Πάλεψε, έχασε, ώρα να αντεπιτεθεί

Ο Μιχάλης Στεφάνου γράφει για την – χωρίς επιτυχία – προσπάθεια του Ολυμπιακού να παραμείνει στον θρόνο του πρωταθλητή, αλλά και το τι ακολουθεί την επόμενη ημέρα.

Αν έδιναν στον ίδιο τον Κώστα Σλούκα τη δυνατότητα να γράψει το φετινό σενάριο, μάλλον θα ήταν πιο εγκρατής σε σχέση με αυτό που του επιφύλαξε η πραγματικότητα.

Παίζοντας το καλύτερο μπάσκετ της ζωής του, ο παίκτης που το περασμένο καλοκαίρι τάραξε όσο κανείς τα νερά της επικαιρότητας, αλλάζοντας τα κόκκινα του Ολυμπιακού με τα πράσινα του Παναθηναϊκού, έριξε την αυλαία ως ο απόλυτος θριαμβευτής. Έστω κι αν δεν κατάφερε να συνοδεύσει καμία από τις τεράστιες επιτυχίες του με λίγη ποιότητα λόγου…

Εν πάση περιπτώσει, ο Παναθηναϊκός του Σλούκα κυριάρχησε, ο Σλούκας του Παναθηναϊκού δικαιώθηκε, νίκησε τους πάντες στο γήπεδο κι αυτό είναι που τελικά θα γραφτεί στην ιστορία.

Όσο για τον Ολυμπιακό; Ολοκλήρωσε μια σεζόν με σκαμπανεβάσματα, υπερπροσπάθεια, αγωνιστικές υπερβάσεις, δύο υποδεέστερους εγχώριους τίτλους, αλλά και με δομικά λάθη που του στέρησαν το κάτι παραπάνω.

Στον χθεσινό 5ο τελικό έκανε μια γενναία προσπάθεια, παρά τις αντιξοότητες, έφτασε για μία ακόμα φορά στην πηγή, αλλά νερό δεν ήπιε. Είχε δύο πολύ δυναμικά διαστήματα στο ξεκίνημα κάθε ημιχρόνου, (τα οποία διαδέχθηκαν μπόλικα λεπτά επιθετικής ξηρασίας), είχε ένα συγκινητικό Μιλουτίνοβ και εξαιρετικούς τους Πίτερς, Παπανικολάου, αλλά όταν η μπάλα έκαιγε κάτι του έλειπε. Παρ’ όλα αυτά, δεν τα παράτησε, επέστρεψε από το -9 και 34” πριν τη λήξη, βρέθηκε στο σημείο να κρατά την τύχη του στα χέρια του, αλλά ένα άστοχο mid range σουτ κι ένα λάθος στην επαναφορά από τον Γκος τον έριξαν στο καναβάτσο.

Ο Αμερικανός είναι γενικά ένας χρήσιμος γκαρντ, ο παίκτης του προπονητή, που θα μετουσιώσει στο παιχνίδι το πλάνο της ομάδας. Αρκετά πολυσύνθετος ώστε να μπορεί να κάνει διαφορετικά πράγματα σε ικανοποιητικό βαθμό, αλλά κανένα σε τέλειο βαθμό. Μάλιστα, αυτό που τον «κατατρέχει» σταθερά από τα κολεγιακά του χρόνια μέχρι και σήμερα, είναι η αδυναμία να ανταποκριθεί ως ηγέτης σε φινάλε αγώνων. Στον τελικό του NCAA το 2017 είχε οδηγήσει με ένα τέλειο παιχνίδι το Gonzaga στο προβάδισμα και πολύ κοντά στη νίκη. Το τελευταίο δίλεπτο, όμως, έκανε το ένα λάθος μετά το άλλο και καταδίκασε την ομάδα του σε ήττα από το NC. Από τότε έχουν υπάρξει ουκ ολίγες περιπτώσεις στην καριέρα του που απέτυχε να γίνει ο ήρωας της τελευταίας στιγμής.

Δεν ξέρουμε αν τα χαμένα σουτ του Γκος αποδίδονται σε κάποιο μεταφυσικό φαινόμενο, το σίγουρο είναι ότι πρόκειται για μια σύμπτωση αρκετά επαναλαμβανόμενη. Κάτι που τον κυνηγάει, δεν τον αφήνει να σκεφτεί καθαρά, τον κάνει πολλές φορές διστακτικό και γενικά δεν τον καθιστά ως τον πλέον ιδανικό για να παίρνει τις τελευταίες επιθέσεις. Βέβαια, εύλογα θα αναρωτηθεί κανείς, ποιος άλλος από τους υπάρχοντες χειριστές του Ολυμπιακού θα ενέπνεε περισσότερη εμπιστοσύνη και η απάντηση είναι “κανένας”, αλλά μια τέτοια συζήτηση αφορά περισσότερο το μέλλον…

Εν κατακλείδι, η μεγάλη εικόνα λέει κάτι που δύσκολα χωνεύεται: ότι δηλαδή ο Ολυμπιακός έχασε τελικούς πρωταθλήματος από το 2-0. Ότι απέτυχε να διαχειριστεί την πίεση όταν έγινε το φαβορί και παρότι ως ομάδα είχε εξαιρετικό πλάνο και μαχητικό πνεύμα, παρουσίασε έλλειμμα προσωπικότητας και ατομικού ταλέντου, ειδικά στην περιφέρεια. Επιπλέον, δεν κατάφερε να εκμεταλλευτεί το σύνολο του ρόστερ του, σε αντίθεση με τον Παναθηναϊκό που και λίγο καλύτερη ισορροπία μεταξύ ξένων και γηγενών είχε και μεγαλύτερη απόσβεση από τους παίκτες στους οποίους επένδυσε έκανε.

