Σούπερ οδηγός Euroleague 21/22: Μέρος 2ο - Σε τροχιά Final Four

Ο “Manolo” παρουσιάζει τις ομάδες της διοργάνωσης μέσα από ένα ξεχωριστό και εξαιρετικά κατατοπιστικό αφιέρωμα. Συνέχεια με Ρεάλ Μαδρίτης, Αρμάνι Μιλάνο και Φενέρμπαχτσε.

Διαβάστε το πρώτο μέρος του αφιερώματος

Συνεχίζουμε το super αφιέρωμα στη φετινή Euroleague, με το 2ο μέρος , αναλύοντας σε αυτό τις 3 επόμενες ομάδες κατά σειρά. Οι οποίες σύμφωνα με τα πρώτα μας προγνωστικά βρίσκονται ένα «κλικ» πίσω από τα φαβορί για την κατάκτηση του τίτλου, όμως μοιάζουν να είναι σε ευνοϊκή θέση στην κούρσα του Final 4, διαθέτοντας την ποιότητα και το βάθος για να πρωταγωνιστήσουν και φέτος! Ας τις δούμε λεπτομερώς…

REAL MADRID

Η Βασίλισσα έχει καταφέρει τα τελευταία χρόνια να αποτελεί ένα πρότυπο οργανισμού για το Ευρωπαϊκό μπάσκετ, όχι μόνο για τις επιτυχίες ή το μπάσκετ που παρουσιάζει, αλλά και για τη συνολική αγωνιστική / διοικητική φιλοσοφία της. Πολλά τα παραδείγματα παικτών που έχει στείλει στο ΝΒΑ, το ίδιο και οι ευκαιρίες που έχει δώσει σε ταλαντούχους νέους να ξεδιπλώσουν το ταλέντο τους, διατηρώντας παρόλα αυτά την ανταγωνιστικότητα και αξία της, ως ομάδα, σε πολύ υψηλό επίπεδο.

Πέρυσι ενώ βίωσε μια μεταβατική περίοδο, με τις απώλειες των κομβικών Campazzo και Deck, μεσούσης της σεζόν, δεν έχασε σε κανένα σημείο τη δυναμική της, με τον Laso να «βγάζει λαγούς από το καπέλο του» και τη Real να … φτάνει την Efes στα όρια της, σε μια επική σειρά Ρ/Ο! Για τα δεδομένα της, η φετινή off season ήταν “busy”, καθώς προχώρησε σε μεταγραφές 3 νέων παικτών, με σημαντικό ρόλο αναμενόμενα (Goss, Hanga, Yabusele), ενώ σε αυτούς πρέπει να προστεθούν και οι Heurtel, Poirier, που επίσης θεωρούνται νέα πρόσωπα. Άρα, τουλάχιστον σε πρώτη φάση ο Ισπανός προπονητής θα έχει αρκετή δουλειά προκειμένου να ενσωματώσει στο καλοκουρδισμένο σύνολο του τα καινούρια αποκτήματα.

Ο βασικός πυρήνας παρέμεινε ίδιος, με τις φιγούρες των βετεράνων γηγενών και ξένων να δεσπόζουν για ακόμη μια σεζόν (Llull, Rudy, Causeur, Randoplh, Thompkins, Taylor), αλλά και τους νεότερους Abalde και Tavares να έχουν επίσης πάρει τη σκυτάλη, αποτελώντας σημαντικά γρανάζια της ομάδας. Αντίθετα ο Carroll φαίνεται ότι δεν θα αγωνιστεί ξανά και αυτό είναι ένα κενό που πρέπει να καλύψει ο Laso. Η φετινή στελέχωση χαρακτηρίζεται ικανοποιητική, με την Real να "θωρακίζει" τη ρακέτα της με το Γαλλικό δίδυμο Yabusele – Poirier (αγωνίστηκε και πέρυσι σε αρκετά παιχνίδια, προσπαθώντας να βρει αγωνιστικό ρυθμό), το οποίο θα προσδώσει δύναμη, αθλητικότητα και μέγεθος. Στην περιφέρεια υπήρξαν αρκετές δομικές αλλαγές, με τον Laso να φαίνεται ότι ετοιμάζεται να δώσει την μπαγκέτα σε Heurtel και NWG και αναμένουμε με ενδιαφέρον το αποτέλεσμα. Η αλήθεια είναι ότι η ηγετική και πληθωρική φιγούρα του Campazzo δεν μπορεί να αντικατασταθεί εύκολα, ειδικά όσο ο Llull είναι μακριά από τον παλιό καλό του εαυτό, λόγω των συχνών τραυματισμών του.

