Όταν παίζει το μπάσκετ του δεν έχει και τόση σημασία ο αντίπαλος

Ο Μιχάλης Στεφάνου γράφει για τον... καμικάζι Ολυμπιακό του "Φοντέτα" απέναντι στην Βαλένθια, που επιβεβαίωσε την εκπληκτική κατάσταση των "ερυθρόλευκων" το τελευταίο δίμηνο. 

Μια βαλενσιάνικη παροιμία λέει “Llarg d’esquena, curt de faena”, δηλαδή ότι οι ψηλοί άντρες δεν είναι σκληρά εργαζόμενοι. Προφανώς, η αβάσιμη αυτή κριτική αφορούσε σε εποχές που οι άνθρωποι από μικρή ηλικία έκαναν κυρίως επίπονες χειρωνακτικές εργασίες κι ως εκ τούτου η επιβάρυνση της σπονδυλικής του στήλης εμπόδιζε την ανάπτυξή τους. Ο Άλεξ Μουμπρού και ο Γιώργος Μπαρτζώκας είναι οι δύο ψηλότεροι προπονητές της Euroleague, όμως, κανείς δεν μπορεί να τους ψέξει για… έλλειψη εργατικότητας, καθώς τόσο η προσωπική τους διαδρομή, όσο και η τρέχουσα εικόνα των ομάδων τους αποδεικνύει την αφοσίωσή τους στο αντικείμενο.

O Καταλανός, “κατάπιε” 21 σεζόν στην επαγγελματική του καριέρα ως παίκτης (σε Μπανταλόνα, Ρεάλ, Μπιλμπάο) και με το που έβγαλε τα μπασκετικά παπούτσια το 2018, φόρεσε το κοστούμι του προπονητή με τα σχόλια που τον ακολουθούν σε αυτά τα πρώτα βήματα της νέας του καριέρας να είναι αρκετά κολακευτικά. Στην παρθενική του σεζόν στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση εμφάνισε ένα σύνολο ανταγωνιστικό και ελκυστικό παρά το γεγονός ότι το ρόστερ της Βαλένθια απαρτίζεται από ουκ ολίγους ρούκις. Υπάρχει δε, μια κοινή πεποίθηση στα δημοσιογραφικά πέριξ ότι ο κάτοχος πέντε μεταλλίων με την εθνική Ισπανίας θα είναι ο επόμενος ομοσπονδιακός εκλέκτορας!

Όσο για τον τεχνικό των “ερυθρολεύκων”, η δουλειά του μιλάει από μόνη της εδώ και πολλά χρόνια, ενώ το αγωνιστικό στάτους του Ολυμπιακού την τελευταία διετία (και ειδικότερα φέτος) τον έχει τοποθετήσει σε έναν ιδιαίτερα κλειστό κλαμπ τεχνικών με καθολική αποδοχή και αναγνώριση ανάμεσα στους συναδέλφους τους. Κι, όμως, η δουλειά του στον ερυθρόλευκο οργανισμό δεν θα ξεκινούσε καν αν τον χειμώνα του 2019 η Βαλένθια είχε λειτουργήσει πιο αποφασιστικά και είχε μετατρέψει τις επαφές μαζί του σε συμφωνία. Ήταν η εποχή που οι “πορτοκαλί” σκέφτονταν να αντικαταστήσουν τον Πονσερνάου έπειτα από το προβληματικό ξεκίνημα σε Ευρωλίγκα και ΑCB, είχαν προσεγγίσει με θέρμη τον “coach B” λίγο πριν οι αδερφοί Αγγελόπουλοι τον καλέσουν να επιστρέψει στο λιμάνι του. Όλα για κάποιον λόγο γίνονται, όμως, και στην προκειμένη περίπτωση φαίνεται ότι ήταν το κατάλληλο τάιμινγκ ώστε ο Ολυμπιακός να γυρίσει σελίδα και υπό την καθοδήγηση του να εμφανίσει ίσως την κορυφαία εκδοχή του.

