Λιποθύμησε πριν τον τερματισμό

Ο Μιχάλης Στεφάνου γράφει για την μεγάλη χαμένη ευκαιρία του Ολυμπιακού

Όταν λέγεσαι Ολυμπιακός και λυγίζεις μπροστά στο άγχος της κατάκτησης ενός τίτλου μέσα στο γήπεδο σου, τότε κάτι βασικό λείπει από τη σύστασή σου.

Διότι αναλογικά των δυνατοτήτων του, ο συγκεκριμένος οργανισμός είναι ο πιο απαιτητικός σε όλο τον πλανήτη. Δεν ζει με την πίεση, αλλά από την πίεση. Η πίεση τον οδηγεί, τον διαμορφώνει, τον μεγαλώνει. Είναι φτιαγμένος να εισπνέει πίεση και να εκπνέει νίκες.

Στους παίκτες του Γιώργου Μπαρτζώκα, δόθηκε το βράδυ της Τετάρτης (12/6)  μια μοναδική ευκαιρία: Να πάρουν το πρωτάθλημα και να κλείσουν το στόμα του μεγάλου τους αντιπάλου, που μετά το Βερολίνο έχει -δικαίως- ανοίξει διάπλατα. Να του δώσουν μια και καλή να καταλάβει ότι ακόμα κι αν κατέκτησε την Ευρωλίγκα δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι είναι καλύτερός τους. Να τελειώσουν τη σειρά και τη σεζόν πανηγυρικά και να μείνουν στην ιστορία για ένα σπουδαίο επίτευγμα. Την πέταξαν…

Δεν στάθηκαν αντάξιοι της περίστασης και τώρα βρίσκονται αντιμέτωποι με τον εφιάλτη της απόλυτης ανατροπής. Μιας εξέλιξης που έχει συμβεί μόλις μια φορά (πριν από 22 χρόνια) στην ιστορία των ελληνικών τελικών κι αυτό λέει πολλά. Όχι μόνο για την πνευματική δύναμη που απαιτείται ώστε να επιστρέψεις από το 0-2, αλλά, αντίστοιχα και για την πνευματική αδυναμία που οπωσδήποτε θα πρέπει να σε διακρίνει, ώστε να αποτύχεις από το 2-0.

Αν, τώρα, οι Πειραιώτες έχουν τα αποθέματα να ξανακερδίσουν μέσα στην κόλαση του ΟΑΚΑ και με όλο το βάρος της απογοήτευσης να τους πλακώνει, τότε θα μιλήσουμε για την πιο σκληρή, την πιο άφθαρτη εκδοχή του Ολυμπιακού εδώ και δεκαετίες. Όμως, κακά τα ψέματα, έτσι όπως έχουν έρθει τα πράγματα οι πιθανότητες δεν είναι με το μέρος τους.

Ο Παναθηναϊκός, με έξυπνη τακτική, ψυχραιμία, πολύ μεγάλα σουτ, έναν τεράστιο Γκραντ κι έναν ασύλληπτο παιχταρά ονόματι Ναν, που αφήνει φαρδιά πλατιά την υπογραφή του στην παρθενική του σεζόν στην Ευρώπη, πέρασε το πιο υψηλό εμπόδιο αυτής της σειράς και πλέον έγινε ακόμα μεγαλύτερο φαβορί από ό,τι ήταν πριν την έναρξή της.

Σε ένα παιχνίδι που ξεκίνησε καλά κι όσο περνούσε η ώρα πήγαινε καλύτερα για τον Ολυμπιακό, υπήρχε ένα στοιχείο-παγίδα. Καλύτερος παίκτης των γηπεδούχων και κυριότερος λόγος της διψήφιας διαφοράς που έχτισαν στη δεύτερη περίοδο ήταν ο Γιαννούλης Λαρεντζάκης. Ο 30χρονος διεθνής πήρε την σκυτάλη από το εξαιρετικό ξεκίνημα του Παπανικολάου και πέτυχε 10 μαζεμένους πόντους, όπως και να το κάνουμε, όμως, δεν θα ήταν ποτέ ρεαλιστικό να κουβαλήσει την ομάδα μόνος του σε μια τέτοια βραδιά. Και παρότι, επιθετικά τουλάχιστον, φάνηκε να συνεισφέρουν κι άλλοι στο πρώτο μέρος, κανείς από τους παίκτες-κλειδιά δεν ενέπνεε πραγματική σιγουριά.

Όλοι θα σταθούν στην καθίζηση του δευτέρου ημιχρόνου, όμως πριν φτάσουμε εκεί ο Ολυμπιακός δέχτηκε τρία τρίποντα που τον εμπόδισαν να πάει στα αποδυτήρια έχοντας μια διαφορά που θα τον όπλιζε με σοβαρή αυτοπεποίθηση. Το πρώτο ήρθε από τον Μήτογλου, όταν ακριβώς με την επιστροφή του Μιλουτίνοβ στο 17′, ο Αταμάν τον πέρασε στη θέση του Λεσόρ και τον έβγαλε ανενόχλητο στην περίμετρο. Το δεύτερο, από τον εντελώς ξεχασμένο στη γωνία Ναν, σε μία φάση κατά την οποία οι ερυθρόλευκες περιστροφές χάθηκαν εντελώς κι ο χαρισματικός Αμερικάνος είχε όλο το χρόνο να σουτάρει σαν σε προπόνηση. Το τρίτο, φυσικά, δεν είναι άλλο από το τρελό μπάζερ του Γκραντ στη λήξη του ημιχρόνου.