Σημαντική είναι η απόκτηση του Hanga για την επιθετική και αμυντική λειτουργία της Real, καθώς μπορεί να δώσει λύσεις στο ανοιχτό γήπεδο και να αποτελέσει ιδανικό συμπλήρωμα σε παίκτες όπως οι Goss, Heurtel και Causeur. Για τον Abalde σας είχαμε προϊδεάσει και φάνηκε από πέρυσι πόσο κομβικός και πολυσύνθετος είναι, ένας on ball wing με εξαιρετικό χειρισμό, ικανότητα στο 1vs1 και αντίληψη για το παιχνίδι, που τον καθιστούν έναν point forward με πολυεπίπεδη προσφορά. Γενικότερα, η Real, με το βάθος και το συνδυασμό εμπειρίας – ταλέντου που διαθέτει, είναι μια ομάδα που στην πορεία θα ανήκει λογικά στο παραπάνω group, διεκδικώντας ακόμη και τον τίτλο. Ωστόσο, σε πρώτη φάση ο στόχος της πρέπει να είναι η επιστροφή στο Final 4, από το οποίο έλειψε πέρυσι…

KEY PLAYER: Walter Tavares

Ο θηριώδης σέντερ από το Πράσινο Ακρωτήρι αποτελεί το φόβητρο για τους αντίπαλους ψηλούς σε επίθεση και άμυνα. Ο Laso καταφέρνει να παίρνει το 100% από αυτόν και να τον εκμεταλλεύεται και στις δύο άκρες του παρκέ, με μια άψογη διαχείρισή του σε όλους τους τομείς. Μπορεί το επιθετικό οπλοστάσιο της Βασίλισσας να βρίσκεται στην περιφέρεια, ωστόσο όσο ο Poirier είναι «ανέτοιμος» και μακριά από τα στάνταρ απόδοσης, που τον είχαμε συνηθίσει παλιότερα, τόσο ο ρόλος του Tavares θα είναι πιο σημαντικός στη Real.

MUST OR BUST: Nigel Williams-Goss

Αν απορείτε γιατί δεν βρίσκεται σε αυτήν την ενότητα ο «τρελούτσικος» Heurtel, θα σας εξηγήσω αμέσως. Θεωρώ ότι ο Γάλλος guard, έχοντας και πολλά να αποδείξει, μπορεί με το … ελεύθερο, στα όρια του «άναρχου», παιχνίδι του, να δώσει στην επίθεση κάτι από το απρόβλεπτο του Campazzo (στο εκτελεστικό και δημιουργικό κομμάτι σε ένα βαθμό). Με τις όποιες αδυναμίες του, έχει την ευκαιρία να εξελιχθεί στον go-to-guy της ομάδας, έστω και αν αρκετοί έχουν τις αμφιβολίες τους, όσον αφορά την πνευματική του ετοιμότητα και την αμυντική του συμπεριφορά. Αντίθετα, είμαι αρκετά πιο σκεπτικιστής με την περίπτωση του NWG, όχι γιατί δεν είναι ποιοτικός παίκτης ή επειδή δεν ανήκει σε αυτό το επίπεδο, αλλά κυρίως ως fit σε αυτή την περιφέρεια. Ο Αμερικάνος guard, με θητεία στην Euroleague με τον Ολυμπιακό, «εξαργύρωσε» την πολύ καλή περσινή του σεζόν στη Loko, όπου έδειξε πολύ θετικά στοιχεία, μετά τη διετία του στις ΗΠΑ. Ο Goss είναι ένας κοντρολαρισμένος παίκτης, που μπορεί να «τρέξει» μια επίθεση σε ανεκτό βαθμό, στο υψηλό επίπεδο, να συνδυάσει την εκτέλεση με τη δημιουργία (είναι αρκετά μυαλωμένος και ώριμος), ωστόσο δεν είμαι σίγουρος αν διαθέτει το ειδικό βάρος για να ξεχωρίσει σε ένα σύνολο με μεγάλες απαιτήσεις, όπου θα έχει αυξημένες αρμοδιότητες. Εκτός των άλλων και εκείνος αγωνίζεται κυρίως με την μπάλα στα χέρια και η συνύπαρξη του, ειδικά με τον Heurtel, δεν θα είναι εύκολη… Επί του πιεστηρίου, έχουν κάνει την εμφάνιση τους τα πρώτα δημοσιεύματα ότι η Real αναζητά guard, οπότε ο NWG ήδη βιώνει «στο πετσί» του την αλλαγή περιβάλλοντος!

