τέσσερα συνεχόμενα είναι αδύνατον. Ο Λιβιό υστερεί ξεκάθαρα απέναντι στον Ντόντα Χολ και όταν ο Φαλ δεν βρίσκεται στο παρκέ, οι ερυθρόλευκοι δείχνουν αρκετά πιο ευάλωτοι. Αν ο Αμερικανός καταφέρει να είναι έτοιμος για το παιχνίδι της τετάρτης -ακόμα και εκτός ρυθμού- θα πρόκειται για ένα καλό νέο.
Δεδομένο έκτο: Ο Ολυμπιακός τις μεγάλες του προκρίσεις τις παίρνει στο ΣΕΦ. Με εξαίρεση τις σειρές με Ρεάλ (2009) και Πρόκομ (2010) σε μια Euroleague αρκετά διαφορετική από την σημερινοί οι Πειραιώτες έχουν αποδείξει ότι το ξέρουν να χρησιμοποιούν το όπλο της έδρας τους. Το σύνολο του Γιώργου Μπαρτζώκα έχει προσαρμοστεί στον αντίπαλο, στους όρους και τα δεδομένα της σειράς, δείχνει να ξέρει τις απαντήσεις κι δεν υπάρχει κανένας λόγος να μην κάνει το ίδιο και τώρα…
Την ερχόμενη Τετάρτη η ομάδα που από τον Οκτώβριο και μετά γεμίζει προσδοκίες, όνειρα και δυνατές στιγμές τον κόσμο της, θα βγει στο παρκέ του ΣΕΦ για να θερίσει τους καρπούς των κόπων της. Για να κάνει το τελευταίο βήμα και να ανοίξει την πόρτα της λύτρωσης, όπως ο Τρούμαν στο αριστούργημα του Πίτερ Γουίαρ. Κι αν έχει περάσει όλα τα εμπόδια, κι αν έχει βγει αλώβητος από καταιγίδες και φουρτούνες, αυτό το βήμα είναι πάντα το πιο δύσκολο. Ευτυχώς δεν θα είναι μόνος…