Το παράπονο του Ποτόσογλου για Καϊμακόγλου: «Έκανε στο Καζάν κάποιο τεστ dna με διαφορετικά αποτελέσματα από τα αρχικά του πιστεύω»

Ο Μάκης Ποτόσογλου θεωρείται, δικαίως, ως ένας από τους μεγαλύτερους δασκάλους του ελληνικού μπάσκετ.  Ο πολύπειρος Έλληνας προπονητής, άνοιξε την καρδιά του στο «Superbasket.gr», μίλησε, μεταξύ άλλων,  για την μεγάλη του μπασκετική αγάπη, τον Πειραϊκό, για την κληρονομιά που αφήνει στον χώρο, εξέφρασε την ανησυχία του για το μέλλον του ελληνικού μπάσκετ, δεν δίστασε να εκφράσει το παράπονο του για τον Κώστα Καϊμακόγλου, ενώ αποχαιρέτησε συγκινημένος την αδικοχαμένη Βάσω Μπεσκάκη.

Αναλυτικά:

Οι παλιοί σας γνωρίζουν ως ένα μεγάλο δάσκαλο του μπάσκετ. Υπάρχουν πλέον άνθρωποι σαν κι εσάς στην Ελλάδα;

Καταρχάς μεγάλη μου τιμή να μου αποδίδεται αυτός ο τίτλος. Είναι γεγονός ότι από νεαρή ηλικία, μόλις στα 24 μου, που ξεκίνησα την προπονητική και ενστερνιζόμενος πάντα τις αρχές που μου έμαθε, ο Πρύτανης του Ελληνικού μπάσκετ Φαιδων Ματθαιου, προσπαθούσα πάντα να είμαι σε επαφή, να στηρίζω και να δίνω ευκαιρίες στα πολύ νεαρά παιδιά που ασχολούνται με το μπάσκετ. Και με συγκινεί ιδιαίτερα πως παρά πολλά από τα νέα παιδιά που είχα υπό τις οδηγίες μου, έκαναν όχι μόνο καταπληκτικές καριέρες μέσα στα γήπεδα, αλλά και διαμόρφωσαν σπουδαίους χαρακτήρες και για την υπόλοιπη ζωή τους.

Πιστεύω ακράδαντα πως σε κάθε εποχή υπάρχουν άνθρωποι, και στον χώρο του μπάσκετ, που ακολούθου τις βασικές αρχές του προπονητή-παιδαγωγού

Με τον Πειραϊκό φτάσατε 2 φορές στην Α1 με φουλ επιθετικό μπάσκετ. Γιατί η δική σας φιλοσοφία δεν πέρασε ποτέ και στους υπόλοιπους Έλληνες προπονητές με ελάχιστες εξαιρέσεις;

Η αναφορά  σας στον Πειραϊκό  μου ξυπνά τις ωραιότερες μπασκετικές  αναμνήσεις .Η μίση και παραπάνω μπασκετική μου ζωή είναι συνυφασμένη με αυτό το πολύ ιστορικό σωματείο, από το όποιο ξεκίνησα την προπονητική, κάνοντας μάλιστα τον πρώτο μου κύκλο εκεί για 19 συναπτά έτη. Στον Πειραϊκό δημιουργήσαμε ένα μοντέλο μπασκετικό πλάνου κι ανάπτυξης, βασιζόμενο στα τμήματα υποδομής και έναν τρόπο παιχνιδιού που είχε ως βασική αρχή την επιθετική άμυνα σε όλο το γήπεδο, όπως μου είχε μάθει ο Δάσκαλος μου Φαίδων Ματθαιου. Αυτός ο τρόπος άμυνας μας έδινε τη δυνατότητα για γρήγορο μπάσκετ ακόμα και στην Α2 και στην Α1.Το γιατί αυτός ο τρόπος παιχνιδιού δεν διαδόθηκε ευρέως, θεωρώ πως έχει να κάνει με έλλειψη υπομονής, πίεση για το αποτέλεσμα και παρεμφερείς λογούς. Στον Πειραϊκό υπήρξε απολυτή υπομονή και  εμπιστοσύνη στο πλανώ και αυτό μας έδινε το πλεονέκτημα να παίζουμε και να χαιρόμαστε το παιχνίδι ανεξαρτήτως αποτελέσματος.