MOTO: Citius, Altius, Fortius (Faster, Higher, Stronger)

ME MIA MATIA:

ARMANI MILAN

Η περσινή σεζόν άφησε «γλυκόπικρη» γεύση στην Armani. Γλυκιά γιατί μετά από 29 χρόνια έφθασε ξανά σε ένα Final 4, αλλά πικρή στο φινάλε, γιατί έχασε χρυσή ευκαιρία να παίξει στον τελικό, ζορίζοντας την Barcelona και έχοντας τον έλεγχο του παιχνιδιού για μεγάλα διαστήματα και κυρίως, επειδή ηττήθηκε πανηγυρικά στους τελικούς της Legabasket, με τη Virtus Bologna να κατακτά τον εγχώριο τίτλο με 4 – 0!

Ωστόσο, το σύνολο του Messina φάνηκε σε ένα βαθμό να ξεπερνά τις «παιδικές ασθένειες» του παρελθόντος (βέβαια ίσως συζητούσαμε σε διαφορετική βάση αν η Bayern κατάφερνε να ολοκληρώσει μια «τρελή» ανατροπή στο 3ο παιχνίδι της σειράς των Ρ/Ο) και να είναι πιο «ισορροπημένο» σε σχέση προηγούμενα χρόνια. Στη φετινή off season το front office της ομάδας επιχείρησε κυρίως να εμπλουτίσει το ρόστερ σε όλες τις γραμμές, ακολουθώντας το πνεύμα της εποχής και βάζοντας παίκτες με μέγεθος και συνεπή αμυντική παρουσία.

Οι μεγάλες αλλαγές συντελέστηκαν στην περιφέρεια, λόγω της απώλειας του Punter για χάρη της Partizan. Ο Αμερικάνος scoring guard ήταν ηγετική μορφή για την Armani πέρυσι, «κουβαλώντας» σε πολλές περιπτώσεις την ομάδα επιθετικά. Ο Daniels είναι ένας πολύ καλός σουτέρ μεν, προέρχεται από πολύμηνη αποχή δε και θα χρειαστεί χρόνο για να αναλάβει παρόμοιο ρόλο. Πάντως, οι προσθήκες των Hall, Grant είναι σημαντικές, βάζοντας «γερά πνευμόνια» και hustling στο back court, αποτελώντας ιδανικά συμπληρώματα των Delaney και Sergio. Γενικά, το περιφερειακό firepower της Ιταλικής ομάδας παραμένει ισχυρό και είναι το μεγάλο της όπλο στην προσπάθεια να επαναλάβει την περσινή πορεία.

O Hall είναι ένας combo guard με αμυντικές αρετές, αθλητικά προσόντα, ικανοποιητικό στατικό σουτ και ένστικτα δημιουργίας, ο οποίος μπορεί να εξελιχθεί σε πολυεργαλείο στην Armani. Το ίδιο ισχύει και για τον Grant, που πάντως λογικά θα έχει πιο facilitating ρόλο, βοηθώντας κυρίως στο κατέβασμα της μπάλας και πιέζοντας τον αντίπαλο χειριστή. Σε σχέση με πέρυσι, εκτιμώ ότι υπάρχει ποσοτικό upgrade και αν οι πόντοι του Punter έρθουν μέσα από την καλύτερη επιθετική λειτουργία συνολικά, τότε το κενό του μακροπρόθεσμα δεν θα φανεί τόσο. Εξάλλου, δεν έχουν πολλές ομάδες την πολυτέλεια να διαθέτουν ρόστερ με Sergio και Delaney, που μπορούν εν δυνάμει να αγωνίζονται μαζί στην crunch time…

