Ο Μιχάλης Κυριακάκης γράφει:
Στα δύο τελευταία ματς που είδα ...
Πολύ καλή νοοτροπία αθλητριών παρά το μεγάλο πάθος για την νίκη πρώτα μέσα στο γήπεδο και μετά έξω από αυτό.
Καθόμουν κοντά στον πάγκο πρώτα του Παναθλητικου και στο δεύτερο του Άρη οπότε έζησα από κοντά την όλη κατάσταση.
Προπονητές που έχουν μάθει τις παίκτριες εκτός να παίζουν σωστά και να βελτιώνονται να γίνουν αξιόλογες αθλήτριες και κυρίως άνθρωποι.
Τελειώνει το Άρης Εσπερίδες πχ και βλέπω τις παίκτριες των νικητών μετά τα πανηγύρια...να μαζεύουν σε μία σακούλα τα άδεια μπουκαλάκια από νερό που είχαν χρησιμοποιήσει.
Παίζανε σε ξένο γήπεδο κι όμως!
Σεβασμός... δύσκολη έννοια
Μου έκανε εντύπωση .
Κοιτάζω τον πάγκο των ηττημένων τα ίδια.
Μπράβο τους είναι αυτές οι μικρές λεπτομέρειες που κάνουν για μένα την διαφορά!.
Α και κάτι εντυπωσιακό στο τέλος και στα δύο ματς.
Στο κέντρο αγκαλιασμένες σε ένα κύκλο οι πριν λίγο αντίπαλες παίκτριες, να φωνάζουν πρώτα η μία και ύστερα η άλλη την τελευταία κραυγή με το όνομα της ομάδας τους!!!
Προσωπικά χάρηκα...δεν τοχα ξαναδεί