Ο Παναγιώτης Φασούλας ανέφερε χαρακτηριστικά ότι: «Αυτό που άλλαξε την πορεία του ελληνικού μπάσκετ μέσα στις καρδιές των Ελλήνων, μέσα στις ψυχές των Ελλήνων ήταν ότι έβαλε τις γυναίκες να παρακολουθούν μπάσκετ. Μέχρι το 1987, λίγες ήταν οι γυναίκες που έπαιζαν κι ακόμα λιγότερες παρακολουθούσαν μπάσκετ ή οποιοδήποτε αθλητικό γεγονός… Αν μέχρι το 1987 ήμασταν 10-15.000 που ασχολούμασταν με αυτό το άθλημα, γίναμε 500.000, κυρίως με τη συμμετοχή των γυναικών αλλά και άλλων ομάδων, ηλικιακών αν θέλετε που μπήκαν στη διαδικασία να μη θέλουν να αλλάζει το κανάλι όταν έβλεπαν αθλητικά! Αυτό, ακριβώς έκανε το μπάσκετ μεγάλο. Ο μεγάλος αριθμός ανθρώπων που το αγάπησε και το ακολούθησε…
Όταν συναντιόμαστε με σωματεία σε όλη την Ελλάδα, μια από τις πρώτες συζητήσεις μας ήταν πάντα για το μπάσκετ γυναικών, οι προοπτικές του και το τι γίνεται μέχρι σήμερα. Είναι γεγονός ότι δεν μπορούμε να μην παραδειγματιζόμαστε από άλλες χώρες και από πράγματα που γίνονται στο εξωτερικό… Σε ό,τι μας αφορά, θα δώσουμε την ίδια σημασία με αυτή που θα δώσουμε στο αντρικό μπάσκετ. Εξάλλου, το μπάσκετ γυναικών είναι ένας από τους τρεις πυλώνες της FIBA μαζί με το 3on3 και το μεγάλωμα της οικογένειας του αθλήματος. Το ζητούμενο για εμάς είναι να δίνονται οι ίδιες ευκαιρίες, οι ίδιες παροχές και οι ίδιες ευκολίες στο μπάσκετ Γυναικών… Επί παραδείγματι, οι εθνικές ομάδες Κορασίδων και Νεανίδων αντιμετωπίζονται με λιγότερες παροχές. Δεν αναφέρομαι στο οικονομικό κομμάτι αλλά σε άλλες παραμέτρους, όπως τον αριθμό των προπονητών, φυσιοθεραπευτών και φροντιστών…
Τα εθνικά μας πρωταθλήματα αντιμετωπίζονται σαν μια αγγαρεία που πρέπει να τα κάνουμε… Μιλάμε με τους ανθρώπους του μπάσκετ και τους ζητάμε να δουν το γυναικείο μπάσκετ σαν αυτό που είναι. Όχι απλώς σαν ένα ερασιτεχνικό άθλημα αλλά σαν ένα άθλημα που ταιριάζει στην Ελληνίδα που έχει πάθος, ανταγωνιστικότητα και δύναμη. Επί της ουσίας, είναι το ίδιο άθλημα…».