Στη θέση 3 θα λείψει το μακρινό σουτ του Micov, ωστόσο η αλήθεια είναι ότι την τελευταία 2ετία είχε αρκετές απουσίες λόγω τραυματισμών. Εξάλλου εκεί υπάρχει πια ο Shields, ένας από τους πιο πολυσύνθετους και επιδραστικούς SF της διοργάνωσης, που αναμένεται και φέτος να πάρει τον περισσότερο χρόνο. Ριζική ανανέωση είχαμε και στη θέση 4, όπου ο Messina προτίμησε να προσθέσει μεγάλα κορμιά, σε σχέση με τους LeDay, Brooks. Οι Melli και Μήτογλου θα προσφέρουν σημαντικά σε ριμπάουντ και floor spacing (ειδικά ο πρώτος) και είναι δύο κινήσεις χαμηλού ρίσκου με μεγάλα οφέλη. Στο 5, ο sir Hines, θα είναι και πάλι εκεί, να δίνει τις μάχες του, ενώ φέτος θα περιμένει μεγαλύτερες βοήθειες από τον Tarczewski, ο οποίος την περασμένη σεζόν ήταν σε δυσμένεια από τον Ιταλό προπονητή.

Σε γενικές γραμμές, το υλικό της Armani φαίνεται ότι είναι «φτιαγμένο» για 4άδα, ωστόσο διατηρώ επιφυλάξεις αν διαθέτει την πνευματική σκληράδα και το αγωνιστικό «μέταλλο» που απαιτείται για να πετύχει κάτι παραπάνω, ειδικά από τη στιγμή που ο ανταγωνισμός θα είναι ακόμη υψηλότερος. Το στοίχημα για τον Ιταλό προπονητή θα είναι να παρουσιάσει ένα σύνολο με «αρχές» και σταθερότητα στις δύο άκρες του παρκέ, με αρχικό στόχο την είσοδο στην 8αδα, το οποίο σταδιακά θα «χτίζει momentum» και αν οι star της βρεθούν στο peak της απόδοσης τους την κατάλληλη στιγμή, τότε όλα μπορούν να συμβούν!

KEY PLAYER: Shavon Shields

Ο all around SF, χρόνο με το χρόνο, έχει εξελιχθεί σε έναν από τους κορυφαίους wings της διοργάνωσης, με ικανότητα να συνεισφέρει σε επίθεση και άμυνα, όντας αποτελεσματικός και παίκτης – οικονομίας. Από την Baskonia είχε δείξει τα πρώτα δείγματα γραφής σε αυτό το επίπεδο, όμως η διετία του στην Armani έπεισε και τον πλέον δύσπιστο ότι είναι παίκτης που μπορεί να πρωταγωνιστήσει και σε ομάδες με  βλέψεις πρωταθλητισμού. Ουσιαστικά αποτελεί τον ισορροπιστή της Armani και έναν ακόμη «πόλο» όπου μπορεί να «ακουμπά» η μπάλα. Ο Shields μάλιστα, την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, επιβραβεύτηκε με νέο συμβόλαιο, δείγμα του πόσο πολύτιμος είναι για τη λειτουργία της ομάδας.

MUST OR BUST: Troy Daniels

Ο Αμερικάνος sniper είναι ένα από τα μεγαλύτερα φετινά imports της Euroleague, ένας guard με 10ετή παρουσία στο ΝΒΑ, όπου είχε συμμετοχή σε 359 παιχνίδια με μ.ο. καριέρας στα τρίποντα, το εντυπωσιακό 40%! Δεν τίθεται θέμα για την ποιότητα και την αξία του, ωστόσο το μεγάλο διάστημα απουσίας του (1.5 έτος εκτός παρκέ), σε συνδυασμό με τη δυσκολία προσαρμογής που αντιμετωπίζουν συνήθως τέτοιοι παίκτες ερχόμενοι απευθείας από το ΝΒΑ, γεννά κάποια ερωτηματικά. Το θετικό στην περίπτωση του είναι ότι το back court της ομάδας είναι πλήρες και ο Messina δεν θα τον «ζορίσει». Αν συνδυάσει το σουτ με συνεπή αμυντική παρουσιά, τότε θα δώσει όλα όσα ζητά ο προπονητής του από αυτόν. Αν, όμως, δεν καταφέρει να «μπει» στη φιλοσοφία της ομάδας και παίζει για τα νούμερα του, τότε το μέλλον θα είναι δυσοίωνο. Μεταγραφή high risk, αλλά και high reward με τις πιθανότητες να είναι μοιρασμένες για το τελικό outcome…

