Στο άπειρο κι ακόμα παραπέρα
Ο Μιχάλης Στεφάνου μεταφράζει στην... κινηματογραφική γλώσσα την σπουδαία γιορτή που διοργάνωσε ο Ολυμπιακός για τον θρυλικό Βασίλη Σπανούλη.
Ο κινηματογράφος αποτελούσε ανέκαθεν ένα πολύτιμο εργαλείο στην σφαίρα των αθλητικών αφηγήσεων καθώς ως τέχνη διατηρεί μια μοναδική ικανότητα να συλλαμβάνει την ουσία του ανταγωνισμού, της επιμονής και του θριάμβου, υπερβαίνοντας απλές λέξεις και στατιστικά στοιχεία. Μέσα από τους ήρωες και τα εμβληματικά του αποσπάσματα, που έχουν ξεφύγει από τα όρια της μεγάλης οθόνης κι έχουν συνθέσει μια παγκόσμια γλώσσα, βρίσκουμε τον τρόπο να εκφράσουμε αυτά τα τόσο σπάνια συναισθήματα που γεννιούνται και πεθαίνουν στους αγωνιστικούς χώρους και που πολλές φορές δεν βρίσκουμε συμβατικές λέξεις να τα χωρέσουν.
Από το αδάμαστο πνεύμα του Rocky Balboa και τη σοφία του Yoda, μέχρι το ανυποχώρητο πείσμα του "Μονομάχου" και την ανθεκτικότητα της Εριν Μπρόκοβιτς, η αστείρευτη πηγή που λέγεται "σινεμά", μας προσφέρει αδιάκοπα χαρακτήρες και φράσεις που ενσωματώνουν την ουσία της νίκης, της αντοχής και της αποφασιστικότητας, ξυπνούν τα κοινά μας όνειρα και μας βοηθούν ν' αρθρώσουμε το άρρητο, να γιορτάσουμε την άνοδο του αουτσάιντερ και τα επιτεύγματα των θρύλων της πραγματικής ζωής. Ενας τέτοιος θρύλος, ο "Kill Bill" των γηπέδων και σημαιοφόρος της μπασκετικής διαδρομής του Ολυμπιακού είχε χθες και προχθες την τιμητική του. Για όσα κατάφερε στην καριέρα του, για όσα έδωσε στο μπάσκετ, για όσα χάρισε στον κόσμο. Για το μοναδικό αριστούργημα που έγραψε, σκηνοθέτησε και ερμήνευσε στο "πανί" των ευρωπαϊκών παρκέ.
Γι' αυτό και η ερυθρόλευκη οικογένεια, την φανέλα της οποίας πρώτα εκείνος σήκωσε στα ουράνια και της πρόσθεσε βάρος και μέταλλο και λάμψη και την εδραίωσε στην ελίτ των συνειδήσεων, τον έβαλε να καθίσει στον υψηλότερο θρόνο που στήθηκε ποτέ για αθλητή της, μετατρέποντάς τον σε σύμβολο της αδιάκοπης μάχης για τη νίκη και παντοτινή πυξίδα της.
Με γενναιοδωρία, πλήρη αντίληψη του μεγέθους που διαχειρίζεται και φυσικά τη δυναμική και το εκτόπισμα να οργανώσει και να υλοποιήσει κάτι πρωτοφανές, ο Ολυμπιακός έφερε για ένα διήμερο όλη την μπασκετική Ευρώπη (μέχρι και τον Σάσα Βεζένκοφ από το Σακραμέντο) στα πόδια του V-Span , πραγματοποιώντας ένα ιστορικό συναπάντημα. Πρωτοστάτες της ανεπανάληπτης αυτής διαδικασίας, οι πρόεδροι Παναγιώτης και Γιώργος Αγγελόπουλος οι οποίοι γκρέμισαν τα τείχη για τον άνθρωπο που επέλεξαν να εκφράσει τα "θέλω" τους και να πραγματώσει τα κόκκινα όνειρά τους.
Το "SPANOULIS 7" που ανέβηκε χθες στην οροφή του ΣΕΦ μέσα σε ατμόσφαιρα δέους και συγκίνησης, θα περάσει στην αθανασία, όπως τα αθάνατα λόγια των πιο εμβληματικών χαρακτήρων του σινεμά. Άλλωστε και το κόνσεπτ που επέλεξαν οι ερυθρόλευκοι για το event ήταν άκρως κινηματογραφικό: είχε τίτλο (The night of the Legend), αφίσα βγαλμένη από χολιγουντιανό blog buster και την μαγεία της απλότητας, που εξυμνούσε ο dr Hannibal Lecter στη "Σιωπή των Αμνών".