Γι’ αυτό, πριν ο Ολυμπιακός στρέψει το βλέμμα του στο “αύριο” καλό θα ήταν να το γυρίσει πίσω στο “χθες” και με πραγματική διάθεση αυτοκριτικής να αναλύσει τι θα μπορούσε να έχει εξελιχθεί καλύτερα. Να αναρωτηθεί αν αντιμετώπισε κάπως υπεροπτικά την αντεπίθεση του Παναθηναϊκού κι αν διαχειρίστηκε με σχετική έπαρση την απώλεια των δύο πιο κομβικών παικτών του.

Αν τους αντικατέστησε επαρκώς ή υπερεκτίμησε τις δυνατότητές του ρόστερ του και τι πήγε λάθος στις επιλογές Σίκμα και Μπραζντέικις. Γυρίζοντας τον χρόνο πίσω, ίσως διαπιστώσουμε ότι με 1-2 διαφορετικούς χειρισμούς μια ήδη εξαιρετική ομάδα θα μπορούσε να γίνει πραγματικά πανίσχυρη κι αυτό πρέπει να αποτελέσει οδηγό για το μέλλον. Σύμφωνα με τον Κομφούκιο, άλλωστε, όταν κανείς είναι αυστηρός με τον εαυτό του, πολύ σπάνια αποτυγχάνει…

ΣΟΥΠΕΡ ΑΠΑΙΤΗΤΙΚΗ ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ

Η επόμενη μέρα για τον Ολυμπιακό δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Για την ακρίβεια ξεκινάει με δεδομένες δυσκολίες και μεγάλες απαιτήσεις, αφού η φετινή κυριαρχία του Παναθηναϊκού έχει προσθέσει τόνους έξτρα πίεσης στους “ερυθρόλευκους”. Πλέον, όχι απλά δεν παίζουν μπάλα «μόνοι» τους, όπως συνέβαινε τα προηγούμενα χρόνια, αλλά μέσα σε μια σεζόν έχουν βρεθεί να υπολείπονται του μεγάλου τους αντιπάλου, ο οποίος μετά από μια περίοδο παρακμής, κατάφερε στην πρώτη σοβαρή του προσπάθεια να επιστρέψει στην κορυφή της Ελλάδας και κυρίως της Ευρώπης.

Υπό αυτό το πρίσμα, λοιπόν, αλλά και ενόψει των 100 χρόνων του συλλόγου, ο κόσμος του Ολυμπιακού περιμένει να φτιαχτεί μια ομάδα αντάξια του ονόματός της. Η οποία δεν θα διστάζει μπροστά στις μεγαλύτερες προκλήσεις, δεν θα νιώθει ότι τρύπησε το ταβάνι της φτάνοντας στο Final Four, αλλά θα έχει το υλικό, την ποιότητα και το mentality, ώστε να ανεβάζει συνεχώς τον πήχη.

Προφανώς, κανείς δεν μπορεί να υπογράψει συμβόλαιο με την επιτυχία, όμως είναι σημαντικό τη δεδομένη στιγμή για τον Ολυμπιακό να βγάλει πραγματική αντίδραση, να δείξει τη δύναμή του, τον εγωισμό του και να παρουσιάσει τη βέλτιστη εκδοχή του μοντέλου του. Διότι αν δεν εκτιμηθεί σωστά το νέο πλαίσιο που έχει δημιουργηθεί εντός των συνόρων, τότε κινδυνεύει να βρει μπροστά του γκρίνια, αμφισβήτηση και έλλειψη υπομονής.

Η Euroleague είναι μια πολύ δύσκολη διοργάνωση, αλλά εδώ που τα λέμε, πόσα ακόμα κλαμπ διαθέτουν το εκτόπισμα και τη δυναμική να φτάσουν ως το τέλος της διαδρομής; Πέντε; Έξι; Παραπάνω δεν είναι. Άρα, εφόσον ο Ολυμπιακός έχει καταφέρει να εδραιωθεί σε αυτή την ελίτ, πρέπει να αρχίσει να σκέφτεται και πώς θα τη νικήσει. Διαθέτει κορυφαία οργάνωση και τεχνογνωσία, έχει από πίσω έναν κόσμο που συνεχίζει να τον στηρίζει, κι αν καταφέρει να υλοποιήσει και 2-3 πραγματικά σοβαρές κινήσεις, τότε δεν θα έχει να ζηλέψει τίποτα από κανέναν.

Το μεγάλο βάρος πρέπει να πέσει στην περιφέρεια και λόγω ανάγκης και λόγω κακού συσχετισμού προσφοράς-ζήτησης, ειδικά όταν μιλάμε για παίκτες TOP επιπέδου. Το μεγάλο πλήγμα με τον Κίναν Έβανς, έφερε αμέσως στο προσκήνιο τον Μάικ Τζέιμς, ο οποίος φαίνεται ότι περισσότερο χρησιμοποίησε τη σοβαρή πρόταση του Ολυμπιακού ως μοχλό πίεσης προς τη Μονακό, ώστε τελικά να αποσπάσει το ποσό που ζητούσε και να παραμείνει στη… γαλήνη του Μόντε Κάρλο.

Η εξέλιξη αυτή ίσως ανοίξει το δρόμο για τον Τάιλερ Ντόρσεϊ, ο οποίος δύσκολα θα μπορούσε να συνυπάρξει μαζί με τον “χημικό”, ενώ ακόμα είναι πολύ νωρίς να πούμε για πόσους παίκτες θα κινηθεί ο Ολυμπιακός, αφού δεν είναι εντελώς ξεκάθαρο και ποιοι θα αποχωρήσουν. Σε κάθε περίπτωση μας περιμένει ένα καυτό καλοκαίρι…