MOTO: Milan wasn’t built in a day

ME MIA MATIA:

FENERBAHCE

Το 2ο μέρος «κλείνει» με τη φιλόδοξη Fenerbahce, η οποία μετά από μια διετία με ups and  downs και χωρίς την «ασφάλεια» του Zoc από πέρυσι, επιχειρεί να «αλλάξει σελίδα» και να επιστρέψει στο δρόμο των επιτυχιών. Το περσινό πείραμα με τον Kokoskov ήταν σαν ένα είδος … καρδιογραφήματος, με την ομάδα να ξεκινά ασθμαίνοντας, προτού βρεθεί σε top φόρμα στις αρχές του 2021 και με ένα σερί νικών, βάλει υποψηφιότητα ακόμη και για το Final 4! Ωστόσο, η ατυχία της «χτύπησε την πόρτα» τη χειρότερη στιγμή, αναγκαζόμενη να αγωνιστεί στα Ρ/Ο με την CSKA, χωρίς πολλούς βασικούς παίκτες και τον προπονητή της. Τελικά, η σχέση με τον Kokoskov έληξε άδοξα, καθώς στα μέσα του καλοκαιριού άφησε τη Fener για το ΝΒΑ, σε μια unfair κίνηση, για το χρονικό διάστημα που συντελέστηκε…

Χωρίς πολλές επιλογές top προπονητών στη free agency, το front office της Τουρκικής ομάδας προτίμησε να μετριάσει αυτή τη φορά το ρίσκο του «άγνωστου», με έναν rookie προπονητή σε αυτό το επίπεδο, όπως ο Kokoskov, όμως αναγκάστηκε να πάει σε μια λύση με ερωτηματικά, καθώς το παρελθόν του Djordjevic δεν εγγυάται την επιτυχία. Μπορεί να έκλεισε τον κύκλο του στη Virtus με την κατάκτηση του Ιταλικού πρωταθλήματος, ωστόσο απέτυχε τόσο στο Eurocup, όσο και στη διαχείριση του ρόστερ. Πλέον στη Fenerbahce δεν υπάρχουν περιθώρια λάθους και πρέπει από την 1η μέρα να εμφανίσει ένα σύνολο δυνατό και έτοιμο να διεκδικήσει μια θέση στην 4άδα.

Οι απαιτήσεις ανεβαίνουν αν ρίξει κανείς μια ματιά στο ρόστερ της ομάδας. Οι star DeColo, Vesely, Guduric, αλλά και ο υπερπολύτιμος combo forward Pierre, παρέμειναν στη θέση τους και πλαισιώθηκαν από ποιοτικούς παίκτες σε κάθε γραμμή. Οι Henry και Polonara από την Baskonia, μαζί με τον Booker από την Khimki, αποτελούν ξεκάθαρα αναβάθμιση από τους παίκτες που αντικατέστησαν (L. Brown, Eddie, Ulanovas, O’Quinn), ενώ εμπλουτίστηκε και το βάθος του πάγκου με τον Akpinar, ο οποίος θα δώσει σημαντική βοήθεια στον άσο, αλλά και με τον Καναδό “baby Durant” Marial Shayok που μπορεί να βγει το steal της σεζόν.

Η θέση 5 είναι πλέον πλήρης και έτσι ο καταπονημένος Vesely θα μπορεί να πάρει ανάσες για να είναι σε καλή κατάσταση την άνοιξη, ενώ η Fenerbache επένδυσε για το μέλλον με τον Τούρκο SG, Sehmus Hazer, τον οποίο αγόρασε από τη rival Besiktas για $900 χιλ. Και μην ξεχνάμε την παρουσία του Biberovic, που από πέρυσι πήρε λεπτά, ειδικά στο Τουρκικό πρωτάθλημα και είναι παίκτης με μεγάλο ταβάνι. Και στην περίπτωση αυτή, λοιπόν, μιλάμε για ένα ρόστερ χωρίς εμφανείς ατέλειες, με πολλές λύσεις, στο οποίο ο νέος προπονητής καλείται να «βάλει την πινελιά» του, παίρνοντας το καλύτερο από τους παίκτες του και ορίζοντας την αγωνιστική φιλοσοφία που ταιριάζει στην ομάδα.