Το χθεσινό ματς του Φοντέτα ήταν δεδομένο ότι θα δοκίμαζε τις ερυθρόλευκες αντοχές. Η γηπεδούχος Βαλένθια περίμενε τον Ολυμπιακό πληγωμένη, θυμωμένη, αλλά και ξεκούραστη μετά από την εμπειρία της στο Copa del Rey της Μπανταλόνα. Η ήττα με 86-85 από την Ρεάλ στον προημιτελικό κρίθηκε στο τελευταίο δευτερόλεπτο και συνοδεύτηκε από ανοιχτά παράπονα του Μουμπρού για τη διαιτησία. Βλέπετε οι 37-17 βολές υπέρ των Μαδριλένων δεν ήταν εύκολο να δικαιολογηθούν…

Στην αντίπερα όχθη ο γρήγορος αποκλεισμός πρόσφερε στη Βαλένθια ένα ωραιότατο τριήμερο ξεκούρασης και αποκατάστασης ενόψει της δύσκολης συνέχειας που συμπεριλαμβάνει τη μεγάλη πρόκληση της πρόκρισης στα πλέι οφ της Euroleague και κατά συνέπεια την εξασφάλιση της συμμετοχή της σε αυτή για ακόμα ένα χρόνο. Τα αποτελέσματα της Πέμπτης, δε, της πρόσφεραν μια χρυσή ευκαιρία να βρεθεί μόνη στην έκτη θέση της κατάταξης, γεγονός που έγινε αντιληπτο τόσο από το κοινό της που γέμισε τις εξέδρες, όσο και από τους παίκτες της που βγήκαν στο παρκέ με το μαχαίρι στα δόντια.

Το 10-4 πριν καν συμπληρωθεί το πρώτο δίλεπτο έδωσε το στίγμα. Η Βαλένθια έδειξε με το καλημέρα τις διαθέσεις της πιέζοντας ασφυκτικά την μπάλα στην περιφέρεια κι εκτελώντας τα απλά, αλλά ιδιαιτέρως ενδιαφέροντα play της με ταχύτητα. Βρήκε αμέσως ρυθμό εκμεταλλευόμενη τη χαλαρή προσέγγιση του Ολυμπιακού, που πριν προλάβει να καταλάβει ότι το παιχνίδι ξεκίνησε αναγκάστηκε να κυνηγάει στο σκορ. Κάνααν και Παπανικολάου έδωσαν κάποιες λύσεις, χωρίς ωστόσο να υπάρξει συνέχεια καθώς η ερυθρόλευκη άμυνα παρέμενε ευάλωτη και τα λάθη διαδέχονταν το ένα το άλλο. Το 25-10 προκάλεσε το πρώτο σοκ και συνάμα την πρώτη αντίδραση από πλευράς φιλοξενούμενων. Ένα 5-0 στο τέλος του πρώτου δεκαλέπτου περιόρισε τη ζημιά και τέσσερα λεπτά αργότερα ο Ολυμπιακός είχε κιόλας ισοφαρίσει, χάρη στη δημιουργία του Σλούκα και την εκτέλεση του “Παπ”, που είχε τους 12 από τους 25 πόντους της ομάδας του.

Η αντεπίθεση έδωσε γρήγορα τη θέση της σε νέα άτακτη υποχώρηση. ΜακΚίσικ και Λαρεντζάκης δώρισαν τέσσερις κατοχές στη Βαλένθια, ο Ράντεμπο πίεσε αποτελεσματικά τον Σλούκα, ο Μπολομπόι δεν μπήκε στο πνεύμα του αγώνα και η Βαλένθια ανέκτησε τα ηνία χτυπώντας στο τρανζίσιον, είτε από την περίμετρο είτε με εύκολα λέι απ. Η διαφορά επέστρεψε στους 15, ένα λεπτό πριν την ανάπαυλα, αλλά ο Ολυμπιακός κατάφερε να αντιπαραθέσει και πάλι πέντε αναπάντητους πόντους, πηγαίνοντας τελικά με την τελευταία λέξη στα αποδυτήρια.

