Ο χάρτης της νέας Euroleague (Pt2)
Ο «Manolo» αναλύει σε δύο μέρη τις ομάδες που θα συμμετέχουν στην Euroleague της σεζόν 2022/23. Το μεταγραφικό «πάρε – δώσε» των 18 και την εικόνα που αναμένεται να παρουσιάσουν την νέα περίοδο.
Διαβάστε εδώ το πρώτο μέρος και απολαύστε την συνέχεια:
Μετά το πρώτο μέρος του αφιερώματος του Superbasket στη νέα Euroleague, με την παρουσίαση των ομάδων, που τερμάτισαν στις θέσεις 1 – 9 της περσινής σεζόν, σειρά παίρνουν σήμερα οι υπόλοιποι 9 σύλλογοι που ολοκληρώνουν το puzzle της επόμενης περιόδου.
Η Alba, στη μετά Reneses εποχή, έκλεισε επιτυχημένα τη χρονιά, κατακτώντας με σχετικά εύκολο τρόπο το Γερμανικό πρωτάθλημα και παραμένοντας ανταγωνιστική, αναλογικά, στην Euroleague. Πιστή στο μοντέλο που την καθιέρωσε στο μπασκετικό στερέωμα τα τελευταία έτη, η ομάδα του Βερολίνου παρουσίασε τα στοιχεία που τη χαρακτηρίζουν, δηλαδή γρήγορος ρυθμός στην επίθεση, κίνηση και σουτ από όλες τις θέσεις. Παρά την τόνωση της αθλητικότητας στο back court, με τον Jaleen Smith, η Alba δεν είχε την αμυντική σκληράδα που απαιτείται σε αυτό το επίπεδο και στο φινάλε πήρε αυτό που άξιζε, ένα τιμητικό πλασάρισμα στην 10η θέση. Στη φετινή off season μέχρι τώρα, έχει απωλέσει τον Da Silva (Barcelona), ενώ πέραν της παραμονής του Gonzalez στον πάγκο, δεν υπάρχει κάτι χειροπιαστό ακόμη. Το βέβαιο είναι ότι η Alba θα συνεχίσει στο ίδιο μοτίβο, διατηρώντας τον κορμό και το στυλ μπάσκετ της αναλλοίωτα και ανάλογα με τις προσθήκες που θα γίνουν, θα μπορέσει να οριοθετήσει τους στόχους της.
Συνεχίζουμε με άλλη μια πρωταθλήτρια ομάδα, αυτή της Adriatic League, τον Ερ. Αστέρα. Το σκληροτράχηλο σύνολο του Radonjic «τρύπησε το ταβάνι» του για ένα διάστημα πέρυσι, εκμεταλλευόμενο και τη συγκυρία της αποβολής των Ρωσικών ομάδων, διεκδικώντας ακόμη και την πρόκριση του στα Ρ/Ο, προτού μείνει εκτός νυμφώνος τελικά… Βλέποντας το ρόστερ, μιλάμε για μια υπέρβαση, καθώς πλην του Wolters, δεν πήρε σημαντική βοήθεια από τους ξένους, έχοντας να διαχειριστεί απώλειες όπως των κομβικών Lloyd, Walden στην περιφέρεια. Το ερώτημα είναι τι θα γίνει με τον Kalinic, από τον οποίο εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό ο μεταγραφικός σχεδιασμός. Σε κάθε περίπτωση, ο Ερ. Αστέρας θα χρειαστεί ποιοτική ενίσχυση, κυρίως στο back court και τη front line, με 2-way παίκτες, οι οποίοι θα μπορούν να προσφέρουν με προσωπική φάση. Ο Lorenzo Brown, που έμεινε ελεύθερος από την Unics, ίσως είναι ένα τέτοιο profile, ενώ επιτακτική μοιάζει και η ενίσχυση στο 5, όπου πέρυσι πίσω από τον Kuzmic, αγωνίστηκε ο βετεράνος Zirbes και κατά συνθήκη ο Mitrovic. Η συνταγή της επιτυχίας και του χρόνου θα είναι, πάντως η γνωστή, άμυνα, ένταση και hustling!
Η Fenerbahce ήταν η μεγάλη απογοήτευση της περσινής σεζόν, μη καταφέρνοντας να προκριθεί στα Ρ/Ο, παρά το «πλούσιο» ρόστερ της. Ο Djordjevic «χρύσωσε το χάπι» κάπως, με την κατάκτηση του Τουρκικού πρωταθλήματος, κάτι που όμως δεν στάθηκε αρκετό για να παραμείνει στον πάγκο της ομάδας. Το νέο πρόσωπο είναι πλέον ο Ιτούδης, ο οποίος φέρνει φρέσκο αέρα και προσδοκίες. Μέχρι τώρα έχουν αποτελέσει παρελθόν οι Vesely (Barcelona), Barthel (ελεύθερος), Floyd (Galatasaray), ενώ αμφίβολο είναι το μέλλον των DeColo και Polonara. Συνεπώς, μιλάμε για ολικό (σχεδόν) lifting στη γραμμή των ψηλών και ανανέωση στην περιφέρεια. Ο Έλληνας τεχνικός δεν αποκλείεται να εμπιστευθεί κάποιους γνωστούς του από την CSKA και σε κάθε περίπτωση η Fenerbahce διαθέτει τους πόρους για να προσελκύσει ποιοτικούς παίκτες, χτίζοντας ένα φιλόδοξο ρόστερ. Ο Wilbekin, με το Τουρκικό διαβατήριο, φαίνεται να είναι ο βασικός στόχος στο back court, ενώ περιμένουμε και τις υπόλοιπες κινήσεις. Η παρουσία του Ιτούδη δίνει άλλο αέρα στην Τουρκική ομάδα, η οποία αναμένεται να γίνει ξανά μια υπολογίσιμη δύναμη, ένα σύνολο με αρχές και ταυτότητα.
Συνεχίζουμε με τον Πανθηναϊκό, που είναι η μόνη ομάδα χωρίς προπονητή επίσημα στον πάγκο της. Σαφώς η όποια επιλογή θα κρίνει το μεταγραφικό σχεδιασμό, ωστόσο αν δεν κινηθεί γρήγορα, το τριφύλλι κινδυνεύει να απωλέσει value for money παίκτες. Μετά την πιο ενεργή εμπλοκή του ιδιοκτήτη, το budget αναμένεται να αυξηθεί, λύνοντας σε ένα βαθμό τα χέρια του τεχνικού επιτελείου και περιορίζοντας τα ρίσκα. Η απόκτηση του Paris Lee, ενός guard με ικανότητα στην on ball άμυνα (όπως έδειξε απέναντι στο Σλούκα), δείχνει την κατεύθυνση της νέας φιλοσοφίας, δηλαδή focus στον αμυντικό τομέα και στατικό τρίποντο στην επίθεση. Πέραν της δεδομένα σημαντικής προσπάθειας διατήρησης των Ελλήνων star (Παπαπέτρου και Παπαγιάννη), εξίσου κομβική για τους πράσινους είναι η τόνωση του Ελληνικού κορμού, με φερέλπιδες, αλλά «έτοιμους» Έλληνες. Επίσης, δύο ακόμη προτεραιότητες πρέπει να είναι η απόκτηση ενός off guard, με καλό και σταθερό τρίποντο, ακόμη και αν χρειαστεί να θυσιαστεί ο Sant-Roos και ενός back up center με all-around στυλ παιχνιδιού, ο οποίος θα μπορεί να δώσει 10-15 ποιοτικά λεπτά, κυρίως στην άμυνα και στο παιχνίδι πάνω από τη στεφάνη, πίσω από τον Παπαγιάννη. Οι πρώτες ενδείξεις δείχνουν παραμονή Nedovic, καθώς και αποχώρηση των Macon, White, Evans. Ο νέος προπονητής της ομάδας, πάντως, μόνο ψηλότερα μπορεί να την οδηγήσει, συνεπώς αποτελεί πρόκληση ο πράσινος πάγκος για πολλούς…