Το μεγάλο ερώτημα είναι κατά πόσο θα «κουμπώσουν» οι Henry και DeColo, δύο guards που λειτουργούν με την μπάλα στα χέρια και είναι play initiators. Αυτό είναι το στοίχημα για την Fener, γιατί αν κατορθώσουν αυτοί οι δύο να βρουν χημεία, τότε όλα θα κυλήσουν καλύτερα. Δεν αποκλείεται σε κάποιες περιπτώσεις να δούμε τον Γάλλο σε ρόλο PG, ειδικά σε ψηλά σχήματα με τον Guduric στο 2 και τον Pierre στο 3, αλλά και τον Akpinar να ντύνεται σε … Μάντζαρη, δίπλα σε αυτόν ή στον Henry. Γενικά το πολυσύνθετο προφίλ των περιφερειακών, δίνει πολλές επιλογές στον Djordjevic να δοκιμάζει διάφορα σχήματα, ανάλογα με την εξέλιξη του κάθε παιχνιδιού. Τολμώ να πω ότι η Fenerbahce έχει από τα πιο πλήρη σύνολα της διοργάνωσης και αυτό ίσως να αποδειχθεί στην πορεία ευχή και κατάρα!

Όπως και στην περίπτωση της Armani, ο βασικός στόχος είναι το καλό ξεκίνημα και το πλασάρισμα από την αρχή στις θέσεις της πρώτης 8άδας, έτσι ώστε η ομάδα να αποκτήσει momentum, αποφεύγοντας τις κακοτοπιές. Παρά την αναμφισβήτητη ποιότητα του ρόστερ, ο Djordjevic θα έχει δύσκολο έργο, καθώς οι ισορροπίες είναι λεπτές και οι απαιτήσεις μεγάλες. Δυνητικά, η Fenerbache θυμίζει ένα dark horse, έτοιμο να πατήσει στην κορυφή, αλλά είναι τέτοιες οι ιδιαιτερότητες της Euroleague, αλλά και η «νέα τάξη πραγμάτων» στην ίδια την ομάδα, που μόνο ο χρόνος μπορεί να δείξει…

KEY PLAYER: Nando DeColo

Ένας από τους πιο αδικημένους παίκτες της διοργάνωσης, καθώς έχει «βαφτιστεί» loser και «λίγος» από πολλούς. Αυτή η άποψη με βρίσκει κάθετα αντίθετο, γιατί ο DeColo έχει δείξει όλα αυτά τα χρόνια το ταλέντο του και την ικανότητα στην επίθεση να ηγηθεί. Ίσως ο guard με το καλύτερο mid-range shot, ένας 3-level scorer, που δίνει σιγουριά και απειλεί με κάθε τρόπο. Στην 3η του χρονιά στην Τουρκική ομάδα ξέρει και ο ίδιος ότι αυτή θα είναι μια από τις τελευταίες ευκαιρίες να κατακτήσει το τρόπαιο και με τέτοιο supporting cast, φαίνεται έτοιμος να διεκδικήσει τις πιθανότητες του!

MUST OR BUST: Achille Polonara

Μην με παρεξηγήσετε, είμαι μεγάλος fan του Ιταλού forward, ο οποίος την τελευταία διετία έκανε ένα … giant leap και καθιερώθηκε στο stardome της Euroleague! Πρόκειται για ένα από τα πιο πλήρη 4αρια της διοργάνωσης, με προσφορά σε πολλούς τομείς του παιχνιδιού. Παρόλα αυτά, εκτιμώ ότι υπάρχει πιθανότητα αυτή η μεταγραφή να μην «βγει» στο μέτρο που όλοι περιμένουν και θα πρέπει ο Djordjevic να του βρει ρόλο σε μια front line, όπου ίσως παίκτες όπως ο Pierre και ο Barthel, ταιριάζουν καλύτερα με τους center. Ο Polonara πάντως είναι ένας «μαχητής» και αν καταφέρει να προσαρμοστεί και βρεθεί στο ίδιο μήκος κύματος με το Σέρβο προπονητή, τότε οι πιθανότητες ομαλής ένταξής του, θα αυξηθούν…

MOTO: Πάμε σαν άλλοτε

ME MIA MATIA: