Ο Μιχάλης Στεφάνου γράφει για τον φυσιολογικό θρίαμβο ενός κορυφαίου συνόλου έναντι μιας wannabe καλής ομάδας που ακόμα έχει πολύ δρόμο να διανύσει.
Κατά την διάρκεια του καλοκαιριού συνέβησαν πολλά και συνταρακτικά στις τάξεις του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού. Ο νταμπλούχος και φιναλίστ της Euroleague Ολυμπιακός, έχασε τον καλύτερο παίκτη της Ευρώπης και έναν από τους πιο έμπειρους παίκτες του, ο οποίος, μάλιστα, πρωτοστάτησε στην επιχείρηση αναγέννησης των πράσινων.
Έκανε τις κινήσεις που είχε ανάγκη και χωρίς τυμπανοκρουσίες άρχισε να ετοιμάζεται για τη νέα σεζόν. Τον θόρυβο τον έκανε ο Παναθηναϊκός. Όχι μόνο με τις εντυπωσιακές και πολυδάπανες προσθήκες του, αλλά κυρίως με τις αλλεπάλληλες μεγαλοστομίες που τις συνόδευσαν.
Mεταξύ άλλων ακούσαμε από τα πιο επίσημα πράσινα χείλη ότι ο Γιώργος Μπαρτζώκας θα πρέπει να ανησυχεί και να φοβάται, ότι η ομάδα που θα δημιουργηθεί θα βάλει τέλος στην κυριαρχία του Ολυμπιακού και θα τον ξαναστείλει στην Α2, οτι θα επιστρέψει στο Final Four και θα σαρώσει τους εγχώριους τίτλους, μέχρι κι ότι ο Δημήτρης Ιτούδης θα διαδεχθεί τον Γιώργο Μπαρτζώκα τον Ιανουάριο καθώς οι Αγγελόπουλοι δεν τον στήριξαν ιδιαίτερα στο καλοκαιρινό παζάρι. Γενικά, Δημήτρης Γιαννακόπουλος και Εργκίν Αταμάν ακολούθησαν κοινή τακτική, επιλέγοντας να θέσουν πολύ ψηλά τον πήχη και να αμφισβητήσουν ανοιχτά και πριν καν μπουν οι ομάδες στο γήπεδο την ανωτερότητα του αιωνίου αντιπάλου τους.
Αν κρίνουμε από την συμπεριφορά των ΜΜΕ και των φιλάθλων στα σόσιαλ, ο Παναθηναϊκός κέρδισε δια περιπάτου το επικοινωνιακό παιχνίδι τους θερινούς μήνες, όμως η νέα σεζόν ξεκίνησε ακριβώς με τον τρόπο που ολοκληρώθηκε η προηγούμενη. Με τον Ολυμπιακό να συντρίβει τους πράσινους στο παρκέ, να τους οδηγεί σε σωρεία αρνητικών ρεκόρ και να κατακτά άνευ αγώνα τον πρώτο τίτλο της χρονιάς. Να μετατρέπει σε εφιάλτη το πρώτο συναπάντημα του Σλούκα με τους πρώην συμπαίκτες του, οι οποίοι αφού τον κατατρόπωσαν αγωνιστικά, τoν “συμπεριέλαβαν” στο… αμένσιοτο μήνυμα με πολλαπλούς παραλήπτες που έστειλαν στο φινάλε, κάνοντας στην άκρη για να σηκώσει το τρόπαιο ο προπονητής τους…
“Ο αυτοέπαινος μειώνει“, μας λέει ο Θερβάντες μέσω του σοφού αλλοπαρμένου Δον Κιχώτη κι ο Παναθηναϊκός ίσως κατάλαβε σήμερα ότι οι ομάδες δεν φτιάχνονται με τα λόγια, ούτε οι επιτυχίες προαναγγέλονται. Πράγματι το υλικό των πρασίνων είναι τέτοιο που, ποιος ξέρει, κάποια στιγμή μπορεί να μετατραπεί σε ένα αχτύπητο σύνολο που δεν θα αφήνει τίποτα όρθιο στο διάβα του. Για την ώρα, όμως, αυτό το πανάκριβο και φιλόδοξο ρόστερ βρίσκεται στην ίδια αφετηρία με την παρκαρισμένη ομάδα της περασμένης τριετίας, με τη διαφορά ότι εκείνη δεν είχε υποσχεθεί τίποτα σε κανέναν.