Είστε αισιόδοξος για το μέλλον;

Και να θέλω να είμαι αισιόδοξος, πως μπορώ να είμαι; Κοιτώντας την παραγωγική διαδικασία και  βλέποντας τις εθνικές μας ομάδες παίδων και έφηβων, που πρωταγωνιστούσαν και έπαιρναν τίτλους διεθνώς, να  έχουν μείνει πίσω και από άλλες χώρες μπασκετικό υποδεέστερες.  Χωρίς νέο αίμα, πως μπορεί κάποιος να αισιοδοξεί;

Τι πήγε στραβά τα τελευταία χρόνια;

Αυτό είναι συνεχεία του προηγούμενου ερωτήματος σας. Και εξηγεί την έλλειψη αισιοδοξίας. Τα τελευταία πολλά χρόνια με την αθρόα είσοδο κοινοτικών και ξένων παικτών, φτάνοντας μάλιστα από τους 2 την δεκαετία του 90 στους 6 σήμερα, δεν υπάρχει χώρος για τα Ελληνόπουλα, καθώς η πίεση για το αποτέλεσμα και η λάθος νοοτροπία στην Ελλάδα "είναι μικρός ακόμα", είναι οι χειρότεροι σύμβουλοι για την πρόοδο του αθλήματος. Επίσης και στις ερασιτεχνικές κατηγορίες,  ισχύουν αυτά. Συνεπώς δεν βρίσκεται χώρος για προώθηση νέων και ταλαντούχων παιχτών. Και δεν πρέπει επίσης να ξεχνάμε για τις επιβαρυμένες συνθήκες των νέων παιδιών, με τις φορτωμένες σχολικές υποχρεώσεις και τις παρεμβάσεις αρκετών γονέων που δεν έχουν την απαραίτητη υπομονή για την αθλητική πρόοδο των παιδιών τους.

Αν σας έλεγαν τώρα να αναλάβετε ομάδα Α1 ή Α2 είστε έτοιμος να το κάνετε;

Αυτή την ερώτηση μου την έχουν κάνει κατά καιρούς κάποιοι φίλοι μου και η απάντηση μου είναι: Ξέρετε πολύ καλά πως χωρίς μπάσκετ η ζωή μου δεν είναι η ιδία. Και θεωρώ ότι επειδή έχω ανδρωθεί στις λεγόμενες μικρότερες κατηγορίας, ότι είναι πιο εύκολη η δουλεία γιατί οι συνθήκες είναι καλύτερες  για κάποιον που έχει αποδείξει ότι δεν ξέρει τη φράση "πίεση για το αποτέλεσμα". Μέσα στο γήπεδο εξακολουθώ και νιώθω τον ίδιο παλμό όπως όταν πρωτοξεκίνησα. Συνεπώς παραμένω μάχιμος και ανοικτός σε προτάσεις.

Έχετε δουλέψει σε όλες τις βαθμίδες του ελληνικού μπάσκετ. Τι σας άρεσε περισσότερο;

Υπάρχουν πολλά. Πρώτο και σημαντικότερο όμως θεωρώ τη γνωριμία με τη σύζυγο μου Βάρβαρα, την όποια είχα ως παίκτρια στην γυναικεία ομάδα του Πορφύρα. Σίγουρα η ενασχόληση μου με τα νέα παιδιά, και στο ανδρικό και στο γυναίκειο μπάσκετ ήταν αυτό που μου άρεσε πιο πολύ απ όλα, γιατί είναι πολύ απαιτητική δουλεία να ασχολείσαι με νέα παιδιά και να διαχειρίζεσαι όχι μόνο τις αθλητικές τους ανησυχίες. Και με ικανοποιεί αφάνταστα αυτό που σας ανέφερα εμμέσως και πριν, ότι  πολλοί που έχουμε ακόμα επικοινωνία, με ευχαριστούν για όσα πήραν και έμαθαν από μένα και για την υπόλοιπη ζωή τους.

Υπάρχουν άνθρωποι που σας αποκαλούν δάσκαλο. Είναι αυτή η κληρονομιά σας;

Κληρονομία μου θεωρώ ότι είναι η αφοσίωση και η αγάπη που είχα και έδειξα όλη μου τη ζωή για το άθλημα αλλά και τους ανθρώπους του, ειδικά τους παίκτες μου. Και με συγκινεί ιδιαίτερα που έως και σήμερα συναντώ συνοδοιπόρους σε αυτήν την πορεία και νιώθω την ειλικρινή τους αγάπη και εκτίμηση για όσα μοιράστηκα μαζί τους.