Η Villeurbanne, για μια ακόμη σεζόν, δεν έκανε το βήμα παραπάνω και ίσως χρειαστεί να αναπροσαρμόσει τη στρατηγική της, αν θέλει να προκριθεί στην 8αδα της Euroleague. Πιθανή κατάκτηση του Γαλλικού πρωταθλήματος (αγωνίζεται σε game 5 με πλεονέκτημα έδρας απέναντι στη Monaco), ίσως δώσει ένα τελευταίο «κανονάκι στον TJ Parker… Η Villeurbanne, για άλλη μια off season, φαίνεται ότι θα χάσει τα μεγάλα της αστέρια, με τον Okobo να είναι στόχος της Fenerbahce και τον Jones πολλών ομάδων (Maccabi, Valencia κ.α.). Στο πρόσωπο του Jackson-Cartwright (MVP της Γερμανικής BBL) βρήκε ένα βραχύσωμο, αλλά πολυσχιδή point guard, ενώ στο στόχαστρο της είναι άλλος ένας ταλαντούχος περιφερειακός, ο Jonah Mathews της Anwil πέρυσι. Παρελθόν αποτελούν οι έμπειροι Cahudi και Morgan (Tofas), ενώ αβέβαιο είναι το μέλλον του Wembanyama, που φέρεται να είναι δυσαρεστημένος με το ρόλο του. Συνεπώς, η Γαλλική ομάδα θα πρέπει να ξεκινήσει σχεδόν από το μηδέν, δημιουργώντας ένα νεανικό, αλλά και ανταγωνιστικό σύνολο.
Κλείνουμε τις ομάδες από την περσινή σύνθεση της Euroleague, με άλλη μια δυσάρεστη έκπληξη, την Zalgiris, η οποία μόλις μέσα σε μια σεζόν έχασε τον προσανατολισμό της και «έπεσε στα βράχια», όχι μόνο τερματίζοντας τελευταία στην Euroleague, αλλά μένοντας και εκτός τελικών στη Λιθουανία… O Kazys Maksvytis, εκλέκτορας της εθνικής, που «έκανε το όνομα» του στην Parma Perm, μοιάζει μια safe επιλογή, ο οποίος μπορεί να προσδώσει το αγωνιστικό στυλ που ταιριάζει στην Zalgiris. Η Λιθουανική ομάδα ήδη απέκτησε τον Brazdeikis στους forwards, έναν combo με 3&D profile, ο οποίος μπορεί να δώσει πολλές λύσεις. Επίσης, τη θέση του Blazevic, θα πάρει ο πιο έτοιμος Birutis, ενώ δεν αποκλείεται, ακόμη και αν παραμείνει ο Lauvergne, να προστεθεί και άλλος γηγενής στη front line (Motiejunas;). Επίσης, στο ρόστερ εντάχθηκε και ο Butkevicius, από την πρωταθλήτρια Lietuvos Rytas, ένας SG που μπορεί να γίνει ο νέος Milaknis της Zalgiris! Πάντως, οι προσθήκες που θα κρίνουν το ταβάνι της, θα είναι οι υπόλοιπες στο back court και ειδικά εκείνη του leading guard. Να περιμένουμε επιστροφή Wolters ή θα πάει σε πιο φρέσκια λύση ο Maksvytis; Στην Parma πέρυσι είχε επιλέξει τον Jeremiah Hill, λέτε να κάνει το ίδιο και φέτος;
Η Virtus, δικαιωματικά, ως τροπαιούχος Eurocup, επιστρέφει στην Euroleague μετά από πολλά χρόνια, φιλόδοξη και δυνατή, όπως αρμόζει στην ιστορία της! Μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για μια ομάδα με ένα τίτλο Κυπέλου Πρωταθλητριών (1998) και Euroleague (2001) στην τροπαιοθήκη της. Η επιστροφή της μπορεί να είναι εμφατική, ωστόσο θα πρέπει να κρατήσει και χαμηλά τον πήχη. Μέχρι τώρα έχει μπει δυναμικά στο μεταγραφικό παζάρι, χτυπώντας ό,τι κινείται. Από τους Ibaka και Milutinov στη front line, μέχρι κάποιο top guard για την περιφέρεια. Η ομάδα του Scariolo έχει