Μια παγίδα που θα ξαναβρεί μπροστά του

Κανείς δεν έπαθε τίποτα επειδή έχασε στην πρεμιέρα ενός πρωταθλήματος 34 αγωνιστικών.

Το κόστος μιας τέτοιας ήττας είναι εντελώς ελεγχόμενο και οι λόγοι είναι παραπάνω από προφανείς. Όταν, μάλιστα, αυτή συμβαίνει στην έδρα μιας πραγματικά πολύ ισχυρής ομάδας, όπως λογικά θα είναι η φετινή Φενέρ, τότε μπορεί να θεωρεί ακόμα και αναμενόμενη. Όχι, ότι ο Ολυμπιακός δεν πήγε στην Πόλη για να χάσει, αλλά συνήθως τις πρώτες αγωνιστικές που οι ομάδες βρίσκονται σε χαμηλά επίπεδα ετοιμότητας και δεν γνωρίζονται τόσο καλά μεταξύ τους, τέτοια κλειστά ματς δύσκολα καταλήγουν στους φιλοξενούμενους.

Το γεγονός αυτό, φυσικά, δεν απαλλάσσει τους “ερυθρόλευκους” από κάθε ευθύνη για τη χθεσινή τους εμφάνιση στην Ulker Arena. Ειδικά ο τρόπος με τον οποίον άνοιξαν, αλλά και έκλεισαν το ματς, κάθε άλλο παρά συμβατός ήταν με την δίψα και τον ενθουσιασμό μιας ομάδας που ξεκινάει το ταξίδι της με προορισμό την κορυφή. Λίγο η νωθρή προσέγγιση, λίγο το έλλειμμα συνεργασίας, λίγο το “εγώ” που σε πολλές περιπτώσεις φάνηκε να μπαίνει πάνω από το “εμείς”, σχημάτισαν μια όχι και τόσο ενθαρρυντική εικόνα.

Η Φενέρ χρησιμοποίησε όσο μέγεθος διέθετε και επέλεξε να αιχμαλωτίσει τον Βεζένκοφ και τον Φουρνιέ, αφήνοντας την μπάλα στα χέρια των Γκος, Ουόκαπ και Βιλντόζα (όσο έπαιξε), οι οποίοι λίγο πολύ είχαν ως μόνες επιλογές, είτε να επιτεθούν μόνοι τους, είτε να περάσουν την μπάλα στο ποστ, είτε να συνεργαστούν με τους Πετρούσεφ – Ράιτ σε καταστάσεις 2 vs 2. Ο Τεξανός γκαρντ έκανε κακό παιχνίδι, ο συμπατριώτης του είχε καλές και κακές στιγμές, ενώ ο Αργεντίνος αν και έδωσε ένα εξαιρετικό δίλεπτο στο φινάλε του ημιχρόνου, δεν είχε ανάλογη συνέχεια στο ξεκίνημα της επανάληψης και δεν επέστρεψε στο ματς.

Μέλι και Χέιζ έκαναν σπουδαία δουλειά στην άμυνα, αποκόβοντας από το παιχνίδι τον Βεζένκοφ, ο οποίος έμεινε αβοήθητος και κατέληξε να έχει την μικρότερη συμμετοχή στην επίθεση από όλους τους συμπαίκτες του, με εξαίρεση μόνο τον Παπανικολάου. Το usg% του 29χρονου φόργουορντ, δηλαδή το ποσοστό των κατοχών που διαχειρίστηκε από όσες προέκυψαν όσο εκείνος βρισκόταν στο παρκέ έμεινε μόλις στο 11%. Τουτέστιν, στα 31 λεπτά που αγωνίστηκε κατάφερε μόλις και μετά βίας να πάρει έξι προσπάθειες, ενώ οι τέσσερις από τους 11 πόντους του προήλθαν από επιθετικό ριμπάουντ. Κάτι αντίστοιχο συνέβη και στον Φουρνιέ (13 στο usg%), o οποίος σε 22 λεπτά πήρε μόλις τρεις προσπάθειες, ενώ είχε και μία ασίστ για δύο λάθη.