Τι σας έχει προκαλέσει τη μεγαλύτερη απογοήτευση;

Δυο είναι... Η πρώτη ήταν ο άδικος υποβιβασμός, μια άποψη που συμμερίζονται πολλοί, από την Α1 τη σεζόν 96-97, που κερδίσαμε και τις 4 ομάδες της Θεσσαλονίκης, ο Άρης μάλιστα την ιδία  χρόνια πηρέ το Κόρατς, 2 φορές τον Σπορτινγκ, τον Πανιώνιο και όμως υποβιβαστήκαμε στην ισοβάθμια με την Λάρισα για λογούς που δεν αξίζει να αναφερθούμε. Και ήταν ένας υποβιβασμός που σε βάθος χρόνου επηρέασε ιδιαίτερα αρνητικά την πορεία του Πειραϊκού.

Η δεύτερη αφορά έναν από τους πιο αγαπημένους μου παίκτες, τον Κώστα Καϊμακογλου,που τον γνώρισα 16 χρονών και έπεισα τον Κρόνο να έρθει στην ομάδα μας ένα παΐδι που δεν πίστευε κανένας, σπαταλώντας ένα σεβαστό για την εποχή ποσό. Και όχι μόνο αυτό, αλλά καθοδηγώντας τον μέχρι και την μεταγραφή του στον Παναθηναϊκό, διατηρώντας ως τότε μια σχέση πατερά-γιου,οπως,μπασκετικα πάντα, έλεγε και ο ίδιος. Και ο Κώστας,  δυστυχώς σε δηλώσεις που έκανε πρόσφατα για την αποχώρηση του από την δράση, είτα δεν ανέφερε καθόλου τον Κρόνο,  είτε αναφέρθηκε στους τότε προπονητές του, έμενα και τον συνεργάτη μου Δημήτρη Τσελεμη, ότι απλά τον διευκολύναμε ως Πειραιώτες στις μετακινήσεις του.

Φαίνεται ότι ο Κώστας όσο έλειπε στο Καζάν έκανε κάποιου είδους τεστ dna με διαφορετικά αποτελέσματα από τα αρχικά του πιστεύω. Και να μου επιτραπεί να διευκρινίσω ότι το παράπονο μου έχει αποκλειστικά πατρική χροιά, γιατί ειλικρινά τον θεωρώ μπασκετικό μου παιδί.

Πριν από λίγες μέρες έφυγε από τη ζωή η Μπεσκάκη, μια αθλήτρια που πέρασε τα χέρια σας σε μικρή ηλικία; Πώς αισθανθήκατε όταν το μάθατε;

Η απώλεια της Βασουλας με συγκλόνισε βαθιά. Ήταν ένας άγγελος στη γη. Το λέω κυριολεκτικά. Τη γνώρισα στα  14 όταν την έκανα για πρώτη φορά διεθνή με την Εθνική Κορασίδων και διατηρούσαμε έως και τις μέρες μας επαφή. Την αποχαιρετώ με θλίψη και θα την θυμάμαι πάντα σαν το πιο χαμογελαστό και καλό παιδί. Θερμά συλλυπητήρια στην οικογένεια της

Θα μου επιτρέψετε κλείνοντας αυτή τη συνέντευξη, να αναφερθώ και σε κάποιους ανθρώπους, που συνετέλεσαν σε σημαντικό βαθμό στην επιτυχία του μοντέλου του Πειραϊκού, στο όποιο αναφερθήκαμε εκτενώς. Με πρώτο και βασικότερο τον Πέτρο Καπαγέρωφ, από τους αφανείς ήρωες του Ελληνικού Μπάσκετ και πρωτομάστορας του ιστορικού αναπτυξιακού προγράμματος της Ομοσπονδίας, που ανέδειξε χιλιάδες ταλέντα. Τον Βαγγέλη Λυμπεράτο, τον άοκνο εργάτη του μπάσκετ ειδικά στις ερασιτεχνικές κατηγορίες, τον Κώστα τον Σορώτο που ήρθε από παιδί διπλά μας και είναι σήμερα ένας επιτυχημένος προπονητής.