Ο Μιχάλης Στέφανου γράφει για την ερυθρόλευκη εποχή του Μεσσία Γιάννη Ιωαννίδη.
Ο Γιάννης Ιωαννίδης που μεγαλούργησε με τον Άρη του Γκάλη και του Γιαννάκη, σαρώνοντας τα πάντα στην Ελλάδα και φτάνοντας μια ανάσα από την κορυφή της Ευρώπης, ήταν ένας κορυφαίος προπονητής.
Ο Γιάννης Ιωαννίδης που “κατέβηκε” στον Πειραιά για να αναλάβει τον ξεπεσμένο Ολυμπιακό και να τον οδηγήσει σε δυσθεώρητα ύψη, ήταν κανονικός Μεσσίας. Λατρεύτηκε τόσο παθολογικά από τους ερυθρόλευκους φιλάθλους που ακόμα κι όταν τους αποκάλεσε “ηλίθιους” από το μεγάφωνο του ΣΕΦ (για να σταματήσουν ένα αντεθνικό σύνθημα) εκείνοι τον αποθέωσαν. Και φυσικά έκαναν αυτό που τους διέταξε.
Είναι δύσκολο να περιγράψουμε εκείνη την εποχή και το μέγεθος της ανάτασης που ένιωσε ο κόσμος των Πειραιωτών ελέω Ιωαννίδη. Από το πουθενά και εν μέσω “πέτρινων χρόνων” στο ποδόσφαιρο, ο Ολυμπιακός έγινε, χάρη σε εκείνον, κυρίαρχος στο μπάσκετ κατακτώντας το ένα πρωτάθλημα μετά το άλλο και φλερτάροντας με την κορυφή της Ευρώπης. Από το πρώτο πρωτάθλημα που κατακτήθηκε με τον Παναθηναϊκό να μην κατεβαίνει στον τελευταίο τελικό, στο πρώτο ευρωπαϊκό όνειρο που σβήστηκε από τη γραμμή στο Λιμόζ.
Κι από ‘κει στα φάιναλ φορ του Τελ Αβίβ και της Σαραγόσα με τις πρώτες κοινές παρουσίες των “αιωνίων” και τις ισάριθμες ερυθρόλευκες νίκες που στην ψυχολογία των φιλάθλων ισοδυναμούσαν με 10 τρόπαια. Και για κερασάκι στην τούρτα το περίφημο 73-38. Η 35άρα στον 5ο τελικού του ΣΕΦ επί του πρωταθλητή Ευρώπης Παναθηναϊκού, που μνημονεύεται μέχρι σήμερα.
Ήταν το “είναι καλύτερος κόουτς”, που ξέρανε την αίθουσα Τύπου στη Σαραγόσα, όταν παραμονή του δεύτερου σερί μεταξύ τους μπραντ εφ ερ σε τελικό, κάποιος ξένος δημοσιογράφος του ζήτησε να σχολιάσει τις επιτυχίες του Ζέλικο Ομπράντοβιτς στα φάιναλ φορ σε αντίθεση με τις δικές του αποτυχημένες απόπειρες.
Ήταν το αμίμητο “αυτοτραυματίστηκε” που είπε στον Ευθύμη Κιουμουρτζόγλου όταν εκείνος είχε τρόπον τινά… αμφισβητήσει το χτύπημα με κέρμα του -αιμόφυρτου- Νάκιτς στο κλειστό της Γλυφάδας. Ήταν το επίσης επικό “τα λίγα λόγια ζάχαρη και τα καθόλου μέλι…”, που είχε πει στον Πολίτη όταν εκείνος είχε ισχυριστεί ότι ο Παναθηναϊκός θα νικήσει τον Ολυμπιακό στον ημιτελικό του Τελ Αβίβ.
Ήταν τα απανωτά “όχι” στο πρέσινγκ του Παναθηναϊκού που τον διατήρησαν ακέραιο στις συνειδήσεις. Ήταν ακόμα κι αυτή η ανεξίτηλη έξοδος από το ΟΑΚΑ με τα χέρια υψωμένα (μετά το 68-69), που έμεινε χαραγμένη από την μη επιτυχημένη δεύτερη θητεία του. Ήταν το σύνθημα που έδινε και το σύνθημα που έγινε…
Στον Ολυμπιακό του πάθους και του αγωνιστικού τσαμπουκά που έφτιαξε ο Ιωαννίδης, με το μόνιμα “στραβωμένο” ύφος, τις γοητευτικές ιδιοτροπίες και τις θανατηφόρες ατάκες, βρήκε διέξοδο ο πληγωμένος εγωισμός ενός ολόκληρου λαού, που βλέποντας τη ναυαρχίδα του συλλόγου να ζει μια από τις πιο σκοτεινές περιόδους της ιστορίας της, αγκάλιασε με όλη την καρδιά την έκρηξη της ομάδας μπάσκετ. Με ήρωες τον Ζάρκο, τον Μίλαν, τον Ντράγκαν, τον “Ράμπο”, τον Φράνκο, τον Ρόι, τον “Πάνι” και τον Έντι, αλλά πάνω απ’ όλα με εγγυητή σταθερότητας και συνώνυμο του πάθους και του δυναμισμού που “αναδύονταν” από τα έγκατα του ΣΕΦ, τον θρυλικό “Ξανθό”.
Ο Γιάννης Ιωαννίδης αποτέλεσε την πρώτη κορυφαία στρατηγική κίνηση του Σωκράτη Κόκκαλη, οποίος είχε μόλις ξεκινήσει την προσπάθεια διάσωσης του Ολυμπιακού. Με την ευθύτητα του χαρακτήρα του και την αποτελεσματικότητα της δουλειάς του, έγινε σύμβολο αναγέννησης κι αδιαμφισβήτητος σημαιοφόρος μιας γενιάς φιλάθλων που για χρόνια ένιωθαν πιεσμένοι και πάνω απ’ όλα εξαπατημένοι, από “εχθρούς” εντός και εκτός των τειχών.
Και που στο πρόσωπο έβλεπαν αυτόν που τους άναψε την φλόγα της ελπίδας και τους επανάφερε στο ύψος τους. Έβλεπαν τον λόγο που είχαν αρχίσει να περπατούν και πάλι με το κεφάλι ψηλά. Και στο άκουσμα της απώλειάς του, είναι βέβαιο ότι τους περιέλουσε μια αληθινή αίσθηση ορφάνιας…
