Μια ηχηρή δήλωση από τον Ολυμπιακό

Ο Μιχάλη Στεφάνου γράφει για το μήνυμα των «ερυθρόλευκων» μετά και την δεύτερη συνεχόμενη νίκη επί του Παναθηναϊκού.

Την εποχή που γεννήθηκε η κόντρα των “αιωνίων” στο μπάσκετ κι ο Ολυμπιακός του αείμνηστου Γιάννη Ιωαννίδης κυριαρχούσε έναντι του Παναθηναϊκού σε Ελλάδα και Ευρώπη, η κατάσταση των δύο ομάδων έμοιαζε λίγο πολύ με την τρέχουσα.

Από τη μία οι Πειραιώτες: συμπαγείς, απροσπέλαστοι και με μικρό ροτέισον, στηρίζονταν στη συνοχή του σταθερού κορμού τους, τον οποίο απάρτιζαν παίκτες όπως ο Τόμιτς, Σιγάλας, ο Τάρλατς, ο Φασούλας κι ο Νάκιτς και φυσικά συμπλήρωναν κάποιοι σπουδαίοι ξένοι. Οι “πράσινοι” από την άλλη, προσπαθούσαν με μεγάλες μεταγραφές, όπως του Γκάλη και του Γιαννάκη, του Βράνκοβιτς, του Βολκόφ, του Πάσπαλι από τον Ολυμπιακό, μέχρι και του μεγάλου Ντομινίκ Γουίλκινς, αλλά και αλλεπάλληλες αλλαγές προπονητών, να αμφισβητήσουν την ερυθρόλευκη υπεροχή.

Στα χαρτιά ο Παναθηναϊκός έμοιαζε συνήθως ισχυρότερος, όταν όμως ερχόταν η ώρα της κρίσης έπεφτε πάνω σε… τοίχο.  Και είναι βέβαιο ότι αν ο “ξανθός” έβλεπε χθες το αλύγιστο σύνολο του Γιώργου Μπαρτζώκα να ορθώνει ξανά το ανάστημά του μέσα στο καμίνι του ΟΑΚΑ, θα αναγνώριζε κάτι από το πνεύμα του δικού του δημιουργήματος.

Διότι αυτός ο Ολυμπιακός, που δεν αστράφτει τους καλοκαιρινούς μήνες, αλλά αρχίζει και δαγκώνει μόλις μπει το φθινόπωρο, φαίνεται να προσεγγίζει όσο ποτέ άλλοτε εκείνο το αρχέτυπό του. Μια ομάδα που δεν μιλάει, αλλά πράττει. Που δεν χάνει την ψυχραιμία της όταν υστερεί, δεν φοβάται όταν η μπάλα καίει και βλέπει την ενότητά της να ενισχύεται μπροστά στις όποιες αντιξοότητες παρουσιαστούν.

Αν το βαρύ 75-51 της Ρόδου ήταν μια ευγενική ερυθρόλευκη υπενθύμιση προς τους “πράσινους”, το χθεσινό 88-78 στο ΟΑΚΑ ήταν μια ηχηρή δήλωση. Ένα καίριο χτύπημα από εκείνα που αφήνουν σημάδια και διαμορφώνουν το ψυχολογικό υπόβαθρο των μελλοντικών συναντήσεων. Γιατί σε αντίθεση με τη φιλική και ουδέτερη ατμόσφαιρα του Σούπερ Καπ, εδώ είχαμε να κάνουμε με κανονική μάχη και μάλιστα σε εχθρικό έδαφος. Μ’ έναν Παναθηναϊκό που ήθελε μανιωδώς να αντιδράσει, μ’ ένα κοινό που διψούσε για μια γουλιά… κανονικότητας  και μια εξέλιξη παιχνιδιού που κάθε άλλο παρά “διπλό” προμήνυε.

Κι όμως, ο Ολυμπιακός βρήκε τον τρόπο, όχι απλά να τα φέρει όλα τούμπα και να πάρει τη νίκη, παίζοντας ουσιαστικά με 5-6 παίκτες, αλλά να το κάνει και με τόσο επιβλητικό τρόπο στην παράταση, που βύθισε και πάλι τον αντίπαλο του σε περισυλλογή…

Ανεξάρτητα, πάντως, από το σαρωτικό ερυθρόλευκο φινάλε, το ελληνικό μπάσκετ μπορεί να αρχίσει να ισχυρίζεται και πάλι ότι διαθέτει δύο ομάδες με δυναμική playoff κι ένα ντέρμπι αντάξιο της φήμης του. Ο Παναθηναϊκός έχασε, αλλά παραμένει πολλά υποσχόμενος αρκεί να δοθεί στον προπονητή και τους παίκτες του ο απαραίτητος χρόνος. Οι ρόλοι του δεν είναι ακόμα οριστικά κατανεμημένοι και από το μυαλό του Αταμάν (περαστικά για το πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζει), εμφανίζονται και προσπερνούν διάφορες ιδέες.

Επιχειρήματα τύπου “του έλειπε ένας ακόμα παίκτης”, δεν στέκουν στην παρούσα φάση, καθώς το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι “πράσινοι” αφορά στην έλλειψη ομοιογένειας και συνεργασιών. Σ’ ένα πρότζεκτ με καινούργιο προπονητή και 11 προσθήκες δεν μπορεί φταίει ότι δεν έχει γίνει και μια…12η.