Και είναι πραγματικά απορίας άξιο πώς ένας τόσο έμπειρος κι αξιόλογος προπονητής σαν τον Αταμάν, θεώρησε καλή ιδέα παραλαμβάνοντας μια ομάδα σε κατάσταση οικοπέδου, να τσιγκλίσει (με την καλή έννοια, όχι όπως… προκαλεί ο Γιώργος Μπαρτζώκας), τον Ολυμπιακό πριν βάλει πρώτα μια πέτρα πάνω σε άλλη. Διότι είναι άλλο πράγμα τα mind games, στα οποία είναι όντως μανούλα ο Τούρκος τεχνικός κι εντελώς διαφορετικό να εκφράζεις τόση σιγουριά για κάτι που δεν έχει προλάβει να δοκιμαστεί πουθενά.
Το παιχνίδι δεν έχει νόημα να αναλυθεί, καθώς η εικόνα και το σκορ καθ’ όλη τη διάρκειά του, μιλούσαν από μόνα τους. Οταν το παιχνίδι φτάνει στο 32-4 και η μια ομάδα μένει για 17+ λεπτά χωρίς καλάθι εντός πεδιάς, για ένα ολόκληρο ημίχρονο χωρίς ασίστ και με επιμέρους 27-0 εις βάρος της, δεν χρειάζονται ιδιαίτερες γνώσεις για να διαπιστώσεις την αφύσικη διαφορά ανάμεσα στους δύο αντιπάλους.
Υλοποιώντας τα απολύτως βασικά και παίζοντας ένα μπάσκετ ρουτίνας, ο Ολυμπιακός δεν έκανε τίποτα περισσότερο από το να υπενθυμίσει σε όλους ότι… ο ήλιος δεν βγαίνει από τη Δύση. Το άθλημα ήταν και παραμένει ο-μα-δι-κό κι όταν απέναντί σου βρίσκεται μια από τις κατά τεκμήριο καλύτερες ομάδες των τελευταίων ετών, συνιστά κατάργηση της λογικής να μην κρατάς χαμηλούς τόνους, τουλάχιστον μέχρι να διαπιστώσεις σε τι κατάσταση βρίσκεσαι.
Σύμφωνοι, ο Σλούκας αποτελεί μια σπουδαία φυσιογνωμία των ευρωπαϊκών γηπέδων, αλλά ουδέποτε υπηρέτησε ρόλο μεσσία. Ο Χουάντσο διαθέτει εξαιρετικά χαρακτηριστικά, αλλά επιχειρεί μόλις την πρώτη του απόπειρα στο τοπ ευρωπαϊκό επίπεδο. Γκάι, Γκραντ και Μπαλτσερόφσκι είναι πολλά υποσχόμενοι, αλλά διακρίθηκαν σε ομάδες eurocup. Ολοι μαζί προσγειώθηκαν σ’ έναν καινούργιο πλανήτη, όπου δεν βρήκαν κανέναν να τους καθοδηγήσει.
Kατά τ’ άλλα ο Ολυμπιακός, όπως είπαμε και μετά το τουρνουά της Κύπρου, ξεκινάει από μια καλή βάση λόγω συνοχής και ξεκάθαρης αγωνιστικής ταυτότητας, έχει μια ελίτ αμυντική λειτουργία και εργαλεία που φαίνεται να ταιριάζουν στην φιλοσοφία του (ακόμα κι ο βαρύς Σίκμα έπαιξε πολύ έξυπνα από ένα σημείο και μετά μοιάζοντας μια παλαιό μέλος των Πειραιωτών), αλλά ακόμα βρίσκεται πολύ μακριά από το να θεωρηθεί έτοιμος. Αρκετά μέλη του δεν βρίσκονται στο επιθυμητό επίπεδο φυσικής κατάστασης, έχει να εντάξει έναν καινούργιο παίκτη και το παιχνίδι του έχει αρκετές μεταπτώσεις και κενά διαστήματα.
Το ντέρμπι της Παρασκευής θα είναι μια άλλη ιστορία, αφού τόσο οι συνθήκες όσο και η σύνθεση των ομάδων θα διαφέρουν σε σχέση με την Ρόδο. Όπως διαφέρει και ο στόχος τους για τις επόμενες μέρες: Ο Ολυμπιακός οφείλει να ξεχάσει άμεσα τα πεπραγμένα του σούπερ καπ ώστε να μην επαναπαυτεί, αντίθετα ο Παναθηναϊκός καλείται να τα πάρει μαζί του στο ακέραιο, ως ένα σκληρό, αλλά καθόλου αμελητέο μάθημα…
