Ο Πάου, ο Sir και το τέλος μιας λάτιν εποχής
Ο coach Κωνσταντίνος Πανάς αναλύει τα τρία Game 5 και τους πρωταγωνιστές των play offs της Euroleague.
Το τέλος μιας μεγάλης Λάτιν εποχής!
MVP of the Series: Rodrigue Beaubois (15.2 PPG 51.2% 2FG 54.2% 3FG 87.5% FT)
Κάπως έτσι το τέλος της τεράστιας Ρεάλ Μαδρίτης έφτασε, για πολλούς η κορυφαία ομάδα της τελευταίας εποχής της Euroleague που συνέδεσε το όνομα της με μεγάλη συνέπεια, όχι μόνο στη συμμετοχή σε final-4, αλλά και τίτλους. Βέβαια αυτό που θυμούνται όλοι από τη Ρεάλ Μαδρίτης είναι τρία πράγματα. Πάμπλο Λάσο και ανάδειξη νέων ηγετών, ο «Ισπανικός» κορμός των Γιουλ, Ρούντι, Κάρολ και φυσικά το Αργεντίνικο στοιχείο που προσέθεταν εδώ και χρόνια παίκτες από τη Λατινική Αμερική. Ειδικά οι τελευταία έφεραν την απαραίτητη σκληράδα που είχαν τόσο ανάγκη οι δαντελένιοι Ισπανοί και αυτή η μίξη ήταν που σκορπούσε τρόμο στην Ευρώπη για πολλά χρόνια.
Τα πράγματα θα ήταν ήδη διαφορετικά αν ένας εκ των Καμπάτσο ή Ντεκ ήταν ακόμη στο ρόστερ της Βασίλισσας και εύχομαι να κατάλαβε και ακόμη και ο αδαής με το άθλημα ότι ο Πάμπλο Λάσο ανήκει δικαιωματικά στους κορυφαίους προπονητές όλων των εποχών και όχι φυσικά επειδή είχε μεγάλο μπάτζετ.
Στο τελευταίο παιχνίδι για μια ακόμη φορά επικράτησε η λογική του Λάσο. Σταμάτησε σε τεράστιο βαθμό τη περιφέρεια της Έφες χρησιμοποιώντας ζώνες, όντας ιδιαίτερα επιθετική πάνω στους Λάρκιν και Μίσιτς, αλλά φυσικά κάτι κερδίζεις και κάτι χάνεις. Ο Σίνγκλετον θυμήθηκε τον παλιό του εαυτό. Βγήκε μπροστά σε άμυνα και επίθεση(πόσταρε χθες όσο δεν έχει ποστάρει ποτέ στη ζωή του), ο Πλάις ήταν ο καταλύτης απέναντι στην άμυνα ζώνης, επίσης με μεγάλα σουτ και φυσικά το κρυφό όπλο που ακούει στο όνομα Σιμόν έστειλαν την Έφες στο final-4.
Το άξιζε; Σίγουρα της το χρώσταγε η τύχη από πέρυσι, αλλά αυτή η Ρεάλ Μαδρίτης σε αυτή τη σειρά με όλα τα προβλήματα που αντιμετώπισε ήταν για να τη πιείς στο ποτήρι.
Ο δικός μου MVP της σειράς είναι αδιαμφισβήτητα ο Ροντρίγκ Μπομπουά. Παρότι στο χθεσινό παιχνίδι δεν ήταν καλός, στα προηγούμενα τέσσερα ήταν καταλυτικός και πάντα σταθερός στην εκτέλεση του. Ήταν δεδομένο ότι τόσο Μίσιτς και Λάρκιν θα στρέψουν τα βλέμματα πάνω τους και παρότι είχαν υψηλότερο PIR σε αντίθεση με το Γάλλο, ο Μπομπουά ήταν πάντα εκεί, ακόμη και όταν οι δύο σταρ της ομάδας είχαν σιγήσει.
ΑΡΜΑΝΙ ΜΙΛΑΝΟ-ΜΠΑΓΕΡΝ ΜΟΝΑΧΟΥ 3-2
Ο sir Hines την οδηγεί στο F4 μετά από 29 χρόνια!
MVP of the Series: Zach Leday (9 PPG 5.4 RPG)
Σίγουρα μαζί με τη Ρεάλ οι δύο σειρές που κέντρισαν περισσότερο το ενδιαφέρον από την άποψη ότι υπήρχε ξεκάθαρο φαβορί, αλλά έγιναν τεράστιες ανατροπές και στα πέντε παιχνίδια. Η επιλογή του MVP πάει στο Ζακ Λεντέι γιατί θεωρώ ότι από το δικό του καλάθι στο game 1 η Αρμάνι τώρα πανηγυρίζει τη πρόκριση στα ημιτελικά. Φυσικά υπάρχουν δύο ακόμη παίκτες που επίσης θα μπορούσαν να διεκδικήσουν αυτό το αξίωμα. Ο πρώτος είναι ο Σέιβον Σίλντς, ο οποίος έκανε πράγματα και θαύματα και αναδείχτηκε δεύτερος σκόρερ των playoffs με 16.4 πόντους μέσο όρο και ο δεύτερος φυσικά είναι ο Κάιλ Χάινς. Ο πολύπειρος Αμερικανός με την ενέργεια του, το διάβασμα και φυσικά τη κερδισμένη άμυνα πάνω στον Μπόλντγουιν πήγε την Αρμάνι στα ημιτελικά. Ο Χάινς δεν είχε τόσο μεγάλη επίδραση στο επιθετικό κομμάτι σε όλη τη σειρά, αλλά στο κομμάτι των ριμπάουντ και της άμυνας ήταν πάντα ένα επίπεδο πάνω από όλους τους συμπαίκτες του, ενώ κράτησε την καλύτερη του εμφάνιση για το game 5 και αυτό λέει πολλά.