Με αυτά και μ’ αυτά ο Παναθηναϊκός έφτασε στην ανάπαυλα πολύ πιο ατσαλάκωτος από ότι ίσως να περίμενε, ενώ αντίθετα οι γηπεδούχοι με τη δυσάρεστη αίσθηση ότι δεν είχαν κεφαλοποιήσει όσο θα μπορούσαν την υπεροχή τους.

Κάτι που επιβεβαιώθηκε περίτρανα στη συνέχεια. Η νευρικότητα, η ατολμία, ο δισταγμός, τα φθηνά λάθη, τα χαμένα ριμπάουντ και οι τόσες ανεκμετάλλευτες βολές. Όλα, δείγματα άγχους και φόβου μπροστά στο διακύβευμα. Στα πρώτα επτά λεπτά της επανάληψης ο Ολυμπιακός σκόραρε μόλις δύο φορές με τον Κάνααν. Συνολικά, ο Αμερικάνος πέτυχε τρία πολύ μεγάλα τρίποντα στο τρίτο δεκάλεπτο, τα οποία κράτησαν όρθιους τους σαστισμένους “ερυθρόλευκους”, αλλά δεν μπόρεσε σε δύο απόπειρες να πετύχει το μεγαλύτερο όλων και να στείλει (πιθανότατα) το παιχνίδι στην παράταση.

Αμυντικά, ο Ολυμπιακός έκανε ένα από τα χειρότερα παιχνίδια του σε ολόκληρη τη σεζόν. Άφησε πολλά ελεύθερα σουτ στο πρώτο ημίχρονο, έχανε την συγκέντρωσή στα τελευταία δευτερόλεπτα αρκετών πράσινων κατοχών με αποτέλεσμα να πληγώνεται ακόμα και σε καλές προσπάθειες, ενώ στο δεύτερο μέρος έμεινε θεατής στο one man show του Κέντρικ Ναν. Ο Αμερικανός δεν είχε κανένα πρόβλημα στο 1vs1 κι από τη στιγμή που δεν πήγαινε βοήθεια πάνω του (ώστε να τον αναγκάσει να ξεφορτωθεί την μπάλα) εκτελούσε ξανά και ξανά. Γκραντ και Λεσόρ έγιναν τα στηρίγματά του, ενώ πολύ σημαντική ήταν η συνεισφορά του Χουάντσο σε άμυνα και ριμπάουντ.

Στα δύο πρώτα παιχνίδια της σειράς, ο Ολυμπιακός είχε δύο τεράστια σημεία αναφοράς: Μιλουτίνοβ και Γκος… κατάπιναν σπαθιά, ενώ δίπλα τους υπήρχε και τις δύο φορές ένας τρίτος πόλος που έδινε μεγάλες λύσεις. Στο game 1 ήταν ο Γουόκαπ και στο game 2 o Πίτερς. Από τη στιγμή που οι “πράσινοι” κατάφεραν να περιορίσουν τόσο τον Σέρβο σέντερ (φυσικά υπάρχει και η κούραση, που όπως αναμενόταν λειτουργεί συσσωρευτικά πάνω του), όσο και τον πρώην παίκτη της Ρεάλ, προέκυψαν και τα προβλήματα.

Το χτύπημα στον ερυθρόλευκο εγωισμό ήταν από τα πιο ισχυρά των τελευταίων ετών. Μετά από το 0-2 ο Παναθηναϊκός πέταξε έξυπνα την μπάλα στην εξέδρα, κατάφερε να αλλάξει την ατζέντα της καθημερινότητας και να ανεβάσει το θερμόμετρο στα ύψη. Δημιούργησε ένα τεχνητό χάος, από το οποίο  επωφελήθηκε και αγωνιστικά. Καθώς η ένταση μεταφέρθηκε στο παρκέ, η ομάδα με το περισσότερο το ατομικό ταλέντο, τους περισσότερους αυτόφωτους πρωταγωνιστές και πάνω απ’ όλα την αδιαμφισβήτητη ικανότητα να πειράζει το μυαλό των αντιπάλων, άρχισε να κερδίζει έδαφος.

Πλέον, οι “πράσινοι” ελέγχουν την κατάσταση κι ο Αταμάν ετοιμάζεται να… πάει ταμείο για ακόμα μια πρόβλεψη. Ο Ολυμπιακός, όμως, έχει δείξει όλη τη χρονιά ότι σε αγωνιστικό επίπεδο μπορεί να κερδίσει τον Παναθηναϊκό σε οποιοδήποτε γήπεδο και σε οποιεσδήποτε συνθήκες, αρκεί να μένει προσκολλημένος στο πλάνο του.

Μπορεί άραγε να το κάνει ακόμα μία φορά, τώρα που σχεδόν όλοι τον έχουν ξεγράψει; Η απάντηση βρίσκεται πρώτα στο μυαλό του και μετά στο μπάσκετ του…