Κάουνας: Πόσο άλλαξες, πόσο άλλαξα

Το Κάουνας ήταν είναι και θα είναι μια μπασκετική πόλη σε μια άκρως μπασκετική χώρα.

Αυτές τις μέρες βρίσκεται στο επίκεντρο λόγω του Final 4 και στην Ελλάδα ακούγεται όλο και πιο συχνά, καθώς ο Ολυμπιακός εξαργύρωσε μια εξαιρετική χρονιά με ένα εισιτήριο για τη λιθουανική πόλη. Η οποία δεν έμοιαζε, ούτε και μοιάζει με το Καρπενήσι παρά τα όσα υποστήριξε ο Γιαννούλης Λαρεντζάκης στο σχετικό βίντεο της «ερυθρόλευκης» ΚΑΕ. Ίσως όμως να είναι και η μοναδική ομοιότητα του τότε με το τώρα. Ότι σταθερά δεν έχει καμία σχέση με την πρωτεύουσα της Ευρυτανίας.

Το «τότε» είναι το 1995 για να το βάλουμε και σε ένα πλαίσιο. Ήταν τότε που ο Ντομινίκ Γουίλκινς, ένα από τα μεγαλύτερα αστέρια του παγκοσμίου μπάσκετ που έχουν αγωνιστεί ποτέ στην Ευρώπη, ταξίδεψε ως εκεί για την προκριματική φάση της Ευρωλίγκας με τον Παναθηναϊκό.

Η διαδρομή όμως ξεκίνησε από την πόλη στην οποία έχουν στραφεί όλα τα μπασκετικά βλέμματα αυτή την περίοδο. Και ίσως ήταν ένα μικρό πολιτισμικό σοκ για τον Γουίλκινς των πτήσεων τσάρτερ, των πολυτελών ξενοδοχείων και των τεράστιων γηπέδων. Ο Παναθηναϊκός έφτασε στο Κάουνας με πτήση τσάρτερ και το πρώτο «σοκ» ήταν το ίδιο το αεροδρόμιο. Μην ξεχνάμε πως μιλάμε για μία χώρα η οποία είχε ουσιαστικά μόλις βγει από μια εμπόλεμη κατάσταση και πάλευε για τα βήματα ως προς την ανεξαρτησία της.

Με την προσγείωση ο Γουίλκινς είδε αχθοφόρους κανονικούς να παραλαμβάνουν τις αποσκευές και να τις πηγαίνουν με τα πόδια ως το κτίριο του αεροδρομίου. Εννοείται την ίδια πορεία ακολούθησε και ο ίδιος και όλη η αποστολή, αφού λεωφορειάκι αεροδρομίου δεν υπήρχε. Φτάνοντας και μετά από τους σχετικούς ελέγχους που δεν τους έλεγες και γρήγορους και αφού είχε θεαθεί και μια γλυκύτατη… αγελάδα (!) κάπου στην άκρη της πίστας, μπήκε στην κυρίως αίθουσα. Αυτό που τραβούσε το μάτι ήταν μια τεράστια ξυλόσομπα στο κέντρο του χώρου, που ήταν και η μοναδική πηγή θέρμανσης. Να πούμε κάπου εδώ πως παρά το ότι ήταν Σεπτέμβρης οι θερμοκρασίες ήταν ήδη χαμηλές στη Λιθουανία και ο αέρας έως και δαιμονισμένος.

Το δεύτερο σοκ ήταν το ξενοδοχείο. Μεγάλο, παλιό, με τεράστιες δυνατότητες (σήμερα είναι από τα καλύτερα του Κάουνας και ακόμη φιλοξενεί ομάδες), αλλά χωρίς θέρμανση, με τρύπες από σφαίρες στα τζάμια πολλών δωματίων και με τηλεπικοινωνίες εποχής Βασίλη Λογοθετίδη και πίσω. Υπήρχε ένα και μοναδικό τηλέφωνο στο lobby του ξενοδοχείου, όπου έπαιρνες τηλέφωνο με τη σειρά και μόνο μέσω κέντρου. Έπρεπε δηλαδή να ενημερώσεις το κέντρο με ποιον αριθμό θες να μιλήσεις, να καλέσουν αυτοί και να σε καλέσουν για να μιλήσεις! Υποχρεωτική σημείωση: ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΑΝ ΚΙΝΗΤΑ ΚΑΙ ΙΝΤΕΡΝΕΤ!!! Ναι, όντως, υπήρχε αυτή η εποχή αν σε κάποιους φαίνεται περίεργο.

Η μία μέρα που πέρασε η ομάδα στο Κάουνας, ουσιαστικά δαπανήθηκε στα δωμάτια και στο υποτυπώδες lobby, όπου ο Ντομινίκ Γουίλκινς ήταν η ατραξιόν σίγουρα. Παρά τα προβλήματα οι Λιθουανοί δεν σταμάτησαν ποτέ να είναι ένας μπασκετικός λαός. Ο ίδιος ήταν κάτι παραπάνω από άνετος, δεν κρύφτηκε στο δωμάτιό του για να «γλιτώσει» από τον θαυμασμό, έμεινε στο χώρο υποδοχής, προσπάθησε μάλιστα να μάθει όσα μπορούσε περισσότερα για την πόλη και τη χώρα όπου βρισκόταν και γενικότερα είχε δείξει τεράστια κατανόηση και ενδιαφέρον για όσα ζούσε.

Η ίδια αντιμετώπιση ήρθε και όταν η ομάδα πήγε στο γήπεδο για προπόνηση. Πώς είναι η Ζαλγκίριο Αρένα; Ε, καμία σχέση. Μιλάμε για το παλιό γήπεδο της Ζαλγκίρις, με επένδυση από ξύλο, που μύριζε κάτι σε μπύρα (ειδικά στον αγώνα!), αλλά το οποίο περισσότερο από οτιδήποτε άλλο απέπνεε ιστορία. Οι φωτογραφίες στους τοίχους, οι φωτογραφίες που είχαμε δει εμείς σε βιβλία και περιοδικά ήταν σαν να ζωντάνευαν. Το κρύο κι εκεί ήταν κάτι παραπάνω από αισθητό στους γύρω χώρους, αλλά κάπως πιο υποφερτό στην αρένα τουλάχιστον.

Η προπόνηση έγινε, το βράδυ πέρασε με αρκετό (εντάξει, πάρα πολύ) κρύο στο ξενοδοχείο και η ημέρα του αγώνα έφερε μια ακόμη επίσκεψη στο γήπεδο το οποίο ήταν κάτι παραπάνω από γεμάτο. Κόσμος γεμάτος ενθουσιασμό, σχεδόν όλοι με μπύρες στα χέρια, αναμνηστικά της ομάδας, φίλαθλοι κάθε ηλικίας και σε μια γωνιά ο Άρβιντας Σαμπόνις. Η νίκη ήρθε, η πρόκριση μαζί και η επιστροφή. Λίγο πριν από όλα αυτά όμως υπήρχε και το… εξτραδάκι για τους δημοσιογράφους που είχαν ταξιδέψει με το τσάρτερ. Όταν ήρθε η ώρα να σταλεί το στατιστικό του αγώνα με fax (ψάξτε με ένα google όσοι δεν το έχετε προλάβει καν) το στατιστικό στις εφημερίδες (ναι, τότε υπήρχαν εφημερίδες, όχι site) διαπιστώσαμε πως δεν ήταν και τόσο εύκολο. Χρειάστηκε να μεταφερθούν σε άλλο χώρο, σε έναν χώρο γραφείων, έξω από το γήπεδο και να γίνει και πάλι επικοινωνία μέσω κέντρου, υπογράφοντας ένα χαρτί για το τι ήταν ακριβώς αυτό που στέλνουμε!

Το θετικό στην όλη υπόθεση ήταν πως, ναι, όλοι κατάφεραν να προλάβουν το τσάρτερ! Και, όχι, στην αναχώρηση, μαύρα μεσάνυχτα, η γλυκύτατη αγελαδίτσα που μας υποδέχθηκε όταν φτάσαμε δεν ήταν εκεί….