ήδη ανανεώσει τον Sengelia, θα διατηρήσει στις τάξεις της τον Jaiteh, ενώ στη γραμμή ψηλών προστέθηκε ο Mickey. Η διαφαινόμενη αποχώρηση του Kyle Weems δείχνει ότι θα ψάξει κάτι πιο ποιοτικό στους wings (όπου ήδη δεσπόζει ο αθλητικός Cordinier), ενώ το back court, δεδομένης της παρουσίας των Teodosic, Hackett και Belinelli, θα χρειαστεί «φρέσκο αίμα». Ο Bruno Mascolo (Derthona πέρυσι) είναι ένα όνομα που ακούγεται ως συμπληρωματική λύση, όμως θεωρείται βέβαιο ότι η Virtus θα επιχειρήσει να φέρει στην Bologna ένα πρωτοκλασάτο guard. Στόχος της φαίνεται να είναι minimum η 8αδα, ωστόσο εκτιμώ ότι η Virtus θα πρέπει να πάει βήμα – βήμα, παιχνίδι με παιχνίδι, είναι πολλά χρόνια εκτός Euroleague και η προσγείωση μπορεί να είναι απότομη…
Η Valencia ήταν η μία από τις δύο εκλεκτές της Euroleague, μέσω wild card. Και αυτή αξίζει να βρίσκεται στην κορυφαία Ευρωπαϊκή διασυλλογική διοργάνωση, τόσο για τις πορείες των προηγούμενων ετών, όσο και για την ποιότητά της ως ομάδα. Για 2η σερί σεζόν αναγκάζεται να αλλάξει προπονητή, αλλά δεν είμαι τόσο βέβαιος για την επιτυχία του πειράματος με τον Mumbru, ως αντικαταστάτη του Pennaroya. Η παρουσία του Βάσκου στην Bilbao την περασμένη διετία δεν ήταν επιτυχημένη, όσο και αν οι ευθύνες δεν βαραίνουν αποκλειστικά αυτόν. Η Valencia έχει ήδη αποδεσμεύσει τους Labeyrie, Tobey και θα χρειαστεί ενίσχυση στη ρακέτα, ωστόσο εξίσου σημαντική (αν όχι περισσότερο) είναι η στελέχωση στην περιφέρεια, όπου υπάρχει διαχρονικά έλλειμμα αθλητικότητας. Η επάνοδός της στην Euroleague έρχεται εντός ενός άκρως ανταγωνιστικού και απαιτητικού περιβάλλοντος, την ώρα που εκείνη έχει απωλέσει μέρος του κορμού της και θα πορευθεί ξανά με νέο προπονητή, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Last but not least, ολοκληρώνουμε το αφιέρωμα με άλλη μια ιστορική ομάδα, την Partizan του Obradovic, η οποία μπορεί να «μπήκε από το παράθυρο», αλλά διαθέτει προοπτική και κυρίως την τεχνογνωσία του προπονητή της. Ο κορμός θα είναι ο ίδιος σε ένα βαθμό, με τους Panter, Avramovic, Madar, LeDay, Smailagic να «κλειδώνουν» θέση στο νέο ρόστερ, μαζί με τους ταλαντούχους Vukcevic και Koprivica. Αντίθετα, ο Kurucs έχει ήδη αποχαιρετήσει, ενώ αβέβαιο είναι το μέλλον των Lessort, Moore, που μάλλον βρίσκονται πιο κοντά στην πόρτα της εξόδου. Ο Obradovic έχει πολλή δουλειά να «χτίσει» ένα ρόστερ, συνδυάζοντας την εμπειρία από τη διοργάνωση και το ατομικό ταλέντο, κάτι που είναι το φόρτε του! Η απώλεια του τίτλου της Adriatic League και ο αποκλεισμός στους 16 του Eurocup, ήχησαν σαν καμπάνες και πλέον η Partizan κοιτάει τη νέα σεζόν πιο πεισμωμένη και μαθημένη στην ήττα. Αυτό είναι ένα καλό πρώτο βήμα για την επιτυχία.