Όσον αφορά το τελευταίο παιχνίδι η Αρμάνι είναι η ομάδα που έχει πολύ πλούσιο ταλέντο όχι μόνο στο να παίρνει διαφορές, αλλά να καταφέρνει και να της χάνει σε δευτερόλεπτα. Αυτό που αντίκρισα χαλαρός από το δωμάτιο μου χθες μου σήκωσε τη τρίχα. Με το σκορ στο +12 στο 1.15 να γίνεται +2 με κατοχή της Μπάγερν στα 12 δεύτερα ξεπερνούσε ακόμη και το Σλοβενία Ελλάδα κάτι χρόνια πίσω. Και δεν μιλάμε καν για ομάδα που έχει συνηθίσει στις ανατροπές(βλ. Μπάγερν). Η ικανότητα του να χάνει το μυαλό της η Αρμάνι είναι μοναδική. Και φυσικά έχει τεράστια εμπειρία και στο πάγκο και στο παρκέ, οπότε φαντάζει απίστευτος ο τρόπος με τον οποίο μπορεί να φέρει ένα ματς τούμπα η Ιταλική ομάδα. Το έκανε σε όλη τη σειρά. Έχανε διαφορές σε λίγα λεπτά και όταν πιεζόταν τα πράγματα γίνονταν δύσκολα για αυτήν. Δεν ξέρω τι μπορεί να καταφέρει σε ένα παιχνίδι απέναντι στη Μπαρτσελόνα, αλλά πραγματικά δεν μπορείς να εμπιστευτείς το μέταλλο της.
Ο Γκασόλ την άλλαξε επίπεδο!
MVP of the Series: Brandon Davies (12.1 PPG 50% 3FG 4.3 RPG 1.4 APG)
Η Μπαρτσελόνα ήταν βουτηγμένη στο «πρέπει», αλλά όταν έπρεπε να μιλήσει το έκανε. Η Ζενίτ δεν πήγε ποτέ στην Ισπανία και ένα παιχνίδι που οι περισσότεροι περίμεναν ότι θα είναι ντέρμπι οι «Μπλαουγκράνα» το έκαναν περίπατο!
Ο εγωισμός βγήκε μπροστά και κατάλαβαν τις πραγματικές τους δυνατότητες, δηλαδή ότι αν αποφασίσουν να παίξουν άμυνα με το τρόπο που κάνουν όλη τη σεζόν δεν έχουν αντίπαλο σε αυτό το κομμάτι. Η Μπαρτσελόνα μπορεί να πνίξει τον οποιονδήποτε, καθώς έχει πολύ καλό μέγεθος, αλλά κυρίως παίκτες με αμυντικό IQ. Γιατί δεν είχε λειτουργήσει νωρίτερα; Φρονώ πως λίγο η επιβολή να παίζουν αυστηρά στο μισό γήπεδο και να αναζητούν ρυθμό μέσα από τις συνεργασίες, λίγο η πίεση του φαβορί έπαιξαν το ρόλο τους.
Ο Γιασικεβίτσιους χθες έδειξε το τρόπο «Ακόμη και αν είσαι ο Μίροτιτς και ο Καλάθης, αν δεν κάνεις αυτό που θέλω, θα παίρνεις τη θέση που σου αρμόζει. Στο πάγκο». Αυτό λειτουργεί ως ανασταλτικός παράγοντας για το παίκτη. Ο εγωισμός χτυπάει κόκκινο και δεν ανέχονται να παίζουν καλύτερα οι αναπληρωματικοί από αυτούς. Και φυσικά όταν ξέρουν ότι θα πάνε στο πάγκο όταν είναι αδιάφοροι ή κάνουν λάθη. Από τη μια δεν έχουν δεδομένη θέση και από την άλλη όταν θα πατήσουν παρκέ θα έχουν μεγαλύτερη συγκέντρωση. Από την άλλη οι παίκτες που βλέπουν ένα δίκαιο προπονητή αντιδράνε καλύτερα, από ένα προπονητή που κάνει «κλίκες» και δίνει συμπάθεια σε κάποιο παίκτη ανεξάρτητα τα λάθη του.
Ο Πάου Γκασόλ ήταν έξω από τα νερά του στα πρώτα παιχνίδια, η Ζενίτ τον στόχευε και εκείνος δεν μπορούσε να αντιδράσει δείχνοντας ότι δεν είναι έτοιμος αγωνιστικά για μια τέτοια σκληρή σειρά. Ωστόσο στο πιο σημαντικό παιχνίδι, βγήκε μπροστά, ήταν απίστευτος στην άμυνα, διάβασε κάθε φάση στην επίθεση και ήταν ο παίκτης κλειδί που έκανε τη διαφορά στο παιχνίδι με τη Ζενίτ. Το ίδιο με το Νικ Καλάθη που θυμήθηκε τις καλές εμφανίσεις της κανονικής διάρκειας και επίσης ανέβασε το επίπεδο της ομάδας του. Ο Πάνγκος είναι εξαιρετικός δημιουργός είναι δεδομένο, το πιο σημαντικό ήταν ότι περιορίστηκε η επιθετική του δράση και το παιχνίδι πήγε σε άλλους παίκτες που αδυνατούσαν να σκοράρουν.