Ηταν το "To infinity and beyond!" του Buzz Lightyear που συμβολίζει τον αντίκτυπο, πέρα από τα όρια των τεσσάρων γραμμών, που είχε η παρουσία του Σπανούλη στον Ολυμπιακό, αλλά και το θεόρατο ύψος που τοποθέτησαν οι Πειραιώτες τον σπουδαιότερο παίκτη που αγωνίστηκε με το έμβλημα τους.
Ηταν το "You're gonna need a bigger boat" του Chief Brody στο "Jaws", που παραπέμπει στην δέσμευσή του Σπανούλη μπροστά στις μεγαλύτερες προκλήσεις, στις αγωνιστικές υπερβάσεις και τελικά το μέγεθος των κατορθωμάτων του Ολυμπιακού επί των ημερών του.
Ηταν το "Carpe Diem. Seize the day, boys. Make your lives extraordinary" του John Keating στον "Κύκλο των Χαμένων ποιητών". Η απόφαση να αποσυρθεί η φανέλα του Σπανούλη, η καριέρα του οποίου έχει πιθανότητα εμπνεύσει αμέτρητους θαυμαστές να αρπάξουν τις ευκαιρίες τους, να κυνηγήσουν τα όνειρά τους και να κάνουν τη ζωή τους πραγματικά εξαιρετική,αποτελεί ενσάρκωση του πνεύματος του «carpe diem».
Ηταν, ίσως, το "What's in the box?" του Detective Mills στο σκοτεινό "Seven". Κάτι αντίστοιχο αναρωτιούνταν συνήθως οι αντίπαλοι του Σπανούλη όταν είχε την μπάλα στα κρίσιμα και τελικά έρχονταν αντιμέτωποι με την πιο σκληρή πραγματικότητα.
Ηταν ακόμα και το "Zed's dead, baby. Zed's dead" του Butch στο "Pulp Fiction" όταν βγήκε νικητής από την πολύ δύσκολη κατάσταση, στην οποία τον είχε οδηγήσει η απόφασή του να κάνει κάτι παράτολμο. Κι ο Βασίλης, που εισέπραξε κατάπτυστες συμπεριφορές επειδή αποφάσισε να παίξει στον Ολυμπιακό, είδε χθες την τοξικότητα και το μίσος να υποκύπτουν μπροστά στο μεγαλείο του... Είδε την ακεραιότητα και την ψυχραιμία του να θριαμβεύουν στη μάχη με λάσπη.
Ηταν τέλος, το "Remember who you are", του Mufasa στον Simba, από τον "Βασιλιά των Λιονταριών". Χθες το είπε ο Ολυμπιακός στον Σπανούλη και από σήμερα η κρεμασμένη φανέλα του Σπανούλη θα το υπενθυμίζει στον Ολυμπιακό...
ΥΓ. Aξίζουν συγχαρητήρια σε όσους σχεδίασαν και υλοποίησαν αυτό το πολύ υψηλού επιπέδου κι αισθητικής event, με το οποίο ο Ολυμπιακός όχι απλά στάθηκε αντάξιος του μεγέθους του Σπανούλη, αλλά, ως οργανισμός, έβαλε τα γυαλιά σε όλη την μπασκετική Ευρώπη. Η ομορφιά της απλότητας, η βαθιά οικογενειακή ατμόσφαιρα, η οργανωτική αρτιότητα και η ελίτ φιλοξενία ήταν τα στοιχεία που συνέθεσαν το εξαιρετικό αποτέλεσμα.
ΥΓ2. Η ατάκα του Γιώργου Αγγελόπουλου "όταν ο κόσμος του Ολυμπιακού φωνάζει, οφείλουμε να σωπαίνουμε και να τον ακούμε", είναι ό,τι πιο κοντινό στην ιδιοσυγκρασία και την ταυτότητα του συλλόγου έχει ακουστεί εδώ και πολλά χρόνια από παράγοντά του. Επιπλέον, αποτελεί μια καίρια υπενθύμιση ταπεινότητας, ακριβώς τη στιγμή που η έπαρση θα μπορούσε να βρίσκεται στα ουράνια.