Σε κάθε περίπτωση η ατμόσφαιρα μύριζε ήττα. Η Βαλένθια έπαιζε με μεγαλύτερη ένταση, ήταν εξαιρετικά εύστοχη και ασυνήθιστα αποτελεσματική στην άμυνα. Έμοιαζε να το θέλει περισσότερο από τον αντίπαλό της κι εδώ που τα λέμε δεν υπήρχε τίποτα παράξενο σε αυτό. Ο Ολυμπιακός προερχόταν από ένα γεμάτο τριήμερο και την κατάκτηση του δεύτερου τίτλου της σεζόν, μετρούσε έξι συνεχόμενες νίκες στην Ευρωλίγκα και δεδομένου ότι είναι στελεχωμένος από… ανθρώπους κι όχι μηχανές, μια ενδεχόμενη στάση φάνταζε λογική. Αμ δε…

Στο παρκέ επέστρεψαν πέντε καμικάζι, έτοιμοι να σκίσουν και να ξαναγράψουν από την αρχή την ιστορία της αναμέτρησης. Βλέποντας κανείς τις ποσότητες ενέργειας που απελευθέρωναν από την μία κατοχή στην επόμενη, θα στοιχημάτιζε ότι έδιναν τον αγώνα της ζωής τους. Ότι έπαιζαν σαν να μην υπάρχει αύριο. Στην άμυνα έμοιαζαν υπεράριθμοι με τον τρόπο που κατάφερναν να καλύπτουν ο ένας τον άλλον, να κλείνουν τους χώρους, να κυνηγούν τους αντιπάλους τους και να τους αποσπούν την μπάλα. Ο Φαλ έγινε απροσπέλαστο εμπόδιο για τους γηπεδούχους αποκλείοντάς τους από το “ζωγραφιστό”. Ο άποντος Ουόκαπ του πρώτου ημιχρόνου πέτυχε 13 μαζεμένους με 3/3 τρίποντα και 2/2 δίποντα, ΜακΚίσικ (προτιμήθηκε αντί του Κάνααν) και Βεζένκοφ πρόσθεσαν από οκτώ κι ο κορυφαίος Παπανικολάου συνέχισε να τα κάνει όλα.

Σε διάστημα 11 λεπτών το 48-35 έγινε 58-73! Μιλάμε για 10-38 επί μέρους σκορ κόντρα σε μια ομάδα που ήταν το αφεντικό του παιχνιδιού, είχε φτιάξει την αυτοπεποίθησή της κι είχε μαζί της ένα γεμάτο γήπεδο να της δίνει ώθηση. Άπαξ και ο Ολυμπιακός κάλυψε διαφορά 30 πόντων (από το -15 στο +15) το τελευταίο κομμάτι του παιχνιδιού ήταν απλά ζήτημα διαχείρισης με τον Σλούκα να προσφέρει ελίτ play making. Η Βαλένθια παρέμεινε μαχητική ως το τέλος, ο Πρέπελιτς συνέχισε να σκοράρει από την περιφέρεια, όμως, το ποτάμι δεν θα γύριζε πίσω.

Ο Ολυμπιακός απλώς κατέβασε τα ρολά και δεν έβλεπε κανέναν, αποδεικνύοντας για μια ακόμα φορά ότι όταν η δική του απόδοση φτάνει στο επιθυμητό επίπεδο, δεν έχει και τόση σημασία ποιος είναι ο αντίπαλος. Το δικό του κίνητρο άλλωστε δεν πηγάζει πλέον από τη βαθμολογία και το στόχο της πρόκρισης ή του πλεονεκτήματος, αλλά από την ανάγκη να προσεγγίζει τα όρια του. Οι παίκτες του Γιώργου Μπαρτζώκα αντέδρασαν τόσο έντονα στο δεύτερο ημίχρονο, όχι γιατί έχαναν, αλλά γιατί ένιωθαν ότι δεν ήταν συνεπείς με τους εαυτούς τους. Ότι δεν έπαιζαν το δικό τους μπάσκετ. Το μπάσκετ εκείνο που γνωρίζουν ότι αρκεί για να λύσει κάθε πρόβλημα, για να νικήσει κάθε άμυνα και να σταματήσει κάθε επίθεση. Αυτή είναι αλήθεια και την βλέπουμε μπροστά μας σε λούπα εδώ και τουλάχιστον δύο μήνες…

ΥΓ. Ο Σάσα Βεζένκοφ με τη χθεσινή του εμφάνιση εξασφάλισε το βραβείο MVP και για τον μήνα Φεβρουάριο. Η διάρκεια στο τοπ επιπέδου παιχνίδι του είναι ασύλληπτη, όμως το γεγονός ότι πλέον έχει και σταθερούς συμπρωταγωνιστές κάνει τον Ολυμπιακό να μοιάζει μη αντιμετωπίσιμος.

* Δημοσιεύτηκε στο Eurohoops