Η επιλογή της Φενέρ να μην δώσει βοήθειες στο κεντρικό pnr, είχε ως αποτέλεσμα να βρει πεδίο δράσης ο ΜακΚίσικ, ο οποίος ήταν μακράν ο πιο επιθετικός, ο πιο κάθετος και ο πιο γρήγορος χειριστής των Πειραιωτών στο χθεσινό ματς. Δημιούργησε ρήγματα, έδωσε την ώθηση που χρειαζόταν, αλλά όπως και να το κάνουμε δεν είναι δυνατόν ο φετινός Ολυμπιακός να τα περιμένει όλα από τον εκρηκτικό Αμερικανό. Ο Ράιτ αν και σε κάμποσες φάσεις υπήρξε αρκετά φλύαρος, κέρδισε πολλές μάχες, τελείωσε φάσεις και έγραψε το όνομά του στη μικρή λίστα με τους διακριθέντες. Ο Πετρούσεφ δεν μπήκε στο κλίμα του παιχνιδιού και είχε μόνο μερικές αναλαμπές.

Εν κατακλείδι, η τουρκική ομάδα έβαλε στον Ολυμπιακό μια παγίδα, η οποία οφείλει να τον απασχολήσει, γιατί πιθανότατα θα την ξαναβρεί μπροστά του.

Διότι από την στιγμή που ο καλύτερός του παίκτης δεν χρειάζεται την μπάλα στα χέρια -άρα δεν υπάρχει και τρόπος να ξεπεράσει τον αμυντικό του- θα πρέπει μέσα από την τακτική και την κυκλοφορία της μπάλας να δημιουργηθεί ο χώρος που θα τον διευκολύνει. Αν, τώρα, για κάποιο λόγο (πχ απουσίες Φαλ – Μιλουτίνοφ), κάτι τέτοιο δεν μπορεί να συμβεί, τότε θα πρέπει να υπάρχει ένας χειριστής ικανός να επιτεθεί και να σπάσει την πρώτη γραμμή άμυνας, ώστε να δημιουργήσει πλεονέκτημα. Έτσι, θα αναγκάσει την δεύτερη γραμμή να ενεργοποιηθεί, γεγονός που θα επιτρέψει στον Βεζένκοφ (κατ’ επέκταση και στους Πίτερς, Φουρνιέ) να βρουν εκείνες τις χαραμάδες ανισορροπίας που ψάχνουν ώστε να επιτεθούν ή με κάποια spot εκτέλεση ή στο close out.

Κανείς, όμως, από τους υπάρχοντες “pg” του Ολυμπιακού δεν ήταν -τουλάχιστον χθες- σε θέση να υποστηρίξει αυτό το ρόλο και είτε να φορτώσει με πόντους την αντίπαλη άμυνα, είτε να την αναγκάσει να του στείλει βοήθεια. Ουόκαπ, Γκος και Βιλντόζα σκόραραν όλοι μαζί 10 πόντους και με τέτοια συγκομιδή δεν μπορείς να περιμένεις κάτι καλύτερο.

Η αλήθεια είναι ότι οι “ερυθρόλευκοι” βρίσκονται σε μια φάση όπου ο καθένας προσπαθεί να διεκδικήσει τη θέση του στην ομάδα. Το σούπερ διευρυμένο ρόστερ έχει προκαλέσει έξτρα άγχη σχετικά με το ροτέισον και τους χρόνους συμμετοχής, με αποτέλεσμα μερικές φορές ο ατομικισμός να υπερισχύει στο παρκέ και το απλό να γίνεται σύνθετο. Τέτοια συμπτώματα είναι και λογικά και αναμενόμενα κι ο Ολυμπιακός είναι υποχρεωμένος να περάσει από όλα τα στάδια της ωρίμανσης, μέχρι να αποκτήσει το σώμα, το άρωμα και τη γεύση που επιθυμεί.