Ο Φουρνιέ δεν ήρθε να παίξει…

Ο Μιχάλης Στεφάνου γράφει για την έκτη συνεχόμενη νίκη του Ολυμπιακού στην Euroleague, αλλά και για την νέα μπασκετική… ραψωδία του… Γάλλου Πειραιώτη.

Σ’ ένα ματς που έδινε την εντύπωση ότι ακόμα κι αν διαρκούσε όσο η… τριλογία του “Νονού” (μαζί με τις κομμένες σκηνές), δεν θα άλλαζε κάτι ως προς την εξέλιξή του, ο Ολυμπιακός έκανε επίδειξη δύναμης, βάθους και ολοκληρωτικού μπάσκετ.

Πέτυχε την έκτη συνεχόμενη νίκη του στην Ευρωλίγκα και συνέχισε να δικαιώνει τον Γιώργο Μπαρτζώκα, ο οποίος το βράδυ της ήττας από τον Παναθηναϊκό στο ΣΕΦ είχε εκφράσει τη βεβαιότητα ότι η κατάσταση θα γυρνούσε.

Τέσσερις εβδομάδες μετά, οι “ερυθρόλευκοι” όχι μόνο έχουν ξεχάσει τι θα πει ήττα, αλλά παρουσιάζουν μια εικόνα αδιαμφισβήτητης ανωτερότητας. Με ραγδαία βελτίωση σε σημαντικούς τομείς, όπως είναι τα ριμπάουντ, τα ποσοστά ευστοχίας η διάρκεια των καλών διαστημάτων σε άμυνα και επίθεση και ο αριθμός των διακριθέντων. Οι περισσότεροι παίκτες δείχνουν να προσαρμόζονται στο ρόλο και τις αρμοδιότητές τους, η συνοχή και η επικοινωνία στο παρκέ έχουν ανέβει επίπεδο, τα χαμόγελα είναι περισσότερο και γενικά όλα τους βγαίνουν με μεγαλύτερη φυσικότητα.

Στα θετικά, προστέθηκε χθες και η αμυντική συμπεριφορά και αποτελεσματικότητα κόντρα σε μια φύσει επιθετική ομάδα, την ώρα που η παραγωγικότητα παρέμεινε αμετάβλητη παρά την απουσία του πρώτου σκόρερ, Σάσα Βεζένκοβ. Επί της ουσίας ο Ολυμπιακός συνάντησε σθεναρή αντίσταση μόνο στο πρώτο κομμάτι του παιχνιδιού και συγκεκριμένα στα λίγα λεπτά που ο Χάουαρντ έβρισκε απαντήσεις στην απολαυστική παράσταση που προσέφερε ο Φουρνιέ, η πρώτη περίοδος του οποίου (με 12 πόντους, 4 ασίστ και 18 pir), ήταν σπάνιας τελειότητας.

Μόλις ο εκ νέου ασυναγώνιστος Μιλουτίνοβ πέρασε στο παρκέ και οι γηπεδούχοι αποφάσισαν να ασχοληθούν σοβαρά με τα αμυντικά τους καθήκοντα, η διαφορά δυναμικότητας που τους χωρίζει από τους αντιπάλους τους άρχισε να διαφαίνεται. Η Μπασκόνια πρόλαβε να πετύχει 17 πόντους στα πρώτα πέντε λεπτά, αλλά μόλις δέκα στα επόμενα δέκα, γεγονός που επέτρεψε στους Πειραιώτες να χτίσουν ένα σημαντικό προβάδισμα 16 πόντων (43-27) και ουσιαστικά να μην ξανακοιτάξουν πίσω. Σκόραραν 56 πόντους στο ημίχρονο με 8 τρίποντα και υψηλές επιδόσεις στη δημιουργία, μετατρέποντας έτσι τη συνέχεια σε διεκπεραιωτική διαδικασία.