Αυτό είναι ένα συμπέρασμα που αν βγει, θα βγει αφότου ο Παναθηναϊκός έχει “πατήσει” πρώτα ως ομάδα. Προφανώς, οι τραυματισμού των Μήτογλου (κυρίως) και Παπαπέτρου αποτελούν τροχοπέδη προς τη συγκεκριμένη διαδικασία και αν το πρόβλημα για τον πρώην παίκτη της Παρτιζάν ελλοχεύει μακρά απουσία, τότε ασφαλώς και η συζήτηση περί μεταγραφής αλλάζει.

Στην περίπτωση του Ολυμπιακού, τώρα, προκύπτει μια εντυπωσιακή αντίφαση, που θεωρητικά τουλάχιστον, τρομάζει… Ενώ τα επίπεδα ετοιμότητάς του είναι τηρουμένων των συνθηκών ψηλότερα απ’ ότι θα περίμενε ίσως κι ο πιο αισιόδοξος υποστηρικτής του, η σημερινή του εκδοχή, βρίσκεται ακόμα αρκετά μακριά από την τελική. Η επιστροφή του Φαλ και η ένταξη του Μπραζντέικις αναμένεται να αλλάξουν άρδην την εικόνα του (ειδικά στα σχήματα που δυσκολεύτηκαν στο χθεσινό ντέρμπι), ενώ ακόμα και ο Μιλουτίνοβ με τον Γκος, που μοιάζουν σαν να μην έφυγαν ποτέ από το ΣΕΦ, αλλά περισσότερο από όλους ο Σίκμα, έχουν μεγάλα περιθώρια βελτίωσης στον τομέα της επικοινωνίας με τους συμπαίκτες του. Ας μην ξεχνάμε και τον ΜακΚίσικ που μόλις επανέλθει σε νορμάλ επίπεδα φυσικής κατάστασης θα δώσει διάσταση στο βάθος του ρόστερ.

Επιπλέον, παίκτες όπως ο Κάνααν και ο Πίτερς φαίνονται αποφασισμένοι να κάνουν το ζητούμενο step up και να δικαιώσουν τον άγραφο κανόνα της δεύτερης χρονιάς. Αμφότεροι παίζουν με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, νιώθουν πιο “δική τους” την ομάδα και από τα πρώτα κιόλας ματς υποστηρίζουν πρωταγωνιστικούς ρόλους.

Όσο για τον Γουόκαπ; Μιλάμε, πλέον, για τον ίσως κορυφαίο πλέι μέικερ της λίγκας με βάση τον ακριβή ορισμό της θέσης. Έναν παίκτη που ενώ μπορεί να είναι ο καλύτερος της ομάδας του χωρίς να πάρει σουτ, δεν το έχει σε τίποτα να βάλει πέντε τρίποντα εφόσον το απαιτούν οι περιστάσεις. Κι αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που τον κάνει τόσο ξεχωριστό, το γεγονός, δηλαδή, ότι αγωνίζεται χωρίς προσωπική ατζέντα. Τι θα πει αυτό; Ότι καμία ενέργεια ή απόφασή του μέσα σε ένα παιχνίδι δεν αποβλέπει στην ατομική του διάκριση. Ούτε μισή!

Το χθεσινό ντέρμπι παρότι σε μεγάλα διαστήματα δεν κύλησε όπως θα επιθυμούσε ο Ολυμπιακός, του επεφύλαξε τελικά ένα ιδανικό σεναριακό φινάλε. Όχι μόνο ήρθε με ανατροπή μέσα σε ένα δύσκολο περιβάλλον, γεγονός που αν μη τι άλλο τόνωσε την εμπιστοσύνη του ενός για τον άλλο, ανέδειξε και τους κατάλληλους “ήρωες”. Ο Γκος επιβεβαίωσε με το καλημέρα ότι ήρθε για να σηκώσει όσο βάρος χρειαστεί κι ο Πίτερς ότι μπορεί να γεμίσει το χώρο που του δίνεται. Επιπλέον, καταγράφηκε ακόμη μια ένδειξη ως προς το στοιχείο του απρόβλεπτου που αναμένεται να χαρακτηρίζει φέτος την επίθεση των Πειραιωτών.

Γενικότερα, εδώ και μια τριετία ο Γιώργος Μπαρτζώκας υλοποιεί στον Ολυμπιακό ένα εγχείρημα πολύ υψηλών απαιτήσεων και μεγάλης δυσκολίας. Δημιουργεί κομμάτι, κομμάτι μια σπάνια σύνθεση, αποτελούμενη από παίκτες αλτρουιστές, οι οποίοι ενώ διαθέτουν τα χαρακτηριστικά να ηγηθούν, επιλέγουν να βάζουν πάντα το σύνολο πάνω από τους εαυτούς τους. Διαθέτουν, δηλαδή, την οξυδέρκεια να αντιληφθούν ότι υπηρετώντας την ομαδικότητα και τη συνεργασία, ικανοποιούν τελικά και τις προσωπικές τους φιλοδοξίες, με αποτέλεσμα το μπάσκετ που παρουσιάζουν στο γήπεδο να μοιάζει με προϊόν τεχνητής νοημοσύνης.

Πλήρως απαλλαγμένος από εστίες εγωκεντρισμού που θα μπορούσαν να του χαλάσουν το κλίμα, αλλά σε καμία περίπτωση ψυχικά κενός, ο σημερινός Ολυμπιακός μοιάζει ό,τι πιο κοντινό σε αυτό που ο 58χρονος προπονητής πρεσβεύει ως μπασκετική κοσμοθεωρία. Κι ασχέτως του ποια θα είναι η ακριβής θέση που θα πάρει τελικά στην ιστορία, είναι βέβαιο ότι πρόκειται για μια μεγαλοφυή σύλληψη που αξίζει κανείς να παρατηρεί…