Η πτώση του ρυθμού στην επανάληψη ήρθε φυσιολογικά, αφού και οι φιλοξενούμενοι προσπάθησαν να πιέσουν και οι γηπεδούχοι θεώρησαν ότι η δουλειά είχε ήδη γίνει, αλλά επί της ουσίας το μοτίβο δεν άλλαξε. Ο Ολυμπιακός συνέχισε να ελέγχει απόλυτα την κατάσταση χτυπώντας κυρίως από το ζωγραφιστό και κρατώντας σβηστούς τους Μονέκε – Χάουαρντ, με τον Φαλ να ζητάει αλλαγή εκνευρισμένος, έπειτα από δύο λάθος πάσες του, αλλά να αποθεώνεται και να επιστρέφει δριμύτερος.

Γενικά, η ερυθρόλευκη εξέδρα, βρήκε την ευκαιρία να δείξει την αναγνώριση και την εκτίμησή της στους αντι-ήρωες της ομάδας. Τον Λαρεντζάκη, τον Πίτερς κι όποιον άλλον παραμερίζει προσωπικές φιλοδοξίες μπροστά στο κοινό καλό. Στη φετινή συγκυρία μπορεί να μην μένουν πάντα ευχαριστημένοι, αλλά δεν παύουν να θεωρούνται ιδιαίτερα σημαντικοί. Ο Ολυμπιακός παρουσιάζει στα 100 του χρόνια ίσως το πληρέστερο ρόστερ της ιστορίας του και κάθε παίκτης που αποτελεί κομμάτι του, είναι εξ’ ορισμού προνομιούχος.

Συμπληρώνοντας το ένα τρίτο της κανονικής περιόδου τίποτα δεν μπορεί να θεωρεί ακόμα οριστικό, όμως έχει αρχίσει να διαφαίνεται -σαν τη σκιά που προηγείται και μας προϊδεάζει για αυτό που ακολουθεί- ότι η τελική όψη του Ολυμπιακού θα είναι ακόμα πιο τρομακτική από ό,τι ίσως υπολογίζαμε. Με πιο τραχύ δέρμα, πιο ψυχρή έκφραση, πιο σκοτεινό βλέμμα. Κι ο λόγος έχει ονοματεπώνυμο.

Όταν μετά τον Σάσα Βεζένκοβ, ο Ολυμπιακός απέκτησε τον Εβάν Φουρνιέ όλοι μίλησαν για το… κερασάκι στην τούρτα. Για το δώρο γενεθλίων των Αγγελόπουλων στο σύλλογο, για τον guest star που έρχεται να προσθέσει λάμψη και αίγλη. Κανείς δεν αμφέβαλε για την αξία του, όμως στην ατμόσφαιρα αιωρούνταν διαφορά ερωτήματα σχετικά με την αγωνιστική του κατάσταση, τα κίνητρα του και κυρίως τη νοοτροπία του. Με το αν έπειτα από μια τέτοια καριέρα, θα έδειχνε τη διάθεση να ενταχθεί σε ένα σύστημα που απαιτεί ακραία ομαδικότητα και συνεργασία ή απλώς θα πατούσε στα πλούσια ατομικά του χαρίσματα.

Ποιος το περίμενε ότι τελικά θα βλέπαμε ένα αυθεντικό μέλος της αγέλης; Έναν Γάλλο… Πειραιώτη, που θα συνδυάζει το πάθος και τη δίψα πρωτάρη με την ποιότητα και το leadership βετεράνου αστέρα. Που θα ξεκινάει από την άμυνα, θα σπάει σκριν, θα κλέβει μπάλες και θα παλεύει για κάθε κατοχή. Που θα ισορροπεί με ακρίβεια ανάμεσα στην ομαδική λειτουργία και τα “δολοφονικά” του ένστικτα. Που θα είναι σκληρός επαγγελματίας και χαλαρός συμπαίκτης. Που θα αστειεύεται με όλους, εκτός από τους αντιπάλους του. Ο Φουρνιέ δεν ήρθε να… παίξει, ήρθε να κερδίσει.